Fálkinn - 10.03.1950, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Feldu þig, elskan mln
í rúma þrjá mánuði hafði
Astrid Hatch, fædd Weilertz,
tekist að sneiða hjá hinum fyrri
aðdáendum sínum í Kaup-
mannahöfn. Fyrir fjórum árum
iiafði Astrid verið einhver eft-
irsóttasta tiskusýningardama
stórborgarinnar, sem út af fyr-
ir sig var ekki svo undarlegt,
því að hún var vissulega sú feg-
ursta, sú smekklegasta og sú
hátlprúðasta allra sinna stéttar-
systra. árið 1937 tók hún sér
skyndilega ferð á hendur til
Parísar. Og þar kom eitthvað
fyrir Astrid Weilertz. Meðal
annars bæði giftist hún og skildi
við hinn unga, ameríska, banka-
eiganda Mr. Charles Hatch. og
það var i krafti þeirra peninga
sem hún fékk úr sameiginlegu
húi þeirra þegar þau skildu, að
hún stofnsetti hina stórfenglegu
tískuyerslun sína, „Chez Astrid“.
Vér hefjum frásögn vora:
Það var dinunt kvöld í hyrj-
un september. Hin fráskilda
Mrs. Astrid Hatch var einmitt
nýkomin úr steypibaði, og sat
nú í sefnherbergi sínu, aðeins
klædd sínum persónulegasta
nærfatnaði, og las i kvöldblað-
inn Hún þráði Paris og velti
því fyrir sér, hversu langur
tími enn mundi líða, uns hún
fengi tækifæri til að skreppa
þangað aftur. Því að , hugsaði
hún, hefði maður einu sinni
búið á „la ville lumiére“, gæti
maður aldrei gleymt því. Kaup-
mannahöfn var að vísu yndisleg
borg, en samt sem áður ekki
það sama og París! Og nú væri
Charley, fyrrverandi eiginmað-
ur hennar, sjálfsagt farinn til
Ameríku aftur — já, máske
hafði hann tekið „þessa hlóð-
sugu“, Mademoiselle Rosita Fern
andezi, með sér — því að það
var jú sökum tilveru þessarar
kænu og fögru kvenveru, að
hún, Astrid, hafði skilið við Mr.
Ilatch. En, hugsaði hún, fjárinn
iiafi það allt saman — nú var
hún í Kaupmannahöfn og ætl-
aði ekki að láta hugann dveljast
lengur hvorki lijá Charley, þeim
þrjót, eða hjá Rositu, þeirri
dækju ........
Orsökin til þess að hún hafði
farið, svo að segja, huldu liöfði
jjessa þrjá mánuði, var sú, að
hún var orðin leið á öllu sem
hét ást og daður. Af þeirri vöru
hafði lmn fengið meira en nóg
i París. En í kvöld, einmitt núna,
þar sem hún sat eins og yfir-
gefin, rann það allt í einu upp
fyrir henni, að hún var ennþá
ung, — aðeins 27 ára — að hún
var enn mjög falleg, að augu
hennar voru leiftrandi og heill-
andi, og að brjóstin voru stinn-
ari og vöxturinn langtum meira
tælandi en nokkru sinni á með-
an hún var i París. Og einmitt
í dag hafði hún mætt ekki færri
en þremur hinna fyrri aðdá-
enda sinna: Kurt von Sandten
liðsforingja, Glenhorst fram-
kvæmdai-stjóra, sem var mikils-
virtur fjármálamaður og hafði
„það“ við sig i ótrúlegum mæli,
og hinum fræga málara Niels
Brink. Niels og liún voru komin
á fremsta ldunn með að gifla
sig fyrir um það bil fjórum ár-
um •— eftir að hafa lifað i un-
aðsheimum Amors um mánað-
arskeið. •— Astrid roðnaði ofur-
litið og púðraði ástleitið and-
litið.
Varla var hún aftur sest í
hægindastólinn og farin að láta
fara vel um sig, þegar dyra-
bjöllunni var liringt. Andartaki
siðar kom stofustúlkan inn og
tilkyiinti komu Iíurt von Sand-
tens liðforingja.
„Segið að ég hafi lagt mig,“
sagði Astrid.
„Það hefi ég þegar gert,“
sagði stofustúlkan er ýnísú hafði
vanist um dagana, „en liðsfor-
inginn sagði að það gerði ekk-
ert til. Og svo sagði liann, að
hann hefði mætt frúnni á götu
i dag, og að hann yrði blátt á-
áfram að hitta frúna.“
„Bjóðið liðsforingjanum inn,“
svaraði Astrid.
Astrid flýtti sér að laga hárið
frammi fyrir speglinum.
