Fálkinn - 12.03.1948, Side 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
16
Bifreiðin klifaði upp á liæðarbrún. Til
vesturs fór landið smálækkandi nokkra
kílómetra niður að dalbotni. Þung og dimm
ský lierigu lág og ógnandi yfir hæðarbrún-
unum. Það var liægt að sjá bvernig skóg-
arnir uppi í liæðunum skutu geirum nið-
ur blíðarnar, þangað sem þeir burfu í
þokubeltunum. í fjarska mótaði fyrir tiöll
einni við dimman bimininn. Þrösturinn
flaug fram og aftur í kröppum svigum um
rakamettað loftið. Paul skipti um gír á ný
og Iiélt áfram: „Við verðum að búa til ein-
hverja lygasögu til að fá vin minn til þess
að fela John í einn eða tvo daga. Prófess-
orinn er nefnilega ekki sérlega hrifinn af
fólki, sem hefir starfað fyrir Þjóðverja. En
það verða einhver ráð með það. Jæja,
hvernig líst þér á þessa ráðagerð, Cally
mín?“
Cally hans var alls ekki viss um hverju
hún ætti að svara. Paul mátti ekki vita
neitt um það áform Hoots að fara til
Brive og leita uppi litla manninn með bólu-
grafna andlitið.
Það kom bros á varir Paul. Hann var
auðsjáanlega vel ánægður. Hann sagði: —
Eg liefi nóga peninga. Eg get látið Jobn fá
nóg til að bvrja nýtt líf undir öðru nafni.
Þú heimtar hjónaskilnað eftir nokkra
mánuði. Þetla er í rauninni ofur einfalt,
finnst þér það ekki, Cally? Við skulum
skilja við Jobn í bróðerni, við högum okk-
ur eins og siðað nútíma fólk, og svo sjá-
um við hann aldrei aftur. Það er honum
fyrir bestu lika, ég er bandviss um það.
Var það ekki heppilegt að ég skyldi koma
á gistihúsið i nótt? Mér skal áreiðanlega
takast að fá vin minn, Mazarákt prófess-
or, til þess að skjóta skjólshúsi yfir John
fyrir okkur.
VI. Postulínsbiskapinn frá Tournai.
Maðurinn, sem staðhæfði að liann béti
Alexandropolus Mazarákt, lá i mjög stóru
og mjög hörðu rúmi inni í París. Þelta
rúm var í engu lillili jafn þægilegt og
rúmið á hótelherberginu, sem hann fékk
þegar hann kom í horgina .......
Ilcrbergið var stórt en tómlegt og
kuldalegt. Það virtist að vissu leyli tóm-
legt og tilfinningarlaust þrátt fyrir gull-
brydduðu speglana, sem huldu mikinn
hluta al' þiljúnum. Hið dauða, hvíta út-
flúr úr gipsi, sem var i loftinu jók á
ömurleik þessarar stofu. Og húsgögniu
voru í fullu samræmi við húsriæðið sjálft.
Ilann lá þarna i rúminu og áköf þján-
ing kvaldi hann. Það kvaldi hann lika
að ldusta á hina rólegu rödd konunnar.
Umbúðirnar voru ríghertar um vinstri
öxl hans, utan um hrotið bein. Sársauka-
kviðurnar gengu eins og í öldum út fra
skemmdu öxlinni. Honum fannst öll
eymdin safnast fyrir og þjappasl saman
í höfðinu.
Þegar hann var ekki með gleraug.m
með þykku glerjunum voru augun i hon
um ekki sérlega lík tóbaksblöðum. Nú
voru þau likari þurrum, brúnum mold-
arkögglum, sendnum og hörðum. Þau
störðu á konuna, sem stóð við rúmstokk-
inn með handleggina liátíðlega krosslagða
og í frjálslegum og rólegum stelíirigum.
Eftir útlitinu að dæma virtist liún vera á
að giska fertug. Hún talaði eins og vél,
eins og sú sem hefir æft sig í að tala þó
að það sé óhjákvæmanlega nauðsynlegt
að segja það, sem ónotalegt er. En enginn
gat orðið áskynja um hvað henni sjálfri
bjó í brjósti.
Ilún sagði: — Þér liafið flónskað yður
heldur betur. Það er engin afsökun að
stelpan skyldi talca eftir yður. Eg get ekki
skilið að maður með yðar reynslu gæti
látið slíka smámuni trufla sig jafn eftir-
minnilega. En eftir á liefðuð þér að
minnsta kosti átt að hafa vit á að biðja
um bjálp. Eg get upplýst yður um, sagði
hún rólega og stillilega, — og ég er gersam-
lega sannfærð um að það er erkiflónska af
yður að reyna að bæta fyrir skissu yðar
með slíku móti. Ef yður finnst það skipta
nokkru máli þá get ég sagt yður það lirein-
skilnislega að ég efast um að þér hafið
verið með réttu ráði við þetta tækifæri. En
með þelta hræðilega gat á öxlinni hafið
þér ekki vitað hvað það var, sem þér reynd-
uð að gera.
Herra Mazarákt svaraði ekki. Stífum
þurrum, móbrúnum augum starði hann
á koriuna, sem hafði röddina sem kvaldi
hann.
