Fálkinn - 27.03.1953, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Ævintýri fyrir börn:
Litla hafmeyjan.
Þú hefir, að llkindum, heyrt eða
lesið uni hafmeyjar. Þær eru ein-
kennilegar verur, og eiga heima í
sjónum. Efri ltluii likama þeirra er
eins og á mönnum, en í stað fóta hafa
þær sporð. Hafmeyjarnar synda því
eins og fisikarnir.
Hér mun nú sagt frá hafmeyju, sem
komst i ævintýri. Ilún . bar nafnið
Snör vegna iþess að hún var svo fljót
í snúningum. Hún átti heima í Venju-
legu sjávarþorpi, er stóð nærri strönd-
inni. En á þeirri strönd stóð þorp
er menn bjuggu i.
þú ert skrítin, Snör.“ „Önnur ósk
mín er sú, að ég geti um stund andað
að mér lofti.“
„Nú máttu ekki bcra upp fleiri
óskir,“ sagði Dugleg. „Þriðja óskin
verður að vera um það, að þú kornist
heim aftur.“
„Já, það er rétt,“ sagði Snör. „Nú
flýti ég mér upp á land. Verið þið
sælar á meðan. Geymið sporðinn minn
þar til ég kem aftur í kvöld.“
Snör óð í land og faldi sig bak við
stóran stein. Á steininum var biár
kjóll. Þennan kjól tók Snör og klædd-
Sumardag nokkurn földu Snör og
allar vinkonur hennar sig milli
steina og þangs, og aðgættu manna-
börnin, sem voru að baða sig. Þeim
þótti gaman að sjá börnin úr iandi
svamla í vatnshrúninni. Þau fóru ekki
langt niður í sjóinn. Hafmeyjunum
þótti fætur barnanna skritnir. En
sknítnast virtist þeim að sjá að börn-
in voru kiædd fötum. Hafmeyjarnar
hlógu svo mikið að þeim varð illt í
maganum.
Skyndilega sagði Snör: „Hugsið
ykkur, hve gaman væri að fara í land.
Mig langar til þess að koma ])ar einu
sinni.“
„Ertu gengin af göflunum?“ hróp-
uðu stallsystur hennar. „Þú kemst
aldrei heim aftur. Veistu það ekki.
Á landi geturðu ekki hafst við. Þú
hefir sporð, en ekki fætur.“
„O, ég veit það,“ sagði Snör og
andvarpaði. „En mig iangar svo mjög
til þess að litast um í landi. Eg vildí
gjarnan reika þar um dálitla stund.
Þegar ég kæmi aftur gæti ég sagt
ykkur hvað fyrir mig hefði borið.“
„Þú skalt fara,“ mælti ein af haf-
meyjunum. Hún hét Dugleg, og bar
nafn með rentu. Dugleg tók perlu af
hálsbandi sínu og sagði: „Þessa periu
gaf amma mér. Ef ])ú glcypir perluna
færðu þrjár óskir uppfylltar. En þú
verður að hugsa þig vel um áður en
þú berð óskirnar fram. Þú þarft að
segja þær upphátt. Að öðrum kosti
færðu þær ekki uppfylltar. Fiýttu
þér nú.“
Snör gleypti perluna. En hafmeyj-
arnar horfðu liræddar á þessa athöfn.
Hún mælti: „Fyrsta ósk min er sú, að
ég fái tvo fætur, svo að ég geti gengið.“
Þegar hún hafði sagt þes'si orð datt
sporðurinn af Snör og hún fékk tvo
fætur eins og menn. Hafmeyjarnar
góndu á liana. En svo fóru ])ær að
lilæja og sögðu: „Mikla haf. En live
ist honum. Hún ætlaði að láta hann
á sama stað er hún kæmi aftur.
Hvarvetna var eittlivað merkilegt
eða skritið að sjá. Aldrei hafði Snör
til hugar koimið að svo margt nýstár-
legt bæri fyrir augun.
Sandurinn var þurr, heitur og iaus
í sér. Steinarnir voru líka heitir. En
hitinn átti illa við Snör. Ekki vissi
hún að hitinn væri frá sóiinni. En
grasið á landi líktist sjávargróðrin-
úm. Hér voru líka b'lóm: blá, gul, livít
o. s. frv. Blómin þóttu hafmeyjunni
fögur. Hún tók blóm og bragðaði á
því. Bragðið þótti henni ekki gott.
,yHæ! Þá é'tur blóm. Hver ert þú?“
spurði mannsbarn, sem kom lilaup-
andi.
„Eg lieiti Snör,“ svaraði litla haf-
meyjan.
