Fálkinn - 02.12.1949, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
ÞlÞl'Þl F RAMHALDSSA G A
ÞEGAR ATLANTIS SÖKK
EFTIR FRANK HELLER ^ ^ ^ ^ )&,)& & ^ ^ ^
FYRSTI ÞÁTTUR,
Á barmi Okeanos.
Gráar byggingar liðu framhjá i gulgrárri
þoku, grasið á völlunum var gult og vis-
ið og milli stráanna voru leifar af dritgrá-
um snjó. Það var eins og himininn yfir
landinu snerli jörðina, — svo lág var livelf-
ingin. Vætan lak af öllum greinum og
vængirnir á krákunum sem flugu lijá voru
þungir af raka.
Hingað, hugsaði maðurinn með sér,
sem stóð í lestarglugganum — hingað komu
fvrir tvö þúsund árum menn af öðrum kyn-
]>ætti, siglandi undir mislitum latínusegl-
um, menn sem voru dökkir á brún og
brá og skarpleitir. Þúsund árum áður
höfðu aðrir menn, ennþá dekkri og enn
skarpleitari, synir Tyrosar og Sídonar siglt
sömu leið, og endurminningin um þá för
var enn ekki gleymd i keisarahorginni
Róm. Hvað skyldu Rómverjar hafa hugsað
er þeir sáu þennan dimmgráa himinn,
þessa nöktu kletta, þessar svörtu bárur?
Þeir munu hafa haldið sig vera komna að
ströndu Slyx eða barmi djúpsævisbrúnar-
innar, þar sem Kaos gín við. Að minnsta
kosti lögðu þeir á slýrið og flýðu — kann-
ske til Batavíu hinnar mýrlendu, kannske
tii hinnar ótömdu og þokusælu Britanníu.
Til Ultima Thule komu þeir aldrei fram-
ar......
Gautaborg eftir hálftíma! var kallað
í eyra ferðamannsins, svo að honum lá
við að missa út úr sér vindilinn. Það var
fljótséð að þetta var bæði góður og sterkur
vindill — vindill, sem fjöldinn hafði ekki
efni á að reykja.
— Ha, eigum við ekki nema hálftíma
eftir til Gautaborgar? spurði maðurinn
með vindilinn á sænsku, sem kom fram
litringi í munnviki lestarþjónsins, því að
það var ódrepandi trú flestra Dana, að
„Göteborg“ sé borið fram með áberslu á
fyrsta atkvæði og með hörðu g-ldjóði.
Já, en þér þurfið ekki að bera kvíð-
boga fvrir neinu, sagði lestarþjónninn. —
Eimskipafélagið sér fyrir öllu. Er farang-
m yðar merktur?
— Já, klefi A 113, svaraði maðurinn með
vindilinn, -—- og nafnið mitt stendur á
hverjum merkiseðli: Otto Trepka banka-
stjóri, Kaupmannahöfn.'
Þá er það í lagi, sagði hinn þjónustu-
sami andi og hvarf.
Bankastjórinn renndi augunum fram lest-
arganginn. 1 hvorum enda lians stóð ungur
maður, sem hann þekkti aftur, enda ferð-
uðust þeir í sama klefa og hann sjálfur.
Að þeir höfðu farið út þóttist Trepka geta
skýrt fyrir sér á ógallaðri sænsku með þvi
að vitna í „Gluntarna“, sem honum til
mestu furðu voru ekki nærri eins kunnir
í Svíþjóð og Danmörku: „Onkel er vál
bra, men . . . .“ Þvi að það er til fólk sem
skemmtilegra er að tala við en frænda
sinn, bversu ríkur, ljúfmannlegur og and-
ríkur sem hann er. Var Baltzar frændi rík-
ur? Sennilega, úr þvi að hann hafði efni
á að kosta upp á svona ferð — fyrir sjálf-
an sig og þrjá frændur. Var liann ljúf-
mannlegur? Vafalaust — útlit hans, liold-
ugur maður, dökkleitt hörund og grátt hár
var aðlaðandi, það var eitthvað af gömlu
Parísarsniði yfir honum •— en sú kynslóð
er nú orðin jafn fágæt og úruxinn eða
móafuglinn. — Og var hann andríkur?
Sjjursmálslaust, fannst bankastjóranum,
sem hafði haft tækifæri til að hlusta á tal
lians í nokkra klukkutíma. Bæði víðförull
og' víðlesinn, kaldhæðinn og kunni að haga
orðum sínum. En það er óvíst hvort æsk-
an kann að meta andagift hinna eldri, og
það er fullvíst að hún fellir sig ekki við
kaldhæðni þeirra. Og þrátt fyrir þau heims-
hyggindi, sem Baltzar frændi virtist búa
yfir, virtist svo sem hann gerði sér Jietta
ekki ljóst.
Hvað frændurna snerti þá má segja að
þeir gætu ekki verið ólíkari hver öðrum.
