Fálkinn - 15.04.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Við hliðið liélt hann dálitið leng-
ur i hönd mér en þörf var á, og
fékk mig til að lofa sér þvi að
ganga með sér sömu leið í næsta
skipti sem ég ætti frí. Mér var ekk-
ert á móti skapi að lofa þvi, og
er ég var komin upp í herbergi mitt
sat ég lengi og var svo sæl í hug-
anum. Eg sá fallegu gráu augun
fyrir mér .... Það hafði verið að-
dáun i augnaráðinu —- og kannske
eitthvað meira.
Daginn eftir komu nýir sjúkling-
ar. Þar á meðal ung, falleg stúlka,
svo sem tveim árum eidri en ég.
Eitt af hestu herhergjunum hafði
verið tekið frá handa henni, svo að
ég vissi að lnin mundi vera rík.
Nærfatnaðurinn hennar og náttfötin
voru með ævintýralegum íburði. Þeg-
ar hún hallaði sér aftur á bak í
svæflana leit hún út eins og prins-
essa. Guilroðið hárið var greitt upp,
eins og í kórónu. Hörundið ljóm-
andi og ekkert veikindalegt og því
síður rjóðar varirnar, sem að vísu
voru málaðar. Bláu augun horfðu
hlæjandi og yfirlætislega á mig.
Jæja ......... svo þetta er nýi
sjúklingurinn hans Herberts John-
sen! Var liann orðinn tískulæknir,
sem lét sem liann tryði á imynd-
aða eða upplogna sjúkdóma þókn-
unarinnar vegna? Eg hafði heyrt
talað um slíka lækna. En mér hafði
aldrei dottið i hug að Herbert John-
sen væri i þeirra tölu. Hann hafði
verið svo nærgætinn og Ijúfur við
nokkur veik börn, scm við höfðum
liaft og lagt svo mikið á sig vegna
einnar stúlkunnar í eldhúsinu, sem
orðið hafði veik. Og þó að þessi
stúlka væri ung og liti svo vel út
gat vel verið að lhm þarfnaðist
læknislijálpar við einhverju.
Eg get ekki neitað að ég varð
hissa þegar forstöðukonan kallaði
á mig og bað mig um að sinna
sjúklingnum á nr. 7. Jolinsen lækn-
ir hefði óskað þess sérstaklega.
„Hann vi)l að luin hafi jafnaldra
til að umgangast .... stúlku, sem
er geðgóð og léttlynd og lætur ekki
duttlungana í lienni á sig fá.“
Þetta fannst henni sannarlega
skritið.
„Það er eitthvað að hjartanu ....
aíls ekki venjulegt tilfelli. Johnsen
læknir er hræddur um að það- geti
snúist til hins verra.“
„Vitanlega geri ég það sem mér
er sagt,“ sagði ég. „En verð ég þá
að yfirgefa barnadeildina fyrir fullt
og allt . ...“
Mér var nauðugur einn kostur að
ldýða, það liafði ég skilið undir
eins, þó að forstöðukonan hagaði
orðum sínum svona. Eg hafði lært
fyrir löngu að sjúkrahúsaginn stend-
ur ekki að baki heraga.
En innvortis börðust tveir þráir
viljar. Nýja starfið mundi hafa í
för með sér að ég hitti lælcninn
talsvert oft, en hinsvegar hafði ég
megnustu óbeit á að eyða timanum
í kenjadrós, sem hafði látið sér
detta í hug að leggjast á sjúkrahús.
Hver veit nema það væri beinlinis
lil þess að veiða ákveðna persónu
Eg reyndi að segja sjálfri mér að
Herbert Johnsen væri duglegri
læknir en svo, að hann léti beita
sig þessháttar brögðum. Hann mundi
bráðlega uppgötva að þetta væri
ekki annað en fyrirsláttur I En það
eitt að hann hefði látið villa sér
sjónir um stundarsakir, nægði til
að ergja mig. Og allra mest gramd-
ist mér að þetta væri uppátæki af
lians hálfu. Jæja, ég mundi fá tæki-
færi til að athuga hvað fram færi.
Eg fór að starfa á nr. 7. Iris Stál
var ekki aðeins lagleg, hún var
greind og skapstór, cn það tvennt
cr hættulegt þegar það fer saman.
Það hjálpaði henni til að koma
alltaf sínu fram. Eg uppgötvaði að
stundum virtist liún vera móðguð
yfir smámunum þegar læknirinn
var viðstaddur, eingöngu til þess að
liann skyldi vera lengur inni. Hann
hafði bannað lienni að komast í æs-
ing og sagt mér að forðast allt, sem
gæti gert lienni gramt í geði.
