Fálkinn - 27.03.1953, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
annaS skipti. — Svo? sagði hún í
gamni, — er kannske ekki nógur
tínii tíl iþess ennþá? — Jú, en ég á
við að þegar öliu er á botninn hvolft
hafir þú ágæta hæfileika ....
Hljómsveitin liafði þagnað án þess
að 'liún tæki eiginlega eftir því. Síð-
ustu minúturnar hafði hún hreyft
fæturna sjálfkrafa. Hún fann að tak
handleggsins utan um hana varð fast-
ara, fann að hún þrýstist að öðrum
líkama. ’Hún varð reið, hana langaði
tii að kreppa hnefann og slá. En i
staðinn lét hún glettnisbros koma á
varirnar og losaði sig með hægð. Hann
brosti á móti, eins og sá sem vald
hafði. Hljóðfæraleikararnir höfðu lagt
frá sér hljóðfærin, — þeir ætluðu víst
að hafa hlé.
— Eigum við að koma upp í barinn?
spurði hann og tók undir handlegginn
á henni.
— Það er heillaróð, sagði hún. ■—
Það er svo heitt hérna.
Herthu og förunaut hennar hafði
dottið það sama í hug. Þau sátu öll
fjögur í röð á kollustóhinum og röbb-
uðu og drukku.
— Nú verðurðu að gæta þín, hugs-
aði hún með sér — nú máttu ekki
hlaupa á þig. Allt í einu flissaði
Hertha og haliaði höfðinu að brjóst-
inu á sinum manni. — En hvað þetta
er gaman, orgaði hún. Og hann varð
fljótur til að taka utan um hana.
— Hún er orðin full strax, liugsaði
Annie með sér, — veslings flónið. Þeg-
ar átti að hella i glösin aftnr hélt
hún hendinni yfir sitt og afþakk'aði
meira.
— Hvað er þetta? sagði förunautur
liennar og lést vera gramur og hún
fann að hún hafði hagað sér barna-
lega og tók hurt höndina og brosti.
Fari j)að allt til helvítis, heima beið
einveran, kuldinn og kviðinn. Hvers
vegna sat lnin hér og lét sig dreyma
um yndi og gleði þess að vera sam-
einuð annarri manneskju? Hafði hún
kannske hugsað um þetta nokkurn
tíma áður. Þeir voru álfir eins. Allir
eins. Og kona og börn voru ekki nema
auglýsingaspjöld sem þeir héldu á
'lofti þegar leikurinn varð alvara.
Aftur fann hún handlegginn, — í
þetta sinni snart hann axlirnar var-
lega.
— Ert þú kvæntur, Bob? sagði hún
og leit framan í hann. — Ja, nú ertu
i kiiípu, kunningi, hugsaði hún með
sér þegar hún sá að hik kom á hann.
Það er ekki auauðvelt að leika Don
Juan þegar maður fær svona spurn-
ingu í nasirnar. En hann þurfti ckkert
að óttast — hún var ekki vandfýsin.
Henni nægði góður matur, hljómlist
og samvera með öðru fólki, til að reka
ó burt einverutilfinninguna.
Hann laut að henni og horfði með
fostagræðgi í augu hennar, og brosti
djarft og ísmeygilega. Hún horfði á
móti og brosti ögrandi á móti. Svo
fyfti hún glasinu. — Hún gat ekki
fundið að hún væri freistandi þessa
stundina. Yfirgefin stúlka, særð á
hjarta .... sem hataði karlmenn ....
Hataði? Nei, fyrirleit! Ænei. Henni
stóð svo hjartanlega á sama um þá.
Hún fann hönd á hnénu á sér en
lét sem hún vissi ekki af J>vi. Ilún
var þarna, Iieit og skalf ofurlítið, eins
og áminning um kröfu, sem ætti að
gegna siðar. Svo ýtti hún höndinni
varlega frá og brosli tvirætt aftur.
— Eigurn við að fara inn og dansá?
sagði hún og renndi sér ofan af
stólnum.
— Annie, sagði hann lágt, en lnin
lést ekki heyra það og héll áfram.
