Fálkinn - 20.06.1947, Page 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
25
»H AUKURINN<
að vera á annarri liæð, úr þvi seni koinið
var.
- - Ef þið hafið vopn er ykkur hollast að
losna við þan áðnr en lögréglan keniur,
sagði Goldman. Eg held að við föruni upp
á loft líka.
— Eg lield fremur að við verðum liérna,
sagði Sarge með hreiðu brosi. Og svo þrýsli
hann að rifi á bófahöfðingjanum með
hlaupinu á skammbyssunni sinni.
Gokhnan hrá ekki svip. Hann var svo
vanur þessliáttar handatiltektum. — Nú?
sagði hann bara.
— Félagi minn þarf að tala dálítið við
yður, Goldman!
— Já, það hefi ég, sagði Haukurinn.
Þér hafið nokkur umslög í vasanum, Gold-
man. Viljð þér gera svo vcl að taka þau upp
og leggja þau á borðið. Gerið það undir
eins, svo að við þurfum ekki að skjóta.
Goldman leit hornauga til skammbyssu
Sarges.
— Hver hefir sagt að ég Iiafi þessi um-
slög? Hver fjand'inn eruð þér?
— Þér verðið engu nær þó að ég scgi til
nafns míns, Goldman. En þér skuluð ekki
æðrast. Við viljum bara hafa þessi umslög
til trvggingar fyrir þvi að þér komið i Gray
Mansion á morgun. Ballard getur vel beðið
eftir sínum ágóðahlut á meðan.
Goldman gat með engu móti skilið hvernig
Haukurinn hafði komist að þessu með um-
slögin. Það mætti segja mér líka, hugsaði
hann, að hann vissi að það eru tólf þúsund
dollarar í þeim.
— Verið þér nú fljótur að þessu, Goid-
man, sagði Sarge og ýlli við honum með
skammbyssunni. — Við höfum ekki hugsað
okkur að bíða lengi.
- Gott og vel, sagði hann. — Þið hafið
yfirtökin í þetta sinn.
Og svo dró liann sjö þykk umslög upp úr
vasa sinum. Haukurinn vóg þau í hendi sér
og slakk þeim svo í frakkavasa sinn.
Goldiman hafði fært sig aftur á hak, nær
dyrunum, hægt og hægt. Nú hrinti hann upp
hurðinni og öskraði fram í salinn:
— Náið í skotvopnin ykkar, piltar!
Það varð uppi fótur og fit í salnum. Stól-
um var vell um koll, og allir spruttu upp.
En þegar Haukurinn og Sarge litu inn
])angað að vörmu spori hreyfði sig ekki einn
einasti maður. Mennirnir tveir, sem liöfðu
setið við boðið fyrir framan leynilnirðina,
sátu þar enn og Iiéldu hinum í sjálfheldu
með skammbyssunum sínum, og vörnuðu
þeim að komast inn í vopnabúrið.
-— Nú getið þér rekið allar rotturnar yðar
inn í ldiðarstofuna og þaðan upp á efri hæð-
ina, Goldman, sagði Haukurinn.
Goldman vissi ekki hvað hann átti til
bragðs að taka og starði á Haukinn titrandi
af vonsku. Hefði hann haft snefil af von
um sigur mundi hann hafa látið slag standa.
En þarna gat hann átt von á skothrið án
þess að geta gripið lil vopna á móti.
Það verður að liafa ]jað, piltar. Við
höfum gengið í gildruna, sagði hann.
Við skulum lála það komið, sem komið er.
Komið þið með mér upp á lofl.
Takið þið líka með ykkur þá, sem eru
í barnum, Goldman. Við viljum hreinsa til
bérna niðri! hrópaði Haukurinn.
Þeir gengu sneypulegir inn í hliðarstof-
una, hver eftir annan og svo upp stigann.
Goldman gekk síðastur. Ekki aðeins Hauk-
urinn og Sarge heldur aðstoðarmenn þeirra
tveir líka, fóru á eftir þeim. Goldman leit
við i stiganum og sá að Sarge fór úl að
glugganum og opnáði hann. Það hlakkaði i
honum þegar liann hugsaði til þess, að Sarge
mundi bráðlega komast að raun um, að
sterkar járngrindur voru fyrir glugganum að
utan, svo að ekki var hægt að komást út þar.
Hann ætlaði ekki að trúa sínum eigin aug-
um þegar hann sá að járnrimarnar duttu
niður undir eins og Sarge snerti við þeim.
— Eg skal gefa yður ofurlítið heilræði
aftur, Goldman, sagði Sarge, — þegar þér
hafið komið stíunni yðar i lag aftur skuluð
þér hafa gál á því að fólk komi hér ekki um
hábjartan daginn og sverfi sundur járnrim-
arnar fyrir gluggunum yðar. Það gæti farið
svo að þér misstuð hurðina á sama liátt einn
góðan veðurdag.
Goldman bölvaði, en hann gat ekki neit-
að því, að í hjarta sínu dáðist hann talsvert
að dugnaði þeirra tvimenninganna saint.
Aðstoðarmenn þeirra fóru fyrst út um
gluggann og stóðu fyrir utan og miðuðu
skammbyssunum á Goldman meðan Haukur
inn og Sarge voru að komast út.
