Fálkinn - 19.03.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
17
ókum um siðasta þorpið sá óg að við er-
um ekki á aðalvegi nr. 20. Og þar var veg-
vísir sem benti til Limoges, seytján kíló-
metra austur. Áttum við ekki að aka gegn-
um Limoges?
Paul dró úr bensíngjöfinni og vagninn
liægði á sér. Hann fór að útskýra málið og
sagðist liafa farið veg, sem liggur dálitlu
vestar en beinasta leiðin til Brive og Toul-
ouse. Þessi vegur væri dálítið ójafnari, en
Iiinsvegar væri liann ekki eins mishæðótt-
ur. Leiðin væri dálítið lengri en hinsvegar
miklu léttari að aka hana, sérstaklega í
svona rigningu. Rétt fyrir sunnan Brive
kæmi hliðarvegur, sem lægi til Rocama-
dour.
Svo herti bann á bifreiðinni aftur.
Callv liafði ekki hugmynd um livar þau
voru stödd. Bifreiðin vagaði til og frá milli
skurðbakkanna. Paul kveikti á ljósunum.
Fjöllin þarna í kring virtust svartari og
brattari en áður.
Á næslu beygju rann bifreiðin að aftan
og staðnæmdist með afturhjólin liti á veg-
arbrúninni. Fyrir neðan var brött brekka
Leirinn i þessum hluta Frakklands er á-
gætur til að gera úr honum postulín, en í
rigningatíð verða vegirnir sleipir eins og
þeir væru ataðir í grænsápu. Paul neyddist
til að aka varlegar. Hann varð súr og ön-
ugur, alveg eins og það væri hann en ekki
farþegar hans, sem óskaði að komast sem
fyrst á ákvörðunarstaðinn. Hann teygði
fram neðri vörina. Þar sem heinir spottar
voru á veginum lierti Iiann gifurlega á bif-
reiðinni. Ivæmi hann að beygju varð hann
að nota hemlana. Þetta gekk ekki jafn
fljótt og skyldi.
Um kl. 9 síðdegis var eins og liellt væri
úr fötu. Paul bölvaði. -— Þessi rigning.
Þessi andskotans rigning! Eg get ekki séð
meter framundan mér fyrir ])essari bölv-
aðri rigningu!
Caily spurði: — Hoot, er það eiginlega
nauðsyulegt fyrir okkur að komast til Ro-
camadour i kyöld?
Iloot hólt sér í stroffuna við hurðina. —
Ef þú vilt vita mína skoðun, heillin, þá get-
um við hrósað happi ef við lendum ekki í
slysi eftir nokkrar mínútur.
Loks skildist Paul að þetta var vonlaust.
llann hætli við að reyna að komast til
Rocamadour það kvöldið. Hann lét bifreið-
ina sníglast áfram. Hann sagði við Cally:
Eg er enginn fyrsta flokks ökugikkur, að
því er virðist. En mig langar alltaf til að
aka eins og kappakstursmaður þegar ég
sest við stýrið.
Cally spurði: —Er ekkert þorp eða gisti-
hús hér i grenndinni.
— Vitanlega stöldrum við bráðum, góða
mín. Fyrirgefðu bvað ég er ónærgætinn,
en ég hefi ekki getað um annað liugsað en
að hjálpa þér og John. Eg lield að það sé
ekki langt til St. Yrieix.
Honum sagðist svo frá að fyrir stríðið
liefði hann oft farið þennan veg, milli París
og Toulouse fram og aftur. St. Yrieix var
býsna stórt þorp með þrjú—fjögur þúsund
íbúum. Og ef liann mundi rétt þá var þar
ágætt, lítið gistihús. Það var einkum ætlað
til þess að liýsa þá mörgu kaupsýslumenn,
sem komu til St. Yrieix til þess að kaupa
postulín, menn frá öllum löndum verald-
ar. — Eg skal þá hundur heila, sagði liann
og var nú kominn í besta skap aftur, —
ef það er ekki notalegri og skemmtilegri
staður en þessi einkennilega krá, sem við
komum á í morgun. Treystu mér, góða
Cally. Það getur meira að segja skeð að við
fáum steikta önd, úttroðna með kastanium.
— Steikta önd? hváði Hoot og sperrti
eyrun.
— Og í kjallaranum eru góð vín. Eg
skyldi ekki verða hissa þó við fengjum
flösku af Chateau Balestard-la-Tornelle,
sama góða vínið, sem Francois Villon söng
svo fagurt um fyrir hundrað árum, sagði
Paul. Og svo sagði hann fram með hljóm-
skærri rödd:
Vierge Marie, gente déesse,
Garde-moi place en Paradis;
Oncques n’aurai ni joie ni liesse
Ici-bas, puisqu’il n’est permis
De boire ce divin nectar
Qui porte nom de Baiestard......
— Er það ekki fallegt? spurði Paul þeg-
ar hann var búinn. En Hoot fletti ofan af
matarhug sínum. — Önd? sagði hann þar
sem hann sat í aftursætinu og kærði sig
kollóttan unt alla ljóðagerð, hversu falleg
sem hún væri. — Það verð ég að segja að
önd er indælismatur! Cally, manstu þegar
við borðuðum steikta önd saman síðast?
