Fálkinn - 13.06.1952, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Gríski forsætisráðherrann og ameríski sendiherrann í Aþenu voru nýlega viðstaddir er böggull nr. 100.000 frá
CARE var afhentur. CARE er amerisk hjálparstöð, sem miðlar gjöfum frá einstaklingum í Bandarikjunum til
bágstaddra þjóða í Evrópu. Hér sést Plastiras forstæisráðherra afhenda grískri móður með barn á handleggnum,
böggul nr. 100.000. Bak við forsætisráðherrann er Bandarikjasendifulltrúinn Charles Yost. —
Leopold fyrrverandi Belgíukonungur og Rethy prinsessa eru nú komin til Suður-Ameríku þar sem Leopold mun
m. a. fara í landkönnunarferð inn í frumskógana við Amazonfljótið. — Á myndinni sem er tekin á flugvellinum
í Lissabon sjást frá hægri Rethy prinsessa, Leopold konungur og fulltrúi úr portúgalska utanríkisráðuneytinu
ásamt sendiherra Belgiu í Lissabon og kona hans.
landa. Eg er orðinn þreyttur á þessu
kyrrláta og tilbreytingalausa lifi. Eg
vil fá að kanna ókunna stigu, þar sem
eitthvað reynir á mig.“
„Já, livers vegna ekki?“ sagði móð-
ir hans hvetjandi rómi, þó að henni
hefði brugðið og þótt miður, er hún
heyrði um fyrirætlanir Micky. Þið
Pétur eruð svo líkir. Hann talar alltaf
um að komast út í heiminn, þar sem
svigrúmið er nóg. Eg mundi ekki furða
mig á þvi, þó að hann flygi hurt einn
góðan veðurdag, og tæki báða dreng-
ina með sér. Hann væri farinn fyrir
löngu, ef 'hann hefði getað fengið mig
með sér. En ég verð að búa i London
— ég verð að halda mig á þessari
vinnustofu. Eg veit að þetta er ef til
vill heimskulegt af mér, elsku Micky,
en stundum óska ég þess lielst, að
bæði tunglið og stjörnurnar ....“
„Óskum við ekki öll einhvers, sem
ekki verður náð?“ sagði Micky, tók
hendur hennar og kyssti tárin úr
hvörmunum. En þú mátt ekki vera
svona niðurbeygð, mamma. 'Þú veist
vel, að þú hefir aldrei málað eins
góðar myndir og í ár. Myndin af Elísa-
betu hefir orðið til þess, að margir
liafa lagt inn pantanir lijá þér.“
„Já, ég veit það,“ sagði móðir hans
og virtist dálítið gremjufull. „En mér
leiðist að mála andlitsmyndir.“ Siðan
þurrkaði hún tárin úr augunum
og hló. Eg er skemmtileg eða hitt þó
heldur! Taktu mig með þér i liádegis-
verð. Pétur fór til írlands í fjölskyldu-
heimsókn. Seinna í dag ætla ég út
með drcngjunum. Þeir eru í frii.“
„Eg skal aka þér til þeirra, mamma.
En farðu nú inn og liafðu fataskipti.
Hvert eigum v.ið að fara? Ættum við
ekki að fara á Embassy — það er allt-
af svo skemmtilegt fólk þar.“
„En ég á engin nógu góð föt,
Micky.“
„Hvað hafa föt að segja, þegar þú
ert frægur snillingur. Og svo ertu
alltaf svo yndisleg og alúðleg.“
„En hvað þú ert stundum likur
honum föður þínum, Micky,“ sagði
móðir hans og vissi ekki hvort hún
átti að gráta eða hlæja.
Þennan dag borðaði móðir Elísa-
betar hádegisverð í hinuni fræga
klúbb með Ameríkumanni, sem leit
mjög vel út. Hann var einn af áköf-
ustu tilbeiðendum hennar. Henni virt-
ist Franklin Oppenshaw alltaf skjóta
upp kollinum fyrr eða síðar, hvert
sem hún færi og hvar sem hún væri.
