Fálkinn - 15.04.1949, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
. Ekkert væri mér kærara, svaraöi hann brosandi þegar hún bauð honum heim til sln í sumarhúsiö
sitt! — Ó, hve þessi orö píndu mig .-.
Sj úklingurinn
á stofu nr. 7
Ivar falleg en duttlungafull stúlka, af ríkisfólki sem hafði nóga |
peninga og var vön að koma sínu fram. — 0g læknirinn henn- |
ar? Hvers vegna lét hann undan kenjunum í henni? — Hefði |
mig bara grunað hvernig svarið varð við þeirri spurningu —! 1
EG játa að þegar ég var mjðg ung
leit ég rómantískum augum á hjúkr-
unarkonustarfiS. Eg hafði í huga
lagiega búninginn og daglegar sam-
vistir viS unga iækna, sem hvaS
mig snerti „auSvitað“ hlutu aS leiSa
af sér hjónaband, byggt á heitri
ást.
Það var elcki fyrr en síðar, í
langri legu föSur míns og móður,
aS mér lærSist aS skilja aS köllun
hjúkrunarkonunnar er mjög kröfu-
frek og litið rómantisk, nema mað-
ur telji fórnfýsi og þolinmæði til
þess sem rómantískt er talið.
En hjá gamla húslækninum okk-
ar og sérfræðingnum, sem hann
kvaddi til, fékk ég þann vitnisburð
að ég væri mjög hæf til hjúkrunar-
starfans.
Þessvegna var það engin furða,
þegar ég stóð ein uppi og hafði lít-
ið fyrir mig að leggja, að ég færi
hugsa málið. Eg var ekki orðin tvít-
ug og nauðsynlega skó'lámenntun
hafði ég fengið. Ef ég gæti svo feng-
ið meðmæli, ekki aðeins hjá hús-
iækninum okkar heldur líka frá
sérfræðingnum, var mér opin leið
að komast að hjúkrunarnámi.
Halvorsen læknir gerði sér meira
að segja talsvert ómak og skrifaði
hinum iæninum fyrir mig og bað
hann um að benda sér á hæfilegt
sjúkrahús handa mér. Hann fékk
mjög vingjarniegt svar. Mánuði síð-
ar var ég farin að starfa sem lærl-
ingur á alkunnu sjúkraliúsi í einum
af stærri bæjunum í landinu.
Eg varð að brosa þegar ég á lær-
ingsárunum hugsaði til minna gömlu
drauma um hjúkrunarstarfið. Og ef
það hefði ekki verið vegna Halvor-
sens læknis, mundi ég hafa gefist
upp við námið fljótlega. En liann
hafði gefið mér vottorð um dugnað
og mér var nauðugt að hann þyrfti
að iðrast eftir meðmælin.
Eg minntist þess með þakklæti live
móðir mín sérstaklega var þolin-
móð meðan hún var veik. Aldrei
kvartaði hún, en var þakklát fyrir
ailt, sem maður gerði fyrir hana.
„Góða Vera mín,“ var hún vön
að segja, „Þú verður að hugsa svo-
lítið meira um sjálfa þig! Það nær
ekki nokkurri átt að ung stúlka sé
svona mikið inni.“
En á sjúkrahúsinu var enginn, sem
hafði nokkra meðaumkvun með
mér, þó að ég væri stundum í þann
veginn að gefast upp. Og livað sjúkl-
ingana snerti var svo að sjá, sem
önugustu og óviðfeldnustu sjúlding-
ar heimsins hefðu safnast saman á
þessu sjúkrahúsi. Liklega hefir mér
fundist þetta af þvi að ég var svo
þreytt.
Námið var að enda. Eg tók lijúkr-
unarkonupróf og fékk stöðu á stóru
einkasjúkrahúsi. Nú þurfti ég ekki
framar að ganga að algengustu vinn-
unni en var trúað fyrir ábyrgðar-
meiri störfum og var í beinu sam-
bandi við læknana. En það sem ég
hafði reynt sem lærlingur hafði fyr-
ir löngu tætt allar rómantiskar grill-
ur úr höfðinu á mér og læknarnir
voru í mínum augum ekkert annað
en yfirboðarar. Þangað til Johnsen
læknir kom!