Aðra stundina var liún i ljómandi
skajDÍ og duflaði þá ósvikið við
Jolinsen lækni. Það versta var að
hann svaraði í sömu mynt og fór
ekkert hjá sér þó að ég væri við-
stödd. Þegar hann mætti mér i gang
inum fyrir utan eina sjúkrastofuna
einn daginn, var ég svo stutl í spuna
við liann að ég skammaðist min
fyrir. Hann var þó alla jafna lækn-
irinn og ég undirlijúkrunarkona.
„Heyrið þér, systir Vera,“ sagði
hann, „likar yður ekki nýja starfið?“
„IJr því að þér spyrjið þá get ég
ekki sagt annað cn ég liefi megn-
ustu andstyggð á þvi,“ svaraði ég
með áherslu á liverju orði.
Mér fannst i svipinn eins og
hann yirtist ánægður yfir þessu, en
svo hvarf sá svipur af andlitinu og
liann varð svo einkennilega dap-
urlegur.
„Eg skal segja yður, systir,“ sagði
hann, „að mér er dálítið órótt út
af þessu tilfelli. Eg vona að mér
skjátlist og að prófessor G. . . .“ hér
nefndi hann frægan hjartalækni —
líti öðrum augum á þetta. En hann
er fjarverandi og kemur ekki fyrr
en i vikulokin.“
„Það vona ég lika,“ sagði ég nið-
urlút og flýtti mér inn ganginn.
Þegar ég hugsaði til þess hvern-
ig ungfrú Stál gat dundað tímun-
um saman við að dubba sig upp
fyrir læknisheimsóknirnar og horfði
á náttborðið hennar, sem var fullt
af allskonar snyrtigögnum, var mér
óhægt um að trúa því að hún væri
alvarlega veik. Eina sjúkdómsein-
kennið sem ég gat komið auga á
voru varirnar á henni, sem voru
grábláar þegar þær voru ólitaðar,
en ég hélt að það væri aðeins mun-
urinn á eðlilega og sterkrauða litn-
um, sem villti mér sjónir. Það var
aðeins einu sinni sem ég háfði séð
þennan mun, því að hú snyrti sig
sjálf. Það var aðeins liárið, sem ég
fékk að hjálpa henni með. Læknir-
inn hafði harðbannað henni að lyfta
höndunum upp fyrir liöfuð. Bull!
hugsaði ég með mér, en ég varð að
hlýða skipunum, þó að mér virtist
erfitt að gera ungfrú Stál til hæfis
hvað hárgreiðsluna snerti.
Það var mér hugraun að hlusta
á liana þegar liún var að segja frá
samkvæmunum sem hún hefði verið
i, og hvernig hún lék stunduin á
unga ástfangna menn og siðavandar
frænkur. Það var likt um hana og
mig að því leyti að hún átti enga
foreldra, en liins vegar hafði hún
erft miklar eignir.
Eg felldi mig heldur ekki við
bækurnar, sein liúij skipaði mér að
kaupa hjá bóksalanum. Þetta var
mesta rusl. En þegar ég minnist
einu sinni á þetta við lækninn þá
bara liló bann.
„Takið þér því rólega, systir, hún
þolir ekki það sem torvelt er að
melta.“
Eg sagði að til væru léttar hækur,
sem samt gætu liaft eitthvert gildi.
„Þér meinið kannske .... Indí-
ánabækur, systir?“ sagði' hann og
brosti þessu brosi, sem gat gert mig
vitlausa. Það var alúðlegt, nærri þvi
viðkvæmt, en þó undarlegt megi
virðast svolítið yfirlæti í þvi.
Stóð hann ekki þarna og var að
sletta Indíánum, aðeins út af þvi,
sem ég liafði sagt lionum þarna um
kvöldið? Hann sá að ég reiddist og
hélt áfram:
„Eg meinti ekkert illt með þvi,
en þér eruð svo töfrandi þegar fýlc-
ur í yður.“
Nú varð ég fjúkandi reið, og ég
þurfti að hafa mig alla við til að
geta svarað honum rólega.
„Afsakið þér, læknir — það er
kominn tími til að mæla hitann.“
Nú varð hann alvarlegur aftur.
„Ilafið þér athugað liitabreytingarn-
ar hjá ungfrú Stál? Gerið þér það?
Það kann að vera hægt að draga
ályktanir af þeim. Góða nótt!“
Þegar ég var komin fram að dyr-
unum kallaði hann á eftir mér:
„Er það ekki á morgun sem þér
eigið fri?“
Eg kinkaði kolli og fannst heil
eilífð síðan við liöfðum gengið út
saman og komið okkur saman um að
gera það aftur. Allt var orðið öðru-
vísi núna. Mér var orðið ljóst að
lionum var lagið að dufla, leggja út
öngla .... eða bíta á þá, ef svo bar
undir.
Eg athugaði hitalínu sjúklingsins
nákvæmlega. Jú víst! Þetta var ekki
venjuleg lína með reglulegu hámarki
eða lágmarki. Sums staðar hoppaði
hún hátt upp og gekk svo langt niður
fyrir eðlilegt hitastig. En var það
ekki táknrænt fyrir svona duttlunga-
skepnu?
