Fálkinn - 31.01.1947, Síða 9

FÁLKINN
9
— En að þú skyldir geta lifað
í þessu húsi. Morton benti á blaðið.
— Bull!
— Lifa i leyni — með þessari
stúlku!
— Það var ekki í neinu leyni.
Mamma....
— Nú ætla ég að láta ykkur vera
eina, sagði frú Morton. — Eg fer
út á svalirnar. Eg þarf að athuga
ýmislegt áður en við förum.
— Við getum ekki farið, sagði
Morton.
— Auðvitað getum við farið, svar-
aði liún. — Ralph liefir rétt að mæla.
Hann þarf ekki á okkur að halda.
— Við frestum förinni, endurtók
Morton, nema því aðeins að Ralph
komi með okkur.
— Haltu þér nú við efnið, hélt
frú Morton áfram. — Við höfum
ráðgert þessa ferð árum saman,
er ekki svo? Og skipið fer í kvöld.
— Við getum ekki farið, sagði
Morton fastmæltur.
— Talaðu ekki svona, Tom. Mundu
eftir öllum nýju fötunum mínum -—
og livað Deecers mundi segja. Þau
mundu aldrei fara ein í ferðina.
Sestu nú og talaðu við hann pabba
þinn, Ralph.
Hún hljóp upp á svefnherbergið
sitt.
— Sestu, Ralpli, sagði Morton og
kveikti í vindli.
Ralp reyndi að kveikja sér i vind-
lingi með vinstri hendi, en faðir
hans var fljótari til að hjálpa honum.
Frú Morton kom inn með litinn
lykil i hendinni.
— Eg verð að gæta að dálitlu,
sagði hún og fór út í liorn og opnaði
þar skáp og tók fram dálítinn stál-
kistil. Hún fór með hann út á sval-
irnar og opnaði hann, settist í lág-
an stól og fór að gramsa í inni-
haldinu: gömlum bréfum og blaða-
úrklippum.
— Segðu mér nú alla söguna, sagði
Morton við son sinn.
— Það eina, sem ég hefi að segja
er að spánskur dansari varð ást-
fanginn af Margréti, þegar liún dans-
aði á Capitol fyrir mánuði. Hann
kvaldi hana í sífellu — skrifaði
henni bréf og þessháttar. Hún vildi
ekkert sinna honum. En einhvern-
veginn komst hann að hvar við
áttum heima. í gærkvöldi var dyra-
bjöllunni hjá okkur hringt, og þegar
ég gekk fram til að opna dyrnar,
stóð hann þar með skammbyssu i
hendinni. Hann vældi eitthvað um
að liann ætlaði að drepa okkur, þess-
vegna réðist ég á hann, og nú situr
hann í fangelsi. Annað hefi ég ekki
um þetta að segja.
— Ekki annað! sagði faðir hans.
— Þetta er nú það sem minnst er
um vert í öllu málinu.
Ralph hleypti brúnum og lyfti
særða handleggnum.
— Þú kallar lítið um þetta verk,
sagði hann brosnadi. — Að það lá
við að maðurinn dræpi inig.
— En þessi stelpa —• að þið
skylduð búa saman?
Ralph andvarpaði. — Þú skilur
mig vist aldrei, pabbi, sagði liann.
— En við Margrét erum trúlofuð.
Hún lcom til New York til að læra
að dansa — hefir fengið svolítið að
starfa en ekki nóg. Hún hefir ekk-
ert að lifa af, en vill ekki leggjast
svo lágt að biðja fjölskyldu sína
um hjálp. Fólkið hennar á heima í
Indíana. Og að ýmsu leyti er hún
lík mér. — Hún aúII sjálf ryðja sér
braut í lifinu. En öfugt við mig
vill hún ekki fá Jánaða peninga
hjá föður sínum.
— Hm, sagði Morton. — En þetta
með þessa sameiginlegu'ibúð?
■—- Hún hafði ekki peninga til að
borga húsaleiguna með. Eg liafði
tvö herbergi, hún fluttist í annað
þeirra — livað átti hún annað að
gera?
— Þú segir ekki að.... Morton
varð ruglaður. Því að það gekk svo
fram af honum. Forfeður hans, púri-
tanarnir, sneru sér í gröfinni. —
Áttu við að. .. .
— Hún býr i öðru lierberginu
og ég í hinu, já. Hurðin á milli er
læst. Og nú er sagan öll.
Morton liristi höfuðið. Hann stóð
upp og gekk út að glugganum og
starði út í garðinn. Hér voru kross-
götur í æfi drengsins. Nú var timi
til að skerast i leikinn. Morton hafði
verið of eftirlátsamur, hann skyldi
það nú. Hann hafði látið drenginn
of sjálfráðan. . . . þangað til. .. .
