Fálkinn - 25.04.1952, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Leikfélag Reykjavíkur hefir haft
3000 (eiksgningftr
LJÓS og SKUGGAR
Framhaldssaga eftir Adelaide Rowlands.
Leikfélag Reykjavíkur hafði 3000.
leiksýninguna á annan páskadag, 14.
þ. m. Sýnt var kínverska leikritið
Pi-pa-ki, sem liefir notið mikilla
vinsækia í vetur. Fyrsta leiksýning
félagsins var haldin í Iðnó 18. des-
ember 1897. Auk þessara 3000 leik-
sýninga hafa ieikflokkar haft sam-
tals 14 sýnngar á veguin Leikfélags
Reykjavíkur, frá norska þjóðleik-
húsinu 7 sýningar á Rosmerholm
eftir Ibsen, frá Leikfélagi Akureyrar
6 sýningar á Brúðuheimi Ibsens og
frá Leikfélagi Hafnarfjarðar 1 sýn-
ingu á Aumingja Hönnn. Leikfélag
Reykjavíkur hefir einnig sjálft farið
margar leikferðir innanlands og
til annarra landa. Hér á landi hefir
félagið haft 70 sýningar utan Reykja-
víkur. í leikför til Helsingfors var
Gullna hliðið sýnt fjórum sinnum
í Sænska leikhúsinu liaustið 1948.
Fyrsta áratug starfsævi Leikfé-
lags Reykjavíkur voru lialdnar 276
sýningar, annan áratuginn 397,
þriðja áratuginn 456, fjórða ára-
tuginn 623 sýningar (og 33 i leik-
ferðum), fimmta áratuginn 884 sýn-
ingar (6 sýningar gesta og 17 í
leikferðum að auki) og það, sem er
af þeim fimmta (írá haustinu 1948),
299 sýningar (24 í'leikferðum og 7
gestasýningar að auki).
AIls hefir Leikfélag Reykjavikur
sýnt 222 leikrit á þessum 3000 sýn-
ingum, sem það hefir liaft. Þar
af hafa 10 vinsælustu leikritin ver-
ið sýnd 783 sinnum (leikferðir með-
taldar). Leikrit þessi eru: Ævintýri
ágönguför (113), Gullna hliðiff (105),
Fjalla-Eyvindur (100), Nýársnóttin
(91), Nitoche (79), Elsku Rut (73),
Lénharður fógeti (67), Skálholt (55)
Muffur og kona (53) og Galdra.-Loft-
ur (47). -— 7 af þessum leikritum
eru íslensk. Sýningafjöldinn er að
sjálfsögðu ekki algildur mælikvarði
á vinsældir leikrita, ekki sist þegar
tekð er tiliit til þeirrar fólksfjölg-
unar, sem orðið liefir í Reykjavík
á æviskeiði Leikfélags Reykjavíkur,
en hins vegar má þó nokkuð á
þeim marka.
Af öllum leikurum félagsins fyrr
og síðar hefir Brgnjólfur Jóhannes-
son starfað að langflestum leiksýn-
ingum.
,,Jæja,“ sagði liún og reykti vindl-
inginn, „tímarnir eru svona. Ungar
stúlkur fara líklega flestar sinna
ferða einsamlar. Eg ímynda mér, að
það hafi alls ekkert illt búið í huga
þessarar stúlku. Þú hefir ef til vill
sagt eittlivað, sem lienni hefir þótt
miður. Þú ert enginn heimsmaður,
Jerry. Svo hefir liún ef til vill ver-
ið eitthvað eldri en þú.“
„Það veistu ekkert um“, svaraði
bróðir hennar, og það var hreimur
í röddinni, sem Jane kannaðist ekki
við. „Eg veit aðeins, að hún er eini
kvenmaðurinn, sem ég kæri mig um.
Eg vildi gefa aleiguna til þess að
geta unnið ástir hennar. Hún er
nógU góð, Jane, og ég get aldrei
gleymt henni.“
„Við skulum heldur tala um
pabba,“ sagði Jane stuttlega, eins
og liún átti vanda til. „Eg liefi á-
hyggjur út af honum, Jerry. Hann
hefir verið svo fölur og tekinn sið-
ustu vikurnar, og hann er alls ekki
sá sami og hann var. Hvað mundi
svo sem verða um okkur, ef við
hefðum pabba ekki?“
„Talaðu ekki svona,“ sagði Gerald
og vísaði uumræðuefninu á bug með
handarhreyfingu. „Hann hefir verið
áhyggjufullur mín vegna og hann
hefir saknað min, en nú er ég 'kom-
inn aftur og liann verður góður aft-
ur bráðlega. Hvers vegna hefir þú
ekki fengið liann með þér burt frá
London? Af því mundi hann liafa
gott.“
„Já, en hann er ófáanlegur til
þess að fara! Eg hefi gert mitt besta
til að fá hann með mér, en hann
kærir sig annað hvort ekki um að
fara héðan eða hann telur sig ekki
nógu hraustan til a ðleggja upp i
ferðalag. Við verðum að vera hon-
um góð, Jerry, svo mikið er vist.
