Fálkinn - 10.03.1950, Síða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA IHÞ&'A
ÞEGAR ATLANTIS SÖKK
13.
eftir frank heller
A 15 á nefndum tíma. Hann vissi tímann
svo nákvæmlega vegna þess að einhver
hafði beðið hann að sitja ofurlítið í hljóm-
skálanum og bent honum á að klukkan væri
ekki nema rúmlega tólf. En hann liafði
haldið þvi til streitu að fara í háttinn. Þeg-
ar hann kom inn í ganginn hafði hann séð
annan mann, spölkorn á undan sér. Hann
þekkti hann ekki og hafði ekki tekið greini-
lega eftir honum, en liann var ofur venju-
logur útlits, vel vaxinn, svarthærður og ef
hann mundi rétt þá var hann með svart
yfirskegg. Jú, á einu liafði liann furðað sig
— maðurinn liafði dregið hattinn niður á
ennið. Þessi ókunni gestur gekk um gang-
iun og skoðaði númerin yfir klefunum.
Þegar baróninn fór inn í klefann virtist
honum maðurinn fara inn í þverganginn.
Hvort liann gæti sagt nákvæmlega hvenær
þetta var? Nei, en hann giskaði á að það
mundi hafa verið um kl. 12.20. Hann hafði
farið beint í rúmið þegar hann kom úr
hljómlistarskálanum á þilfarinu.
Eftir Stálhammar bai'ón kom ýmis kon-
ar fólk, sem ekkert vissi, en aðeins langaði
til að yfirheyra bankastjórann í staðinn
fyrir að láta hann yfirheyra sig. Síðan kom
Groot forstjóri. Þetta var miðaldra trjá-
vörukonungur frá Norrland. Trepka mundi
vel þetta angurværa holabítsandlit úr borð-
salnum, þar sem Groot sat í miðjum hóp
roskinna kvenna og opnaði aldrei munn-
inn til þess að mæla orð. Ekki var hægt að
saka liann um málæði þarna heldur, en það
kom á daginn að hann liafði sitt hvað á
samviskunni. Ilann hafði gengið fram og
aftur á þilfarinu þangað til klukkan var
tuttugu mínútur yfir tólf, kannske ofurlítið
meira. Þá hafði hann séð Baltzar Gunde-
lach, senx hann þekkti mjög vel í sjón,
koma á móti sér. Baltzar gekk meðfram
boi'ðstokknum án þess að sleppa hendinni
af í-iðinu. Það var svo að sjá sem hann
þættist ekki alveg viss um að rata inn til
sin með öði'u móti. Forstjóranum fannst
vitanlega þetta vera dásamlega skoplegt.
Það rumdi í kokinu á manninum eins og í
gamalli ldukku áður en hún slær. Allt í
einu kemur önnur persóna í liumátt á eftir
honum, langur maður ög horaður, sem
Groot þekkti ekki. Þegar þessi ókunni
maður kom auga á Groot snarsneri hann
við og hvarf gagnum dyr inn í ganginn, sem
sem Gundelach bjó í. Skömmu síðar liafði
forstjórinn heyrt raddir gegnum glugga,
sem var opinn og síðan að eitthvað þungt
datt. Ilvort þetta hljóð kom út um glugg-
ann lét hann ósagt, en sennilegt fannst hon-
um það. Þegar Trepka lét hann sýna sér
þetta á þilfarinu henti hann undir eins á
gluggann á ldefa Gundelachs — hljóðið
hafði komið úr lionum. Meira vissi Groot
foi'stjóri ekki.
Greifaynjan Castell-Castell var töfrandi,
öhlruð dama af dansk-þýskum aðli. Tók
hún á móti bankastjóranum með lieillandi
brosi. Ójú, hún hafði heyrt getið um þetta
heillandi atvik kvöldið áður og harmaði
mjög áfall Baltzar Gundelachs; hún hafði
tekið eftir manninum vegna þess að hann
minnti hana á æskuár hennar í París. — Ó,
Pai'ís — í þá daga! Það var lífið. Æskan
var of hrúf til þess að geta notið lifsins, og
þó mátti telja það einfalt mál að kunna að
njóta. Æskuna vantaði smekk fyrir til-
hrigðunum. Hún vildi fá sannleikann fram-
reiddan eins og hnefahögg og ruddalega
hnefaleiksíþróttin var uppáhaldsíþrótt
hennar. Alls staðar mátti sjá merki þessa
lundarfars, líka meðal þeirrar æsku, sem
hafði betri fyrirmyndir að læra af. Baltzar
Gundelach átti þrjá bi’óðursyni sem —
enfin, sem ekki voru verðugir þess að leysa
skóþveng frænda síns. Svo dnnnbslegir, svo
í-uddalegir — eftir öllu að dæma. Hún
hafði séð þá draga ýsur bak við frænda
sinn, þegar hann var að láta þá heyra
þessa töfrandi lífsspeki, sem hann var svo
auðugur af. Og hvað meira? Hann kenndi
þéim siðfræði líka? Já, en var honum það
ekki skylt. Átti hann ekki að annast upp-
eldi þeirra. Það var ekki fulnægjandi að
hann kostaði þá til náms. — Yður finnst
víst að við séum komin út fyrir efnið, kæri
Trepka? Þér viljið vita hvort ég varð nokk-
urs vör kringum klefa A 15 í gærkvöldi um
klukan hálfeitt? Já, vinur minn, það gerði
ég. Eg sá ungan mann þar. Klukkan var
hálfeitt eða vantaði svo sem tvær mínútur,
•— ég veit það af því að við hættum að
spila bi’idge í salnum klukkan tuttugu mín-
útur yfir tólf, og svo fór ég beint í klefann
minn. Þegar ég kom i efri endann á gang-
inum sá ég ungan mann, sem sneri inn í
þvei'ganginn inn til klefa Gundelaclis.
