Fálkinn - 13.06.1952, Blaðsíða 12

ANTHONY MORTON: 19.
Leikið á lögregluna
Npenuandi framhaldssaga nm grlæpi ogr ástír
inga sína þar. Hann kom sér fyrir í horninu
með gaspitóluna tilbúinn. Og í sama bili, sem
fyrri lögregluþjónninn stakk nefinu inn í gætt-
ina, skaut hann beint í andlitið á honum.
Heppilegt að ekkert heyrðist í svona byssum.
Það heyrðist ekki umla í lögregluþjóninum og
hann datt fram á gólfið og lá þar.
Hinn lögregluþónninn var aðeins fáa metra
á eftir félaga sínum, en hann hafði ekki tekið
eftir neinu. En nú gat Mannering ekki farið
eins með hann, því að hann hafði ekki tíma til
þess að hlaða byssuna á ný. 1 staðinn notaði
hann skeftið sem vopn, og lögregluþjónninn
fékk þungt högg á hökuna, svo að hann datt
meðvitundarlaus á gólfið.
Mannering æddi út í garðinn. Það mátti ekki
seinna vera, því að nú heyrði hann óp og köll
inni í húsinu. Þau komu líklega frá lögreglu-
mönnum, sem höfðu komist inn um aðaldyrn-
ar. Til allrar lukku kom hann auga á stiga við
eitt ávaxtatréð. Hann greip hann í leiðinni og
setti upp við múrinn. Og á svipstundu var
hann kominn yfir og dró stigann á eftir sér.
Hann hljóp niður Crown Street uns hann
kom auga á ljós á bifreið, sem kom úr einni
hliðargötunni. Bílstjórinn hlaut að sjá að
þarna var ekki allt með feldu, er hann sá mann
í grímubúningi koma hlaupandi og stöðva bíl-
irm. Og sennilega hefir hann líka heyrt hróp
lögreglumannanna, sem voru að elta hann. En
Mannering hafði þegar ráðið við sig hvað gera
skyldi. Hann hoppaði inn í bílinn og hrópaði
til bílstjórans í skyndi: — I guðs bænum akið
þér til Scotland Yard eins hratt og þér getið!
Bílstjórinn steig fast á ’bensíngjafann og fór
á fulla ferð. Mannering leit á klukkuna. Hana
vantaði aðeins tíu mínútur í tólf, en þá átti
að kasta grímunni í New Arts Hall. Hann lag-
aði ofurlitið á sér hárið, stakk grímunni í vas-
ann og þerraði blóð af höndum sér með vasa-
klútunum. Svo gægðist hann út um gluggann.
Eftir nokkrar mínútur mundi bíllinn aka fram
hjá New Arts Hall. Það var ekki nema um eitt
að gera, ef hann vildi komast út án þess að
kalla á bílstjórann.
Hann píndi sig til þess að nota hægri hend-
ina, þó að hann langaði til að æpa hátt af kvöl-
um, opnaði hurðina og mjakaði sér út á aur-
brettið en hélt sér með vinstri hendi. Svo
danglaði hann laust í öxlina á bílstjóranum
með skeftinu á gaspístólunni. Maðurinn varð
hræddur og rak upp óp en þá skaut Manner-
ing skoti undir nefið á honum. Bílstjórinn
hneig meðvitundarlaus fram á stýrið á sama
augnabliki og hann andaði að sér gasinu, og
bifreiðin rann stjórnlaust fram götuna. Það
var heppilegt að ekki komu bifreiðar á móti,
því að bíllinn slagaði milli gangstéttana þang-
að til Mannering náði í hemilinn. Og nú stóð
bíllinn þarna með bílstjórann sofandi á stýr-
inu. Ljósin voru logandi, svo að engin hætta
var á árekstri þangað til bilstjórinn rankaði
við sér aftur.
Mannering hljóp við fót upp að New Arts
Hall. Allt þjónustufólkið horfði forvitið á
fólkið, sem var að taka af sér grímurnar, svo
að enginn tók eftir honum þegar hann hvarf
niður í fatageymsluna. Þrjár mínútur eftir!
Það lá við að það væri kvöl að komast aftur
í Charles II-búninginn, en hjá því varð ekki
komist, því að hann varð að geta sannað að
hann væri þarna nærstaddur. tJr silkitrefl-
inum gerði hann bindi um særðu öxlina og
komst svo í frakkann utan yfir. Og svo var
ekki annað eftir en að setja á sig skeggið og
roða dálítið á sér kinnarnar. Hann leit snöggv-
ast í spegilinn og varð ásáttur við sjálfan sig
um að enginn sem sæi hann nú, gæti dottið
í hug að hann hefði verið fjarverandi síðustu
40 mínúturnar.
Stóra klukkan yfir dyrunum sló fyrsta
höggið af tólf þegar hann gekk inn í salinn
og hvarf meðal gestanna, sem voru byrjaðir.
að taka af sér grímurnar. Hann kom auga á
Lornu og fór til hennar. Jimmy Randall gekk
fram hjá og kallaði glaðlega til hans: — Bún-
ingurinn minn er nákvæmari og réttari en
þinn, John! En mér er svo skratti heitt í
honum!
— Það er alveg nógu svalt í mínum, svar-
aði Mannering.