Herbcrt Johnsen var rúmlega þrít-
ugur, hár og grannur með hlýleg,
grá augu og töfrandi drengjabros.
Auk þess tók ég fljótt eftir því að
hann gaf mér gætur og talaöi oft
við mig þegar tækifæri var til.
Eitt kvöldið þegar ég átti frí og
var á leiðinni út, var hann að koma
niður stigann úr sjúkravitjun og
fór að tala við ráðskonuna. Sjúkl-
ingarnir þarna gátu látið sína eigin
lækna vitja sín og ég skildi á hon-
um, að það var spurning um nýjan
mann, sem hann vildi fá.
„Hafið þér ætlað yður nokkuð
ákveðið, systir?“ spurði hann mig.
Eg hafði hálfvegis liugsað mér að
sjá kvikmynd, en tilhugsunin um
að fá tækifæri til að g'anga út með
Johnsen, gerði mig afliuga öllu því
sem kvikmynd hét.
„Nei,“ svaraði ég. „Eg ætla bara
að fá mér hreint loft.“
„Það var rétt,“ sagði hann. „Eng-
ir þurfa frekar á hreinu lofti að
halda en einmitt hjúkrunarkonurn-
ar, sem hafa verið að vinna á sjúkra
stofunum allan daginn. Ef þér hafið
ekki neitt á móti því ætla ég að fá
að verða yður samferÖa.“
Og svo lögðum við af stað út i
útjaðar bæjarins; þar var stór
skemmtigarður. Við töluðum um
allt annað en sjúkrahús og sjúklinga.
Annars er sagt að þegar læknir og
hjúkrunarkona eru saman geti þau
ekki talað um annað.
Eg var í sjöunda himni, það var
svo langt síðan ég hafði talað ó-
hindrað við ungan og geðslegan
mann. Hann duflaði ekkert og mér
féll betur og betur við hann. Hann
þekkti til átthaga minna og hafði
dvalist þar að sumarlagi þegar hann
var barn. Auðvitað þekktum við
ekki sama fólkið þar, enda var hann
að minnsta kosti tíu árum eldri en
ég, en ég kannaðist við nöfnin á
strákunum sem hann hafði leikið sér
við. Innan skamms vorum við far-
in að tala um bestu felustaðina og
hvaða görðum væri auðveldast að
stela eplum i.
„Það er svo að heyra sem þér
hafði lítið annað gert um ævina en
leika yður við stráka,“ sagði liann
loks og hló þegar ég sagði honum
að við hefðum leikið Indíána og
hvíta menn og að ég liefði alltaf
verið Indíáni, sem liét „Bláa fjöðr-
in“. Þetta nafn hafði ég fengið af
því að ég hafði fundið bláleita fjöð-
ur, sem ég hafði fest á skólahúf-
una mína.
Eg sagði honum að lieima kring-
um okkur hefðu aðallega verið strák-
ar, en að telpurnar hefðu allar
verið eldri en ég og hættar að leika
sér.
„Þegar ég athuga yður hetur þá
sé ég að þér hljótið að hafa verið
einstaklega fallegur Indíáni,“ sagði
læknirinn, „en ég hefi sjaldan séð
nokkra manneskju líta eins vel út
i hjúkrunarbúningi.“
Eg fékk hjartslátt og minntist
gömlu draumanna minna um að
giftast lækni. Eg hefði ekki liaft
neitt á móti því að giftast Ilerbert
Johnsen.
Á heimleiðinni tók hann mig
undir arminn. Þessu fylgdi undar-
leg tilfinning kringum hjartað,
líkt eins og þegar allt fer að hring-
snúast fyrir augunum áður en líður
yfir mann. Nú var ekki íalað eins
mikið og áður. Eg gat ekki annað
en hugsað um, hvort honum mundi
líöa Hkt og mér.