Og — þér skiljið að ég vil ekki láta flækja
mér í nein óþægindi. Verði það gert mun
ég þverneita öllu sem ég hefi sagt -— ég
er handviss um, að þetta var einn af fi'ænd-
um Gundelachs. Hver hefði það annars átt
að vera? Hann umgengst ekki neina aðra.
En livers vegna farið þér ekki beint til
Gundelachs sjálfs ef þér viljið vita meira?
Ungi skipslæknirinn sagði mér að hann
væri svo að isegja hress aftur.
— Hvað segið þér hrópaði Trepka. —
Þegar ég sá hann i nótt liefði ég þorað að
sverja, að það yrði langt þangað til hann
kæmist aftur á fætur. Eg bið yður að af-
saka þúsund sinnum ef ég hefi gert yður
ónæði að óþörfu.
— Ekkert að afsaka — mér var þetta
sönn ánægja, sagði greifaynjan.
Baltzar Gundelach hafði ekkert á móti
Jiví að hitta bankastjórann. Hann tók á
móti honum með sinni gömlu fortíðar-
kurteisi.
— Mér liefir þegar veist sú ánægja að
tala við starfsbróður yðar, sagði hann og
brosti lítið eitt. — Skáld, bankastjóri og
dósent í trúarbragðasögu, og allir þrír eru
starfsbræður — í hverju? í njósnastarf-
iuu. Það eru merkilegir tímar, sem við
lífum á! Aðrir veiða akurhænur eða rádýr,
en þið haldið ykkur við homo sapiens.
Það er nú óneitanlega stórveiði í saman-
burði við það fyrsta — þó að franskur vin-
ur minn hafi slcýrt mér frá því, einu sinni,
að lævirkjar væru stórveiði.
— Það er tæplega lævirki, sem ég er að
eltast við, sagði Trepka og brosti. — Ilann
átti bágt með að þekkja þenna siðfágaða
öldung fyrir sarna manninn sem kvöldið
áður hafði truflað alla gestina í veitinga-
salnum með tröllahlátri sínum. — Eftir
ástandi yðar í nótt að dæma tel ég líklegra
að það hafi verið gammur eða einhver
annar ránfugl, en ekki lævirki, sem heim-
sótti yður. En líklega vitið þér núna hver
þessi óhoðni gestur var?
Gundelach gi'etti sig.
— Því miður hefi ég enga hugmj’nd um
það. Eg fann að ég fékk högg og svo var
allt í þoku fyrir mér. Þetta eru allar upp-
lýsingarnar sem ég get gefið, og það liefi
ég sagt Ebh vini yðar áður. Nú verður
það skarpskyggni yðar og kunningja yðar
sem ræður gátuna. Ebb sagði að þér vær-
uð að leita að fingraförum á — hm —
hareflinu. Hefir yður tekist að finna þau?
— Já, sagði Trepka, hálfvegis utan við
sig. Nú fór endurminningin um atvik sem
liann hafði heyrt um, að kliða fyrir eyr-
unum á lionum. -— Jú, eg lield að fingra-
förin séu glögg. Og svo hefi ég haft nokkr-
ar yfirheyrslur, sem alls ekki eru þýðing-
arlausar. Þrjú af vitnunum hafa séð ó-
kunna persónu skammt frá klefanum yðar
um klukkan hálfeitt.
— Svo-o? sagði Gundelach og komst all-
ur á loft.
— En það er bara þetta, hélt Trepka
áfram, að engin þessara vitna liafa séð
sömu persónuna.
•— Ojæja. Mig furðar ekki á því. Eg hefi
verið dómari. Eg veit livers virði vitnin
eru. Hverjir hafa sést nálægt klefanum
mínum ?
— Fyrst skal ég nefna ungan mann með
svart yfirskegg og hattinn slútandi niður
á ennið. Ilann var að snuðra hér í gangin-
um og athuga númerin á klefunum. Ann-
ar var langur maður og lioraður, sem kom
æðandi á eftir yður út á þilfarið, en kom
þá auga á vitnið og livarf þá inn í ganginn.
Trepka tók málhvíld. ■— Sá þriðji er -—
að því er vitnið heldur einn af bróður-
sonum yðar.
Gundelacli liló dátt.
— Það er elcki oft sem þeir heiðra mig
með heimsóknum, en þó er hugsanlegt að
það komi fyrir. En það er stórt stökk frá
því að þeir liafi ætlað að lieimsækja mig
og til hins, að þeir hafi ællað að drepa