Á sömu sekúndu var Kurt von
Sandten liðsforingi kominn inn
í svefnlierbergið.
„Hjartað mitt,“ sagði hann
og breiddi úl faðminn. „Hvílikt
fagnaðarefni! Þú hér i Kaup-
mannahöfn — ég trúði sannar-
lega ekki mínum eigin augum,
þegar ég rakst á þig í eftirmið-
daginn á „rúntinum". Eg hélt
fyrst að þú ætlir einhvern tví-
fara, en svo sagði frú Blad mér
að þú værir búin að vera liér í
Kaupmannahöfn i fleiri mán-
uði, að þú værir búin að opna
þína eigin tískuverslun og að þú
liétir nú Mrs. Hatch. Elskulega,
hesta Astrid, ég er í sjöunda
liimni yfir því að finna þig aft-
ur.“ Kurt von Sandten rak lienni
rembingskoss, síðan kyssti hann
Jiana á þeim stöðum sem hann
frekast mátti við koma, á háls-
inn, á naktar axlirnar, undir
hendurnar .......
„Slepptu mér, Kurt! Þú mátt
þetta ekki! Eg er þó gift kona.
Maðurinn minn, hann . . . .“
„Ilvað með manninn þinn?
Er hanri í Kaupmannahöfn?“
„Já og nei. I augnal)lildnu er
lianri fjarverandi, en ég veit
ekki livenær liann kann að koma
til borgarinnar.“
„Hann kemur vonandi ekki í
lívöld? Frú Blad hélt því fram
að þið væruð skilin.“
„Það — það erum við alls
ekki. Þvert á móti! Þú verður
að fara innan skamms, vinur
minn. Eg er alveg sambands-
laus við liina dönsku vini mína.“
Liðsforinginn kveikti sér i
vindli og settist á leguhekk.
Gegn vægri mótspyrnu hennar,
setti Jiann Astrid á kjöltu sér.
„Þú ert langtum fegúrri, yrid-
ið mitt, heldur en síðast. Dálítið
þybbnari — það fer þér ein-
slaklega vel, og leggirnir aðdá-
unarverðir •— m. ö. o. hjóna-
bandslegri — ha, ha, ha, ....“
Hann strauk lienni um vang-
ana. „Hittirðu þennan Ameríli-
ana sem þú giftist í Paris?“
„Já. Yið fluttum til Kaup-
mannahafnar vegna stríðsins.“
„En því i ósköpunum Jiefirðu
ekki liringt til mín?“ spurði liðs-
foringinn. „Eg fyrir mitt levti
er enn laus og liðugur. Þú hef-
ur vonandi ekki gleymt laugar-
dagsferðunum okkar til Horn-
Jjæk, Astrid “
„Jú, elskan mín. Þeim hefi
ég steingleymt!“ Hún flutti hönd
Jians. „Algerlega! Og þú vogar
ekki að minna mig á þær —- á
þessi æskubrek okkar, Kurt!“
„Jú, það voga ég mér. Heyrðu
nú, Astrid, verlu ekki svona af-
undin, heldur ......“
„Nei, segi ég. Aldrei, Þú —
þú verður að fara, Kurt!“
„Ekki fyrr en ])ú liefir sagt
að þú elslcir mig sem áður. .“
„En það geri ég ekki.“
„Víst gerirðu það. Þú ert bara
með uppgerð.“
Ákaft faðmaði hann hana að
sér. Á samri stundu hringdi
dyrabj allan.
Þetta er maðurinn minn,“
sagði Astrid óttaslegin. „Flýttu
þér, elskan mín, feldu þig, mað-
urinn jninn er sem uxi sterkur.
Ef hann finnur þig hérna, þá
slær hann þig kaldan .........“
Hún opnaði klæðaskáp einn
mikinn, ýtti liðsforingjanum inn
í liann og lokaði hurðinni.
Oskar Glenhorst framkvæmd-
astjóri gekk inn í herbergið.
„Ástin min,“ lirópaði Jiann
hrifinn, „hvilik himnasending!
Stofustúlkan þín vildi ekki
hleypa mér inn fyrir; en ég
vissi að þú værir heima. Hugsa
sér þá hamingju að þú skulir
vera í Kaupmannahöfn aftur.
Eftir öll þessi ár. Ilvernig hef-
irðu það ?“
Ilann umfaðmaði Astrid af
tilfinningu.
„Eg hefi það gott,“ svaraði
Mrs. Hatch. „Og ég er gift. Á-
kaflega rikum og sterkum Am-
eríkana. Maðurinn minn getur
komið á hvaða augnabliki sem
„Ilvað segirðu? Er hann í
Kaupmannahöfn? Eg liélt að
liann væri í París.“ Glenliorst