Fálkinn - 25.07.1947, Blaðsíða 2

2
F Á L K I N N
Heimsókn Norðmanna
Ólafur krónprins gengnr ú land.
Og þessi sömu orð voru cndurtekin
af fulltrúum Norðmanna í ræðum
þeim, sem þeir liéldu i Reykholti á
sunnudáginn var.
Þá voru Norðmenn, undir for-
ustu ríkisarfa síns, Ólafs krónprins,
að sýna íslandi þakklæti sitt fyrir
það, sem Snorri Sturliison gerði
fyrir þá á fyrri hluta 13. aldar.
Og þcir gerðu það á þann liátt, að
dótturþjóð þeirra hlýtur að fagna
slikri kveðju. Það var ekki aðeins
að þeir færðu fsíandi að gjöf stand-
mynd Snorra Sturlusonar lieldur
höfðu einnig fulltrúar fjöimargra
stétta og stofnana tekist á hendur
fcrð liingað lil þess að afhenda
gjöfina. Kon'úngssonurinn sjálfur,
sem er lieiðursforseti Snorranefnd-
arinnar norsku var þarna í farar-
broddi, formaður nefndarinnar,
hinn víðkunni stjórnmálamaður
Johan E. Mellbye, sem nú er kom-
inn yfir áttrætt, gerðist einnig
þátttakandi i förinni, forsetar
beggja deilda stórþingsins, fulltrú-
ar verkamannafélaga og ckki síst
fulltrúar ungmennafélaganna norsku,
en það voru þau, sem áttu frum-
kvæðið að því að safna fé með al-
raennum samskotum um allan Nor-
eg til þess að reisa minnismerki
Snorra í Reyklmlti. Sú tillaga kom
fram á fundi, sem 'Vestmannalaget
og Vestlandske mállag boðuðu til í
Bergen í desember 1919 og tillögu-
menn að málinu voru þeir Anders
Hovden prestur, Thorleiv Hannaas
prófessor og Lars Eskeland skóla-
stjóri á Voss, allir kunnir íslands-
vinir. En maðurinn, sem mest nnm
Iiafa starfað að þessu máli frá upp-
liafi, er A. Skásheim bánkastjóri,
sem verið hefir ritari Snorranefnd-
ar frá upphafi og cr það enn.
Því miður leyfir rúmið ekki ít-
arlegri frásögn af þvi, sem snertir
forsögu málsins, og skal því vikið
að stuttri frásögn af sjálfri komu
liinna norsku gesta og liátíðinni i
Reykholti, afhjúpun minnisvarða
norskra hermanna í Fossvogi, at-
höfninni í Dómkirkjunni á mánu-
dáginn var og móttökuhátiðinni á
Háskólanum samá dag.
Koma norsku gestanna.
Á laugárdagiún kl. 10. állu hin
norsku skip að leggjast upp að hafn-
arbakkanum. Þau voru komin árla
morguns og höfðu lagst úti i Eng-
eyjarsundi, tundurspillarnir Oslo,
Stavanger og Tröndheim, en það
fyrstnefnda flutti Ólaf ríkisarfa, og
Lyra fornkunninginn frá Bergen sem
flutti Snorranefndina og aðra full-
trúa og gesti. Tundurspillarnir
rista svo djúpt að þcir geta ekki
legið við bryggju á Rcykjavikur-
höfn þegar lágsjávað er, og fór bví
krónprinsinn og hinir opinberu full
trúar, sem með herskipunum voru,
um borð i Lyru, sem flutti þannig
alla gestina upp að hafnarbakkan-
um. Við þetta varð nokkur • töf,
Síðan á lýðveldishátiðinni hefir
ahlrei verið slíkur hátíðablær yfir
höfuðstaðnum sem siðustu viku. Og
])ó var bámark ])ess bátiðabrags
ekki i Reykjavík eða á Þingvelli
heldur í Reykholti. Þeir sem þangað
komu á sunnudaginn var gerðu sér
Ijóst, að þegar sérstök tilefni gefasí
ó þjóðin sér ýmsa staði, sem vert
er að safnast saman á þegar ástæða
er til hátíðar. Reykholt er og verð-
ur sá staður, sem lmgir tveggja
þjóða sameinast á í framtíðinni —
Islendinga og Norðmanna - i minn-
ingu þess manns, sem skóp dýrustu
verk islenskrar andlegrar menning-
ar, verk sem hefir orðið nánustu
Forseti íslands flgtur úvarp i
Regkhoiti.
frændþjóð okkar til andlegrar við-
reisnar og öðrum frændþjóðum á
Norðurlöndum heimild að sinni eig
in sögu. En Norðmenn hafa alla
tíð staðið fremstir i því að viður-
kenna verk Snorra Sturlusonar, —
Hann var gleymdur allri alþýðu á
íslandi þegar norskir menn fundu
hvers virði hann var og létu hann
hjálpa sér til þéss að finna sjálfa
sig. Það hefir oft verið sagt af nlæt-
um mönnum nórskum, að án Snorra
hefði Noregi orðið erfitt um að ná
andlegu sjáfstæði sinu á ný eftir
„nóttina löngu“, sem þeir kalla, en
það er tímabilið er þeim var stjórn
að af erindrekum danslcrar þjóðar.
Ólafur krónprins flgtur úvarp i
Rcgkholti.
Snorrastgttan eftir að Ólafur krón prins hafði afhjúpað liana.