Fálkinn - 09.12.1949, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
>L>Í>L)&)&&&)&)&)& FRAMHALDSSAGA >L>L )&&)&)&')&)&)&)&
ÞEGAR ATLANTIS SÖKK
EFTIR FRANK HELLER >L>n&)&)<)&)&)&)&)&
við og við, þessar sex vikur, sem ferðin
varir.
Nú tilkynnti Helgelandsholm með hásu
hlístri, að hann væri að leggja af stað
liinna sólfögru landa. Bankastjórinn tók í
dósentinn og stýrði honum með styrkri
liendi inn í klefann, sem hann átti að verða
í á leiðinni.
III.
Skyggð ljós, hlaupandi þjónar, skínandi
silfur, mjallhvitir dúkar, freyðandi vin —
allur vesturevrópulúxus var í algleymingi
i hinum mikla borðsal á Helgelandsholmen
þegar miðdegisverðurinn var framreiddur
uokkru síðar. Allra andlit ljómuðu af til-
hlökkun til viknanna, sem fóru í hönd. Var
ekki ferðinni heitið til eyja, sem risu úr
djúpi hafsins — til þess að sjá Svertingja
og Indíána, pálma, banana og fjarræn
lönd? Jú! Átti ekki að relcja slóð Colum-
busar og hinna spönsku landránsmanna?
Og þess vegna freyddi vínið i glösunum,
þess vegna var öllum liðugt um málbeinið.
Við horð Baltzars Gundelachs féllu orðin
á þessa leið:
— Jæja, þykir ykkur gaman að fá að
fljóta með, Theodor og Mauritz?
Þú þarft ekki að spyrja að þvi,
frændi, sögðu tveir munnar í einu.
— Það verður afar lærdómsríkt að fá
að sjá svona mörg ný lönd, bætti Mauritz
við.
— Að maður ekki minnist á fólkið þar,
bætti Theodor við og þóttist mæla spak-
lega. — Við fáum víst að sjá allar mann-
tegundir veraldar nema Malaja, hefi ég
heyrt.
— Þær munu vera fleiri en manni gefst
færi á að sjá í Kaupmannahafnarferð,
sagði Baltzar frændi og glotti. — Þar er
ekki tækifæri til að sjá meira en kannske
einn svertingja á næturknæpu.
— Eg kem ekki nema örsjaldan til
Kaupmannahafnar, sagði Theodor og fór
lijá sér. Aðeins stöku sinnum, vegna náms-
ins,— það er allt og sumt.
— Getur sænskur stúdent lært nokkuð
í lögum í Kaupmannahöfn? Ekki vissi ég
það. Það hlýtur að vera afleiðing norrænnu
samvinnunnar. Lærir þú efnafræðina þína
fyrir handan sundið, Mauritz?
— Aldrei, frændi, sagði Mauritz með
greinilegum fyrirlitningarsvip á feita and-
l'tinu.
— Meðal annara orða — áttu langt eftir
til Nobelsverðlaunanna i efnafræði, Maur-
itz?
— Nokkur ár, frændi. Það er ekkert við
þvi að gera.
Mér er sagt að þú sért sæmilega efni-
legur eiturbyrlari. En þú mátt bara ekki
gera tilraunir á honum frænda þínum
gamla.
Mauritz fannst óþarfi að svara. Baltzar
Gundelach hellti á glösin og sagði:
Eftir langa ævi hefi ég komist að þeirri
niðurstöðu að hinir gömlu Bómverjar hafi
rétt að mæla: Ættræknin er ein af liinum
fáu varanlegu verðmætum í veröldinni.
Þegar ég kom heim frá Egyptalandi og af-
réð að búa ykkur sem best undir lífið, þá
var það engan veginn ómerkilegt verkefni,
scm ég tókst á hendur — þið eru væntan-
lega fúsir til að fallast á það. Þið hugsið
ef til vill um fjárhagshlið málsins, en ég
á við allt það, sem liggur í orðinu skap-
gerð. Skapgerðarlaus maður er jafn ósjálf-
bjarga í lífinu og humar án skeljar er það
í sjónum. Þeir eldri verða að sjá fyrir því
að hinir ungu öðlist þekkingu, en fyrst og
fremst verða þeir að eignast skapgerð.
Eg vonast til að geta hjálpað ykkur með
hvorttveggja — og ég segi: skál fyrir ferð-
inni. Hún á að verða til hvíldar en ekki til
doða. Eg vænti mér mikils að henni. Skál!
Þeir drukku. Baltzar Gundelach endur-
tck: — Já, ég vænti mér mikils af þessari
ferð!
Nú var það enginn nema Sebastían, sem
tók undir.
Ungfrú Lilith Hambeck sagði við ungfrú
Marianne von Post:
— Greifinn náði í skipið, sá ég. Til
hamingju!
— Ertu að óska mér eða þér til liam-
ingju? svaraði vinstúlkan sakleysislega.