Tveir þeirra, Mauritz og Theodor, voru bræð
ur, en sá þriðji Sebastian, var bræðrungur
jieirra. Mauritz var ungur og feitlaginn og
ekki ósvipaður frænda sínum. Að jivi er
Trepka bankasljóra bafði skilist lagði hann
stund á efnafræði. Theodór var jafn
renglulegur og bróðir hans var digur. Hann
var skarpleitur, og gagnorður en stuttorð-
ui er hann sagði eitthvað. Hann var lög-
fiæðingur.. Það voru jiessir tveir bræður,
sem liöfðu liorfið frá frænda §ínum til
þess að horfa inn í tvenn augu — önnur
akvamarínblá og hin tópazgul. Þegar við
þau bæltist þokkalegur hörundslitur, hör-
und sem var verkað eftir öllum reglum
listarinnar, og svo klæðnaður frá París, er
það mjög skiljanlegt að frændi biði lægri
blut í samkeppninni. I augnablikinu var
það aðeins yngsti frændinn, Sebastian,
læknisfræðingur að námi, sem stytti Baltzar
frænda stundir. Hann er einkennilegur út-
lits. Ennið liátt, nefið bogið, augun blágrá
og köld og dul, svo að manni datt í liug
Savonarola eða Calvin.
— Auðlegð. Fátækt! hrópaði Baltzar
fiændi. — Hvað merkir annað og livað
merkir hitt? Hvor er ríkari, slæpinginn
í Napoli, sem gerir engar kröfur, en getur
fullnægt þeim, eða milljónamæringurinn i
Chicago, sem á gull i smálestalali en ennjiá
fleiri óskir. Mér finnst slæpinginn vera
rikari. Er það rétt?
Já, svaraði Sebastian án þess að hika.
— Gleður mig að þú ert mér sammála,
sagði frændinn, með glampa i augnakrókn-
um. — Eg liefi hitt fólk sem er eldra en
jiú, en ekki hefir verið jafn glöggskyggnt.
Eg jjekkti lækni á Capri. Hann kallaði
fiskimennina á Capri ríka, þó þeir fengu
sex bröndur á lieilli nótt, en sjálfur sagð-
ist hann vera fátækur, af því að liann tók
ekki nema 30 lírur fyrir sjúkraviðtal. Held
urðu að Mauritz og Theodor skilji að lukk-
an er ekki fólgin í því sem maður á, heldur
i því, sem manni finnst maður eiga..
Eg er sannfærður um })að, sagði
Sebastian.
Gleður mig að heyra! rumdi Baltzar
Gundelach. — Þú talar vel um alla, Se-
bastian, og það sýnir, að hjartað í þér er
gott. Og jiað er mikilsverðara en vitið í
kollinum. Eg fyrir mitt leyti er ekki viss
um Mauritz og Theodor. Þeir virðast vera
á kafi í efnisheiminum, en j)ú, Sebastian,
heldur þig í upphæðum andans. Eg er að
velta J)ví fyrir mér, hvort þeir ætli eklci
báðir að ráða lífsgátuna með j)ví að ná
sér í ríkt kvonfang? Hvað lieldur j)ú um
það?
— Eg held að þú gerir þeim rangt til,
sagði Sebastian og horfði i augu frænda
síiium.
Hvað er annars orðið af piltunum?
sagði Baltzar frændi og leit út í ganginn.
Það er langt síðan þeir fóru og sögðusl
ætla að líta eftir farangrinum í varnings-
vagninum. — Núhú — datt mér ekki i
hug! Varningsvagninum — þessi lika varn
ingsvagninn! Mauritz er í öðrum endan-
um á ganginum með ungfrú Marianne von
Post, og Theodor í hinum með Lilith Ham-
beck! Mauritz í töfrabliki blárrar fjólu
nei, akvamarínaugna og Theodor á valdi
tveggja gulra rándýraglyrna! Eg hefði átt
að geta sagt mér það sjálfur. En hvers-
vegna fara þeir ekki inn til stúlknanna —
livers vegna eru þeir að norpa út á gang-
inum? Er það til að geta verið frjálsari i
lireyfingum meðan þeir eru að tala? Það
getur að vísu hugsast, að minnsta kosti
Iivað Mauritz snertir, j)ví að liann er orðinn
svo feitur. En ætli ekki að önnur skýring
sé á þessu? Ætli j)að sé ekki af j)vi að
þeim er ekki boðið innfyrir? Eg er viss
um að bvorki von Post héraðshöfðingi né
Hambeck óðalsbóndi hafa hugsað sér að
eignast Mauritz eða Theodor fyrir tengda-
son. Hvað segir þú um það, Sebastian?
Eg held þér skjátlist, frændi, svar-
aði yngsti frændinn og leit út um glugg-
ann. — Þeir hafa báðir verið boðnir heim
til þeirra.
— En það var áður en ég hætti dómara-
störfum i Egyptalandi. Það var áður en ég
kom heim aftur. Þú verður að játa j)að!
- Eg man það ekki gjörla, sagði Sebasti-
an og leit aftur út um gluggann.
— Sebastian, Sebastian, þú ert of mikið
góðmenni! Heldurðu að sannleikurinn
mundi gera út af við mig þó ég fengi að
lieyra hann formálalaust? Hvorki Ham-
beck eða von Post hafa j)ótst Jækkja mig
síðan ég kom lieim. Ekki sent mér línu —
ekki svo mikið sem kveðju! Hvers vegna?
Grimmileg gáta — ef ég þyrfti að glíma
við liana! En ég þarf J>ess ekki. Héraðs-
höfðinginn von Post er smásmygill, sem
telur sér trú um að hann sé humanisli, og