Fálkinn - 01.07.1949, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN
liann að segja honum frá leyndarmálum
sínum. Til þess að hlífa vinum sínum i
Þýskalandi hefir liann auðsjáanlega svar-
ið að liann þekkti ekkert til samsæris þar,
cn gefiS Grauber þær upplýsingar sem hann
hafði um stjórn flokksins i Frakklandi.
Eg get ekki séð að Grauber hafi haft
neitt gagn af því.
— Ekki það. En það sé ég. Aðalstöðv-
ar þýsku frelsishreyfingarinnar eru í París.
Allflestir Þjóðverjar sem hafa sloppið við
fangabúSirnar og menntamennirnir og GvS-
ingarnir sem hafa flæmst úr Þýskalandi,
h.afa safnast saman þar. Þeir liafa mikiS
samstarf viS róttæka Frakka og frú Duhois
er ein af þeim duglegustu í rauSu fylking-
unni. Þræðirnir í þessari flækju liggja auð-
sjáanlega lil Parisar og Arclier hefir gefið
Grauber nægilegar upplýsingar tit þess að
liann láti útsendara sina í París hefjast
handa. Það besta sem þér getið gert er að
fara með áætlunarflugvél til Parísar á
morgun, leita frú Dubois uppi og flytja
henni aðvörun Archers.
Gregory brosti. Það bafði verið slembi-
lukka að sir Pellinore vissi hver frú Dubois
var, en þótt svo hefði ekki verið þá var hann
staðráðinn i aS fara til Parísar og leita
hana uppi.
— ÞaS er líklega best, sagði hann. Auð-
vitað get ég ekki sagt lienni nákvæmlega
livað Archer hefir sagt. En þegar hún frétt-
ir að hann hefir verið pindur til sagna þá
verður Iiún vör um sig og bæði hún og
jjýskir kunningjar hennar munu breyta
háttum sínum. En af ])ví að þessi ferð
seinkar kálhausarækt minni, er kannske
best að við drekkum ekki úr Kummelflösk-
unni fyrr en ég kem aftur frá París.
Það brá fyrir glampa í bláum augunum
á sir Pellinore. — Eg óska yður til liam-
ingju með hvernig þér Iiafið bjargað yður
úr erfiðustu kröggum og bersýnilegri lifs-
bættu. En ])ér megið fyrir alla muni ekki
drepa fleiri menn í Frakklandi en nauðsyn
krefst. Úr því að klukkan er bráðum þrjú
er kannske ekki tími lil að sinna þessuin
ágæla vökva í flöskunni, en hins vegar væri
ekki úr vegi að fá sér glas af kampavíni.
— Ágætt. Það dugar mér. í nótt sem leið
um þetta leyti datt mér ekki í hug að ég
mundi smakka kampavín oftar á ævinni.
Þeir ræddu um Gestapo og starfsaðferð-
ir þess meðan þeir voru að drekka og þeg-
ar flaskan var tóm stóð Gregory upp og
bauð góða nótt. Klukkan var fjögur þegar
hann kom heim til sín. Hann skrifaði á
miða til hreingerningarkonunnar og bað
um að verða vakinn klukkan sjö, svaf tvo
tíma, baðaði sig og ldæddi, lagði dót sitt
niður í handtösku og klukkan níu fór hann
frá Croydon með áætlunarvél. Um hádegi
DAUÐANN
var hann kominn lil Parísar.
Þegar hann var í franska höfuðstaðnum
gisti liann jafnan í St. Regis i Ihie Jean
Goujon nærri Champs Elysees. Þetta var
rólegt gistihús og Gregory þótti betra að
vera þar en á þeim stærri, þó að það væri
eins dýrt. Undireins og haníi hafði skráð
sig í gestabókina símaði bann til blaða-
manns sem hann þekkti og fékk heimilis-
fang frú Dubois, sem var kunn kona i
kommúnistaflokknum.
Þegar hann hafði fengið sér að eta fékk
hann leiguvagn heirn til hennar, en hún
átti heima í einni af betri götunum í Mont-
parnasse. Þegar hann sá liúsið sem hún bjó
i skildist honum að hún væri ekki ein af
þeim kommúnistum, sem töldu sér nauð-
synlegt að eiga heima í öreigahverfum.
Einhentur dyravörður í smekklegum ein-
kennisbúningi fór upp með hann i lyftu,
og hann hringdi dyrabjöllunni á ibúð nr.
14. Löguleg, hnubbsleg vinnukona opnaði
dyrnar og þegar Gregory spurði eftir frú
Dubois hristi hún höfuðið. Frúin var ekki
heima.
Hvenær kemur hún heim ? spurði Gre-
gory á bestu frönsku sem hann kunni, en
hún var ekki nærri eins góð og þýskan
Iians.
Stúlkan gretti sig. — Aumingja frúin er
farin héðan. Varð fyrir slysi. Ók bíll yfir
hana hérna rétl fyrir framan húsið fyrir
þremur kvöldum, og hún var flutt á sj)it-
alann.
