Fálkinn - 25.07.1947, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
I Itvnla*kol;i
að liann söng íil að iala kjark
í mig, liann gerði það lil að
lijálpa mér að koma'st þessa
örðugu leið, sem mér fannst
liggja beint til vílis. Yitanlega
bjóst hann við því af mér að
ég muhdi taka undir með lion-
um. En ég unni honum ekki þess
sigurs. Og ekki var ég lieldur
upplagður lil að syngja. Eg var
ekki nema manneskja. Fátæk
einstæðingsmanneskja.
— Eg vil, ég vil, ég vil! söng
fylgdarmaðurinn látlaust. Ó, ef
ég hefði bara getað snúið við, cn
svo var hinni alúðlegu hjálp
fylgdarmannsins fyrir að þakka,
að við vorum nú komnir y'fir
hamarinn og hengjurnar, yfir
alla þröskuldana, sem engin
bakaleið var lil yfir. Gráturinn
þrýsti að, en ég þorði ekki að
gráta. Nei, að gráta var einmitt
það, sem ég þorði síst af öllu,
j)essvegna var eins gott að ég
tæki undir og færi að syngja
með honum. Það er að segja
sama sönginn með hljóðfalli og
tón hans, en ég notaði mín eig-
in orð: - Eg verð, ég verð, ég
verð! Það var erfitt að syngja
meðan maður var að klifa, ég
náði ekki andanum og J)á varð
ég að þagna. En hann var óbd-
andi og söng áfra.n. Jig \il,
ég vil, ég vil!
Eftir nokkra stund varð biekk-
an greiðari, og ég tók undir með
honum öðru hverju, og smátí
og smátt vandist ég því að geta
sungið um leið og ég gekk.
Qg nú leil ég allt i emu bjn '-
ari augum á allt, og eflir jjví
sem mér varð léttara i skaj)i,
fannst mér ekki eins sloipt uml-
ir fæti og áður, hrufótt bergið
var i rauninni alveg þurri, mér
fannst það hjálpa sólamim að
koma sér fyrir, þegar hann ætl-
aði að skrika. Og blái biminninn
kom nú meira og meira í Ijós.
Alveg eins og lítill tær lækur,
sem vex og verður að á, alveg
eins og á, sem breiðir úr sér
og verður að stöðuvalni þann-
ig óx biminninn bæði á lengd og
breidd. Eg óskaði af öllu lijarta
að himinninn skyldi vaxa enn
meira, ég óskaði að bann yrði
slór eins og útliaf, og biminninn
s:ækl:aði og stækkaði, og stig-
i.nnn sem við gengum varð
greiðari og greiðari, já, svo
greiður að sumsstaðar gal ég
bkuipið fast á eftir fylgdarmann-
inum. Eg varð alveg forviöa
þégar ég sá bratta, gljáandi fjalln
tindana, sem voru fyrir lraman
okkur, laugaðir i sól.
Uppi undir fjallstindinmn
skriðum við gégnum þrönga
geil.
Ljósið leitaði inn í sólblind
augu mín, og jjcgar ég opnaði
þau aftur, var ég með skjálfta
í hnjánum af geðshræringu út
af öllu því, sem ég hefi upplifað
síðustu stundirnar. Eg var svo
’frjáls og ofurhuga þarna sem
ég stóð í fjallshlíðinni.
Allt í kringum inig var ó-
endanlegur himingeimurinn og
blátt, tilrandi hvldýpi, og tind-
urinn j)arna gnæfði vfir okkur
eius og mjór kirkjuturn.
Við vorttm i sambandi við
him ninn á ný. ilimininn og
Ijósið, og svo hófst siðasti á-
fanginn, síðasti bratlinn, erf-
iðasli hjallinn upp á tindinn.
Eg klemmdi saman varirnar og
hnyklaði brúnirnar og við klifr-
uðum, skref fyrir skref og inn-
an skamms stóðum við á efsta
sólbakaða steininum. Loftið var
vor þunnt. Þetta var merkilegt
fjall og merkilegur tindur, og á
þennan tind höfðum við komist
eftir að hafa klifrað upp nak-
inn steinvegginn, og. upp á lind-
inum óx tré í steininum, kúgað
tré með fáar en sterkar grein-
ar. Það stóð j)arna uppi á lind-
inum og virtist svo skelfing ein-
mana og yfirgefið, og j)að var
eins og greypt inn í sleininn.