Þetta var honum sjálfum að kenna.
Nýja kynslóðin var svo gagnólík
þeirri, sem var að alast upp á stúd^
entadögum lians. Nú voru bifreiðar,
vasapelar, jazz og kossaflens —
liann liefði átt að hafa betri gætur
á Ralpli. Nú.........
— Thomas E. Morton tók ákvörð-
un. Hann dró fram stól og settist
fyrir framan piltinn.
— Ralph, sagði hann. — Þú mátt
aldrei liitta þessa stúlku framar.
— Það er ógerningur, sagði Ralph
einbeittur. — Eg ætla að giftast
iienni. Hún er yndisleg, pabbi —
og hún kemur með miðdegislestinni.
— Kemur hingað?
— Já, mamma sagði að það væri
gott.
— Þá getum við útskýrt þetta
fyrir henni þegar hún kemur. Síð-
an verður þú samstundis að fara
að vinna í bankanum. Eg skal borga
þér gott kaup. í þriðja lagi — þú
verður að koma með okkur til
Evrópu.
Ralpli stirnaði um öll liðamót.
— Þér skjátlast, pahbi, sagði liann
hægt. — Þú skilur ekki hvernig i
þessu liggur. Þið mamma getið far-
ið til Evrópu, en ég verð hér og
skal bjarga mér. — Þú skalt ekki
hafa áliyggjur af......
— Það sama sagðir þú þegar þú
varst rekinn af Yale-háskólanum.
— Það er mér að kenna, ég við-
urkenni það. En þú veist hvernig
ungt fólk er — við höfðum unnið
knattspyrnumót og þurftum að fá
eitthvað eldsneyti til þess að halda
við hrifningunni. Og vitanlega keyrði
úr liófi hjá okkur þegar við rifum
hlöðuna.
— Og eftir þetta leiðinlega at-
vik byrjaðir þú að....
Frú Morton sat í sólskininu úli
á svölunum og var að lesa gamlar
blaðaúrJdippur, sem liún hafði
geymt siðan hún var ung stúlka
vestur i fylkjum. Hún liljóðaði svo:
Stúdenar valda uppþ.otti í leikhúsi.
Knattspyrnuforinginn Tom Morton
tekinn fastur í Columbia.
Tom Morton, foringi knattspyrnu-
flokks Benton College, var tekinn
fastur ásamt sex öðrum stúdentum
i Columbia leikhúsinu í gær, er
þeir reyndu að klifra niður úr einni
stúlcunni niður á leiksviðið til þess
að ná til söngmeyjarinnar Marie
Lasalle.
Ungfrú Lasalle var að syngja vis-
una „Komdu þá — koss skaltu fá.
Morton og félagar hans reyndu að
verða við þessari áskorun, en árang-
urinn var sá að þeir lentu í svart-
holinu.
Frú Morton lagði úrklippuna til
hliðar og hélt áfram að leita.
— Þú virðir einskis lög og reglu,
sagði Thomas E. Morton.
— Nú ertu ekki réttlátur, pabbi.
Unga fólkið er öðruvísi núna en það
var í gamla daga.
— Littu til dæmis á bilferðina
með allar stelpurnar. Það var krafta-
verk að þú skyldir ekki drepa þig.
— Þú hefir aldrei kynnt þér það
mál. Það er ekki okkur að kenna
að vörubifreiðin ók beint á okkur.
Frú Morton las aðra úrklippu:
Onestep á Benton College.
Tom Morton og aðrir stúdentar
í hans deild liafa verið reknir úr
háskólanum i viku, fyrir að hafa
reynt að innleiða alveg nýjan dans
wg ósæmilegan, sem nefnist onestep.
Svo kom löng lýsing á dansinum,
og sagt var frá því, að Tom Morton
og þeir kumpánar hefðu fengið fjór-
ar stúlkur frá Kansas City til þess
að kenna þennan hræðilega dans.
— Eg reyni ekki að setja mig á
háan hest, Ralph, hélt Morton áfram.
— Mig langar aðeins til þess að
þú setjir þig inn i mín sjónarmið.
Þegar þú eignast son einhverntima
mun þér fara eins. Þú munt skilja
að það verður að hafa aga á æsk-
unni, hennar sjálfrar vegna. Þú mátt
ekki giftast þessari stúlku! Hann
kreppti linefana og nisti tönnum.
Svo söðlaði hann um. — Þú skilur
víst, að ég hefi rétt fyrir mér, dreng-
urinn minn!
Lillian Morton fann nýja úrklippu:
Tom Morton flýr með hraðritunar-
stúlku.