- Góða nótt, Goldman, sagði Haukurinn.
— Vel á minnst, þér þurfið ekki að biða
eftir lögreglunni. Eg fékk kunningja íxiinn
til að hringja hingað og gera aðvart um
lögregluheimsóknina. Eg er allt af svo hrædd
ur við slysaskot. Jæja, góða nótt aftur. Og
mætið lieilir í Gray Mansion á morgun.
Goldman varð að leggja árar í bát. Það
var þýðingarlaust að reyna að veita þeim
eftirför. Ræningjarnir mundu hafa bifreið-
arnar sínar einhversstaðar í nágrenninu. En
það var liart aðgöngu að verða að tapa á
þennan hátt, án Jxess að einu einasta skoti
befði vei-ið blevpl af.
Grái tvisetinn rann af stað eins og örskot
inn í umferðarstrauminn á Grand Concpurse.
— Þegar ég lýsi atburðunum í nóll í
svörtu bókinni minni, þá verð ég að gefa
yður mestan heiðurinn. Sarge, sagði Hauk-
urinn.
— Það er betra að Rambúkkinn hafi héið-
ui’inn, sagði Sarge. — Það verður ekki ann-
að sagt en að hann hafi unnið gott starf,
fyrir aðeins tvö hundruð dollara.
XXXIII. Teningnum kastað.
Redcliffe lögreglustjóri sat i skuggánum
af borðlampanum og piklcaði í borðplötuna
með pappirslinífnum sínum. Síðasli hálf-
tíminn háfði verið óvenjulega ömurlegur.
Redcliffe var að velta fyrir sér hvernig
hann gæti buridið enda á þennan uinræðu-
fund.
Það var óvenjulegt að lögreglustjórinn
væri á skrifstofunni á þessum líma dags.
Klukkan var hálf líu og það var laugar-
dagskvöld. Hvaða annað mál sem vera
skvldi, liefði getað beðið lil mánudags. En
lögreglustjóranum liafði fundist að þetta
mál varðandi Ballard lautinant væri svo
hættulegt, xxð ekki mætti fresta þvi. Þi'ss-
vegna bafði liann kvalt lautinantinn til
sín klukkan níu.
Þér hljótið að skilja, lautinant, að
þér megið aðallega kenna sjálfum vður
um hvernig komið er fyrir yður. Þér
hefðuð ekki átt að láta þessi ummæli
koma fram við blöðin í gær.
Ballard gerði ekki annað en kinka kolli.
Honum gat ekki dottið neitt í hug, sem
liægt væri að segja. Hafi þessi hálftimi
verið leiðindatími Ivrir yfirboðara bans,
þá hafði hann sannarlega verið kvala-
lími fyrir hann sjálfan. Hann hafði séð
það of seint, að ummæli hans við blöðin
höfðu fallið ýmsum háttsettum mönnum
innan lögreglunnar of þungt fyrir brjósl.
En liann vissi líka að það var fleira en
þessi uminæli, sem starfi lians sem lög-
reglumanns stafaði hætta af núiia. Bara
að hann vissi hverjir það voru, sem höfðu
ráðist aftan að lionum.
Það var aðeins einn ljós punktur í
þessu. Og það var fregnin, sem hann hafði
fengið hjá ungfrú Sneed um að Haukinn
mundi verða að liitta í Gray Mansion i
Ilarlem klukkan (5 daginn eftir. í því gátu
fólgist möguleikar. En liann varð að biða
og nota þetta færi ti áhrifameiri liátt en
hægl var nú. Gæti hann veitt Haukinn þá
bjargaði hann sínum eigin bjór. Og hann
ætlaði sér ekki aðeins að veiða Haukinn
heldur líka að þagga niður í honum.
Ef liann fengi aðeins sólarhrings frest.
Það er erfilt að láta leggjasl undir
höfuð að taka varúðarráðstafanir gegn yð-
ur, lautinant, sagði lögreg'lustjórinn. —-
Nema þér getið sannfært mig um, að ég'
sé á villigötum. Eg verð að gera ein-
hverjar ráð^tafanir í kvöld. Af þeim fyrir-
spurnum sem ég hefi fengið frá blöðun-
um síðdegis í dag hefi ég skilið, að ef við
gerum ekkert ætla blöðin að heimta að
opinberi ákærandinn skerist í málið. Og
þá verður málið undir eins pólitískt.
Ballard skildi hvert lögreglustjórinn var
að fara. Ef honum væri vikið frá emhælti
núna var hægt að reka málið fyrir dómi
lögreglunnar sjálfrar. Og ]iá yrði opinbera
ákærandanum ekki blandað í máilð. —
Redcliffe hugsaði vitanlega fýrst og fremst
um lögregluna og sjálfan sig. Ef liann
gerði ekki neitt mundi ábyrgðin falla á
herðar hans sjálfs. Hann var að vísu
sannfærður um að lautinantinn hefði soð-
ið saman fallega sögu um sjálfan sig, og
að hann yrði sá eini, sem yrði að éta hana
ofan í sig. En Ballard varð samt að fá
tækifæri lil að svara fyrir sig.