Fálkinn - 23.03.1951, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
J-------------------------------
Nr. 24.
Örlagaríkt
hjónaband
Spennandi framhaldssaga.
______________________________*
Nei, hún var ekki ástfangin af Ronald.
Hún égæti aldrei elskað neinn framar. En
henni þótti vænt um hann. Og hún ætlaði
að reyna, af einlægni og af öllum lífs og
sálar kröftum, að verða honum góð eigin-
kona.
Mundi hann kyssa hana á járnbrautar-
stöðinni, hugsaði hún með sér.
5. kap.
Ronald tók á móti henni á Waterloo-
stöðinni, hugsaði hún með sér.
Hún þrýsti sér upp að honum, greip
báðum höndum um uppslögin á frakka
lians, þakklát og fegin. Að lokum fannst
henni hún vera komin í örugga höfn. Ron-
ald mundi annast hana héðan í frá.
„Eg er komin til þín, Ronald.“
»Já.“
Ronald liorfi niður á hana. Hún tók eft-
ir þvi, og varð yfir sig hissa, að hann
var mjög vandræðalegur. Hún hélt að það
væri af því, að liún þrýsti sér upp að lion-
um fyrir allra augum, en henni stóð al-
gerlega á sama um það: Ronald var til
þess að þrýsta sér upp að.
Hann ræksti sig.
, „Eg þarf að segja þér dálítið, Lina.“
Hún brosti hrifin framan í hann. „Já,
elskan mín?“ Það var yndislegt að vera í
návist Ronalds, hún var svo örugg og
bjartsýn.
„Það er best að ég segi þér það undir
eins. Eg — jæja, þú lést mig ganga of
lengi á eftir þér.“
„Eg — hvað ?“
„Þú lést mig ganga of lengi á eftir þér.
Eg komst að raun um að þú kærðir þig
ekkert um mig. Eg fann að þú elskaðir
eiginmann þinn allan tímann. Eg — ég gat
ekki staðið utangátta í það óendanlega.
Svo að — jæja, ég er lieitbundinn annarri
stúlku.“
„— Þú — þú elskar mig ekki lengur?“
„Nei,“ sagði Ronald vesældarlega.
Þau horfðu hvort framan í annað.
Lina fékk það á tilfinninguna að fólk
væxi fai-ið að einblína á þau.
„Ferðatöskuna mína,“ stundi Lina.
Ronald náði í ferðatöskuna liennar ofan
úr vagninum. Hann spurði hana livort hún
vildi fá leigubil.
„Nei,“ svaraði Lina. „Viltu ná í lxurðar-
íuann fyrir mig?“
Ronald kallaði á bui’ðarmann.
Lina rétti fram höndina. „Vertu sæll,
Ronald.“
Hann tók klaufalega í hönd hennar. Ef
það er eitthvað, sem ég get gert ....?“
„Nei,“ sagði Lina. „Vertu sæll.“
Ronald hikaði stundarkorn, lyfti hatt-
inum sínum og staulaðist á burt. Lina vissi,
að honum fannst hann vera hin aumasta
bulla, og liún Ijenndi í brjósti um hann, þar
sem henni var afar vel ljóst, að sökin var
alls ekki hans.
„Bíl, ungfrú?“ sagði burðarmaðurinn.
Lina leit aulalega á hann.
„Setja hana inn í farangursgeymsluna,
ungfrú?“
„Oh! Nei, þakka yður fyrir.“ Hún leit
ósjálfrátt á ai’inbandsúrið sitt.
Þremur mínútum síðar skjögraði liún
upp í lest, sem mundi flytja hana til
Upcottery.
Það virtist ekkert annað liggja fyrir.
XV. KAPÍTULI.
Beaky Thwaite virtist ekki eiga neinn
ættingja, fáa vini og hafa ekkert að gera.
Þegar Lina spui’ði hann, eins og hún gerði
oft, hvernig liann eyddi tímanum, þá virt-
ist hann jafnvel ekki vera viss um það
lieldur.
„Oh, ég veit ekki. Ráfa um, þú veizt.
Heimsækja einhverja gamla blók af og til,
og allt það.“
„Ferðu aldrei til heimkynnis þins i York-
shire?“ Beaky var ekki mjög áfjáður eig-
andi höfðingjaseturs og jarðar, sem nokk-
ur þúsund ekrur akurhænsnaheiða heyrðu
undir, í Yorkshire.
„Áli, jú. Eg býð einliverri gamalli blók
þangað við og við, þú skilur. Dvelst þar
aldrei einn, reyndar, ef ég get komist hjá
því. Mér hundleiðist þar.“
„Það, sem þig vantar, er skynsöm kona
til þess að hugsa um þig. Hvers vegna
kvongastu ekki, Beaky?“
Beaky hló þá gapalega. „Ha? Giftast?