Þvert ofan í vilja föður sins gift-
ist vinsæll stúdent Lillian Doniphan.
Tom Morton, kunnur stúdent i
Benton Colege, og Lillian Doniphan
liraðritari rektorsins, flýðu síðastlið-
inn laugardag til Topeka og giftu
sig. Á sunnudaginn komu þau aftur
úr brúðkaupsferðinni. Morton tekur
embættispróf í næsta mánuði. Þau
ætla að setjast að í Kansas City.
Það er sagt að Ralph R. Morton,
faðir brúðgumans og frægur mála-
flutningsmaður í Kansas City, hafi
verið eindreginn á móti þessum
ráðahag.
Lillian Morton læsti kistlinum. —
Hún tók úrklippurnar og gekk inn
til feðganna.
— Fer ekki að verða timi til
að fara á stöðina, Ralph? sagði hún.
— Á stöðina? spurði Morton.
— Til þess að taka á móti Mar-
gréti, sagði Ralpli. Hann leit á
klukkuna. — Get ég fengið einlivern
bilinn?
— Auðvitað sagði faðir hans, og
Ralpli flýtti sér út.
Lillian settist á stólbríkina hjá
manni sínum. — Eg er hrædd um að
hann sleppi stúlkunni aldrei, sagði
hún.
— Eg skal skýra henni frá hvernig
í öllu liggur. Þegar hún skilur að
giftingin mundi verða til að eyði-
leggja líf Raphs þá sleppir hún hon-
um.
Frú Morton brosti. — Það er bara
á kvikmyndunum sem þær gera það.
Sleppti ég þér kannske?
Morton leit upp og klappaði
henni á handlegginn. — Það var
gott að þú gerðir það ekki, sagði
hann.
— Ralph er lifandi eftirmynd' þín
---- og það varð maður úr þér,
er ekki svo?
— Eg var ekki óstýrilátur. Eg
var. ...
— Lestu þetta! tók hún fram i
og rétti honum blaðaklippurnar.
— Hvað er það? spurði hann.
— Kannske ég geti hjálpað eitt-
hvað upp á minnið.
Hann tók úrklippurnar og las
þær gaumgæfilega. Stundum brosti
hann. Þegar hann hafði lesið þá
siðustu leit hann til hennar og
hristi höfuðið.
— Eg skil hvað þú meinar, elskan
min, sagði hann þrár. En það var
öðruvísi í gamla daga.
— Þarna koma þau! sagði frú
Morton, og hljóp til dyra að taka
á móti Margréti.
Morton heyrði konuna sína segja:
— Komið þér upp og takið af yður.
En hvað þér voruð væn að koma.
En hann heyrði ekki hvað Lillian
Morton sagði við Margréti Adams
meðan þær voru uppi í svefnher-
berginu. Hann heyrði ekki Margréti
segja: — Ó, það get ég ekki gert,
og hann heyrði ekki heldur konuna
sína svara: — Þér eruð góð stúlka,
Gerið eins og ég segi, og þá fer
allt vel.
Ralph fór til föður sins.
— Þér kemur til með að þykja
mjög vænt um hana, pabbi, sagði
liann.
— Hm, sagði gamli maðurinn og
tók dagblað og fór að lesa.
Skömmu siðar kom frú Morton
með Margréti inn í bókastofuna.
Hún var grönn og glaðleg stúlka,
með brún augu og jarpt hrokkið hár,
— Þetta er Margrét, sagði Lill-
ian.
— Góðan daginn, sagði liann. —
Viljið þér ekki setjast?
— Þakka yður innilega fyrir.
Mér er það mikill heiður að kynhast
föður Ralph, sagði hún.
— Hm, sagði hann.
Þau fundu sér sinn stólinn hvort
og minúturnar læddust áfram.
— Hm, sagði Morton loksins. —
Þér eh — eigið heima í Illinois?
— Nei, Indiana, herra Morton.
Smábæ skammt frá Indiapolis.
— Nú, Indiana? sagði liann.
Þau töluðu um veðrið í tíu mín-
útur, um samgöngutæki, um garðinn
lijá Morton og hve erfitt væri að
láta spretta i skugga.
Morton tók ekkert eftir þvi að
það var Margrét, sem kom honum
til að tala. Honum fór ósjálfrátt að
líka vel við hana. Þetta var þá eftir
allt allra snotrasta stelpa — og
hafði áhuga á öllu milli himins og
jarðar. Hver véit nema hún gæti orð-
ið bankastjóri.
— Þetta smálagaðist allt. Og sam-
ræðunni lauk svo, að Morton gleymdi
alveg að minnast á, að þau mættu
ekki eigast, hún og Ralpli.
4c * % 9|C 9(C