Fálkinn - 05.11.1948, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
heiman, liann gat ekki stillt sig,
svo óþolinmóður var hann.
Það fyrsta sem hánn rak aug-
un í i hinni skrautlegu stofu
var mynd af lionum sjálfum,
gömul og gulnuð ljósmynd af
honum þegar hann var i hlóma
æskunnar og sem mest kvað
að lionum í samkvæmislífinu.
Ljósmynd sem hékk upp á
vegg i gamaldags umgerð.
Hann beið. Loksins »— loks-
ins voru dyr opnaðar bak við
hann. Hann var fljótur að snúa
sér við og sá — gamla konu
með snjóhvítt hár, sem kom á
móti honum og rétti fram báð-
ar hendurnar.
Hann tólc þær og kyssti þær,
fyrst aðra og svo liina — Iengi.
Svo rétti hann úr sér og horfði
á vinkonu sma.
— Já, þetla var gömul kona
og lá við gráti, þó að hún
reyndi eins og hún gat að brosa.
Nú gat hann ekki stillt sig leng-
ur en stamaði: „Ert það þú,
Lísetta?“
— Já, það er ég .... Það er
ég. Þú hefðir vist ekki þekkt
mig ef þú hefðir ekki vitað
hver ég var, heklurðu það? En
það liefir svo margt drifið á
dagana fvrir mér. Littu nú vel
á mig. Eða — nei — það er
betra að þú horfir ekki á mig.
En þú ert sá sami og forðum,
ungur og fallegur, óbreyttur,
alveg eins og fyrrum. Ef ég
Iiefði rekist á þig á förnum
vegi mundi ég hafa hrópað til
þín undir eins: Þarna er Jaque-
let! En nú skulum við fá okk-
ur sæti og spjalla dálítið sam-
an. Síðan ætla ég að lcalla á
hana dóttur mína litlu, eða rétt-
ara sagt stóru, ætti ég víst að
segja. Þú verður alveg hissa
]>egar þú sérð hve lík liún er
því sem ég var þegar ég var
ung. Þú verður ekki lengi að
sjá það. Fyrirgefðu mér góði,
en fyrst verð ég nú að fá að tala
ofurlítið við þig sjálí'. Eg' var
hrædd við mínar eigin tilfinn-
ingar á því augnabliki sem ég
sá þig aftur. En nú er það liðið
hjá. — Sestu, góði!
LORMERIN greifi settist við
hliðina á henni og tók um hönd
ina á henni, en hann gat ekki
sagt nokkurt orð. Honum fannst
þessi kona væri ókunnug sér —
eins og hann hefði aldrei séð
hana áður.
Hvað var hann eiginlega að
vilja á þetla hcimili? Um livað
átti hann að tala? Um gamla
daga? Hvað var eiginlega milli
hans og herinar? Hann mundi
ekki neitt — í sambandi við
þetta andlit, sem vel hefði get-
að verið ömmu-andlit. Gleymd-
ar voru allar kæru og við-
VITIÐ ÞÉR . . . ?
kvæmu endurminningarnar,
sem liöfðu vaknað lijá honum
við tilhugsunina um hina mann
eskjuna, Lísettu gamalla daga,
,,Fleur-de-Cendre“ ...... Hvað
var orðið af henni? Hún, sú
fyrri, sú elskaða í lians fjar-
lægu draumum, með gráu aug-
un og gullna hárið, sem gat sagt
Jaquelet svo skemmtilega og
fjörlega en samt svo innilega.
Þau sátu þarna hlið við lilið
og hreyfðust ekki, bæði fóru
hjá sér, þau voru i vandræðum
— bæði voru þau þjáð.
Þegar þau fóru að talast við
innantómum orðum stóð hún
upp, hringdi bjöllu og sagði:
— Eg ætla að kalla á Renéet.
Það hevrðist gengið um dyrnar
og þytur í pilsum, og svo heyrð-
ist ung rödd segja: — Hérna er
ég, riiamma! Það kom flatt upp
á Lormerin hve hún kom snögg-
lega inn, liann heilsaði: Bon
jour, Mademoiselle! Svo sneri
hann sér að móðurinni: Hvað
þið getið verið líkar!
Já, þetta var Lísa, Lísetta frá
gömlu dögunum, sem hafði
verið horfin í tuttugu og fimm
löng ár en nú var allt í einu
upprisin. Nú fann hann hana
aftur, alveg eins og hún hafði
verið fyrir aldarfjórðungi, þeg-
ar hún var kynnt honum. En
þessi liérna var ennþá yngri,
barnslegri og frisklegri. Hann
fann til óstjórnlegrar löngunar
til að breiða út faðininn og
vefja hana örmum og hvísla:
Lisetta, tu es exquise!
