Fálkinn - 17.09.1948, Page 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN
6.
Amerísk lögreglusaga |
í betra næði, og kannske með betri á-
rangri. Hann var sannfærður um að liún
vissi miklu meira en hún þóttist vita. Og
flugan, sem brennimerkt var á öxlina á
lienni bafði orðið til þess að lionum datt
margt nýtt í hug. Það lá austurlensk grimmd
bak við þetta — að brennimerkja fólk
svona. Rændurnir mörkuðu skepnur sín-
ar lil þess að sanna hver eigandinn væri.
Og Dave Dott vildi gefa mikið fyrir að
vita liver eigandinn væri að stúlkunni. En
þó var meira vert um hitt: að bjarga lifi
sínu.
Hann lyfti skammbyssunni og miðaði á
lampann í loftinu, en hann varð að vera
öruggur og skjálftalaus tii þess að liitta
hann. Hann greiii um lilaupið á skamm-
byssunni. I sama bili kom skot frá mann-
inum bak við vinnuborðið. Skeftið á
skammbyssunni fór í mola fyrir augunum
á blaðaljósmyndaranum. Annað skot
lieyrðist fyrir utan húsið. og reykurinn,
sem lagði inn um rifu í hurðinni til hliðar
í skúrnum, sýndi að lásinn gat ekki verið
neinn þröskuldur í vegi þeirra, sem vildu
Pomast inn í skúrinn.
4n þess að hugsa sig um frekar kastaði
Dave eyðilögðu skammbyssunni í lamp-
ann i loftinu. Það heyrðist livellur þegar
lampinn fór í mél. Dave fannst myrkrið
vera eins og góður vinur, sem rétti lionum
liöndina. Hann sleppti stúlkunni. Vitanlega
hefði hann getað haldið lienni á lofti og
borið hana með sér, en hún mundi hafa
tafið fyrir honum. Og hún var trú sam-
verkamönnum sínum — kannske mest af
þrælsótta.
I sama bili sem hliðardyrnar opnuðust
kom dimmur skuggi móti manninum, sem
opnaði þær. Hann slengdist á gólfið og
öskraði. Tók báðum liöndum fyrir andlitið
til að hlífa sér og gaf Ijósmyndaranum um
leið tækifæri til að sleppa framhjá.
Dave Dott heyrðist hlaupa úti í portinu.
llann liafði skellt hurðinni á eftir sér þó
að lásinn væri ónýtur. Hann vissi að liann
var kunnugri þarna í portinu en menn-
irnir þrír og gaf sér tíma til að skjóta
slagbrandi fyrir aðaldyrnar á skúrnum.
Þag reyndist vera hyggilega gert, því að
nú heyrðust bylmingshögg á hurðinni, inn-
an frá.
Dave setti bifreiðina sína í gang, hún
stóð viðbúin í portinu, og ók lienni út á
götuna. Hann setti hreyfilinn á fulla ferð,
svo að þau gætu heyrt að hann æflaði að
flýta sér á burt.
1 fyrstu liliðargötu renndi liann niður að
ánni. Ilann hljóp út úr bifreiðinni, stakk
lyldinum að hreyfiinum á sig og hljóp svo
stystu leið lil baka að skúrnum sínum.
Á götunni þarna fyrir utan hafði hann
ekið fram hjá stórri vörubifreið, sem hafði
vakið forvitni hans. Það var ekki vafamál
liver átti hana. Hann hljóp inn í skuggann
bak við bifreiðina og stóð þar nokkrar
mínútur og hlustaði. Hann lieyrði að bóf-
arnir voru að rífast um hver ætti sökina
á því að liann hefði gengið þeim úr greip-
um. Nú steig hann varlega upp á aurhlíf-
ina og vatt sér upp á bifreiðarþakið. Ef
hann legði sig flatan á þakið var liklegt að
þeir tækju ekki eftir lionum. Hann þreif
fyrir sér eftir einliverju til að halda sér
í. Þarna var engin umgerð kringum þakið,
svo að ekkerl var lil að balda sér í eða
skorða sig við.
Eftir dálitla stund heyrði hann mennina
þrjá koma út úr skúrnum. Við innganginn
liékk ljóstýra. Hann sá að stúlkan kom út
á milli þeirra. Hún bafði brett kápukrag-
anum upp að hálsinum allt í kring, eins
og henni væri kalt.
Bófarnir héldu rakleitt að vörubifreið-
inni, tveir þeirra fóru inn i framsætið, sá
þriðji opnaði afturdyrnar með lykli og lét
stúlkuha fara inn á undan sér. Svo fór
hreyfillinn að lifa. Bifreiðin renndi út úr
portinu og sveigði út í Prospect Street.
Mennirnir þrír höfðu auðsjáanlega orðið
afbuga þvi að eltast við flóttamanninn í
litlu bifreiðinni.
Engum þeirra hafði hugkvæmst að líta
upp á þakið á bifreiðinni. Þeir óku jafna
ferð og bifreiðin rann skrvkkjalaust, svo
að það reyndist elcki eins erfitt og Dave
hafði haldið, að tolla þarna á þakinu.
Bifreiðin sveigði inn á Brooklynbrúna
yfir East Rivei-. Þegar hún sveigði loksins
inn í húsagarð einn og lireyfillinn hætti
að ganga, lieyrði Dave að liann var stadd-
ur skammt frá járnbrautarstöðinni. Þar
brunuðu lestir þriðju liverja mínútu.
