Fálkinn - 13.06.1952, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
BLÓÐREGNID
EFTIR W. HOPE HODGSON.
ÞRIÐJA SAGA CARNACKIS.
Kunningi minn einn, Wentworth að
nafni, hefir nýlega erft landsetur,
sem nefnt er Gannington og er
skammt frá Korunton-þorpi í Vestur-
írlandi. Landsetur þetta hefir ekki
verið setið í mörg undangengin ár,
enda var sagt um það, eins og títt er
um byggingar, sem lengi standa ó-
notaðar og í óhirðu, að þar væri meira
en lítið reimt. Wentworth fó þegar
til írlands til þess að líta á þetta
„erfðagóss“ sitt, sem hann hugðist
hagnýta sér. En þar var ömurlegt um
að litast. Svo mjög hafði eignin verið
vanhirt, að jafnvel aðalbyggingin gat
varla talist nothæfur mannabústaður.
Og hann sagði mér, að sig liefði grip-
ið ósjálfráð óhugnaðarkennd, þegar
hann var að skoða hinar ýmsu vistar-
verur í byggingunni í fyrsta sinni. En
það er i sjálfu sér ekki óeðlilegt, að
menn komist í ömurlegt skap og að
þeim detti eitthvað i hug, þegar þeir
ganga, einir síns liðs, um húsakynni,
sem staðið hafa mannlaus heilan
mannsaldur, og ég lagði ekkert upp úr
því atriði sérstaklega.
Þegar hann var búinn að athuga
húsakynnin og jörðina, lauslega, leit-
aði hann uppi bústjórann, sem seinast
hafði séð um eignina, til þess að ráðg-
ast við hann um hana og fá liann
til þess að koma henni í nothæft á-
stand aftur og hafði maður þessi þeg-
ar verið fús til að takast á hendur
bústjórn þarna að nýju. Hins vegar
færðist hann eindregið undan því, að
þurfa sjálfur að liafa aðsetur í aðal-
aðferðin, segja þeir — annars lieitir
það „rooing“ á hjaltlensku, því að þar
er fjöldi orða norrænn. Til dæmis er
vor ekki kallað „spring“ he'ldur
„voar“. Og bær heitir „byre“, eiði
„aith“.
Yfirleitt telja Hjaltlendingar sig
norræna, og miklast af. Það er eins og
þeim sé gefið utanundir, ef þeir eru
kallaðir Skotar, og þó er jafnvel helm-
ingurinn af núverandi eyjabúum af
byggingunni, jafnvel þó að gert væri
við liana og hún gerð nothæf til i-
búðar. Vildi hann að eigandinn léti
rífa „gamla hrófið" til grunna og
byggja nýja aðalbyggingu.
Wentworth furðaði sig mjög á þessu,
þvi að hans áliti voru allir veggir og
skilrúm svo.traustleg og ósködduð, að
það væri óþarfa eyðsla, að rífa það
allt til grunna. Hann gekk því á bú-
stjórann um það, hverjar ástæður
hann hefði til þess að vilja rífa allt
niður, og fékk loks þá skýringu, eftir
nokkrar vifilengjur, að þessi bygging
væri alræmd fyrir draugagang, og að
tvisvar hefði það komið fyrir á sið-
astliðnum sjö árum, að þar hefðu
fundist dauðir menn. 1 bæði skiptin
'hefðu þetta verið flökkumenn, sem
ekkert hefðu vitað um það orð, sem
af húsinu fór og höfðu leitað þar
hælis næturlangt, en fundist örendir
að morgni, án þess að á þeim sæjust
nokkur merki um likamlegt ofbeldi.
Þeir höfðu verið á gangi á aðalgötu
þorpsins, Wentworth og bústjórinn,
þegar þeir ræddust við um þetta, en
gengu nú inn í gistihúsið, þar sem
Wentworth hélt til og fengu sér hress-
ingu. Lýsti Wentworth þvi nú yfir við
bústjórann, að sér kæmi ekki til hug-
ar að trúa þessu né öðru reimleikatali,
og að hann áliti það því skyldu sína
að sanna það, að þessar sögusagnir
um eign hans væri tilbúningur einn.
