Fálkinn - 14.06.1946, Page 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 590
Lárétt skýring:
1. Góður drykkur, 2. Bragðbætir,
10. gleðslcap, 12. óskemmda, 14.
skekkja, 15. mótlæti, 17. rangt, 19.
fornafn, 20. svíðingur, 23. rótlaus,
24. uppeldi, 20. skilja eftir, 27. bæj-
arnafn þgf., 28. kaffibrauð, 30. að-
greina, 31. misklíðar, 32. skemmtun
34. ástagyðja, 35. Þættir, 36. kæra,
38. visið, 40. fugl, 42. síld, 44. ull,
40. frjáls, 48. skollan, 49. löng leið,
51. ómögulegt, 52. hvatning, 53. forn-
manns, 55. heybeðju, 56. rápa, 58.
nálarauga, 59. hljóðs, 01. ber sig vel,
63. eyjarskeggja, 64. hundur, 65. ekki
gagnsær.
Lóðrétt skýring:
1. Bæjarnafn, 2. Forskeyti, 3. óða-
got, 4. uppliafsstafir, 6. næði, 7.
sögupersóna, 8. tóntegund, 9. á Þing-
völlum, 10. stallur, 11. blóm, 13.
skömmuð, 14. safi, 15. heimta, 16.
jurt, 18. dapurlegt, 21. á fæti, 22.
tónn, 25. skiftur, 27. áhald, 29. for-
nafn, 31. kind, 33. forskeyti, 34.
ómerkingar, 37. þunnir, 39. ættar-
nafn, 41. ákafur, 43. dýr, 44. svæði,
45. ekka, 47. ætla sér, 49. lézt, 50.
keyr, 53. grafa, 54. greiðsla, 60. bæj-
arnafn þf., 62. tveir eins, 63. for-
nafn.
LAUSN Á KROSSG. NR. 589
Lárétt ráðning:
1. Áss, 4. haustar, 10. mók, 13.
stál, 15. makir, 16. fala, 17. talast,
19. svilar, 21. Rask, 22. átt, 24. etur,
26. stilltastur, 28. Lot, 30. lak, 31.
til, 33. E.S., 34. far, 36. æla, 38. SE,
39. kraumar, 40. spiilti, 41. ja, 42.
mig, 44. ana, 45. an, 46. Amó, 48.
ats, 50. óra, 51. felgujárnið, 54.
Baku, 55. mór, 56. unun, 58. súruna,
60. smalar, 62. ætir, 63. tangi, 66.
risi, 67. tað, 68. áttinni, 69. naf.
Lóðrétt ráðning:
1. Ást, 2. star, 3. sálast, 5. amt,
6. UA, 7. skottan, 8. Ti, 9. ars,
10. malurt, 11. ólar, 12. kar, 14.
last, 16. fitu, 18. skipamiðlun, 20.
vettlingnum, 22. áll, 23. lak, 25.
ólekjan, 27. hleinar, 29. Osram,
32. istar, 34. fum, 35. rag, 36. 52. ekur, 53. inar, 54. búta, 57.
æpa, 37. ala, 43. stjórni, 47. ó- Nasa, 58. sæt, 59. att, 60. sin, 61.
farið, 48. aum, 49. sár, 50. ódulin, rif, 64. at, 65. GN.
landið lirjóstrugt, en liér voru heldur ekki
neinir námugraftarmenn og veiðiþjófar,
seni trufluðu daglega lífið og baráttu dýr-
anna fyrir þvi að eignast hin einu sönnu
verðmæti.
Dýrin mundu eflaust hal’a fengið stuðn-
ing i þessum hugleiðingum sínum hjá á-
kveðnum manni, sem kallaði sig' Kipling.
En bækur þessa fræga manns voru ekki
lil í bókasafni frumskóganna, svo að dýrin
urðu að kryfja málið til mergjar af eigin
rammleik.
En livað sem öðru leið þá var eitt víst:
Það gerðist margt undarlegt í mýrinni. Ljósi
málmfuglinn var svo að segja orðinn lif-
andi. Börnin gáfu sér varla tíma til að
sofa. Og Timothei smitaðist af þeim og varð
fullur áliuga. Eskiviðurinn var fyrir löngu
orðinn að loftskrúfu og kominn á sinn
stað í vélinni.
— Þetla hefði ég aldrei getað gert einn,
sagði flugmaðurinn eitt sinn við Jegor er
þeir sátu einir. Sergej er blátt áfram snill-
ingur. Það er leitt að liann skuli ekki fá
að starfa við betri skilyrði.
Gamli klerkurinn fölnaði og' lagði aftur
augun. Hann leit út eins og maður sem
biður úrslitahöggs.
En hann tók sig fljótlega á og revndi að
brosa.
Það er víst ekkert því til fyrirstöðu að
þér getið tekið börnin með yður þegar þér
eruð ferðbúinn, sagði hann lágt.
Það ætla ég líka að gera, með yðar
leyfi. Eg ætla að fara með þau til Jekater-
inburg og síðan til Moskva. Og áður en
mánuður er liðinn kem ég hingað aftur og
flyt yður lil mannheima. Eg er nokkurs
ráðandi í flugmálastjórninni, og ef þér
lofið mér því, að skifta yður elcki af stjórn-
málum, þá getið þér verið'eins óliultur í
Moskva og á nokkrum öðrum stað. Treystið
mér, félagi. Eg er lieiðarlegur maður, og
Sovjet er betra en af er látið.
Gamli einbúinn leit vandræðalega kring-
um sig. Ári freistingarinnar hvislaði i eyru
honum ýmsum fagurmælum og ginningum.
Svo varð honum litið á úlfinn Taras, sem
starði á hann án þess að depla augunum,
úr uppáhaldsbæli sínu undir grenitrénu.
Nei, sagði hann með óþarflega mikl-
um ákafa, ég yfirgef ekki þennan skóg,
sem hefir gefið mér bæði húsaskjól og vini.
Hér hefi ég átt heima i fjölda ára og hér
vil ég deyja með heiðri og sóma, þegar
fylling timans kemur. Einmana eins og
þegai- ég' kom hingað. En börnin eiga að
fá sitt tækifæri. Mér er harmur að þvi að
skilja við þau, en ég beygi mig fyrir lög-
máli lífsins, hamingja þeirra er hamingja
mín. Þegar veturinn nálgast íyæst munum
við Taras skriða inn í hellinn okkar og
lala um börnin okkar — og sá herra ,sem
er vinur dýra og manna mun leiða okkur
óliulta yfir svarta fljótið til ljóssins eilífa.
Er það ekki, Taras?
Úlfurinn opnaði ginið það var líkasl
og' hann hvíslaði „amen“ við liinum alvar-
legu orðum húsbónda síns.
Timothei Jagiroff var alls ekki viðkvæm-
ur maður að eðlisfari. Æskuár sín hafði
liann lifað á landamærum lífs og dauða.
En á þessu augnabliki fann hann hvernig
tárin spruttu fram í bláum augunum, og
hrærður faðmaði hann nú gestinn að sér og
kyssti hann á ennið.
— Félagi, hvíslaði hann hásum rómi, lát-
um það ske sem þú óskar. Við kross þann
sem þú berð á brjósti þér sver ég þér að
gæta þessara barna, sem bjargað hafa lífi
mínu. Eg hefi fengið heilagt hlutverk og
dauðinn einn getur hindrað mig frá því
að gera skyldu mína.
Sergej og Ann-Marie reikuðu um eins
og í svefni. Þau töluðu ekkert saman. En
hæði lásu þau hvers annars hugsanir, eins
og í opinni bók. Þau voru stödd á kross-
götum æfi sinnar og gat ekki órað fyrir
hve víðtækar afleiðingarnar gætu orðið.
Stundum hafði Jegor gamli talað við þau
um þjóðféiagið mikla, sem þau þekktu svo
lítið og gátu ekki gert sér neina hugmynd
um. Menning, siðir og stjórnmál var nokkuð
sem þau alls ekki gátu gert sér grein fvrir
hvað væri.
Þau heyrðu talað um stórar horgir og iðn-
hverfi með rjúkandi reykháfum og fall-
hömrum, sem gengu fyrir óskiljanlegu afli,
sem nefndist gufuafl.
Timothei Jagirof hafði aukið ýmsu við
þessar frásagnir og sagt börnunum ýms
dæmi úr daglega lífinu í mannheimum,
þar sem allt var á flevgiferð og allir þurftu
að flýta sér.
Það var alls ekki nein glansmynd, sem
flugmaðurinn hafði dregið upp af siðmenn-
ingunni, fyrir hinum forvitnu börnum.
Hann dró engan dul á viðbjóð sinn á stjórn-
hákunum, sem deiklu um yfiráðin yfir
Rússlandi. En hinsvegar sagði hann að það
væru merkilegir lilutir, sem væru að gerast
í landinu, og að eygja mætti rnargt nýtt og
fagurt bak við tjöld sorgarleiksins, sem
en væri leikinn.
Þessi undirhyggjulausi flugmaður hafði
sinar eigin skoðanir, sem voru verulega
frábrugðnar þeim boðorðum, er hrópuð
voru með ógnandi rödd yfir landið frá
harðstjórunum innan múranna í Kreml.
Hérna gat „Tim“ lalað eins og honum
hauð við að horfa. Það voru hvergi flug-
menn eða njósnarar nærri, sem földust bak
við trén i skóginum.
Og án þess að vera sér þess meðvitandi
sáði hann ýmsum hættulegum fræjum i
hinar móttækilegu barnslundir, sem enn
lil'ðu í skugga hins járnharða veruleika.
En fyrir hvern dag sem leið þroskuðust
draumarnir um hina ókunnu heima og
þráin eftir að fá að sjá þá. Hugmyndaflug
þeirra liafði aldrei fengið lausan tauminn
hjá þeim áður, i daglegu striti þeirra fyrir
lifinu. En nú var barið að dyrum tilfinn-
inganæmra hjartna, og hið volduga afl,