Hertha og vinur hennar voru horfin,
og þegar þau komu inn í veitinga-
salinn sáust þau ekki ]>ar heldur. —
Já, Hertlia var manneskja sem kunni
áð haga sér, hugsaði hún kaldhæðn-
islega með sér. Bob hló og virtist
mjög ánægður er hann sagði:
— Jæja, þau eru ])á farin? Það fer
að verða leiðinlegt hérna.
Hljómsveitin ték enskan vals og
þau fóru inn á dansgólfið. Hún var
þung á sér og ekki laus við svima.
Hana langaði ekki í meira að drekka.
— Þreytt? spurði hann.
— Já, það er svo þungt loft hérna.
— Eigum við að fara? spurði hann
og gat ekki leynt að hann var áfram
um það.
Hún kinkaði kolli.
•— Eg næ 'í bíl og ek þér heim, sagði
hann frammi i fatageymslunni. Það
hlakkaði í henni. — Refurinn!
— Ágætt! sagði hún.
Handleggurinn var kominn utan um
hana aftur er þau óku af stað. Hún
amaðist ekki við því, en lét sér standa
á sama. Henni fannst skritið hve hún
var tilfinningalaus, þetta hafði aldrei
verið svona áður. Hver veit nema
hún hefði getað orðið fyrir áhrifum
af þessum manni einhvern tima áð-
ur. Annie! Annie! hljómaði i eyrum
hennar og allt í einu fékk h.ún sviða
fyrir brjóstið. Röddin var líkust
angistarópi, sem væri að kalla á hana.
En hún hafði fagt af sér heyrnar-
tólið og kæft ópið. Hvernig gat hún
gert það? Bara að hún hefði aldrei
hitt Torhen. Að hann hefði aldrei
setið i stofunni hennar hægur og ró-
legur og sýnt henni fram á, að til-
veran var auðugri en hún liélt, —
en svo lét hann hana sitja eina eftir.
Ef hann hefði -ekki gert það mundi
hún kannske hafa getað skemmt sér
í kvöld og mörg fleiri kvöíd. Ilún
hefði ekki ált að slíta sambandinu.
Hún hefði átt að hlusta á hann.
Kannske var hann mæddur sjálfur
út af því að þetta gat ekki orðið öðru
vísi. En — nei, það stoðaði ek'ki. Kon-
an hans og börnin voru óbifanleg
staðreynd. Þess vegna hafði hún orðið
svo reið og þess vegna var hún svo
dopur nú — hún gerði sér ljóst að
ekki var hægt að hrinda staðreynd-
unum. Hún hafði engan rétt til að
ræna honum £rá konu og börnum.
— Annie! — Nú var röddin önnur.
— Annie! hvislaði hás rödd, — þú
ert yndisleg, Annie! Og handleggur-
inn þrýsti að mittinu á henni. Hún
lagði aftur augun og sótti i sig harð-
an, þurran hlátur. Nú var hún að upp-
lifa nýja raunveru.
Billinn nam staðar og þau stigu út.
— Þú átt heima hérna, ha? sagði
hann og leit upp á liúsvegginn.
— Það er undir því komið hvernig
maður tekur það, sagði hún, því að
hún fann að hún varð að segja eitt-
hvað. Hún leitaði að lyklinum í tösk-
unni sinni.
— Jæja, sagði iliún og hrosti ertnis-
brosi er þau stóðu fyrir utan stóru
dyrnar með þyikkum glerrúðunum.
— Eigum við ekki að koma upp ti!
þín? sagði liann lágt en óðamála.
— Ja, þú segir það! Hún stakk lykl-
inum i skráargatið og h!ó lágt. Hún
dró attt á langinn, henni þótti gam-
an að þvi.
En þegár hún opnaði dyrnar og ætl-
aði að fara að kveikja ljósið heyrði
hún hina röddina aftur. Annie! Annie!