„Þú ættir að heita Trítla,“ sagði
barnið. „Þú hefir svo skrítið göngu-
lag. Þú trítiar. Áttu ekki skó?“
„Viltu ís?“ spurði drengurinn, og
gekk i áttina til lítillar sölubúðar.
Sniir þakkaði þótt hún ekki vissi
hvað drengurinn átti við.
Hafmeyjunni þótti ísinn voðalega
kaldur. Hún fékk gæsahúð um allan
kroppinn og fór að hósta.
Ertu góð að synda?“ spurði strák-
urinn.
„Sæmileg," svaraði Snör yfirlætis-
laust. „Eg ætla ekki að synda að
þessu sinni. Eg fer upp í bæinn. Eg
þakka þér fyrir matinn."
„ís er ekki matur,“ kallaði dreng-
urinn á eftir henni.
í bænum sá Snör margt manna.
Fóikið var í sumarklæðum. Húsin
voru liá, og blóm í gluggum. Vagnar
fóru um göturnar án þess nokkur
æki þeim. Ferfættar verur komu
hlaupandi. Þvilíkt ha'fði Snör aldrei
áður séð. Haifmeyjan horfði undrandi
augum á aiit er hún sá.
Snör fann indælan matarilm leggja
að vitum sér. Hann kom út um dyr
húss nokkurs. Nú fann lnin til sultar.
Hún var sársvöng. Maður gekk inn
í húsið. Er hann kom út aftur, var
hann að byggja eitthvað. Hann hélt
á einhverju í hendinni, sem hann beit
í. Það fæst matur í húsi þessu, hugsaði
liafmeyjan og gekk inn.
„Get ég fengið einn af þessum?“
sagði Snör og 'benti á brauðsnúða."
, Hefirðú peninga?" spurði brauð-
búðardaman.
„Nei, svaraði Snör. „En ég er svo
afar svöng.“
Afgreiðsluslúlkan var góð. Ilún gaf
Snör fullan bréfpoka af snúðum.
í húsinu við hlið brauðbúðarinnar
var sikóversiun. Snör þótti skór skrítn-
ari en allt annað, sem mennirnir báru
utan á sér. Það væri gaman að eiga
skó. Þarna voru indælir skór með
rauðu hnýti. Þarna voru bláir skór
með failegum spennum og rauðir.
Snör fór inn í skóbúðina. Stór mað-
ur kom til hennar og mælti: „Hvað
viljið þér fá í dag, litla ungfrú?“
„Æ,“ sagði Snör. „Mig langar til
þess að fá skó. Eg hefi aldrei átt
skó áður.“
Þegar verslunarmaðurinn lieyrði
])etta vildi hann gjarnan gleðja litlu
, stúlkuna“, og gaf henni rauða skó,
er 'hún sjálf valdi. Hafmeyjan var
glöð er hún trítiaði út úr skóbúðinni.
Þá var dagur að kvöldi kominn.
Snör áleit best að komast heim fyrir
myrkrið. Hún flýtti för sinni til
strandar, fór úr kjólnum og iagði
iiann á steininn. Svo tók hún af sér
s'kóna, liéit á þeim i hendinni og óð
út í sjóinn. Hún mælti hátt: „Nú óska
ég þess að komast heim aftur.“
Þess var ekki langt að bíða að hún
kæmist niður á sjávarbotn. Þar biðu
staBsystur hennar. Þær höfðu óttast
um Snör. Það varð mikill fagnaðar-
fundur. Vinurnar flykktust umhverf-
is Snör. Þær komu með sporðinn
hennar. Hún setti hann á sig þegar
Þetta er enska skautadrottningin
Daphne Walker, eins og hún Uom
fram á skautamóti eitt sinn í vetur.
Drekkift^
COÍA
Spur) DKVK/C
í stað. Þá sýndi hún þeim fallegu
skóna, og sagði þeirn að þvi búnu,
frá öllu því, er hún hafði séð uppi
hjá mönnunum.
Hafmeyjunum þótti afar gaman að
ferðasögu hennar. Þær létu hana
segja söguna aftur og aftur og leiddist
hún aldrei. Svo skemmtilega ferða-
sögu höfðu hafmeyjarnar aldrei iieyrt
fyrr.
gera hana hrjúfa og stökka. pessvegna skyldi
maður óvalt nudda Nivea-kremi rækilega á huðina
áður en farið er út í slæmt vebur. Nivea-krem
veitir örugga vernd, eykur motstöbuafl húbarinnar,
og gerir hana mjúka og stælta. Hrjuf og raub húb
lagast næturlangt og verður aftur slétt og falleg.
HIYEÁ inniheldur Eucerit,
frá því stafa hin dasamlegu ahrif.