Hún hélt áfram: — Það er engin fyndni
í því að þér liggið þarna og brjótið heil-
ann um jiað bvernig jiér eigið að fara að
diepa mig, kuriningi. Það kemur hvorki
yður né nokkrum öðrum að neinu gagni..
Og j>ar að auki megið þér vera viss um,
að ég hefi gerl mínar varúðarráðstafanir.
Þetta mál er skammarlegt. Við verðum að
flýta okkur að hafast eitthvað að. Það er
leiðinlegt, sjálfs yðar vegna, að þér skuluð
ekki vera fær um að hjálpa okkur.
Mazarákt (ilraði af æsingi þar sem liann
lá í stóra, harða rúminu. Kvalakviðurnar
fóru eins og logi um búkinn á honum, og
honum fanrist kvenröddin líkust }>ví að
glóandi stálnaglar væru reknir gegnum
hausinn á honum. Hann kreppti fingur ann-
arrar handar og rétti úr tveim á vixl. Ilún
horfði á liann með samúðarlausri athygli.
Hún beið. Þegar bann hafði jiagað um
stund sagði hún: — Fyrir fáeinum tímum
fékk ég ]>etla ’símskeyti, sem betur fór. Hún
sýndi honum ]>að og hann las:
„Viðskiptasambandið komið á aftur
stop stað þess að flytja farminn til á-
formaðs ále örðunarstaðar verður gerð
bein ferð >1 bústaðar Mazarákts þar
sem annar seljandinn verður eftirskil-
inn og þið verðið að sjá um hann stopp
hinn fylgir mér uns skiprin er gerð:
Mazarákt sagði: — Ekki get ég sagt að
mér falli að liúsið mitt-------.
— Er það mögulegt?
— Jæja, ég skal undir eins sjá um að kon-
an mín fari í heimsókn lil ættingja sinna
i Dijon.
Hún sagði: •— Það var á j>á leið, sem ég
hafði hugsað mér að leggja til.
En ef hann, sem sendi skeytið, getur
uð, j>ví l'er fjarri. Honum llcst j>etla áreið-
nema takmarkaða reynslu, sagði Mazarákt.
— En greindin i honum er ekki takmörk-
uð, j)ví fer fjarri. Honum tekst þetla árieð-
anlega. Ef eitthvert óbapj) kynni að koma
fyrir þá veit liann hvað gera skal til þess
að bæta úr því, og svo lætur hann okkur
vita. Þar að auki er hann alveg sjóðvitlaus
eftir stelpunni. Hann hefir fulla ástæðu lil
að senda manninn heim til yðar og halda
henni sjálfur.
Mazarákt rétti lienni skeytið al'tur. Hann
var að hugsa. Svo sagði liann: — Og livað
á svo að gera við kvensuna? Þér verðið að
afsaka mig, en ég þykist liafa leyfi til að
liugsa ofurlítið um sjálfan mig, og ef hún
skvldi fá tækifæri til að ofurselja mig lög-
reglunni áður en —------—
— Æðrist þér ekki út af því! Hvernig
ætti hún að geta gert yður nokkuð méðan
sendandi símskeytisins er með henni, eins
og hann segisl vera? Og auk þess þurfum
við á henni að lialda næstu vikurnar. Nú
höfum við tangarhald á henni og þér meg-
ið bölva yður upp á, að við sleppum því
ekki. Ef þér lialdið að þér séuð maður til
þess ])á held ég að það besta sem þér gæt-
uð gert væri að fara sem fyrst suður í land.
Og mér lilist vel á ef þér vilduð staldra
við i Brive einn dag, það er að segja ef þér
haldið, að þér getið hjálpað okkur.
Hann settist upp í rúminu. Svitinn bog-
aði af honum niður um grátt andlitið, bæði
af áreynslunni og kvölunum. Hann rétti út
óskemmda handlegginn, tók sterku gler-
augun af náttborðinu og setti þau á kjör-
mikla nefið. — Frú, þetta er ekki í fyrsta
skiptið sem ég liefi særst. Eg hefi orðið
fyrir slysum mörgum sinnum áður. Eg er
hvorki viðvaningur eða örvasa gamalmenni.
Látið þér mig fá svolítið af mörfíni með
mér, ef ske kyni að kvalirnar yrðu of
—, bann bugsaði sig um dálitla stund
áður en bann liéll áfram, — ef ske kynni
að kvalirnar yrðu of leiðinlegar.
Þegar hún var komin fram að dyrunum
leit hún við og sagði: •— Eg skal biðja þjón-
inn um að koma upp og selja á yður nýtt
bindi. Þér eruð viss um, að þér getið af-
greitt málið skissulaust í þella sinn?
— Frú, öll mín ókomin ævi og áform
yðar eru nú komin uridir mér og hæfni
minni til þess að koma áformunum í fram-
kvæmd hrakfallalaust. Þér skuluð ekki
óttast að mér takist ekki vel í þetta sinri.
Cally var ómögulegt að sofna þarna sem
hún sat í bílnum. Mergurinn málsins var sá,
að liún vildi hvorki að Hoot hyrfi lienni