Svalur bláminn frá himninum
lék um greinar þess, og i krón-
unni sal fugl og söng hásan
harmasöng. Þögull drauniur.
Stutt bvild liátt vfir binni mas-
andi veröld. Sólin lék sér, fjall-
ið glóði, tréð virtist steingert
og fuglinn söng. Hinn liási söng-
ur hans hlaut að heila eilifðin,
eilífðin.
Svarli fuglinn söng og söng en
starfði jafnframt óaflátanlega á
okkur með gljáandi litlu auga,
sem vel gat verið höggvið í
kristal. Eg gat ekki fellt mig við
þetta augnaráð, ekki við söriginn
lieldur, en verst var þó einveran,
sem einkenndi þennan hluta ver-
aldarinnar. Það var fjarri sanni
að devja hér, liér lifði allt ei-
líflega og með óskiljanlegri ])ján-
ingu.
Eitthvað hlaut að ske. Það
hlaut að ske undir eins, á augna-
blikinu, annars mundi bæði við
og veröldin verða að steini.
Alveg eins og við finnum
jirumuveður vera í aðsigi, eins
fann ég bvernig síðustn alburð-
irnir ])yngdu mig niður. Mér
fannst eins og allur likaminn
og sálin væri í martröð bitasótt-
ar. Þetta flúði og það kom aftur,
og var ])arna alltaf.
AIll í einu flögraði fuglinn
uj)p af grcininni og' steypti sér
út í bláinn. Og i sama vetfangi
steypti fylgdarmaðurinn sér á
eftir bonum, hann hrapaði af
himnum, flýði þangað.
Nú var örlagahjólið komið á
hreyfingu í upphæðunum, nú
fíók Arthurs Koesilers „Þjóf-
nr að nóttu“ bregður upp
myiul af ])uí hvernig liðsmenn
Stern-spellvirkjanna í Palest-
inu séu þjálfaðir. Nöfnin
eru tilbúin en viðburðirnir
ekki, segir Koestler, en hann
er þaulkunnur i Vestur-Asíii.
Foringinn, sem lýst er, er
Abraham Stern sjálfur. Itér
er útdráttur úr kafla í bók-
inni:
Bauman, og Jósep á oftir hon-
um gengu inn ganginn og náimi
staðar við dyr, þar sem tveir varð-
menn stóðu. Þeir heilsuðu, Bau-
man líka, og Josep fór að dænii
hans. Fóru svo inn í herbergi, par
sem flögrandi sterínljós brann. Þar
sátu tveir menn við borð. Á milli
heirra stóð auður stótl. Þeir stóðu
upp þegar Bauman kom inn, og
heitsuðu. Úli við þil stóðu nokkrir
menn, allir milli tvítugs og þrítugs,
og virtust sumir þeirra vera af
góðu fólki komnir.
Bauman settist á auða stólinn við
borðið, en yfir ])að var breitt blátt
og Iivítt silkiflagg. Á miðju flagg-
inu var gamall uppdráttur af Gyð-
ingalandi, á pergainenti. Til hægri
við uppdráttinn lá Biblía, innbundin
i skinn. Til vinstri lá skammbyssa.
— Við skulum byrja, sagði Bau-
man, tók upp blað og las upp nafn
inntökubeiðanda, dulnefnið.
Ungur piltur kom inn í stofuna.
Hann var á að giska 17 ára. Hann
var bláeygur, ljóst hárið var skipt
í miðju. Að ytra útliti var hann
líkastur því, sem bekkjarbræður
kalla „mömmugælur". Þessa stund-
ina virlist hann vera i miðilssvefni.
— Kysstu Biblíuna og taktu vopn-
ið, sagði Bauman, sem tiafði stað-
ið upp úr sætinu éins og hinir tveir.
Pilturinn gerði eins og honum var
sagt.
— Hafðu nú upp orðin eftir mér,
sagði Bauman.
....... i nafni liins almáttuga,
sem leiddi ísrael úr ánauðinni í
Egyptalandi...... ekki að hvilast
fyrr en þjóðin er endurreist sem
frjálst og óháð ríki innan liinna'
fornu takmarka frá Dan til Bersebu
......að hlýða í blindni yfirmönn-
um minum.... aldrei að ljósta upp
því sem ég fæ að vita, þótt ógnað
sé með tíkamtegum kvölum...........
bera þjáningar minar i kyrrþei....
meðan sálin er í tíkamanum. Amen.
Bauman sagði ekki neitt í heila
mínútu. Það var auðséð hvílík áhrif
athöfnin hafði á unga piltinn. Jósep,
sem liafði fengið teyfi til að horfa
á athöfnin.a, sárlangaði til að herpa
til þeirra Baumans, að þeir hefðu
ekki leyfi til að leggjas þetta á
drenginn.
gat ég slitiö bjarta mitt frá
þessu öllu, allt inni i mér var
á Iiljóðlausri ringulreið og ég
stökk, ég henti mér, lirapaði,
stökk aftur, ég flýði. Kalt loft
næddi um mig, burt frá öllu
brjálæði, og altekinn af sælu
fleygði ég mér um liáls móður
minnar.
— Hverf burt! sagði Bauman.
Drengurinn sneri undan og þramm-
aði út. Það var eins og hreyfingar
hans væru ósjálfráðar.
Þennan stað köllum við „höllina“,
sagði Bauman. Þér vcrðið að reyna
að þreifa yður fram í myrkrinu,
því að í þeim liæðum, sem ofan-
jarðar eru, þorum við ekki að nota
ljós. Hinsvegar er bjart í kjallaran-
um. Þeir gengu bjá dyrunum, sem
vörður stóð við. Út um dyrnar
heyrðu þeir kvenrödd, sem las hægt
og skýrt: „Þetta er rödd hins strið-
andi Zions, rödd Iiinnar frelsuðu
Jerusalem. Barn þitt er myrt i Evr-
ópu, tivað gerir þú í þvi tilfelli?
Þeir senda þau aftur í fljótandi
likkisum, livað gerir ])ú við þvi?
Þettta er raustin."
— Grammófónn, sagði Simcon.
Það er færanleg sendistöð."
Þetta voru fyrstu upplýsingarnar
sem Jósep liafði fengið hjá Simeon.
— Heyrið þér! sagði Bauman.
mig langar tit að tala langt mál við
yður. En fyrst verð ég að athúga
nokkra nýliða.
Þeir gengu gegnum ganginn inn
í stofu með hvetfdu þaki. Maður-
inn sem átti húsið, hafði einu sinni
notað þctta sem vínkjallara. í stof-
unni var oliulampi, er stóð á stein-
gólfinu. Yið lampann sat drcngur
og las í bók.
— Hvar er Gideon og þeir tveir
hinir? spurði Bauman.
— Þeir eru farnir út, sagði dreng-
urinn.
— Stattu i hlýðnisstellingum þeg-
ar þú talar við mig, sagði Bau-
man i ákveðnum cn ekki óvingjarn-
legum tón. Drengurinn skaut upp
öxlunum svo að þær urðu nærri
jafn liáar eyrunum, og það var
eins og hann skyti út kryppu.
— Hvaða bók ertu að lesa?
Drengurinn rétti Bauman varlega
bókina, sem hann hafði lagt inn
í bláan flauelspoka. Það var hin
óleyfilega „Handhók í vopnahurði“
eflir D. Ras. HÖfundarnafnið var
sett saman úr upphafsstöfum þeirra
tveggja foringja, sem liöfðn samið
bókina í sameiningu: David Ras
og Abraham Stern.
— Blaðsiða seytján, sagði Bau-
man.
Drengurinn strauk hendinni um
ennið og eftir nokkrar sekúndur
fór likami hans að róa fram og
aftur, eins og liann væri að þylja
bæn:....... og' skeftið. Ef öryggið
er niðri, getur fjöðurin undir gikkn-
um hindrað að það hreyfist, og ef
það cr ekki vel smurt getur það
læst sig last. . . .
- Það gerir það, sagði Bauman.
sem brá við og tók fram byssu,
sem hann hafði í hylki undir hand-
leggnum. Hann tæmdi úr henni
skotin i lófann á sér. Drengurinn
tók byssuna og liélt henni frá sér
með útréttum handlegg.
Þá sló Bauman á úlnliðinn á hon-
um, svo að byssan datt á gólfið.
Bauman steig skerf aftur á bak og
sló drenginn af öllu afli í andlitið,
fyrst eitt högg og svo annað....
Drengurinn stóð með lyftar axlir
og reyndi ekki að vcrja sig.
— Þetta kennir þér að halda á
Framhald á bls. 11.