En nú kom þjónninn og til-
kynnti: Madama, maturinn er
tilbúinn!
Þau fóru jnn í borðstofuna.
Lormerin fannst líkast og hann
gengi i svefni. Allt sem hann
gerði og sem hann sá var eins
og í draumi. Hann leit af gömlu
frúnni á ungu stúlkuna og
muldraði: Hvor þeirra er eig-
inlega Lisetta?
Móðirin brosti og var alltaf
að spyrja: Manstu ennþó þeg-
ar .... ? En liann fann endur-
minningar sínar í augum ungu
stúlkunnar. Hvað eftir annað
opnaði hann munninn og var
að því kominn að segja við
barnið: Manstu ennþá Lisetta
......?
Á þeim augnablikum hafði
hann alveg gleymt gömlu kon-
unni með hvíta hórið. Hann
fann ást sina á ný i ungu, ljós-
hærðu stúlkunni. Það var þessi
æska, sem hann hafði elskað.
En svo fann hann allt í einu
að hún hin gamla kona og
gráhærða hafði eitthvað í rödd-
inni, augnaráðinu og í öllu fasi
sínu, sem ungu stúlkuna vant-
aði.
að með augunum og handleggn-
um í sameiningu getið þér mælt
fjarlægðir furðu nákvæmlega.
Til þess þarf þó eitt: að mað-
ur geti gert sér nokkurnveginn
nákvæmlega grein fyrir stærð
þess, sem maður ætlar að mæla
fjarlægðina að. Hugsum okkur
til dæmis að við komum að sjó
og sjáum eyju, sem við ætlum
að mæla fjarlægðina að og vit-
um að hún sé um 300 metra
breið á þann veginn, sem við
sjáum til hennar.
Maður lokar nú vinstra aug-
anu og bendir með vinstri
hendi á vinstri brún eyjarinn-
ar. Án þess að hreyfa hand-
legginn úr stað lítur maður nú
með hægra auga (lokar þvi
vinstra) og nú sýnist manni
framrétti fingurinn hafa flutt
sig úr stað til hægri. Þegar mað
ur margfaldar lengdina á þess-
ari hreyfingu með 10 fær maður
fjarlægðina. Finnist manni
hreyfingin hafa verið þriðjungi
stærri en breiddin á eyjunni
yrði sú tala í dæminu, sem
— Þú hefir glatað gáskan-
um, sem \ þér var í gamla daga,
sagði barónessan, og hann svar-
aði: — Ekki aðeins gáskanum,
— ég hefi misst miklu meira
Unga stúlkan óð elginn en
liann hlustaði á, hlustaði á
hreiminn í röddinni, sem var
nefnt var að vera kOO metrar og
fjarlægðin að eyjunni því fjór-
ir kílómetrar.
Slcýringin á þessu felst í
teikningunni, þar sem sýnd eru
bæði augun, fingurinn, eyjan
og miðunarlínurnar tvær. Eins
og sjá má á myndinni koma
fram tveir þríhyrningar með
jafnstórum hornum. 1 þeim
minni er línan a jöfn fjarlægð-
inni milli augnanna, b er lengd-
in frá auganu til fingurgóms-
ins, en d er lengdin, sem spurt
er um. Hlutfallið milli b og a
er liið sama og hlutfallið milli
d og c. Fyrrnefnda hlutfallið er
hjá flestum mönnum eins og
10:1 og þessvegna verður d 10
sinnum lengri en c.
kj
Til vinstri:
að ánamaðkurinn er besti sam-
herji bóndans?
Hann myldir jarðveginn, ét-
ur allar jurtarætur og gerir
þær að áburði. Hann borar göng
i jarðveginn svo að loft og vatn
á hægara með að komast ofan í
hann og að rótum jurtanna, sem
eru að vaxa. Versti óvinur hans
er hvorki moldvarpa né fuglar
heldur tilbúni áburðurinn, sem
nú er svo mikið notaður. Hann
drepur ánamaðkinn.
nærri því eins og móðurinnar,
en þó öðruvísi. Hann setti ó sig
hugsanaferil hennar og orðatil-
tæki, — nærri því það sama og
hjá móður hennar en þó öðru-
vísi ......
Hann fór snenima heim, nið-
ur Hringbrautina. Myndin af
Frh. á bls. U.