Gregory gat lmgsað sér hvernig það
„slys“ hefði atvikast. Um morguninn hafði
sir Pellinore sagt honum að í útlendu sveit-
um Gestapo, U.A.l, störfuðu ekki færri en
5000 úrvals þorparar, ýmist i óvinalönd-
um Þjóðverja eða hlullausum löndum.
Þessir menn áttu m. a. að búa til „slys“ til
að klekkja á þeim sem vitað var að væru
óvinir nasisla. Það var liklegt að einhver
])eirra væri við þetta slys riðinn.
Hann fékk að vita ó hvaða hæli frúin væri
og fór þangað. Digur, gráhærð hjúkrunar-
kona sagði honum að frúnni liði illa. Það
hefði verið ekið yfir hana rétl við húsdyrn-
ar hennar. Bifreið se mhafði staðið þar
hafði ekið af stað og beint á hana, er hún
gekk yfir akbrautina. Það virtist hafa ver-
ið gert með ráðnum hug. Frúin hafði tví-
brotnað á sama handleggnum, viðbeins-
brotnað og fengið meiðsli á höfði og heila-
hristing. Bíllinn Iiafði horfið út í myrkrið.
Frúin var ekki i beinni hættu en mátti
ekki taka á móti heimsóknum, jafnvel ekki
nánustu ættingjum sínum, í næstu 10—14
daga. Gregory þakkaði upplýsingarnar og
fór óánægður út á götuna, í októbersólina.
Ilonum datl í hug að úr því að frú Du-
bois hefði verið flutt bcint á sjúkrahúsið
þá hefði hún ekki hafl lækifæri til að eyði-
leggja eða fela bréf, sem éf lil vill hefðu
verið í íhúð hennar. Það var lítt sennilegt
að hún geymdi leyniskjöl þar, en ekki ó-
líklegt að í skúffum liennar væru hréf,
sem gæiu gefið upplýsingar um þá, sem
hún var i samvinnu við. Því betur sem hann
hugsaði málið því staðráðnari varð hann í
því að komast inn í íbúð frúarinnar ann-
aðhvort með leyfilegu eða ólevfilegu móti
og skoða plöggin hennar.
Hann minntist stúlkunnar sem liafði
opnað dyrnar. Hver veit nema hann gæti
haft gagn af henni? Ilann afréð að tala
við hana aftur, og fékk sér því bifreið og
ók til Montparnasse.
Sama iaglega stúlkan opnaði dyrnar.
Hann brosti eins vinalega og liann gat og
sagði: — Eg hefi verið á hælinu, og það
hryggir mig að frúin er lasnari en ég hélt.
— Já, aumingja frúin er mjög veik,
sagði stúlkan.
— Það kemur sér ekki vel fyrir mig að
hún skyldi lenda í þessu slysi einmitt
núna, sagði Gregory. — Eg þurfti að lala
við hana um áríðandi mál. Eg kom alla leið
frá London til að liitta liana.
Stúlkan yppti öxlum.— Eg er lirædd um
að það verði fýluferð. Þeir segja að það
verði að minnsta kosti tíu dagar þangað
til frúin getur tekið á móti heimsókn.
— Eg veit það, sagði Gregory, — þess
vegna verð ég að slóra hérna og láta mér
leiðast allan þann tíma. Eg verð að hitta
hana áður en ég fer heim. En það verður
hundleiðinlegt. Allir sem ég þekki hérna
hafa verið kvaddir í herinn.
Það vottaði fyrir spékopp við vinstra
munnvikið á stúlkunni, en hún var alvar-
leg er hún svaraði: — Jafnvel á stríðstím-
um er París ekki dauður bær, og þegar
karlmennirnir eru á vígstöðvunum er meira
af kvenfólkinu en áður.
- Það er satt, svaraði Gregory, eins og
lionum hefði alls ekki dottið kvenfólk i
hug.
— Eg hugsa að þér þurfið ekki að láta
yður leiðast lengi, hélt hún áfram og lygndi
augnalokunum. — Nema yður leiðist kven-
fólk?
— Nei, þvi fer fjarri! Betri félagsskapur
en falleg stúlka er ekki til, en þvi miður
þekki ég engar stúlknr. Maður getur verið
hræðilega einmana í stórborg, ef maður
hefir engan að tala við.
— Aumingja maðurinn, það getur verið
leiðinlegt. Það var ekki lausl við að háðs-
glotti hrygði fyrir á andliti stúlkunnar um
leið og hún sagði þetta. — En það eru ekki
allar stúlkur í Paris önnum kafnar og sum-
ar eru kannske einmana. Laglegur maður,
eins og þér, þarf ekki að vera lengi einn
í París nema hann vilji vera einn.
— Ekki langar mig til að vera einn, sagði
Gregory. En ég er svo óframfærinn. Og
mig langar ekki til að láta vísa mér á bug
ef mig langar til að kynnast heiðarlegri
stúlku, en kvenfólkið sem maður hittir á
veitingastöðum og danskrám kæri ég mig
ekki um.
— Eg skil yður, en sá sem ekki vogar
vinnur lieldur aldrei.
— Þér skylduð víst ekki, muldraði Gre-
gory feimnislega — þér hafið víst mikið að