Fálkinn - 27.03.1953, Síða 8

8
FÁLKINN
"C1 NGINN gat séð að nokkuð liefði
■“-* komið fyrir þegar hún kom
aftur úr símanum. — Nú kemur
Annie, sagði vinstúlkan og þau brostu
lil hennar öll þrjú. Sessunautur Annie
stóð upp og færði til stólinn handa
henni. — Við höfum saknað yðar,
sagði hann og laut niður að henni
— okkur lá við að halda að þér hefð-
uð brugðist okkur? Hann reyndi að
koraa íienni til með því að stara beint
í augun á lienni, en hún lét sem hún
sæi það ekki og leit undan. Rétt á
eftir bætti hún fyrir þetta og kink-
aði vingjarnlega til lians þegar hann
bauð ’henni amerískan vindling. Þetta
var fordildarleg virginiasígaretta. í
augnabliksglesni varð henni á að
hugsa með sér: Hann er dálítið for-
dildarlegur lrka.
— Annie bregst aldrei, sagði vin-
stúlkan hlæjandi og drap tittlinga til
hennar. Öll hlógu án þess að nokkuð
væri til að hlæja að. Og sessunautur
vinstúlkunnar laut fram og notaði
tækifærið til að auka kynnin með
þvi að taka um handlegg hennar, sem
var nakinn, og þrýsta að.
— Mér þótti leitt að vera svona
lengi burtu, sagði Annie afsakandi,
— en ég varð að koma skilaboðum,
og sumt fólk er þannig að illmögulegt
er að losna við það þegar maður talar
við það í síma.
Fyrst nú mátti ef til vill sjá votta
fyrir því að eitthvað iiefði komið fyr-
ir. fyíðustu orðin voru sögð í umburð-
arlyndistón,, en einhver urgur var i
röddinni og bak við urginn var snefill
af þráa og einhverju öðru, sem olli
því að titringur varð kringum munn-
inn á henni. Og um leið og hún hafði
sagt orðin fann hún að sársauka-
broddur smaug gegnum rólyndið og
tilfinningaieysisgervið, sem lnin hafði
verið að leitast við að taka á sig úti
í símaklefanum langa stund eftir að
hún hafði slitið sambandinu.
— Þetta hefir kannske verið ein-
hver góðkunningi, sagði sessunautur
hennar og reyndi að leyna forvitninni
undir alúðlegu brosi. Hún tók langan
teyg úr vindlingnum og blés reykn-
um hægt frá sér.
— Nei, sagði hún rólega og horfði
fasl á hann. Brosið hvarf. — Ætli
það, sagði hann og dró augað í pung
og hló uppgerðarhlátri. Samt var
auðséð að lionum var orðið hug-
hægra. Hún brosti ofurlítið og lét
augnalokin síga, svipurinn á andlitinu
varð tvíræður. En í hjarta sínu hugs-
aði hún: Bara að hann vildi hætta —
þessi þreytandi maður.
Þjónninn hafði borið af borðinu
eftir miðdegisverðinn meðan hún var
fjarverandi, og liorið fram kaffi og
Mkjör. — Eigum við að skála? sagði
sessunautur hennar, — og óska okkur
framhaldandi góðrar skemmtunar i
kvöld? Þau lyftu glösunum og drukku
og sendu hvert öðru örvandi augna-
skeyti. Og þótt henni væri j)að ógeð-
fellt dróst hún ósjálfrátt inn í þenn-
an þögla teik og svaraði með tvíræðu
brosi, svo að augun í honum ljómuðu.
Stúlkur geta ekki látið kartmenn gefa
dýran miðdegisverð án þess að láta
eitthvað á móti.
Hljómsveitin lék lag með tiægu,
tokkandi hljóðfalli, og hún notaði
tækifærið til að lita við og gera sér
upp að hún hefði gaman af að horfa
á gljáandi messinghljóðf-ærin. Mildur
og léttur hlær hafði færst yfir hinn
stóra gildaskála eftir að gestirnir
höfðu lokið miðdegisverðinum. Og
dansendunum fjölgaði i sifellu á
gólfinu.
— Eg hata þetta allt, hugsaði hún
með fyrirlitningu sem henni fannst
fróun i.
Hvers vegna var hún hérna? spurði
hún sjálfa sig með harkalegum þráa.