„En hvað þér eruð rjóð!“ sagði
ungfrú Stál ertandi í rúminu. „Hef-
ir einhver verið að erta yður? Mér
lieyrðust raddir úti á ganginum ..“
Skyldi hún hafa heyrt til læknis-
ins? Eg huggaði mig við að hún
mundi að minnsta kosti ekki liafa
lieyrt orðaskil.
Eg svaraði ekki strax svo að hún
liélt áfram: „Læknirinn segir að
það sé ekki heppilegt að verða fyr-
ir geðshræringu.“
„Nei,“ sagði ég, „þessvegna er ég
lika að skoða hitalínuna yðar. Sem
betur fer hafið þér verið róleg núna
um tíma.“
„Já, mér liður miklu betur,“ sagði
hun. Og nú töluðum við lengi sam-
an, eins og jafnokar og vinir ....
Hún var skemmtileg þegar liún vildi
og orð læknisins um hitalinuna
hafði liaft áhrif á mig.
Þegar liann kom inn morguninn
eftir stóð ég með meðalaglas i hend-
inni við rúm sjúklingsins. Hún var
að ljúka við að eta, — það voru
aðallega ávextir, sem hún fékk.
„Góðan daginn, læknir,“ sagði
liún og glaðnaði í bragði. „Þessir
ávextir fara að verða nokkuð ein-
liliða, finnst mér. Og gæti ég ekki
fengið glas af víni í stað þessarar
eilifu mjólkur og. sódavatns?“
„Við skulum heyra hvað prófes-
sorinn segir!“ svaraði Herbert John-
sen. „Ilann kom lieim i gærkvöldi
og ég vona að hann hcimsæki okk-
ur seinni partinn í dag.“
„Iss,“ sagði hún., „mér er nóg að
hafa yður, læknir. Ef þér getið ekki
gert mið heilbrigða þá gelur það
enginn! Heyrið þér, ég hefði gaman
af að sýna yður sumarbústaðinn
minn. Þér verðið að lofa mér að
lieimsækja mig þangað þegar ég er
orðin heilbrigð.“
Ilún sendi honum leiftrandi
augnaráð svo að mér varð óglatt.
Og þegar liann loksins svaraði, að
ekkert væri sér kærara, lá við að
ég öskraði. Hvernig gat mig nokk-
urntíma liafa dreymt um að eiga
framtíð mína með þessum flagara?
Eg efaðist ekki um að þessi sjúk-
dómur ungfrú Stál væri nokkuð
annað en brella. Hann ætlaði vitan-
lega að giftast lienni þegar hann
hefði „bjargað“ lifi hennar. Þetta
með iirófsessorinn var vitanlega
ekki annað en fyrirsláttur — til að
sýna hve nákvæmur liann væri ....
Svei attan!
Meðan á þessu samtali stóð var
ég við fótagaflinn með meðalaglas-
ið i hendinni. Eg gerði ráð fyrir
að læknirinn mundi hlusta á hana
áfram, eins og hann var vanur. En
allt í einu fór hann og sagðist
mundu koma aftur með prófessor-
inn seinna.
„Finnst yður þetta ekki mynd-
arlégur maður, systir?“ spurði Iris
Stál þegar hann var farinn út.
„Hann reynir að minnsta kosti
að vera það,“ svaraði ég ónotalega
og taldi dropana i skeiðina. Sjúkl-
ingurinn kingdi þeim viðstöðulaust.
Að svo búnu lagðist hún út af og
sagðist vera syfjuð. Eg tók borð-
búnaðinn burt og lagaði koddana.
Svo settist ég við gluggann með
handavinnu. Eg varð að hafa eitt-
livað til að hafa hugann við, og
munstrið á blúndunni, sem ég var
að hekla, var svo flókið að ég
mátti til að telja .... En þrátt fyr-
ir allt var ég að hugsa ........
„Ekkert væri sér kærara,“ hafði
hann sagt, þegar lnin bauð lionum
heim til sín .... Tárin brenndu
augun í mér og allur líkaminn hitn-
aði af blygðunarkennd. Eg varð
veik af að liugsa um yfirborðs-
mennsku og fláræði Herberts John-
sen. En verra en allt var meðvit-
undin um að hann hafði séð gegn-
um mig og hafði mig að leiksoppi.
í liuganum livarf ég aftur til Indi-
ánaleikjanna í æsku og minntist live
mikið hatur og hefnigirni „Bláa
fjöðrin“ lagði í lirópin er liún elti
flótta liinna hvitu með slönguna sína
á lofti. Litla tréöxin — tomahaxvk
•— var vitanlega alveg meinlaus, en
í hugarheimi barnsins var þetta ban-
vænt vopn, sem átti að útrýma þeim
Framhald á bls. íí.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent