Fálkinn - 31.05.1946, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 588
/2 3
r3
5 &> 7 8 9
yS
JP
'o Vt vi
Lárétt skýring:
1. Veislu, 4. róðningar, 10. tré, 13.
ræfil, 15. virt, 16. á kveik, 17. vinna,
19. iláti, 21. saltvatn, 22. vafa, 24.
manns, 26. skissu, 28. ferðast, 30.
straumur, 31. fæða, 33. félag, 34.
veggur, 36. þjóta, 38. rykkorn, 39.
tungan, 40. orka, 41. verslunarmál,
42. þrír eins, 44. maður, 45. frum-
efni, 46. bit, 48. standa, 50. afltaug,
51. óvæntu, 54. kaun, 55. umbrot,
56. lokka, 58. siðar, 60. mann, 62.
blekkja, 63. bindi, 66. fugla, 67. ærða
68. harðna, 69. nart.
Lóðrétt skýring:
1. Tíma, 2. gælunafn, 3. braka, 5.
leiða, 6. sérhljóðar, 7. stautaði, 8.
frumefni, 9. greinir, 10. móðga, 11.
kútter, 12. púki, 14. vatn, 16. mynd-
aði, 18. fuglinn, 20. gata í Rvík, 22.
vafi, 23. flýti, 25. mylsnuna, 27.
karlfuglinn, 29. hana, 32. óbundni,
34. fornafn, 35. blé, 36. heiður, 37.
ættingi, 43. ungar, 47. áhald, 48.
salli, 49. guð, 50. á reipinu, 52.
nokkra, 53. skinn, 54. á sleða, þf.,
57. bylgja, 58. stikill, 59. otað, 60.
greinir, 61. helming, 64. ósamstæð-
ir, 65. tveir samliljóðar.
LAUSN Á KROSSG. NR. 587
Lárétt ráðning:
1. Arg, 4. nærsýnt, 10. vám, 13.
társ, 15. Lotta, 16. Tito, 17. spanga,
19. slíður, 21. smál, 22. aga, 24.
anar, 26. skartgripir, 28. ósa, 30.
aum, 31. sök, 33. T.T. 34. ána, 36.
æla, 38. te, 39. saumaði, 40. stefnur,
41. ÖU, 42. asa, 44. ani, 45. La,
46. gró, 48. áta, 50. fis, 51. spar-
semdina, 54. garp, 55. ala, 56. Nasa,
58. orðast, 60. ógnana, 62. teig, 63.
runni, 66. annt, 67. AYR, 68. Sú-
sanna, 69. sat.
Lóðrétt ráðning:
1. Ats, 2. róps, 3. gramsa, 5. æla,
6. RO, 7. steggur, 8. ýt, 9. nas, 10.
Viðars, 11. átur, 12. mór, 14. snák,
16. tíni, 18. glannaskaps, 20. Lapp-
lending, 22. ata, 23. arm, 25. mót-
sögn, 27. skerast, 29. staur, 32. ötuli,
34. áma, 35. aða, 36. æta, 37. afi,
43. stelpna, 47. ósaðir, 48. Ása, 49.
ama, 50. fasans, 52. Prag, 53. Nana,
54. grey, 57. Anna, 58. ota, 59. trú,
60. óin, 61. att, 64. US, 65. NN.
liendi var næstur, og sagði telpunni með
ýmsum bendingum og handapati að vondir
menn væru að koma upp flótið og að hún
yrði að fela sig vandlega inni í skógi.
Hún var ekki fyrr komin i hvarf en
vélbáturinn lagði að bryggjunni. Hermenn
gengu á land og ]jeir spörkuðú í krossana
á eyrinni.
Hvað er orðið af útlenda verkfræð-
ingnum, sem var dæmdur fvrir spellvirki?
Ilvar eru liermennirnir þrír, félagar okk-
ar?
Þegar lelpan læddist niður að ferjukot-
inu seint um kvöldið og kallaði varlega á
fóstra sinn, fékk bún ekkert svar.
Kotið var ekki annað en rjúkandi ösku-
lirúga, geiturnar voru borfnar og krossinn
á gröf föður hennar hafði verið höggvinn
i spón.
Andreas gamli var róinn yfir svarta
fljótið.
Fyrstu fundir.
IKUM saman ráfaði telpan um öræf-
in. Ilún vildi komast sem lengst burt
frá stóra fljótinu, þar sem vondir
menn lógu i leyni. Hún rakti óljósa slóða
og komst loks að yfirgefnum námum, þar
sem ryðgaðar vélar og hrörlegir skitrar
báru þvi vitni, að þarna hefði verið rekin
námugraftartilraun ekki alls fyrir löngu.
Hún var hrædd við þessar námur, hún
hljóp alltaf á hina böndina þegar bún sá
liylla undir vélarnar. Hún hataði mennina
og var hrædd við þá, hún vildi ekkert hafa
saman við ])á að sælda. Skógurinn var full-
ur af berjum. í gömlu trjánum var villi-
liunang og í tjörnunum bæði fiskur og
krabbi.
