Fálkinn - 02.12.1949, Blaðsíða 13

FÁLKTNN
13
Hambeck stórbóndi er annar smásmygill-
inn til, sem heldur að liann sé humoristi!
Mér veiltisl sú ánægja að segja þeim þetta
einu sinni liérna í gamla daga, og þeir
hafa aldrei fyrirgefið mér það. En maður
lifir nú og er glaðu sramt. Lífið liefif,
guði sé lof, fleiri hliðar en fóllc heldur.
Er ekki vissast að við förum að tygja
okkur? spurði Sebastian. — Við erum
bráðum komnir til Gautaborgar.
— Þú erl jafn fyrirliyggjusamur og þú ert
hjartagóður, drengur minn, — þú munt
erfa himnaríkið! Farðu og segðu ræningj-
unum tveim, að þeir verði að koma og
lijálpa í'rænda sinum með farangurinn. Þú
verður lævirkinn, sem hreif Rómeó frá
Júlíu, Sebastian, — en það tjáir ekki að
fást um það!
II.
Heil torfa af ferðafólki rann inn um
hlið grárrar stcinbyggingar, sem reist
hafði verið á steinflögum á strönd liins
gráa hafs og var kölluð Steypuskúrinn.
Allir voru kappklæddir frá hvirfli til ilja,
frá þeim elstu til þeirra yngstu, frá ömm-
uni til dótturdætra. Burðarmenn roguðust
eftirlitsmenn litu eftir, eimblístrur spúðu
óhljóðum, hegrar stundu og akkerisfeslar
létu í sér glymja. Rafljósin ljómuðu hvert
sem lilið var j>ó að ldukkan væri ekki nema
fjögur síðdegis. Heil fjöll af ferðakoffort-
um hurfu inn i stórt gin. Og umhverfis til-
kynntu stórar og litskrúðugar auglýsingar
að MS Helgelandsholm væri að leggja upp
frá Gautaborg i jómfrúarferð sína.
Blöðin höfðu verið troðin af fréttum um
jjennau viðburð í margar vikur. Hið glæsta
skij), sem var nýsmíðað í slipj) i Italíu,
hafði verið aflient á tilsettum tíma. Það
var búið hraðvirkustu og liljóðustu nýtísku-
vélum, ágætustu tækninýjungum og öllum
úrvals þægindum. Fimm jiilför, sum með
glerjiaki en önnur þaldaus stóðu til boða
þeim sem vildu dansa, iðka leilci og stunda
dufl, eða neyta hressingar og njóta ann-
ara þæginda, sem mannkynið hefir fundið
upp á, á sinni löngu leið fram aldirnar.
Sundhöllin mikla var undraverk úr ítölsk-
um marmara, með botni úr flöguflúri eftir
fvirmynd frá Pomjieii. Tveir stófir mat-
salir, einn gildaskáli á la Ritz, þrír kaffisalir
og tvær krár sáu fyrir þvi, að jiarna var
bannfært bæði sultur og jiorsti. Þarna var
lika danssalur til jíess að gefa konum og
körlum færi á að vera í nálægð og vetrar-
garður með pálmum og skotum, svo að nóg
var af afdrepum. í stuttu máli: hafi ekki
allt verið gert til jiess að tryggja farjieg-
unum á Ilelgelandsholm alla jarðneska
hamingju í jæssari fyrslu ferð skipsins j)á
vissu auglýsingarnar að minnsta kosti ekki
af j)ví. Þegar hið mikla hvíta skip yfirgaf
ættjörðina þennan dag var lieldur ekki einn
einasti klefi laus, nema þeir, sem lofaðir
Iiöfðu verið farþegum, sem ætluðu að stíga
á skipsfjöl í Boulogne og Southamplon, en
þar átti skipið að koma við. -------
Otto Trepka bankastjóri stóð í skoti einu,