— Nei, útgerðarfélaginu, svaraði Lilith
með— brennandi kattaraugun. En þegar á
það er litið að hann ferðast á ókeypis fari,
sem þú hefir útvegað lionum fyrir milli-
göngu kunningja föður þins þá virðist það
hjákátlegt að óska útgerðarfélaginu til
liamingju. En það fær góðan dansmann
ckeypis, þar sem hann er. Og finnst þér
ekki ástæða til að óska til hamingju með
það?
— Þú ert neyðarleg, sagði Marianne með
ávítunarsvip í augunum. — Eins og André
eigi ekki þessa ferð skilið!
— Neyðarleg! Það er orð sem þú liefir
lært i lélegum bókaþýðingum úr ensku,
Marianne mín! Á sænsku heitir það stráks-
leg. Hversvegna vildi hann ekki fara?
— Honum fannst sér það ekki samboðið,
sagði hann. Hann liefir næma sómatilfinn-
ingu og ......
— Sómatilfinning? Hvað segirðu? spurði
Lilith og beið ekki eftir nánari útlistun.
— Æ, ég veit ekki .... Marianne sá víst
eftir að liún hafði ymprað á þessu.
— Var það auraleysi, sem fékk nafnið
sómatilfinning, hélt Lilith áfram vægðar-
laus. — Eða var hann hræddur um ....
— Hræddur um hvað?
— Hefirðu gleymt því sem gerðist á
Hageby?
Marianne var sýnilega móðguð er hún
leit á hana.
Lilith, hvernig geturðu fengið þetta
af þér? Þú veist eins vel og ég hve fráleitt
slúður þetta var. André hefir aldrei gert
það, sem fólkið sagði um hann.
Lilith hló háðslega.
— Ef þú heldur að þú getir sannað sak-
leysi hans eða þitt með akvamarínbláu
augunum þá skjátlast þér, væna mín! Ef
eitthvað kemur fyrir í þessari ferð þá á
einhver sökina — og það ert þúl
— Að þú skulir geta sagt þetla, Lilith!
Ungfrú Hambeck hló aftur. — Eg segi
það sem ég meina. Þú segir það, sem þú
heldur að maður vilji að þú skulir segja
— — Þei, þei — nú koma þeir, hinir
mælsku feður okkar.
Héraðshöfðinginn og óðalseigandinn
komu.
Víða í salnum spurði fólk sjálft sig liver
mundi hafa fengið stóra borðið rétt hjá að-
aldyrunum. Þar var pláss handa fimm en
cðeins tveir menn sátu þar, einir sér og
hátíðlegir. Þegar frá leið varð fólk þess
vísara að maðurinn með rósrauðu kinn-
arnar var bankastjóri frá Kaupmannahöfn
og hét Trepka, en vinur hans með horn-
spangargleraugun sænskur dósent í trúar-
bragðasögu. I Boulogne átti þriðji maður-
inn að bætast við í hópinn, norskt skáld
scm hét Ebb. Þessir þrír höfðu keypt far-
rniða með þeim fyrirvara að engir aðrir,
sérstaldega ekki kvenfólk, yrði sett við
borðið hjá þeim þessar sex vikur, sem ferð-
in stæði yfir. Þessi nöfn rifjuðu upp gaml-
ar endurminningar við sum borðin. Fólk
mundi óljóst eftir gömlum glæp frá Ment-
one, þar sem þessir þrír menn höfðu kom-
ið við sögu sem lögregluspæjarar, að því
er blöðin sögðu. Litu margir forvitnisaug-
um til þeirra meðan setið var yfir borðum.
Bankastjórinn lyfti glasinu til vinar síns.
— Við skulum drekka skál fyrir skemmti
legri ferð, sagði hann. — Tímarnir eru
þannig að inanni veitir ekki af taugahvild,
svo framarlega sem taugarnar eru ekki úr
snærum. Dag eftir dag ekkert annað en
símskeyti um róstur og spellvirki víðsveg-
ar um veröldina! Það eru helvítiskvalir að
eiga að vera fjármálamaður á svona tím-
um!
— Eg efast eklci um það. Treplca, og
eina ljósglætan sem ég get eygt í myrkr-
unum er sú, að þér skuluð hafa boðið mér
og Ebb í þessa skemmtiferð!
— Þeir drukku. Hugur bankastjórans
hvarflaði aftur að umtalsefninu: — Eg ef-
ast um að nolckurntíma hafi gengið yfir
heiminn aðrir eins tímar og við lifum á
núna, sagði hann. — Og samt finnst manni
að allt sé eins og það eigi að vera, þegar
maður lítur kringum sig í svona borðsal,
eins og þessum. Kræsingar, vín, tónlist,
duflandi kvenfólk ......
— Þér munuð liafa heyrt hvernig [iað
var á dögum Nóa, sagði dósentinn. — Fólk
át og drakk, giftist og var gift, þangað lil