Enginn hinna fögru skrautklæddu
kvenna var eins fögur og smekklega
klædd og sú, sem fylgdi herra
Oppenshaw. Og enginn vakti eins
mikla athygli og hún. En þannig var
það ávallt með Pauline Amati. Hún
dró ætíð að sér alla augu. En í þetta
skipti var bún ekki í góðu skapi. Og
Oppenshaw horfði kvíðinn á hana.
„Þér hafið litla matarlyst í dag,“
sagði hann. „Þér snertið varla við
matnum. Hvað gengur að yður?“
Hún yppti öxlum.
„Við konurnar erum svo undarleg-
ar verur,“ sagði liún. „Ef til vill hef-
ir mig öll þessi ár dreymt draum,
sem ekki hefir rætst. Ef til vill hefi
ég ekki náð þvi takmarki, sem ég
hefi sett mér, þrátt fyrir alla þá sigra,
sem ég hefi unnið. Ef til vill hafa móð-
urtilfinningarnar skotið upp kollin-
um og þráin eftir barninu, sem ég
skildi við mig.“
„Þetta getur allt verið eðlilegt,“
svaraði Ameníkumaðurinn. „Þér haf-
ið svo oft minnst á þetta við mig.
Eg hefi líka gert það, sem í mínu
valdi hefir staðið, til þess að leita
upplýsinga um mann yðar og barn.
Hins vegar hefi ég ætíð haldið, að
það mundi valda yður tómum von-
hrigðum. Og nú hafið þér reynt það.
En hvers vegna að taka það svo nærri
sér, Pauline? Það veldur yður aðeins
hryggð. Eg get lesið hugsanir yðar
eins ogþær væru skrifaðar með svörtu
á hvítt. Yður liður alls ekki vel lijá
þessari kaldlyndu, öfundsjúku stúlku,
sem kallar sig dóttur yðar. Hvers
vegna eruð þér kyrrar þar?“
Móðir Elísabetar leit á hann og
brosti, og brosið gerði hana enn þá
fallegri.
„Eg skal segja yður það hreinskiln-
ingslega, að ég dvelst þar ekki vegna
Elísabetar. Eg hefi fengið mína lexíu.
Mig dreymdi draum, sem ekki hefir
rætst. Það er heilt djúp staðfest milli
min og dóttur minnar. Yfir þetta djúp
munum við aldrei komast. En mér
þykir vænt um liina auðmjúku og
góðhjörtuðu Hester. Og lienni þykir
vænt um mig.“
„Auðvitað," sagði Franklin Oppen-
shaw. „Yður elska allir, Pauline.“
„Já, ég veit, að ég liefi verið elskuð
af mörgum. En fáum úr stétt Hester
hefir þótt vænt um mig á sama liátt
og henni. Og vitið þér hvers vegna?
Það er af því, að ég tala með vinsemd
um hina látnu liúsmóður hennar, sem
arfleiddi hana að öllum auð sínum.
Áður var ég afbrýðissöm i garð Sophie
Martingate, af þvi að Roger unni
henni alltaf. Vitið þér, að hann vildi
ekki giftast mér? Yður finnst þetta
ef til vill torskilið. Eg fékk vilja mín-
um framgengt til bölvunar fyrir okk-
ur bæði. Hann hafði andstyggð á leik-
húsum og öllu í sambandi við það.
Hann neitaði því þó ekki að ég liefði
leikgáfu — það gat liann heldur ekki.
En hann vildi umfram allt halda mér
frá leikhúsinu. Eg gat aftur á móti
ekki hugsað inér að liverfa frá leik-
listinni. Þess vegna skildum við. En
þrátt fyrir alla sigra mína — þér vit-
ið að ég hefi unnið marga leiklistar-
sigra — þá hefi ég alltaf alið þá von
d brjósti mér að finna Elísabetu og
gera skyldu mína. Betra er seint en
aldrei, hugsaði ég. Nú hefi ég fundið
hana — já — og livað nú?
*"—i—ng" 1 ' 'i
pgils áváxtadrykkir