Að því er snerti dauða flækinganna
tveggja, þá væri það engin sönnun
fyrir því, að draugagangur væri i
húsinu. Það væri svo sem sjálfsagður
hlutur, að hundruð flækinga hefðu
skoskum ættum. En Skotar féflettu
þá í margar aldir og þaðan stafar
kalinn. Þangað til fyrir rúmum 60
árum áttu skoskir auðmenn nær allt
jarðnæði á Hjaltlandi og píndu leigu-
liðana.
Nú hafa Hjaltlendingar fengið ýms-
ar réttarbætur. En framförunum mið-
ar hægt áfram. Hjaltlendingar segja
sjálfir, að þeim mundi vegna betur ef
Norðmenn réðu þar.
hafst við í húsinu næturlangt á þessu
tlmabili, og að þeir tveir, sem látist
hefðu þar, hefðu eflaust dáið eðlileg-
um dauðdaga. Það væri auðvitað um
flækinga eins og aðra menn, að dauð-
inn sækti þá heim, og að það væri
eðlilegt að dauðveikur flakkari kysi
heldur að deyja í húsaskjóli, en ein-
hvers staðar úti á viðavangi, ef þess
væri kostur. Sjálfur myndi hann ekki
hika við að liafast við fáeinar nætur
í Gannington-höllinni, til þess að
kveða niður þessar munnmælasögur.
Bústjórinn hafði nú fölnað upp, og
þá ekki síður Dennis, gestgjafinn, sem
heyrt hafði tal þeirra, og báðir lögðu
þeir fast að lionum að stofna sér ekki
í voða með þessu. Sýnilegt hafði verið
að báðum var fullkomin alvara. En
Wentworth batt skjótan enda á þetta
tal, með því að segja þeim, að hvað
sem hver segði, ætlaði hann að hafast
við í húsinu næstu nótt, og skyldi
hann snúa úr hálsliðnum hvern þann
draug, sem tilraun gerði til þess að
raska næturró sinni. Að lokum kvaðst
hann hafa húðskammað þá'og sagt við
þá meðal annars, að ef þeir vildu ekki
teljast heybrækur, þá skyldu þeir gista
þar báðir, sér til samlætis. Dennis
gamli hafði farið að kjökra, en bú-
stjórinn tautaði eitthvað um, að sér
dytti ekki í hug að ganga ótilkvaddur
út i opinn dauðann.
Um kvöldið hafði fregnin um fyrir-
ætlan Wenjworths borist um allt
þorpið og höfðu þorpsbúar safnast
saman fyrir framan gistihúsið, til þess
að vera sjónarvottar að þvi, þegar
hann legði af stað i þetta nætur-
ævintýri. Til fararinnar tók hann með
sér kertapakka, tvihleyptan riffil og
skotfærabelti. — Þetta tvennt síðar-
nefnda sýndi hann mannsöfnuðinum
og gaf um leið i skyn, að enginn skyldi
hafa af þvi neina skemmtun að hafa
í frammi við sig hrekki um nóttina,
þvi að hann myndi hiklaust skjóta
hvern þann, sem slikt reyndi.
Sýnilegt var, að engum þorpsbúa
hafði neitt þvílíkt til hugar komið.
Hins vegar mátti vel á þeim sjá, að
þeim fannst þetta tiltæki hans harla
varhugavert. Og elsti karlinn í þorp-
inu kom til lians með gríðarstóran
varðhund i bandi og bað Wentworth
að hafa hann sér til fylgdar. Went-
worth afþakkaði þetta góða boð, en
gamli maðurinn hélt þvi hins vegar
fram, að í þennan leiðangur væri al-
gerlega tilgangslaust að hafa með sér
skotvopn. „Aftur á móti mundi hund-
urinn verða var við draugana löngu
á undan yður sjálfum,“ sagði hann,
„og þá gefst yður tími til að forða
yður. Eg tapa hundinum mínum. En
það vil ég heldur en að tilvonandi
herramaðurinn okkar, liérna í sveit-
inni, glati lífi sínu.“
Weptworth kvaðst hafa komist við
af einfeldni og vinsemd gamla manns-
ins. Tók hann við hundinum og hafði
liann með sér. En þetta atvik varð
ósjálfrátt til þess að honum fór að
verða um og ó, — og hann fór jafnvel
að óska þess, að hann hefði ekki flan-
að að þessu í hugsunarleysi. En nú var
orðið um seinan, að hætta við fyrir-
ætlanina, ef hann vildi ekki eiga á
hættu, að verða til atlilægis, og hélt
hann því til búgarðsins.
