Fálkinn - 01.07.1949, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
gera, að luigsa um húsið — •— og fjölskyldu
frúarinnar — og annað i því sambandi.
Mais non! Frúin á enga fjölskyldu,
og þegar hún er ekki heima hefi ég ósköp
lítiö að gera.
— En '•— e — ég meina, íalleg stúlka
eins og þér, þekkir vafalausl svo marga.
Hún hristi liöfuðið. — Yinur minn er
liðþjálfi— í Alpahernum og hefir verið
kvaddur hurt, eins og allir aðrir, sagði hún.
En þá leiðist yður kannske líka, Þér
eruð einmana.
— Mjög einmana, svaraði hún og hrosti
um leið.
— Gætum við þá ekki slegið olckur sam-
an. Eg vona að þér sakið mig ekki nm
frekju. En þessir tiu biðdagar verða afar-
langir. Viljið þér gera hón mína? Koma og
borða með mér í kvöld?
— En livað þér voruð lengi að koma
þessu út úr yður, sagði lnin hrosandi. •—
Við verðum auðvilað að hugga hvort ann-
að. Stríðið á sök á því að okkur leiðist, en
við erum þó alltaf handamenn.
— Vive la France! lirópaði Gregory með
lirifningu.
Vive l’Angleterre! svaraði stúlkan kát.
-— Hvað heitið þér. Eg get ekki kallað yð-
ur monsieur i hverju orði.
•— Eg lieiti Gregory — Grogory Sallusl.
Og hvað heitið þér?
Collette Pichon.
— Það er fallegt nafn. Gott, heyrið þér
Collettc, það er cinstaklega fallegt af vður
að vilja vera með mér i kvöld. Á ég að
koma aftur eftir svo sem klukkutima og
sækja vður, eða hvað?
-—- Ef þér viljið, Gregoire. En klukkan
er bráðum sjö og öll veitingahús loka
sneinma síðan slríðið liófst. Eg þarf ekki
að vera lengi að tygja mig. Þér getið kom-
ið inn og hinkrað eftir mér ef þér viljið.
— Agætt! Gregory greip hönd hennar
og kyssti hana.
— Einslaklega eru Englendingar hátt-
visir menn, sagði hún og hló.
•— Við smitumst. París smitar frá sér,
skiljið þér. Bara þetta að sjá yður standa
þarna, svona fallega. En það segi ég yður,
að el' ég þekkti yður hetur þá mundi ég
ekki láta duga að kyssa á höndina á yður.
Méchant! Méchant! svaraði hún spott-
andi. — En á tiu dögum getur margt skeð,
er ekki svo? Og þegar öllu er á hotninn
hvolft ])á er þó stríð.
— Allt mögulegt getur skeð á tiu tímum,
sagði Gregory, eða jafnvel á tiu sekúnd-
um. Hann faðmaði hana að sér og kyssti
hana beinl á munninn.
Hún færði sig nndan og danglaði með
hendinni framan í hann i gamni og hann
sá að hún tók þetta ekki illa upp. Þér eruð
of veiðihráður, monsieur. Eg er ekki vön
þess liáttar eftir svona stutla viðkynn-
ingu.
Gregory varð sneypulegur. Hann liorfði
niður á fæturna á sér og taulaði: — Mér
þykir þetta mjög leitt. En þér megið ekki
hregðast mér samt. Eg lofa að vera ósköp
skikkanlegur og gera það ekki aftur.
— Eg fyrirgef yður í þetta sinn, svaraði
hún náðug. — Svo sjáum við til með fram-
tiðina. Kannske í'áið þér að hjóða mér
góða nótt með kossi i bílnum þegar við
förum heim, en ég veit ekki livort mér
fellur nógu vel við yður til ])ess ennþá.
Koinið þér inn og fáið yður sigarettu með-
an ég er að tvgja mig.
Gregory fór með lienni inn i dagstofuna.
Þetta var vistleg stofa með nýtisku hús-
gögnum. Auðséð var að frú Duhois hafði
listrænan smekk og vildi hafa þægindi,
þrátt fyrir starf sitt fyrir þá kúguðu i
þjóðfélaginu. Gregory settist í hægindastól
rétt hjá stóru skrifborði úr gleri og stáli.
Það var alsett hréfum og bókum. Hann
kveikti sér í sígarettu og Collette rétti lion-
um daghlað. Svo fór hún frá honum hros-
andi og lokaði á eftir sér.
Gregory reykti rólegur og lét hana hafa
tóm til að komasl inn í herhergið sitt.
Hann var viss um að stúlkan mundi ekki
flýta sér mikið. Hún átti að fara út að
horða með prúðhúnum karlmanni og mundi
vafalaust reyna að duhha sig upp eins og
unnt væri. Nú stóð Gregory upp og fór að
athuga hréfin, sem lágu á skrifborðinu.
Þau höfðu verið flokkuð og lögð i tvo
bunka. Líklega hafði Collette gert það. í
öðrum hunkanum voru eintómir reikning-
ar, en hinn var girnilegri. Þar voru ein-
lóm sendibréf, flest handrituð. Þetta voru
nálægt tuttugu hréf alls og Gregory sá að
þau voru úr ýmsum stöðum i Frakklandi.
Hann fór að lesa hréfin. Það var auðséð
að frú Dubois stjórnaði styrktarsjóði fyrir
kommúnista eða skyldulið þeirra, sem lent
hafði í vandræðum út af stjórnmálastarf-
semi sinni. Enginn hréfritarinn virtist
skipta máli. Ilann hafði ekkert gagn af
nöfnunum, sem undir þeim stóðu.