En því lengur sem leið á liaustið og næt-
urnar urðu lengri og' svalari, því-ljósara
varð henni að undir eins og færjaðsnjóa,
mundi mótstöðuafl liennar ekki standast
veturinn. Það yrði að gerast kraftaverk,
ef hún ætti að lifa veturinn af.
()g kraftaverkið varð.
Einn morguninn síðla i septembei- var
hún að tína sér egg úr hreiðri uppi i stór-
um hlyn. Sá hún þá einhverja veru sveifla
sér grein af grein milli trjánna, liátt uppi
vfir höfði sér.
Telpan úr ferjukotinu þekkti dýralíf
fi umskógarins. En aldrei hafði liún séð
neitt líkt þessu undarlega, brúna og katt-
fima dýri, sem virtist hafa mætur á eggj-
um eins og hún. Hún fékk lijartslátt.
Þessi merkilega vera í skinnfeldinum,
sem gleypti í sig eggin úr hreiðrum villi-
dúfnanna, var öðruvísi en allt, sem hún
hafði áður séð.
Hún klifraði hægt og hægl lengra upp
í tréð til að atlniga þennan keppinaul sinn
betur. Og hún var svo áköf í þetta, að
hún gleymdi að gæta sin. Grein brotnaði
undir henni og eggjaræninginn leit vi?>,
snöggt eins og elding. Eitthvað blikaði í
hendi lians — langur lmífur. . . .
Hnífur? — Þá hlaut þessi brúna vera
þarna uppi að vera manneskja. Ekki stór,
eins og faðir hennar, en lítil manneskja -
nærri því eins og hún sjálf.
Hún varð ekkert hrædd. Hún liafði sína
eigin aðferð til þess að láta það sem kvikt
var i skóginum kringum liana, vita af
sér. Það var oft eins og þessum skepnum
vrði starsýnt á liana og væru að velta því
fyrir sér hverskonar sköpunarverk ]jet ta
eiginlega væri. Þá var hún vön að horfast
í augu við dýrin og bæra várirnar. Og þá
skyldu þau livort annað, upp á sína vísu.
Og nú varð hún að fara eins að við þessa
brúnu veru þarna upp í trénu. Hjarlað
barðist í brjósti hennar, liún var milli von-
ar og ótta. Var þetta félagi vinur i ein-
verunni miklu?
Hún hljóp þangað, sem hún hafði skilið
bakpokann sinn eftir. Hún leit ekki við. Svo
tók bún fram lostætasta matinn, sem liún
átti. Það var biti af vindþurrkuðu geita-
keti, sem hún bafði sparað í lengstu lög',
og var orðinn liarður eins og skonrok. Og
svo grjóthörð hveitikaka. En brauð var
brauð.
Svo lagði hún matinn á snjáðan háls-
klútinn sinn, hann átti að vera einskonar
borðdúkur. Hún settist og beið þess sem
koma skyldi.
Hún beið lengi. Félagi hennar uppi i
trénu lét sér ekki liggja neitt á. Klukku-
limi leið. Tveir tímar liðu. Enginn kom.
Stúlkan hreýfði sig ekki af staðnum. Þol-
inmæði hennar var takmarkalaus.
Kaldan kvöldsvalann lagði milli trjánna
og langir skuggarnir sýndu að sólin var að
fíýta sér i felur fvrir handan ásinn.
Telpan sat þarna og hreyfði ekki mat-
inn. Hún hafði lagt aftur augun og dregið
bera fæturnar að sér upp undir pilsið. Það
mátti segja að hún líktist mest þolinmóð-
um indiánaþjóni, sem bíður þess að bús-
bóndi hans komi lieim.
Hún hrökk við. Nú heyrði bún urr skamt
lrá sér. Og þarna stóð drengur, klæddur
í loðskinn, sem liann hafði bundið að sér
með þvengjum. Flókinn liárlubbi lagðist
niður vfir augun, en drengurinn var ekki
illilegur, aðeins magur og svangur. í annari
hendinni liélt hann á krús úr birkinæfrum,
fullri af hunangi. í liinni hendinni var
hann með villidúfu. Grafalvarlegur lagði
hann sinn skref á borðdúkinn.
Teldpan brosti til hans — krampakennt,
angurblítt bros. Og svo benti hún á það,
sem hún hafði að bjóða.
Drengurinn svaraði með því að urra og
fleygði sér niður lijá henni.
Þau mötuðust ekki, þau hámuðu. Tenn-
urnar voru beittar eins og á ungum rán-
dýrum, þau bruddu harða hveitikökuna,
rifu i sig ólseigt ketið og dúfan var étin
upp til agna, hrá og' blóðug eins og hún
var. Þau sötruðu vatnið úr Íæknum og loks
sleiktu þau vandlega fingurna eftir að þau
tiöfðu etið hunangið.
Þau urðu mett eins og villidýr eftir riku-
lega bráð, þau voru lieit og sæl, þau voru
ekki einmana lengur.