Hann hefir líka ávallt verið góður
við okkur' Eg get varla hugsað mér,
að betri faðir sé til í öllum heim-
inum.“
Að svo mæltu stóð Jane á fætur og
gekk út úr herberginu. Hún ætlaði
að leyna því, að tár höfðu komið
fram í augu hennar.
Þegar Gerald var orðinn einn,
fékk hann sér portvínsglas. En hann
drakk það ekki. Hann sat kyrr og
starði út um opinn gluggann út í
garðinn. í anda sá hann Elísabetu
Charlbury standa þar í tunglsljós-
inu. Hún birtist honum eins og hún
hafði verið er hann síðast sá hana:
fögur, köld og grimmúðug!
Hann stóð upp, svalg vínið í ein-
um teyg og gekk út að glugganum.
„Eg verð að gleyma henni — það
er allt og sumt,“ muldraði liann í
barm sér.
Og þó fann liann innst með sér,
að liann mundi sennilega ekki
gleyma henni um aldur og ævi og
engu, er stóð í sambandi við hana.
IX.
Þó að frú O’Malley væri vön að
sjá fallegt fólk, þá varð hún gagn-
tekin af fegurð Elisabetar Cliarl-
bury. En samtímis fannst lienni per-
sónan fráhrindandi.
Flcstir málarar gera sér töluverða
grein fyrir persónuleika fyrirmynd-
anna. Marcella hafði ekki einungis
hina þroskuðu liæfileika listamanns-
ins til mannþekkingar heldur ó-
venjulegar gáfur til þess að lesa
skapeinkenni fólks. Og það var þeim
hæfileikum hennar að þakka, hve
myndir hennar þóttu góðar. Því að
það þóttu þær, þó að hún hefði
varla nokkurn tíma peninga nema
til allra brýnustu nauðsynja.
Eftir þessari undarlegu eðlisávis-
un varð hún viss um það, að feg-
urð Elísabetar Charlbury væri að-
eins hið ytra. Hún væri sálar-, til-
finninga- og hjartalaus, ef svo mætti
segja. Þess vegna varð Marcella
kviðin út af syni sinum.
Hún hafði grun um að amma
hans hefði með sjálfri sér ákveðið
að Michael skyldi giftast Juditli
Winscott. Henni þótti vænt um
Judith Winscott, en var þó ekki viss
um, að hún mundi verða tilvalið
konuefni fyri rson sinn. Hún ósk-
aði þess heldur ekki, að Michael
giftist í bráðina. Hún vildi, að liann
stæði á eigin fótum fjárhagslega,
áður en hann legði út í slíkt.
Oft hafði hún reynt að spara sam-
an nokkra fjárhæð til þess að gefa
Michael til viðbótar við þá pen-
inga, sem hann fékk frá ömmu sinni,
en Michael liafði aldrei viljað
þiggja peninga af henni. Hann sagði
alltaf, að hún liefði nóg með pcn-
ingana að gera sjálf.
Ef liann giftist Judith Winscott,
mundi hann fá næga peninga, þvi
að Sir Henry var rikur maður og
Judith hafði einnig fengið rikulegan
arf eftir móður sína.
En frú O’Malley vildi ekki, að
Michael giftist peninganna vegna.
Ilún vildi að honum auðnaðist að
njóta slíkrar hamingju í hjónaband-
inu, sem hún hafði notið í hinni
stuttu sambúð við föður lians.
Hún vissi að Michael var sterk-
ari og áhugameiri en faðir hans
hafði verið, en samtímis þvi • var
hann einnig mjög listhneigður. Og
svo var hann svo góður og ástúð-
legur, að það nálgaðist það, að
hann væri veikgeðja.
Þegar hún fór að tala við Elísa-
betu Charlbury og byrjaði að teikna
hana, bað hún þess innilega með
sjálfri sér, að hin unga stúlka, sem
Iiafði komið eins og ofan úr skýj-
unum allt í einu, reyndi ekki að
hafa áhrif á Michael.
Elisabet var fyrir sitt leyti mjög
hrifin af móður Michaels. Hún
þekkti ýmsa listamenn og var vön
að umgangast slikt fólk. Nokkrir
málarar og teiknarar höfðu gert
myndir af henni og föður hennar.
Henni féll þvi alls ekki illa að sjá
hár Marcellu úfið og vinnusloppinn
allan i málningarklessum. Henni
fannst það heldur ekki athugavert,
þótt Marcella reykti við vinnu sína.
Hún sá meira en venjulegan lista-
mann i Marcellu, hún sá mikinn
Einu sinni var, lokaatriði, 22. apríl 1925, 1000 sýning L. R. Fyrir miöju:
Anna Borg og Adam Poulsen, leikstjóri, frá Kgl. leikhúsinu í Kbh.
Fimmti leikarinn frá vinstri er frú Stefania Guðmundsdóttir og a.nnar
leikandi frá hægri er Brynjólfur Jóhannesson.
Maður og kona, 12. jan. 1934, 1500 sýning.. Alfred Andrésson, Bjarni
Björnsson, Lárus Ingólfsson og Valur Gíslason.