Það hafði tekið um tuttugu minútUr að
rannsaka bréfin og reikningana. Hann gerði
ráð fvrir að liann hefði enn nokkrar mín-
útur upp á að hlaupa þangað til Collette
kæmi og fór að snuðra í stofunni í þvi skvni
að sjá livar frú Dubois hefði geymslustað
fyrir hréfin sín.
I einu horninu stóð hátt og mjótt skatthol
með djúpum skúffum. Þarna mundi það
vera sem hann leitaði að. Hann læddist
á tánum að skattholinu og reyndi á efstu
skúffuna. Hún var ekki læst. Hann hafði
dregið hana ofurlitið iit er hann hevrði
fótatak í ganginum, og flýlti sér að ýta
skúffunni inn aftur. En liún fór ekki alveg
inn. Það þurfti hins vegar eftirtekt til að
sjá að luin hefði verið opnuð.
Hann skálmaði burt frá skattholinu, og
þegar Collette kom inn stóð hann og var
að horfa á surrealistiskt málverk, sem virt-
isl vera' af sild, sem spratt út úr tré, en
tréð óx upp úr haðkeri.
Þegar hann leit við ok kvssti Collette á
höndina fannst lionum hún vera enn
fallegri en áður. Það var auðséð að hún
hafði lagl sig fram um að lita vel úl.
Hann fór að igrunda hvert hann ætti að
fara með hana og datt í hug Vert Gatant.
Þar var kvrrt og rólegl og þetta var einn
af hinum eldri veitingastöðum í horginni
og frægur fyrir góðan mat. Collette varð
hrifin er hann nefndi staðinn.
— Yndislegt! Vert Galant er mjög fínn
staður. Ekta franskur matur — ekki svona
gums eins og húið er til handa ykkur Eng-
lendingum og Ameríkumönnum á stóru
veitingastöðunum. Eg hefi aldrei komið
þangáð og hlakka mikið til. En ég er hrædd
um að það verði dýrt!
Eg hugsa að við þurfum ekki að óttasl
þá hlið málsins, sagði Gregory og hrosti.
Þér skuluð fá það hesta sem hægt er að
fá. Það er það minnsta sem ég get gert fvr-
ir vður úr því að þér hafið verið svo góð
að taka mig að yður.
Hún yppti öxlum. — Já, þér hafið vit-
anlega efni á þvi. Flestir sem ég þekki
verða að fara varlega með hudduna sína,
jafnvel þó að maður sé úti að skemmta
sér. En þér eruð víst ríkur. Allir Englend-
ingar eiga sand af peningum, er ekki svo?
— Þetta er víst gömul þjóðtrú frá þeim
tíma þegar Englendingar sem fóru til
Frakklands voru eintómir lávarðar, sagði
hann og hló. Þvi fer fjarri að ég sé ríkur,
en ég hefi nóg til þess að við förum út og
skemmtum okkur meðan ég er í París. Nú
skulum við fara.
Vert Galant reyndist vera ákjósanlegur
staður. Gregorv liafði gotl lag á þjÖnun-
um, var rólegur og ákveðinn, svo að lireif.
Þeir þóttust vissir um að liann væri einn
af þeim mönnum, sem aldrei væri í vafa
hvað þeir vildu og hvað þeir vildu horga.
Þeir trítluðu fram og aftur þessa tvo tínia
sem þau Collette borðuðu af hestu lyst og
Gregory fékk hana til að smakka á öllu,
sem komið var með.
Þetta var skemmtilegasta stúlka og hann
liefði ekki getað fengið hetri félaga þótl
liann hefði leilað um alla borgina. Hún var
lagleg og sómdi sér vel. Hún hafði enga
falska hlygðunartilfinningu vegna þess að
hún væri vinnukona, og meðan þau voru
að horða sagði hún smellnar sögur af fólki,
sem hún hafði verið hjá. Gregory reyndi
ekki að spyrja hana u mfrú Dnbois og
kommúnistana, vini hennar. Hann lét liana
í friði með það. Og hún virtist ekki kæra
sig um að hnýsast um hans hagi.
Meðan hún fór fram að farða sig eftir
horðhaldið keypti hann stóran rósavönd
handa henni og þegar hún kom áftur þrýsti
hún rósunum að sér með barnslegri gleði.
Það var komið að lokunartíma og þau fóru
út á dimma götuna. Hvergi var opinn
skemmtistaður til að fara i, og Gregory sagði
hílstjóranum að aka heim til ihúðar frú
Dubois.
Colletle fór inn i bílinn með fangið fulll
af rósum, en hann héll á höggli, sem í voru
Ivær flöskur af kampavini. Hann hafði
keypt þær með hliðsjón af því að Collettc
réð fvrir ihúð frú Duhois. Gregorv mundi
ekki liafa hugsað sér að kvssa liana i
hilnum, en af því að hún hafði sjálf minnst
á það hugsaði liann að hún bvggist við þvi.
Þess vegna fikraði liann handleggnum ut-
an um hana og dró liana að sér. En hún
bar rósirnar fyrir sig og sneri andlitinu
undan.
— Enga óþægð, sagði liann. — Þér lof-
uðuð mér kossi á heimleiðinni.
— Eg tofaði engu, svaraði hún.
Þér sögðuð að ég skyldi fá að kyssa
yður þegar þér kynntust mér hetur og
liefðuð fundið að þér kvnnuð vel við mig.
Kunnið þér ekki við mig?
— Eg kann ansi vel við yður, sagði hún
dálítið spottandi. Þér komið mér til að
hlæja, og það þykir mér gaman. Og þér