Fálkinn - 21.06.1946, Blaðsíða 14

14
F Á L K 1 N N
VARSJÁ.
Frh. úr síðasta blaði.
ir skilríkin sín og fulltrúi lag-
anna rýnir í þau. Hún er ljós-
hærð, bláeyg með löng augna-
hár, með vindlinginn milli fingr
anna skoðar hún plaggið í krók
og kring. Hún kann vel við
sig þarna í bjarmanum frá
bílnum. Loks kemur hún aftur.
Það vantar númerið á bíln-
um á skjalið, svo að við fáum
ekki að fara yfir brúna. Bil-
stjórinn verður lúðulakalegur
en þegar stúlkan heyrir að far-
jiegarnir eru útlendir menn í
opinberum verslunarerindum,
sættist bún á að lofa okkur að
sleppa. Og svo fáum við bros
í kaupbæti.
Sörnu meðferðina fékk bill-
inn, sem var á eftir okkur, en
þar sat m. a. skrifstofustjóri
pólska verslunarráðuneytisins.
Hann hafði ekki pappírana á
sér, og munaði minstu að hann
yrði af fundi, sem hann átti
að bafa með sænskum erind-
rekum á Polonia um nóttina.
Styrjaldarbölið virðist ekki
hafa beygt skap almennings.
Þó að lífið í Varsjá muni vera
erfiðara en í flestum borgum,
sem stríðið befir mætt á, virð-
ist fólkið ekki setja fyrir sig
eignamissi eða ástvina, ef það
aðeins fær að vera í landinu.
Svipur þess lýsir þolinmæði
en ekki örvæntingu. Auðvitað
verður maður var sárrar gremju
í garð þeirra, sem öllu bölinu
liafa valdið. En þeir sem liafa
séð lieimili sitt gert að urð 6-7
sinnum, venjast þessu. Og nú
er allt undir því komið hvernig
landinu verður sljórnað.
En hversu vel sem því verður
stjórnað þá verður það alltaf
heillar kynslóðar starf að bygja
Pólland upp að nýju
Rudyard Kipling:
HVERSDAGSLEG SAGA
Framhald úr síðasta tölublaði.
— Eg veit ekki hvað segja skal,
herra Kurell. Eg veit ekki livað ég
á að kalla yður. Þér hafið hagað
yður svívirðilega gagnvart frú Boulte
og hún fékk yfirlið og rak ennið í
borðið.
— Það er ekkert sárt, ekki að
minnast á það, sagði frú Boulte,
segið þér lionum það sem þér sögðuð
við mig. Segið, að þér kærið yður
ekkert um hann. Ó, Ted, ættarðu
ekki að trúa henni?
— Frú Boulte hefir látið mig skilja
á sér, að þér liafið verið ástfanginn
af henni einu sinni, hélt frú Vau-
suythen áfram.
— Nú, og hvað um það, svaraði
Kurell. — Hún átti nú að liugsa um
manninn sinn fyrst.
— Hægan, hægan, hlustið þér á
mig fyrst! sagði frú Vansuythen. —
Mig varðar ekkert um yður og frú
Boulte, en mig varðar um að segja
yður að ég hata yður, þér eruð svín
og ég tala aldrei við yður framar.
Eg þori ekki að segja hvaða álit
ég hefi á yður.
—i Mig langar til að segja svolítið
við Ted, kjökrað frú Boulte en nú
hélt vagninn áfram. Kurell varð einn
eftir. Hann beið þangað til frú Van-
suythen kom aftur, og nú gat hún
taiað án þess að frú Boulte hlustaði
á.
Á kvöldin var öll Kashima vön að
safnast niður við Narkaraveginn og
drekka te. Þetta kvöld voru Van-
suythen og frú alein á staðnum. —
Þrátt fyrir þá tilgátu frúarinnar, að
fólkinu liði kanske ekki vel, varð
það úr að.]jan óku heim i húsin að
sækja það.
-— Að hugsa sér að sitja svona í
myrkrinu! sagði hann við .Boulte
hjónin. — Nei, það Iíðst ekki. Við
erum í sannleika ein fjölskylda. --
Komið þið, og það verður Kurell
að gera líka. Hann kemur með banjó.
Svo einlæg var framkoma hans
að öll Kashima kom í teið, og banjó-
in líka. Og majórinn umfaðmaði allt
fólkið í einu stóru brosi. Meðan
hann var að brosa upplyfti frú Van •
suythen augliti sínu yfir Kashima.
Hún var afráðin. Majór Vansuythen
skyldi aldrei fá að vita neitt. Hann
skyldi vera fimta hjólið i þessari
fjölskyldu.
— Þér syngið hræðilega falskt,
Kurell, sagði majórinn. — Fáið
mér banjóna! Og hinum til hrell-
ingar fór majórinn nú að syngja
og söng þangað til stjörnurnar komu
fram og Kasliima fór heim að eta.
Svona var upphaf hins nýja lifs
i Kashipia — lífsins, sem frú Boulíe
skóp, þegar hún gat ekki þagað í
rökkrinu. Frú Vansnythen hefir
ahlrei sagt majórnum neitt, en
neyðst til að rjúfa það heit að taka
ekki við Kurell. Maðurinn hennar
skipaði henni ljað. Frú Boulte hatar
frú Vansuythen fyrir að hún tók Ted
frá henni og líka af því að lnin gerir
lítið úr Ted.
Boulte og Kurell fara snemma á
veiðar og eru orðnir mestu mátar.
— Þér eruð hundur, segir hann
við Kurell, og ef ég hefði borið
nokkra virðingu fyrir sjálfum mér,
þá hefði ég misst hana við að vera
með yður, cn þegar þér eruð með
mér, veit ég að minnsta kosti að
þér eruð hvorki hjá frú Vansuytlien
eða Emmu á meðan.
Kurell þagði við þessu öllu. —
Stundum eru þeir saman marga daga
í einu og þá neyðir majórinn konu
sína til að lieimsækja Emmu. Þó
að liún segist helst vilja vera hjá
manninum sínum.
Þetta er eins og majórinn segir:
— Á svona stað verða allir að vera
vinir!
Framhald af bls. .9.
Ræðu Heimspekingsins var vel
tekið. Tillagan var samþykkt með
margföldu hástemdu liúrralirópi. —
Næsta hálftíma má kalla að hver sé
sinn eigin verkstjóri. Aðalstörfin
þann tíma eru að taka í nefið
kveikja í vindlingum, dásama sól-
skinið og létta af sér ytri fötunum.
— Skyldi hún ekki koma í dag?
segir Heimspekingurinn við sjálfan
sig.
— Hver? spyr strákurinn og læst
ekkert skilja.
— Hver? tekur Heimspekingurinn
upp eftir honum með djúpri fyrir-
litningu í röddinni. — Hver er hún?
segir hann. Hver nema stúlkan í
rauðu buxunum með Ijósa liárið.
— Líklega vildir þú lielst sjá hana
huxnalausa, segir strákurinn og
skýst upp á gryfjubarminn svo að
hin gripfasta hönd Heimspekings-
ins nái honum ekki.
Bóndinn, sem verið hafði að al-
liuga heiðríkjuna og lesa þar veð-
urútlit næstu daga, með hugann
hundinn við mórauða töðuflekki
heima á túnbleðlinum sínum, sem
nú bíða hreifingar lianda, sem ekki
eru viðlátnar, verður samt fyrstur
lil þess að veita l)vi athygli hvar
Regína stendur fyrir tjalddyrunum
og ber hönd fyrir augu, horfandi
á vinnubrögð okkar.
— Skyldi vera hyggilegt að slæp-
ast öllu lengur, drengir, Regína er
farin að ljá okkur auga.
— Hún hefir þá einhverju að
hvisla í Rexeyrun í nótt, segir strák-
urinn um leið og hann reiðir hak-
ann sinn til höggs.
Sólin liækkar ó lofti. Hitamollan
vex. Okkur er ómótt og þungt um
hreifingar. Sólskinið og hitinn, sem
við höfum þráð dögum og vikum
saman lamar okkur. Köldu og vot-
viðrisdagana liöfum við ekki getað
slæpst, við höfðum orðið að vinna
lil að lialda hita. Nú höngum við
yfir verkfærunum og vildum helst
mega leggjast allsnaktir út í mó og
horfa upp í heiðbláan liimininn.
Bóndinn hefir slitið upp væna gras-
visk og lagt hana til þerris á gryfju-
barm. Strákurinn spyr hvort hygg-
ist hann áð afla þannig fóðra til
vetrarins handa beljunum. Bóndinn
svarar og segist aðeins gera þetta til
þess að sjá hvernig grasið taki
við sér i þurrkinum.
Um nón kemur Kristján Rex til
baka neðan úr byggðinni. Bíllinn
staðnæmist lijá gryfjunni og verk-
stjórinn stekkur út úr honum, bólg-
inn af fréttum. Hann hefir auðsjá-
anlega brýna þörf fyrir að létla
háþrýstinu, sem hvílir á málbeini
hans og tungu.
— Sælir drengir! Eg gef ykkur frí
strax á stundinni. Hann fálmar úr
einum vasa í annan og vætir var-
irnar i sífellu með tungunni.
