Fálkinn - 05.11.1948, Side 10

10
FÁLKINN

Hraustlega gert!
Hérna um daginn sá ég aflrauna-
nienn lyfta handvogum, sem voru
allt að 135 kg. á þyngd, eða tals-
vert þyngri en maðurinn sjálfur. Það
var auðséð á andlitinu á honum að
var liann máttlaus eins og slytti.
Þetta varð til þess að ég fór að
liugsa um live mikil orka það væri
sem hann notaði í þessa aflraun.
Það sýndi sig að hjarta í manni
sem livílist, þ. e. a. s. framleiðir
ekki orku, segdir frá sér 9 lítra
af hlóði á mínútu. Ef maður hins
vegar reynir mikið á sig og er ó-
þjálfaður undir þá sendir hjartað
um 50 blóðlítra, ef orkuframleiðsla
mannsins er um 1/6 úr hestafli. En
sé maðurinn æfður þarf hjartað ekki
að dæla nema 'tæpum 40 lítrum.
Þessi munur á blóðrásinni sýnir
hve mikið æfingin sparar af hlóði.
Og svo kemur ítrasta aflraunin.
Maðurinn scm lyfti handvogunum
hefir eflaust þurft 65 lítra blóðrás
á mínútu og orkan svarað til eigi
minna en 3/8 úr hestafli.
Heilabrot.
25 menn í hóp komu að fljóti, sem
ekki varð komist yfir nema á ferju.
En þarna var enginn bátur nema
ein smákæna, sem tveir smástrákar
voru í. Kænan var svo lítil að hún
har ekki nema strákana tvo eða þá
einn fullorðinn mann. Fararstjór-
anum hugkvæmdist samt ráð til að
ferja alla mennina yfir á kænunni.
Reyndu að finna hvernig hann fór
að því, áður en ]ni lítur á ráðning-
una.
Ráðning á bls. Í4.
Fangavörðunum i ríkisfangelsinu
i Sidney í Ástralíu liefir verið skip-
að að ganga með flókaskó á nótt-
unni til þess að ónáða ekki fangana.
Skoti kom inn á rakarastofu og
spurði: •— Hvað mikið kostar að
láta klippa sig hér? — 8 pence svar-
aði rakarinn. — En raksturinn? —
Fjögur pence, svaraði rakarinn.
— Þá ætla ég að hiðja yður um
að raka af mér hárið.
SAGAN AF LIVINGSTONE OG STANLEY
23. Þetta varð mesta erfiðleika-
för Stanleys. Svertingjarnir hrundu
niður eins og flugur úr ýmisskonar
farsóttum, og einn af hvitu mönn-
unum var myrtur. En Stanley lét
ekki hugfallast. Honum tókst að ná
saman við Emir pasja með nokkra
af áreiðanlegustu förunautum sin-
um og bjarga honum með þvi að
fá hann til að koma sér undan
meðan tími væri til. Siðan hvarf
hann aftur á stöðvarnar sem hann
hafði skilið aðal-leiðangurinn eftir
á, en þar hitti hann engan lifandi
mann. Þeir voru allir dauðir.
24. Hann komst til sjávar aftur
með aðeins fáa menn, og þetta varð
síðastn ferð Stanley. Hann var orð-
inn of gamall til að leggja á sig
erfiðar ferðir, og Afríka er lýjandi.
Síðustu ár ævinnar átti liann heima
í litlu þorpi í Englandi, og þar
dó hann árið 1904. Livingstone
og Stanley eru frægustu könnuðir
Afríku og ef til vill mcstu land-
könnuðir sem verið liafa uppi. Og
þeim má þakka heiðurinn af því,
að Evrópumönnum hefir tekist að
afnema þrælahald i hinum innri
héruðum „svörtu álfunnar“.
Adamson er þolinn í rökræðum.
Skrítlur
— Heldurðu að við (innumst
nokkurntima aftur hér inni í frum-
skóginum?
— Vertu rólegur — þeir finna
okkur. — Eg gleymdi að senda
skattaframtalið mitt áður en ég fór
að heiman.
— Eg œtla bara að tilkynna, að
konan min, Emma Hansen, sem aug-
lýst var eftir i útvarpinu, er komin
til skila.
TILGANGUItlNN HELGAR
MEÐALIÐ.
Rétturinn i Great Falls í Montana
hefir sýknað mr. Johnson. Hann var
sakaður um að liafa valdið upp-
námi á ahnannafæri með þvi að
skjóta öllum skotunum úr skamm-
hyssu sinni er hann var að koma
út úr drykkjukrá eitt kvöldið með
konunni sinni. Jolinson bar því við
— Eg varð að borga með 100
króna seðli í strætisvagninum.
—- Gætuð þér ekki gerl svo vel
að taka hundinn yðar burt, — ég
er hrædd um uð ég hafi fengið á
n:ag fló.
—• Komdu hérna kubbur minn.
Konan hefir flær.
að hann liefði gert þetta til að láta
konunni sinni bregða við; hún hafði
sem sé fengið óstöðvandi brenni-
vínshiksta og öll önnur ráð til að
stöðva hann ekki dugað. Rétturinn
tók þessa skýringu gilda og sýknaði
liann. En þegar frúin heyrði úr-
skurðinn varð hún svo glöð að hún
fékk nýtt liikstakast.
ENDIR.