Fálkinn - 02.12.1949, Blaðsíða 14

14
F ALKINN
SVÍAR A SLÆÐINGI.
Frh. af bls. 11.
í stað þess að- klifra niður
teygði smá-Svíinn sig eftir róf-
unni á keltinum. Fressið teygði
fram feita löppina og klóraði
strákinn fimm—sex sinnum —
svona — hraðar en auga á festi.
Strákurinn rak upp öskur, sem
eflaust liefir heyrst í liinn bæj-
ar endann, eins og heilt liús af
Svíum sæti upp í hlyninum.
Stóri Svíinn skálmaði að
trénu i tveimur skrefum og
hrinti öllu frá.
„Æ, heyrðu, Stjáni!“ lirópaði
Jim, „við verðum eitthvað að
gera!“
En þarna var ekkert að gera,
nema maður væri Svíi, eða
kannske trúaður. Améríkumenn
eins og Jim og ég liafa ekkert að
gera í Svía, sérstaklega þegar
þeir sveifla stórri tvíeggjaðri
öxi og eru nýkomnir úr tré-
slípun og liafa búið til pappir
í fjögur—fimm ár.
Stóri Svíinn þreif öxina og
slæmdi henni að rótum hlyns-
ins. Það þýddi ekki að reyna að
stöðva hann, því að öxin dans-
aði í höndunum á honum eins
og kýrhali í flugnageri. Vesl-
ings hlynurinn skalf í hvert
skipti sem öxin hitti, eins og
kornax í vindi, og svo fór hann
liann að hallast á hina hliðina,
frá Jim og mér, þar sem við
stóðum og studdum með hatt-
ingunum. Flísar, digrar eins
og diskar, flugu yfir hlaðið og
að húsinu, eins og' þegar stráka-
iiópur hendir steinum í sima-
stólpa. Ein þaut inn um glugg-
ann, þar sem frú Frost stóð. Við
Jim héldum fyrst að hún hefði
dottið út um gluggann, en þeg-
ar við gáðum að sáum við að
hún stóð inni enn, og argari út
í Svíana en nokkurntíma áður.
Battingarnir komu ekki að
neinu gagni því að það var orð-
ið of seint.að komast hinu meg-
in að trénu, svo að það bognaði
ekki i þá áttina. Svíinn með
öxina hjó einu sinni enn og
tréð lét undan og svignaði nið-
ur að jörð.
Það datt, smá-Svíinn datt og
á toppinum kom fresskötturinn
gnli dettandi og liélt dauðahaldi
i liausinn á stráknum. Löngu
áður en tréð ogstrákurinn komu
til jarðar hafði fresskötturinn
tekið undir sig 30 feta stökk
og lent í miðju blómabeðinu
hennar frú Frost. . Litli Svíinn
rak upp væl þegar liann lenti
og í sama bili komu einir sex
—sjö Sviar í viðbót út úr þriggja
bæða sex lierbergja húsinu, eins
og þetta væri í fyrsta skipti
sem þeir hefðu lieyrt kralcka
skæla. Kvenfólkið og smá-Sví-
ariíir og þeir stóru líka, æddu
inn á beðin bennar frú Frost,
eins og þeim liefði verið helt
þar úr sorpkerru og vissu ekki
hvað upp sneri á þeim og hvað
niður.
Eg hélt að frú Frost mundi
fá tilfelli á eldhúsgólfinu. Þeg-
ar hún sá Svíahópinn sem var
kominn inn í garðinn hennar,
og stóra fressköttinn i stóra
blómabeðinu, sem rótaði öllu
því sem bún liafði plantað, og
Svíarnir með stígvélahæla nr.
12 — ja, ég geri ráð fyrir að
hún liafi fallið í ómegin, því að
nú sásl liún ekki í glugganum
um sinn. Eg h'afði ekki tíma til
að sinna henni, því að við Jim
urðum að flýta okkur til katt-
arins og Svianna til þess að
bjarga því sem bjargað varð.
„Æ, Stjáni 1“ kallaði Jim til
mín, „blauptu inn og símaðu
til allra nágrannanna og biddu
þá um að flýta sér bingað áður
en Svíarnir gera út af við okk-
ur. Það er ómögulegt að vita
hverju þeir laka upp á. Þeir eru
vísir til að kveikja í húsinu og
hlöðunni! Flýttu þér nú, Stjáni!“
Eg gat eklci verið að eyða
tíma í að síma til nágrannanna.
Eg hélt mig nærri Jim og Sví-
unum, til þess að sjá hverju
þeir tækju upp á næst.
„Þú skalt fá góða borgun,
Stjáni,“ sagði Jim, „og ég vil
hafa eitthvað fyrir peningana
4 móti. Farðu nú og símaðu, og
segðu þeim að flýta sér.“
Guli fresskötturinn hafði tek-
ið. nýtt stökk og fór yfir múr-
inn. Hann þaut inn í skóg með
allt sem Sviar hétu á eftir sér.
Þegar við Jim komum að múrn-
um stansaði ég og hélt Jim
aftur.
„Jæja, Jim,“ sagði ég, „ef þú
vilt þá skal ég fara út í skóg
og gera Svíunum helvítið heitt,
fyrir að þeir felldu hlyninn þinn
og tröðkuðu blómabeðin henn-
ar frú Frost.“ Við lituin við og
þar stóð frú Frost á bak við’
okkur. Guð má vita hvernig
hún fór að því að verða svona
fljót þangað, eftir að Sviarnir
voru farnir.
„Guð minn og skapari," sagði
frú Frost, hún -hljóp til Jim og
kreysti liann að sér. „Jim þú
mátt ekki láta hann Stjána
reita þessa Svía til reiði. Þetta
er eini staðurinn sem við höf-
um lil að vera á, og í þetta
skipti verða þeir hérna lieilt ár,
kannske tvö—þrjú, ef ekki kem
ur betra árferði."
„Það er alveg rétt, Stjáni,“
sagði hann, „þú þekkir ekki
Svíana eins og við. Þú yrðir að
vera Svíi sjálfur til þess að vita
af öllum mögulegum gerðum fást nú afgreiddar erlendis
frá með nokkurra daga fyrirvara og hagfelldum greiðslu-
skilmálum.
Það er hverjum raftækjasala til sæmdar að selja
viðskiplavinum sínum O S R A M perur, þvi þær
bregðast aldrei.
Pantanir annast
TILKYNNING
frá Brunabótafélagi íslands til
brunavátryggjenda
Að gefnu tilefni er vakin athygli brunavátryggjenda á
því, að ef brunatjón verður, ber að tilkynna það lil
umboðsmanns eða skrifstofu félagsins innan 48 klukku-
stunda frá því tjón varð. Ef það er ekki gert má
daga frá brunabótum, og ef engin tilkynning er gerð
eða bótakrafa innan eins mánaðar frá því brunatjón
varð, hefir sá er fyrir tjóninu varð, misst allan rétt til
brunabóta.
Framvegis verður farið stranglega eftir þessum á-
kvæðum.
Brunabótafélag íslands
HKESSA Nf>l CÖLA mSKKUn
lagið á þeim. Þú mátt ekki gera „Nei, það er nú öðru nær,“
þeim neitt!“ svaraði liann með stífum aug-
„Æ, Jim,“ sagði ég, „þú og um, „en ertu þá samt elcki fvrir
frú Frost eruð þó ekki lirædd okkur.“
við Sviana, eruð þið það?“ ~V ~