á liöttunum eftir ákveðnu andliti og ákveð-
inni persónu. Ferðaþráin hafði gripið hann,
en af j)ví að hann langaði ekki lil að ferð-
ast einn höfðu tvö bréf verið send frá
skrifstofu hans í Kaujnnannaliöfn, — ann-
að til Stokkhólms en hitt til Mentone. Þeg-
ar viðunandi svar var komið úr báðum
stöðunum var farrými tryggt þremur per-
sónum á A-j)ilfarinu. Og nú stóð banka-
stjórinn og beið þess að sjá vinum sínum
skjóta upp j)arna í Steypuskúrnum.Stoklc-
hólmsleslin var komin fyrir löngu, en Liitj-
ens var livergi að sjá. Hvað var að? Hafði
hann orðið forfallaður. Það væri lögulegtl
Að vísu lögðu þeir bankastjórinn í vana
sinn að rífast livenær sem þeir hittust —
nærri því eins oft og ákaft og þcir hnakk-
rifust við þriðja vininn, j)egar þeir hittu
hann —- en livað kryddar eiginlega tilver-
una betur en beitt rifrildi — um ój)ersónu-
leg málefni? Nú var klukkan orðin 10
inínútur yfir fjögur og klukkan hálf fimm
átli skipið að sigla. Það hafði gefið fyrsta
burtfararmerkið. Og í j)essum svifum kom
annað merkið. Og enn sást enginn Lútjens.
Þetta fór að verða ráðgáta.
Bánkastjórinn vaknaði af þessum heila-
brotum með j)ægilegum hætti. Ung stúlka
kom hlaupandi niður landganginn. Hann
þekkti hana strax aftur. Það var stúlkan
með akvamarínaugun, sú sem liafði verið
að hjala við Mauritz Gundelach í lestar-
ganginum ....... Og næst skaut upp, eins
og samkvæmt skipun, þriðju verunni: kol-
svörtum ungum manni með rómantiskt
andlit. Hann anaði gegnum Steypuskúr-
inn, beygði sig fyrir þeirri bláeygu og kyssti
hanskann hennar. Þau stóðu svo nærri
bankastjóranum að hann heyrði hvert orð
sem þau sögðu.
— Hvers vegna komið þér svona seint?
spurði hún á frönsku.
— Sá sem h'efir slæmar fréttir kemur
alltaf seint, svaraði hann á sama máli.
Franskan hennar var að líkindum fengin
í svissneskri heimavist. En franskan hans
hafði þann sérstaka hreim, sem hið gall-
islca mál fær í slavneskum munni. —
— Slæmar fréttir? Hvað eigið j)ér við?
— Eg kemst ekki með skipinu.
— Hún starði á hann eins og hún tryði
ekki sínum eigin eyrum.
— Komist ekki ? Þér hafið j)ó fengið —
farmiða?
— Það er ekki allt fengið með honum.
Það er fleira, sem J)arf í ferðalag. Það eina
sem ég get boðið kvenfólkinu á leiðinni er
— dans. Og eins og þér vitið njóta ungir
mcnn, sem ekkert hafa annað en dans að
bjóða, ekki mikils álits í henni veröld. I
Frakklandi eru þeir kallaðir .......
— Eg veit livað þeir eru kallaðir, tók
lnin fram í, óðamála. — André, þér verðið
að koma. Heyrið j)ér það?
— Eg heyri það, Marianne. En ég get það
ckki. Sjálfsvirðing mín bannar mér j)að.
Akvamarínbláa augnaráðið liennar hefði
ekki sómað pensli Filij)po Lipj)is illa. Skip-
ið gaf merki á ný.
—- André. Eg J)arfnast yðar. Heyrið þér
það ekki?
— Þarfnist mín? muldraði hann, og af
hreimnum í röddinni mátti ráða að hann
væri að láta undan síga.