En svo fann hún að vörmu spori að
hún var hérna vegna þess að hún gat
ekki afborið einveruna, vonleysið og
tómleikann heima, eirðarlaust þramm-
ið fram og aftur um gólfið. Fingur
hennar léku, óháðir hugsunum henn-
ar, við stéttina á glasinu. Henni féll
ekki að vera ein. Og í kvöld hefði
hún alls ekki getað verið ein ....
Hún vísaði hugrennnigum sinum á
bug og án þess að hugsa um það lyfti
hún glasinu og drakk það í botn i
einúni teyg. Sessunautur hennar leil
ánægjulega til hennar og fyllti glasið
aftur. Vinstúlkan hló út undir eyru
og sneri sér að sínum sessunaut með
glasið í hendinni.
— Skelfing er hún vitlaus, hugsaði
Annie með sér. Hún hafði alltaf haldið
að Hertha væri væn stúlka, viðfelldin
og sikemmtileg, en í kvöld var hún
blátt áfram heimsk. Kannske fannst
henni þetta af iþví að hún hafði ekki
hitt vinstúlku sina talsverl lengi. Það
hafði gerst svo margt síðan — i henni
sjálfri. í kvöld hafði hún hugsað sér
að gaman væri að lifa eitthvað af
þessu gamla upp aftur .... ekki í
alvöru heldur sem eins konar áhorf-
andi. Og svo hafði hún farið út með
Herthu — alveg eins og í gamla daga.
Og þær 'höfðu hitt tvo herra — alveg
eins og i ganda daga. — Eg heiti
þetta og þetta, hafði sessunautur
hennar sagt er þau sátu yfir cock-
tailnum á undan matnum. Hann hét
eitthvað með tveimur eftirnöfnum, og
það fyrra átti að bæta upp hvað það
síðara var liversdagslegt. — Ldka kall-
aður Bob, sagði félagi hans. „Bob“
bandaði frá sér með hendinni, en um
leið brosti hann þannig að auðséð var
að hann var hreykinn al' viðurnefn-
inu og þótti vænt um að kunningi hans
minntist á það. Alll ofur algengt og
hversdagslegt. En henni kom þetta
eiginlega ekkert við núna i kvöld, þvi
að luin vonaði að þetta væri bráðum
umliðið fyrir fullt og allt.
Fari það allt til helvítis ....
Ilún kærði sig kollótta og ])reif
glasið.
— Skál, Bob!
Hann varð alveg hissa og dálítil
stund leið þangað til hann áttaði sig.
— Skál .... Annie!
Hljómsveitin breytti um og lék
ögrandi lag. — Eigum við að dansa?
sagði hann bg snerti handlegginn á
henni. Stóra, hvíta hönd, sem hæfði
ekki vel að vera vel hirt og hrein.
Hún hefði verið geðþekkari ef hún
hefði verið svört og hrjúf. Þau stóðu
upp og gengu milli borðanna. Hann
rétt á eftir henni og hafði augun á
fótunum á lienni. Hún var á mjög
hælaháum skóm, svo að fótleggja-
vöðvarnir stæltust í eggjandi falleg-
mn búgðum, og kringum öklann sá á
mjóan gullbaug. — Löguleg stúlka,
hugsaði hann með sér er þau liðu út
á dansgólfið.
Þau töluðu ekki saman fyrst í stað.
Hún varð að hafa sig alla við til að
fylgjast með tilbrigðunum sem hann
hafði í dansinum og eigi voru sem
ákjósanlegust vegna þess hve þröngt
var á gólfinu. Nokkrum sinnum dans-
aði Hertha fram hjá með sínum föru-
naut, hún vaggaði sér í dansinum
og augun ljómuðu er hún horfði á
hann. Hertha var í essinu sínu, hún
lifði þetta allt. Kannske hafði hún
líka gert það sjálf fyrrínn. Og allt í
einu óskaði hún að það gæti orðið
eins og forðum aftur. Hvernig átti
hún annars að finna frið?
Hljómsveitin þagnaði allt i einu og
fór yfir í annað lag miklu hægara.