En hann varð ekki alllítið undrandi,
þegar liann varð þess var að allur
skarinn kom á eftir honum og fylgdi
honum alla leið að aðalinngangi húss-
ins, þar sem mennirnir biðu þess, að
sjá hann fara þar inn. Það var eins
og þeir skömmuðust sín fyrir að skilja
hann þarna einan eftir og hikuðu við
að hverfa á brott, svo að hann gekk
aítur út í dyrnar og spurði þá, livort
þeir vildu þá ekki koma allir inn fyr-
ir og vera þarna um nóttina með sér.
í fyrstu var því neitað, einum rómi.
En þegar liann skýrði fyrir þeim nán-
ar, hvað fyrir sér vekti, fóru þeir þó
að hlusta á hann. Hann stakk upp á
því, að þeir skyldu búa sig út með
fáeinar flöskur af viský, nokkra pakka
af kertum, dálítið af brenni og mó,
síðan skyldu þeir kveikja bál á arn-
inum í forstofunni, kveikja á kertun-
um svo viða, að albjart væri i hverj-
um krók og kima og gera sér síðan
glaða nótt.
Og loks fékk hann þá til þess að
fallast á þetta. Þeir fóru allir i einum
hóp aftur til gistihússins og tóku að
undirbúa veisluna. En á meðan þeir
voru að hlaða veisluföngunum á vagn,
náði Dennis gamli enn tali af Went-
worth og lagði sig allan fram um að
telja hann af þessu áformi sinu. En
Wentworth hélt fast við sinn keip
og lét Dennis hann þá ráða, en mælti
að lokum:
„Eg vil þó segja yður það fullum
fetum, lierra, að yður er það alveg
tilgangslaust, að ætla yður að út-
rýma reimleikanum úr liúsinu, því að
það er flekkað saklausu blóði. En þar
sem þér nú umfram allt viljið vera
hér í nótt, þá gætið þess, að hafa aðal-
dyrnar opnar og hafið vakandi auga
á því, ef blóðregnið tekur að falla.
Og falli, þó ekki sé nema einn dropi,
þá skuluð þér flýja sem skjótast og
láta ekkert tefja yður.“
„Blóðregnið?" spurði Wentworth
undrandi.
„Já, blóðregnið!" svaraði Dennis.
„Það er blóð þeirra, sem Svarti-Mikk-
ael myrti i svefni. Hann ætlaði að
hefna sín á O’Hara ættinni og bauð
þeim öllum, sjötíu að tölu, í veislu
til sin. Hann veitti þeim vel, bæði í t
mat og drykk. En um nóttina réðst
hann að þeim með mönnum sínum og
drap allt fólkið. Þannig sagði afi minn
mér söguna. Og allt upp frá þvi liefir
hverjum þeim verið dauðinn vís, sem
liafist hefir við i húsinu að næturlagi
þegar blóðregnið hefir fallið. Það
slekkur bæði eld og ljós, og i myrkr-
inu getur ekkert bjargað ykkur, jafn-
vel ekki sjálf Maria mey!“
En Wentworth gerði ekki annað en
að yppa öxlum. Og nú kom allur hóp-
urinn, fjörutíu karlmenn og allir með
lurka að vopnum, — svo að þegar
Wentworth bættist þar við með sinn
riffil, skyldi mega ætla að þarna væri
álitlegur her, sem hrundið mundi geta
hvaða árás sem væri, það er að segja,
— af manna völdum.
Bjuggu menn nú um sig i hinum
mikla forsal hússins, en raunar er
þetta fremur liöll en hús, — kveiktu
á kertunum og gerðu bál mikið á arn-
inum, svo að þarna varð á talsverður
veislubragur. Wentworth sá sjálfur
um veitingar vinfanganna, því að nú
virtist honum á því ríða, að halda
körlunum í góðu skapi alla nóttina, og
gæta þess að þeir færu ekki að gerast
þunglyndir og hugsa um draugagang.
Aldrei mátti verða þögn í salnum, þvi
að af þögninni myndi leiða liugaróra
og þá var ekki að vita hvað af hlyt-
ist, hugsaði hann.
Hin þunga eikarhurð stóð á víða
gátt, en kvöldið var lognvært, svo að
ljósin blöktuðu ekki og allir urðu
karlarnir ærið kátir, áður en langt
um leið. Þegar nokkuð var farið að
ganga á aðra flöskuna, varð einn ná-
Frh. á bls. 14.