— Já, j)arfnast — hjálpar yðar! Eg skal
segja yður hvernig í J)ví liggur Jregar við
komum um borð. Og J)ér skuluð sanna að
J)ctta lagast allt. Það skeður svo margt í
svona ferð.
Bros hennar var töfrandi. Hann stamaði
nokkur orð inn i hanskann hennar.
— En íarangurinn yðar! kallaði hún. —
Skipið fer eftir augnablik!
— Farangurinn er kominn um borð.
— Um borð? stamaði liún. — Eruð þér
að leika yður að mér. Var þaö-Jil þess sem
þér sögðuð mér J)essa sögu?
— Nei, sór hann og sárt við lagði. — Eg
kom til að sækja hann — en gat ekki-------
Hún leit á liann og svipurinn var J)ann-
ig að bankastjórinn óskaði sér að hann
væri orðinn tuttugu árum yngri og á J)eim
aldri, að fallegt kvenfólk lítur svona á
mann.
—Við skulum fara um borð, sagði hún.
Það er tími til kominn.
Þau hurfu. Og um leið hvarf stúlkan
með lópazgulu augun frá sjónarhóli sín-
um á þilfarinu. Trepka gaf sér loks tíina
til að bölva, og J)að var langt og ljótt sem
hann sagði.
— Ef J)essi andskotans Lútjens er eklci
kominn eftir tvær mínútur .... nú J)arna
kemur hann þá!
Herðabreiður maður með horngleraugu
kom hlaupandi gegnum Steypuskúrinn.
Hann liélt á bókaböggli undir hendinni og
brotið á þeim var þannig, að þetta gátu
varla verið reyfarar. Við hliðina á honum
var burðarmaður með tvær handtöskur.
— Eg kemst ekki hjá að segja, Lútjens
góður, sagði bankastjórinn og hnylclaði
brúnirnar yfir postulínsbláum augunum,
— að þér verðið að vaða í villu og svima
viðvíkjandi amerísku skipunum. Þér villist
víst á þeim og strætisvögnum og ímyndið
yður að þau fari með fimm mínútna milli-
bili. Ilefðuð þér komið tveim mínútum
siðar, mundi farmiðinn sem ég sendi yður
ckki hafa orðið meira virði en skeinisblað,
og ég hefði orðið að fara einn í þessa ferð;
því að J)að er svo að sjá, sem skáldin séu
enn meira viðutan en dósentar í trúar-
bragðasögu.
— Reiðin gerir suma mælska, sagði dó-
sentinn og tók í höndina á honum, — það
er allcunn staðreynd. Það þarf ekki lengra
að leita en til spámannanna í Gamlatesla-
mentinu! En lofið mér að slá Jiví föstu að
ákúrur yðar eru algerlega tilefnislausar,
og að ég er stundvís eins og sjálfur Fileas
Fogg. Það eru elcki tvær mínútur J)angað
til skipið fer, heldur þrjár! Og þér hljótið
að skilja að maður leggur ekki upp í
svona ferð án Jress að hafa eitthvað með
sér að lesa.
— Hm! Bankastjórinn ræskti sig og leit
á bókaböggulinn. — Ferðalesning? Það er
sennilegt að maður J)urfi að hafa með sér
bælcur uin trúbragðavisindi í ferðalag til
Vestur-India?
— Vitanlega, svaraði dósentinn. — llvað
veit maður um lönd, sem maður kemur i,
ef manni er ókunnugt um trúarbrögðin
þar? Mér tókst að ná í þessi rit meðan ég
beið eftir að skipið færi.
— Þér ímyndið yður sjálfsagt að þær
geti hjálpað yður til að ráða flókin glæpa-
mál, líkt og í Mentone? sagði Trepka ögr-
andi.
— Glæpamál? át dósentinn eftir ogbrosti.
— Nei, ég vona að forsjónin forði okkur
frá slíku um borð í svona glæsilegu skipi!
Eg býst ekki við neinu spennandi um
borð nema smárifrildi við yður eða Ebb