Fólkið í vörubifreiðinni fór inn í liús-
ið. Dave renndi sér liægt og varlega niður
af þakinu. Hann var orðinn þreyttur eftir
þessa ökuferð. Hann settist á aurhlífina til
að hvíla sig.
Var liann nú kominn á aðalstöðvar
brennuvarganna? Eða liöfðu þeir yfirleitt
nokkrar aðalstöðvar? Sumir afbrotamenn
eru si og æ á ferðalagi, enda fannst honum,
að það væri óhyggilegt af fólki, sem liafði
þessa ótrvggu atvinnu að eiga fastan sama-
stað.
En vörubifreiðin? Hún virtist vera traust-
ari en í meðallagi. Líklega græddu þeir
ekki svo milda peninga á „viðskiptum“ sín-
um, að það væri nauðsynlegt fyrir þá að
liafa flutningabifreið undir þá! Forhertir
glæpamenn eru vanir að nota mikla pen-
inga til daglegra þarfa, svo að þeir liafa
sjaldan mikið aflögu.
Blaðaljósmyndarinn stóð upp og fór að
rannsaka bifreiðina. I framsætunum var
ekkert að sjá, þau voru alveg eins og á
öðrum bifreiðum. Afturhurðin var læst.
Það var að heita mátti dimmt þarna í liúsa-
garðinum. Vísarnir á armbandsúrinu hans
sýndu 11. Hann straulc höndunum varlega
um hliðarnar á bifreiðinni. Þetta var eins
og liann átti von á: Þarna voru lítil kringl-
ótt göt á víð og dreif og lokur fyrir þeim
að innan, með sama lit og var á bifreið-
inni. Ilann tók á einni lokunni með fingur-
góminum og gat fikrað lienni til hliðar.
Gatið var á stærð við dollara-pening. Tutt-
ugu og fimm sentimetrum ofar var annað
gal til að miða gegnum. Neðra gatið
var nákvæmlega mátulega stórt fyrir hlaup
á skammbyssu eða vélpístólu. Samskonar
göt voru á liinni hliðinni á bifreiðinni. Þetta
var stór brynvarinn vagn — dulbúinn sem
vörubifreið. Bófarnir gátu ekki kosið sér
aðra betri „aðalstöð“. I þessari bifreið gátu
þeir farið borg úr borg og liaft með sér
það, sem þeir þurftu á að lialda. Bifreiðin
var meistarastykki i sinni röð, sem ljós-
mvndarinn mundi hafa dáðst að, ef öðru-
vísi hefði verið ástatt. En nú setti liann að-
allega á sig númerið á þessari bifreið, þó
að liann gengi hinsvegar að þvi visu, að oft
væri skipt um númer á henni.
Svo fór liann inn í liúsið, sem bófarnir
liöfðu farið inn í. Hann var vopnlaus en
kvíddi engu sairit. Þegar Dave Dott var
eitthvað mikið í hug þá liætti liann sér í
allt án þess að bera nokkurn kvíðboga fyr-
ir afleiðingunum.
Hann hugsaði aldrei neitt um liættuna
fyrr en eftir á, og þá gat liann jafnan bros-
að að henni.
Honum var kalt, enda var hann frakka-
laus. Það var nístandi kuldi. En verst þótti
lionum að liann skyldi ekki liafa ljós-
myndavélina sína með sér.
Þetta hús var skrifstofu- og verksmiðju-
bygging. Það virtist mannlaust og evðilegt
til að sjá neðan úr liúsagarðinum. En liann
bafði tckið eftir ofurlitlum bjarma í glugga
á fjórðu liæð. Þar var eins og dökku
gluggatjaldi hefði verið rennt fyrir, en of-
urlítil ljósrák sást utan með því öðru-
niegin. i
Hann reyndi að átta sig í flýli meðaii
liann stóð á dyraþrepinu. Herbergi bóf-
anna hlaut að vera þarna sem ljósið var.
Honum datt í hug að ln'ggilegast væri að
laka af sér skóna.
Gólfið í ganginum var iskalt. En hann
iðraðist ekki eftir að liann skyldi liafa tek-
ið af sér skóna, því að í sama bili heyrði
liann rödd innanfrá.
„Spoke .... athugaðu livort við erum
ein!“
Dyrnar opnuðust svo að ljósrák lagði út
á gólfið í ganginum. En Dave Dott liafði
komið sér fyrir á öruggum stað. Þegar
hurðinni var lokað aftur flýtti hann sér
þangað. Nú var alveg hljótt inni í herberg-
inu. En svo fór einhver að tala — röddin
var eins og baðstofulestur og algerlega til-
breytingalaus. En málhreimurinn var út-
lendur, Dave datt helst í hug að þetta gæti
vcrið Indverji eða Malaji. Filippseyjadát-
arnir í sjóhernum töluðu svipað þessu.
„Þú lærir aldreí að fara gætilega, Jess-
ica,“ sagði röddin. „Það er þér að kenna,
að við getum ekki starfað framar liér í
New York. Þér að kenna — skilur þú það?“
Ekkert svar kom við þessu og nú liélt rödd-
in áfram, ógnandi: „Þér að kenna, Jessica!
Veistu livað það þýðir?“
„Það er vitleysa að þelta sé mér að
kenna,“ heyrðist stúlkan nú svara. Það var