Hvað er um að vera? Er Hitler
dauður? Er Stalín orðinn lieilsu-
laus? Er stríðinu lokið? Er Laki
farinn að gjósa eða Jökulsá farin
að renna upp í móti. Ótal spurn-
ingar þjóta um huga okkar meðan
við horfum á handafum Kristjáns
Rex og bíðum eftir framhaldinu.
— Þið fáið hvort sem er elckert
kaup fyrir þennan dag eða þrjá
þó síðustu, segir Kristján, og hefir
nú loks fundið það sem hann leitaði
að.
Það er annars best að ég lesi
fyrir ykkur þann part af skeytinu
sem ykkur snertir. Það er besta
skýringin á gangi málanna.
Og hann les: — Vegna fjárþrots
stöðvast öll vegavinna þann 20.
þessa mánaðar. Öllum óbreyttum
verkamönnum sagt upp frá þeim
degi. Stop. Verkstjórum og öðrum
yfirmönnum þó greitt kaup til næsta
mánaðar.
Nú áttar Rex sig á því að hann
hefir lesið ofurlítið meira en okk-
ur óbreytta varðar, og ofurlítið
meira en hann ætlaði að gera. Hann
segir því með vantrúarhreim í rödd-
inni: — O-jæja, ég er nú ekki far-
inn að sjó efndirnar á því loforði.
Hann brýtur saman skeytið og
stingur í vasann.
— Jæja drengir, spilin liggja þá
þannig að vinnunni hér er hætt.
Peningarnir búnir og meira en bún-
ir.
Hann gengur heim að ráðskonu-
tjaldinu. Maginn krefst réttar síns
hvað sem tómum ríkiskassa líður.
Og sjálfsagt bíða hans einhverjir
kjötbitar i tjaldinu hjá Regínu mat-
móðir.
Hér stöndum við fjórtán vega-
vinnumenn, sem sagt hefir verið
upp starfi fyrirvaralaust, og erum
meira að segja búnir að vinna kaup-
laust hjá föðurlandinu í rúma þrjá
daga. Hljóðir leggjum við fró okkur
haka og skóflur og fleygjum okkur
niður í víðimóinn hjá malargryfj-
unni.
— Þetta mun sum sé vera eitt
af Nýsköpuninni hjá tólffótungun-
um, gusaðist út úr stráknum. —
Nú verð ég ekki kommúnisti lengur,
bætir liann við i ákveðnum rómi,
eins og ég hafði þó hugsað mér.
— Hvað ætlir þú verðir svo sem
gepilsómyndin þín, murraði í Heim-
spekingnum.
— Ætli ég fái mér ekki skipsrúm
í andófinu hjó Hermanni svona sem
matvinnungur. Kollusteik er lika
matur.
Nikulás sjómaður kiðar sér á lyng-
þúfunni sinni og tautar við sjálfan
sig:
— Þá biður mín ekki annað en
uggalau.su síldarnar og freistingarn-
ar á Siglufirði, úr því að svona
fór. Og ég sem átti ekki eftir nema
tæpan mánuð af tímanum sem lækn-
irinn fyrirskipaði mér.
Eg læt eftir löngun minni. Ivlæði
mig úr liverri spjör og velti mér
nakinn í grasivaxinni laut. Læl
sólina baka og brenna hörnud mitt,
og nýt livíldar líðandi stundar.
En smámsaman seitlast skilningur-
inn á því sem gerst hefir, atvinnu-
missinum, og afleiðingum hans inn
i huga mér. Eg mun ekki geta greitt
aðgangseyririnn að lærdómsmusteri
latínunnar á komandi hausti.
Heimspekingurinn ráfar inn í
malargryfjuna og rjálar þar við
Steinþursann.
— Hún er ókomin, segir liann
stundar hátt. Hún er ókomin. Og
Hitler Stalín situr enn fastur í
sessi.
— Ójó, gamli minn. Þú klæðir
hana aldrei úr rauðu buxunum hér
i mölinni, segir Strákurinn um leið
og hann gengur ofan í gryfjuna á
eftir Heimspekingnum.
Heimspekingurinn reiðir höndina
til höggs og ætlar að löðrunga strák-
inn, en hann missir marks og hönd-
in strýkst við steininn. Ein nöglin
hefir rifnað af fingrinum. Blóðið
vellur dumbrautt úr sárinu. Nú á
Heimsspekingurinn tvær rauðar negl
ur.
Bóndinn ris á fætur, skimar til
lofts, grípur grasviskina þefar úr
henni og stingur henni síðan í
vasann.
— Nú fer ég heim, segir liann.
Guðsgjöf að fá jmrkinn. Verið þið
blessaðir og sælir og þökk fyrir
samvinnuna.
Hann hleypur við fót heim að
tjaldinu. Innan lítillar stundar hverf