Nei, takk. Ekki ég. Ha? Auk þess eru ekki
til neinar skynsamar konur, lia? Oh, af-
sakaðu, Lina. Rak mig á aftur. Þú ert skyn-
söm, svo sannarlega. Fjári skynsöm. Eg
veit ekki hvað gamla blókin myndi hafa
tekið til bragðs ef hann hefði ekki kynnst
þér. Farið í hundana, býst ég við, lia?“
„Af liverju segirðu það?“
„Oh, ég veit ekki,“ svaraði Beaky út í
hött. „Jolinnie gamli var alltaf dálítill
prakkari, ha?“ En Lina vissi að jafnvel
Beaky liafði ekld liugmynd um liversu mik-
ill prakkari Johnnie í raun og veru liafði
verið.
Beaky dvaldist heilmikið að Dellfield nú
orðið. Johnnie, og það var það skrítna við
það, livatti liann frekar til þess; og Beaky
þurfti mjög lítillar hvatningar við. Linu
var það ákaflega vel Ijóst, að Beaky var
fjarskalega hrifinn af Johnnie. Tilbeiðslan,
sem liann liafði sýnt honum þegar þeir
voru skólabræður, liafði lítið dofnað enn-
þá. í hrifningu sinni af Jolinnie, þreyttist
Beaky aldrei á að segja Linu frá atvikum
og ævintýrum, sem Johnnie hafði verið
aðalsöguhetjan í.
Lina liafði áhuga á þessum sögum,
vegna þess Ijóss, sem þær vörpuðu yfir
Johnnie á unglingsárum hans. Hin raun-
verulega vinátta þessara tveggja manna
var sérlega atliyglisverð. Af frásögum
Beakys var það ljóst, að Johnnie hafði
verið ákaflega vinsæll drengur í skól-
anum, jafnvel áður en hann náði þeirri
sæmd að verða í röð hinna ellefu fremstu.
Hann liafði getað valið sér hvern sem
var að einkavini; og liann hafði valið
Beaky, liinn illa íþróttum búna Beaky
og ekki alltaf vinsæla. Lina hélt sig vita
hvers vegna Johnnie hafði gert það. Til
þess að byrja með, þá hafði hin ótak-
markaða aðdáun, sem Beaky hafði á
lionum, og möguleikinn til þess að geta
vafið hinum litla bróður sínum um fing-
ur sér, verið girnilegri i augum Johnnies
lieldur en jafnræðari vinátta við einhvern
er stóð lionum betur á sporði. Þetta varð
þeim mun óskiljanlegra, þegar þess var
gætt, að hin furðulega skapgerð heggja
var algerlega mótvægislaus. En Lina áleit
að meira liefði komið til. Beaky myndi
sennilega liafa dáðst að ævintýrum, sem
athugulli vinur myndi hafa haft vanþókn-
un á.
Lóðakaupaáætlunin í Bournemouth sýnd
ist ennþá dingla i lausu lofti. Jolinnie til-
kynnti nýja erfiðleika æ ofan í æ. Alltaf
einmitt þegar allt virtist vera að verða
klappað og klárt, skutu nýir erfiðleikar
upp kollunum. Hvað svo sem þvi annars
leið, þá varð engan bilhug á Johnnie að
finna.
Beaky lét liann einan um allt saman.
Han ntók alls engan þátt í samningavið-
ræðunum, lét sér aðeins nægja að aka við
liliðina á Johnnie þegar þeir fóru annað
slagið til þess að yfirlíta nýjar lóðir.
Hún óskaði þess að viðleitni þeirra íbæri
einhvern árangur til þess að Beaky skyldi
ekki dveljast alveg svona lengi í Dellfield.
Við og við gaf hún þetta í skyn við
Johnnie. En Johnnie virtist alveg óvænt
æskja þess að Beaky dveldist eins lengi og
mögulegt væri að Dellfield. Lina var viss
um að Beaky færi alveg jafn mikið í taug-
arnar á Johnnie og henni, og hún gat þvi
ómögulega skilið livers vegna liann vildi
þá hafa hann stöðugt á eftir sér.
„Oli, ég veit eklci,“ var hann vanur að
svara. „Mér fellur vel við Beaky litla, eins
og þú veist.“
„Já, en hann er svo þreytandi. Stundum
finnst mér að ég hara þoli liann ekki
stundinni lengur.“
„Við verðum að reyna að komast af með
liann ofurlítinn tíma enn, þangað til þetta
er afstaðið. Hann kemur til með að verða
okkur fjandi nytsamur, áður en líkur.
Vertu nú lítill, sætur kisumunnur og hjálp-
aðu mér i gegn.“
En þegar liún reyndi að komast að því
lijá Johnnie hversu lengi enn liann þyrfti
hjálpar liennar með á þennan hátt, þá
voru svör lians langtum óljósari. Viðleitni