Sveitin lék það lágt og innilega og
það fór eins og hvísl um hinn stóra
glaumsal og lagðist í mjúkum öldum
yfir dansendurna. Öll önnur hljóð
hö’fðu hætt að vera til, andlit fólksins
fylltúst sárri þrá. Ifún fann hvernig
þessi kennd angurblíðunnar náði valdi
á henni svo að eitthvað í henni titr-
aði af sársauika. Einu sinni er hún
tók eftir að danslierra hennar var
að gefa henni gætur lyfti hún höfðinu
og leit á andlitið á iionum sem ljóm-
aði af flagarabrosi og verndandi við-
kvæmni, sem gerði hann broslegan.
„I cry for you,“ orðin komu eins
og andvarp úr barka eins hljómsveit-
armannsiiis á pallinum. Augnalok
hennar urðu þung og þrýstingur
fyrir brjóstinu. Og nú fannst henni
hún vera komin í símaklefann aftur.
Hún heyrði rödd hans. En hún var
ekki djúp og glaðleg eins og hún
var vön að vera. Hún var þreytuleg
og döpur. — Annie, sagði hún, —
Annie .... Nú varð svo undarlega
tómt og hljótt í höfðinu á henni. —
Heyrðii, hélt röddin áfram, — við
verðum að bætta við allt þetta, sem
við höfum talað um. Það stoðar ekki.
— Hætta við, endurtók hún hreim-
laust, — ég skildi þetta ekki .......
Hvers vegna? — Svo leið stund þang-
að til röddin svaraði, og nú gat hún
heyrt að hiin litraði ofurlítið. — Þú
mátt ekki reiðast, góða, það er svo
margt sem bindur .... börnin, Annie,
við verðum að tala um þetta einhvern
daginn? — ,Tala? sagði hún, og til-
hugsunin ein um að fá að sjá hann
rak tilfinningaleysið sem hafði náð
valdi á henni, á burt. En allt í einu
blossaði reiðin upp í henni og eyddi
allri þeirri þrá og kvöl, sem höfðu
barist um hana. Augun urðu köld og
hörð.
— Tala, sagði hún háðslega, — við
höfum ekki um meira að tala.
-—Já, en, Annie, Annie ....!
Svo sleit hún símasambandinu.
— Útbrunnin! sagði hún upphátt
en um leið andmælti hennar innri
maður 'henni. — Annie! Annie! Ang-
istarfull rödd hans bergmálaði í eyr-
um hennar. 'Hvað hefi ég gert? hugs-
aði hún eins og i leiðslu. En á næsta
augnabliki lét hún hæðnishláturinn
fá yfirhöndina. — Útskúfuð! hugsaði
hún með sér. — Bönd sem bundu ....
börn .... Ilafði hún ekki heyrt sama
viðkvæðið oft áður? Var nokkur á-
stæða til að verða hissa á þvi? Þegar
að var gáð sungu allir þetta sama
lag. Hvers vegna gat hún aklrei lært
það? — en þetta var dálítið annað!
Æ, langt frá því! Hún 'hafði bara
borgað brúsann, rétt einu sinni. Nú
gat hún opnað dyrnar og farið út og
haldið áfram og séð hvort hún hafði
vitkast nokkuð ....
Hún leit upp aftur og sá sama
lostabrosið. Hún brosti blítt. Flón!
hugsaði luin með sér, liann gat að
minnsta kosti ekki raskað hjartaró
hennar. Hljómsveitin lék áfram, eitt
hljóðfærið hækkaði sig yfir öll hin
og hrópaði með titrandi rödd ........
-Það var eitt af fyrstu kvöldunum
heima hjá henni. Hann sat í stól og
var að lesa meðan hann beið eftir
að hún yrði tilbúin. Það varð ekki
annað séð en ihann hefði gleymt að
hún væri til, hún stóð og horfði
lengi á 'hann án þess að hún tæki eftir
því. Ilann hafði hallað sér aftur í
slólnum. Brosti lítið eitt. Og meðan
hún stóð þarna og horfði á hann fann
hún allt í einu eitllivað heitt, einhvcrn
ólgandi fiðring i hálsinum. Það var
komið eins konar kyrrlátt öryggi yfir
stofuna, sem hún hafði aldrei orðið
vör áður. Ibúðin hennar var staður,
sem hún var einmana á og gat aldrei
eirt á. En núna, þegar hún sá hann
sitja svona, var hún róleg og ánægð
og um leið fann hún einhverja seið-
andi þrá.
— Merkilegt að þú skulir ekki hafa
gifst fyrir löngu, hafði liann sagt i
* Annie bregst oldrei.*