Lorna tók af sér grímuna meðan hann stóð
hjá henni.
— Ertu búinn að yfirgefa rauðklæddu döm-
una, spurði hún og hló.
Mannering brosti. Hann þurfti ekki frek-
ari sönnun fyrir því hve vel þetta hefði
heppnast að hafa sama gervi sem Jimmy
Randall og Belton ofursti. Lorna mundi fús
til þess að sverja, að hún hefði séð hann
dansa við rauðklædda dömu á þeim tíma,
sem hann var í Queens Walk.
— Hún dansar ekki sérlega vel, sagði
hann.
Þá var eins og birtan færi að dvína, og þoka
legðist yfir augu hans. Hann fann Lornu taka
fast í handlegginn á sér og hvísla: — John!
John — hvað er þetta?
Salurinn snerist eins og hringekja og hann
tók dauðahaldi í hana til þess að detta ekki.
Hann hafði beitt öllum kröftum til að harka
af sér um stund, svo að enginn skyldi taka
eftir að neitt væri að honum, þangað til hann
færi heim. Hann beit á jaxlinn og reyndi að
brosa, en það urðu aðeins skælur.
— Það er ekkert að mér, sagði hann. —
Það er bara svo loftlítið hérna. Við skulum
ganga eitthvað afsíðis.
Lorna hélt enn fast í handlegginn á honum
og fór með hann að barnum og þar slokaði
hann í sig stóru glasi af whiský. Það var eins
og nýi' orkustraumur færi um hann af áfeng-
inu.
— Mér sýnist þú vera svo fölur undir farð-
anum. Ertu viss um að þú sért ekki veikur?
spurði hún kvíðin.
— Já, áreiðanlega.
Á sama augnabliki tók hann eftir rökum
rauðum bletti á hvítri silkikjólsermi Lornu.
Hann stóð og starði á þetta. Lorna tók eftir
því og hún tók líka eftir að stóran rauðan
blett hafði drepið í gegn á öxlinni á honum.
Hún fölnaði en sagði ekkert er hún laut fram,
svo að þjónninn skyldi ekki sjá öxlina. Mann-
ering leit til hennar biðjandi augum, og hún
svaraði með brosi.
— Við förum eins fljótt og við getum,
hvíslaði hún. — Mamma verður að fara
klukkan rúmlega tólf og það gerir hitt fólkið
líka, svo að þetta vekur ekki eftirtekt. Farðu
ofan og hafðu fataskipti, vinur minn.
Mannering var henni óendanlega þakklát-
ur. Hún hafði ekki spurt hann neins, ekki
sýnt neitt nema samúð með honum. En hún
varð að fá skýringu á þessu.
— Eg fer heim með þér og sé hvernig þetta
hefst við, sagði Lorna.
— Það er ekkert hægt á þessum tíma,
svaraði hann.
Þau stóðu á gangstéttinni fyrir utan New
Arts Hall ásamt fleiri gestum sem voru að
fara heim, það var flest eldra fólk en þó nokk-
ur yngri pör. Mannering var í kjólfötum og
hann skar ekkert úr hinum gestunum. En
hann var orðinn alveg máttlaus í öxlinni og
handleggnum og þráði að komast heim.
— Þú hefir ekki hálfa greind við það sem
fólk heldur, sagði hún góðlátlega ávítandi.
Hún gaf leigubíl bendingu og sagði bílstjór-
anum heimilisfang Mannerings í Brook Street.
Og hún fór inn á undan honum.
Nokkrum mínútum síðar stóð hann í bað-
klefanum sínum, afklæddur niður að mitti,
en Lorna athugaði sárið, eins og alvanur
læknir.
— Þú hefir verið heppinn. Beinið er ó-
skaddað, sagði hún.
— Mér finnst líkast og það væri malað í
smátt, sagði hann. — En það lagast allt
saman.
— Þú þarft að fá lækni.
— Það er víst hreinn óþarfi, sagði hann.
Hún horfði á hann augnablik og var á báð-
um áttum. Hana dauðlangaði að koma með
spurningar, hann vissi það, en eins og á stóð
gat hann ekki komið sér að því að tala um
ævintýr sitt. Hann hafði lagt sig í bleyti til
að finna trúlega skýringu, en ekki fundið
neina. Því að hann vissi að Lorna hafði
skarpa dómgreind.
— Svo að þú vilt ekki að ég sími til lækn-
is? sagði hún, hálfvegis eins og hún væri
að tala við sjálfa sig.
Mannering svaraði ekki.
— En hvernig væri að ég reyndi að ná
henni? Kúlan situr rétt undir skinninu. En
það verður sárt meðan á því stendur, og það
verður ekkert skemmtilegt fyrir mig.
— Eg held að ég verði að reyna sjálfur
sagði hann.
— Þú ert bjáni! Bíttu á jaxlinn og svo skal
ég reyna. Það er gott að það líður ekki yfir
mig þó að ég sjái blóð. Snúðu þér að birtunni.
Lorna klóraði kúluna úr sárinu með vasa-
hníf. Það.var sárt, en Mannering lét ekki á
sjá. Hún lagði kúluna á pappírsblað og sýndi
Mannering hana.
— Það er best að þú reynir að losna við
hana, sagði hún.