Síðast þegar þau átu steikta önd saman
bafði verið hjá Liichows í New York. Það
var daginn áður en þau áttu að fara til
Evrópu. Þau höfðu verið gift í tvo daga.
Símskeytið frá föðurnum var þá ekki kom-
ið enn. Þau voru skelfing ástfangin, og
þau fögnuðu eins og börn að eiga að
fá að fara saman til Frakklands. Þaú
drukku öl hjá Luchows, átu rauðkál og
andasteik, mundi hún. Og ])að var langt,
langt síðan. Það voru nærri því sex ár. —
Cally svaraði: — Nei liöfum við nokkurn
tíma borðað steikta önd saman? Ekki man
ég til þess.
Hálftíma síðar sveigði forugur bíllinn
inn í Avenue de Chalus. Það var rétt svo
að þau gátu séð móta fyrir gistihúsinu
fyrir endanum á götunni. Öðru hverju sást
rofa til fyrir tunglsljósinu á milli skýjanna,
en á þeim var mikið far. Og þá gljáði á
hvítar postulinsflísarnar á hröttu þakinu.
Ilotel des Voyageurs et St. Yrieix var þakið
postulínsflísum og uppi á mæninum var
stór hani úr i)ostulíni og með postulíns-
fjaðrir sem ekki urðu riljulegar þrátt fyrir
alla rigiiinguna.
Paul lagði bifreiðinni upp að gislihús-
veggnum undir liáum svölum. Hann sagði
— Komdu út hérna megin, Cally, þá vökn-
ar þú síður. Hún smolcraði sér framhjá
stýrinu, en liann hélt hurðinni opinni á
meðan. Vindurinn fór ýlfrandi eftir stræt-
inu og rak lemjandi regnið með sér. Hún
greip í hönd Pauls — og hvort það var
hann eða hún sem hrasaði, það gat hún
ekki dæmt um.
— Æ, gleraugun mín! Gleraugun mín,
Paul, hrópaði hún í örvæntingu.
Hoot vatt sér út og hjálpaði henni. Paul
fór fór að leita i forinni á gangstéttinni.
Mér þykir þetta leitt.
•— Þau eru vonandi lieil?
An þess að svara rétti Paul henni beygl-
aða skjaldbökuumgerðina. Glerin liöfðu
brotnað i mél. Aldrei hafði hún orðið fyrir
öðrum eins óhöppum með gleraugun sín
og nú. Meðan þau voru að ganga inn lofaði
Paul lienni að síma eftir hinum gleraug-
unum undir eins og hann kæmi lil Toul-
ouse. Til vonar og vara ællaði hann að
síma til augnlæknis hennar í Pomona líka
og fá málið á gleraugunum. Hann mundi
svo eflaust geta l'engið ný gleraugu handa
henni hjá gleraugnaslípara í Toulouse, eftir
viku eða svo.
Hún kveinaði: — Að ég skyldi geta verið
svona mikill klaufi! Er þér alvara að ætla
að vera svo vænn að sjma lil Pomona? Eg
skal gefa þér áritunina. Eg get ekkert unn-
ið að Mathias-safninu, gleraugnalaus.
Þegar þau komu að dyrunum uppgötv-
uðu þau að gistihúsið var læst. Og það
voru negldir battingar fyrir mjóa glugg-
ana sitt hvoru megin við dyrnar.
— Við skulum reyna samt, sagði Iloot.
— Ilugsast getur að einhver sé þarna inni.
Paul lét þungan postulínshamarinn dynja
á dyrunum. Eftir drykklanga stund sáu þau
Ijósi hregða fyrir gegnum rúðuna í hurð-
inni. Svo heyrðist hringla i dyrakeðju. Lúka
i hurðinni ojinaðist og i lampaljósinu fyrir
innan gátu þau greint langt nef og höku,
sem var líkust grefi í laginu. Andlilið var
úllaugað. Annað augað starði dautt og tómt
beinl fram. Hitt var kolsvart og hvarflaði
án afláts frá Paul til Cally og til Hoots,
og svo aftur til Pauls. Á höfðinu liafði mað-
urinn nátthúfu úr flúneli og undir gömlum
bláum, frönskum hermannsjakkanum sem
hann var í, sá í náttskyrtu úr flúneli. Mað-
urinn í þessum fatnaði var Justin Landoc,
eigandi Hotel des Voyageurs et Sl. Yrieix.
Á stamandi mállýsku hinna frönsku
fjallahéraða útskýrði nú Justin Landoc að
þvi miður gæti liann ekki tekið á móti
gestum fyrr en eítir nokkrar vikur. Hann
hafði sjálfur verið í stríðinu, og síðan hafði
hann gengið í lið með maquis-skæruliðun-
um til þess að Iialda baráttunni gegn Þjóð-
verjum áfram. Synir hans höfðu verið með
honum, en konan ein orðið eftir heima til
þess að sjá um gistihúsið. Vegna stríðsins
hefði ekki verið um neina ferðamenn að
ræða. Gistihúsið hafði þessvegna verið lok-
að i nærri því þrjú ár. Hann var kominn