Og nú brann hún af kvöl. Hún hugsaði
til þess ef þessi maður ætti eftir dá-
litla stund að sitja i sama stólnum
sem hann hafði setið í. Eg get það
ckki, ég get það ekki, — það verður
að hafa það, en ég get það ekki.
„Á hvaða reikning á ég að færa
upphæðina sem gjaldkerinn hljóp á
brott með?“
„Færið hana á hlaupareikning.“
— Finnurðu ekki slökkvarann?
— Jú, en ég er þreytt. Eg get ekki
.... þú .... þér verðið að fara.
— Ilvað segir þú? sagði hann for-
viða.
— Við getum hitst áftur síðar. Þér
getið fengið símanúmerið mitt.
— Nei, hlustaðu nú á, sagði hann
og tók fast í handlégginn á henni.
— Sie])pið mér, sagði hún hátt en
rólega. Rödd hcnnar heyrðist vel út
ó götuna, en hún lét sig það einu gilda.
Hún sneri sig af lionum og hrinti
upp hurðinni.
— Verið þér sælir, sagði hún.
— Jæja, sagði hann fokvondur, —
þú lætur bjóða þér út og lætur sem
þú gangir að því senu liggur á bak
við, en þegar á á að herða setur þú
þig upp á háan hest, — hann horfði
um stund fast á hana, — skækjan þín!
sagði hann svo hátt.
Nú var ljóminn horfinn af honum.
Hún fór inn í ganginn og þegar hurðin
lokaðist eftir henni var hann máður
úr hug hennar. Hún hafði ekki kveikt
ijós. Dimman og næturkyrrðin i loft-
háum ganginum færðist yfir hana. Og
ailt i einu kom gráturinn.
NÆG SÖNNUN. — Frá 1. jan. síðast-
liðnum fengu aliir Kanadabúar, sem
komnir eru yfir sjötugt, ellistyrk.
En vitanlega verða þeir að sanna
að þeir séu orðnir þetta gamlir.
Það er vitanlega hægðarleikur fyr-
ir þá, sem hafa verið skírðir
og innritaðir i kirkjubækur, en
það eru Indíánarnir ekki. Gengur
þeim stundum illa að sanna aldur
sinn. Einn þeirra kom og bað um
ellistyrk, en hafði ekkert fæðingar-
vottorð. Það eina sem hann gat nefnt
til dæmis um aldur sinn var að liann
hefði séð járnbrautarlest aka á fíl
og drepa hann. Þá var hann smádreng-
ur en hafði orðið svo mikið um að
sjá þetta að hann gat ekki gleymt
þvi. Nú skeður það ekki á hverjum
degi að járnbrautarlest drepi fíl og
var nú farið að leita að þessu i gömt-
um dagblöðum. Og loks fannst sönn-
unin. Sirkusstjórinn Barnum hafði
liaft fíl, sem tiann kallaði Jumbo, i
sýningarferðum sínum. Þessi Jumbo
varð fyrir járnbrautarlest 15. sept.
1885. — Og Indíáninn fékk eltistyrk-
inn.
BÆRINN í EYÐI. — William Henry
Dambury var síðasti og eini ibúinn
í námubænum P'hönix í British
Columbia, en nú er hann dáinn, 83
ára, og bærinn kominn i eyði. Hann
ftuttist vestur um haf árið 1900 og
settist að í Phönix, sem þá var blóm-
tegur smábær með 3500 íbúum og 17
brennivinsholum. En koparnáman,
sem bærinn hafði myndast um, tæm'd-
ist og smám saman fluttust allir burt
úr bænum eða hrukku upp af, nema
Dambury. Hann bjó þar einn í mörg
ár, í eina 'húsinu sem var uppistand-
andi.

Rinso
þvær hvítar
fljótar og auðveldar
Rinso gerir livita þvottinn hvítari og mislitinn skýr
ari því að það er svo fullkomið. Hið fjölvirka löður
ríka Rinso Jrvæli losar (ihreinindin algerlega o
auðveldlega. Notið ávallt Rinso — hreinni o
léttari þvottur.
Tilvalið fyrir
þvottavélar og
allan uppþvott.
Rinso í allan þvott!