Fálkinn - 27.03.1953, Blaðsíða 12

o
12
FALKINN
FRAMHALDSSAGA:
Karl í krapinu
15.
Nei, ég vil ekki eyðileggja tilraun Websters
hugsaði hún með sér og gekk niður í húsa-
garðinn. — Yður kæmi þetta ekki að neinu
gagni, don Juan, sagði hún upphátt. — Berj-
ið þér árana frá yður. Verið ófullur og hafið
gát á Webster. Hann þarf tryggan vin núna,
þegar Geary er fjarverandi.
Hún klappaði honum á höndina, hann titr-
aði og gekk burt. Og þegar hann heimsótti
Webster morguninn eftir var hann alveg ó-
fullur, en hann skalf allur og titraði og lá
auðsjáanlega við vitfirringu. Dolores stóð
spölkorn frá á svölunum og hún heyrði að
Webster sagði: — Það besta við harða bar-
áttu er að þegar maður hefir unnið er ávöxt-
ur sigursins svo sætur. Nú skuluð þér fá
fjórðunginn af sigurlaununum — stórt glas
af aguardiente. Farið í næstu krá og fáið yð-
ur glas, og komið svo til baka með það sem
eftir er af peningunum. Eg ætla að fá mér
morgunverð á meðan, og svo getum við farið
út að versla, báðir saman. Klukkan tólf skul-
uð þér fá annað glas, klukkan fjögur eitt
enn, og það fjórða og síðasta fáið þér áður
en þér farið í bólið. En munið það, Cafferty,
aðeins eitt glas núna.
Don Juan var ekki seinn á sér að hlýða.
— Ef hann bregst mér núna þá er það mér
að kenna en ekki honum, sagði Webster við
Dolores. — Freistingin er kannske of mikil,
eins og hann er illa á sig kominn núna. Hann
hellir auðvitað í sig heillri flösku, og svo sjá-
um við hann ekki meðan nokkuð er eftir af
gullpeningnum.
Webster fór upp í herbergi sitt og settist
við verk sem hann hafði aldrei gert áður.
Hann fór að semja arfleiðsluskrána sína. Þetta
var í fyrsta skipti að hann hafði verið fjáður
og í lífshættu samtímis. I nokkrum stuttum
málsgreinum skipti hann fjármunum sínum
milli þeirra tveggja, sem hann unni þeirra
best, Billy Geary og Dolores Ruey. Billy er
vogunarmaður, alveg eins og ég, svo að hon-
um heist líklega ekki lengi á sínum hluta.
Stúlkan er varkár, og þegar Billý hefir
sólundað peningunum sínum getur hún hlaup-
ið undir bagga með honum, hugsaði hann
með sér.
Hann skrifaði afrit af arfleiðsluskránni,
lagði frumritið í umslag, sem hann setti inn-
sigli á og skrifaði utan á: „Arfleiðsluskrá
John Stuart Websters. Afhendist herra
William H. Geary að arfleiðanda látnum.“
Hann setti umslagið i annað stærra, sem hann
áritaði til Billy, á E1 Buen Amigo.
Síðan tók hann aðra af stóru herskamm-
byssunum sínum úr töskunni, festi hylkið
um öxl sér undir jakkanum, þannig að skamm-
byssan hékk undir vinstri hendi. Svo tók
hann tvær skotasamstæður og stakk í vasa
sinn.
Hann leit út um gluggann. Enn mundi verða
bjart í klukkutíma. Hann fór niður og fékk
sér bifreið og ók til ameríska ræðismanns-
ins.
Lemuel Tolliver, fyrrverandi stórbóndi frá
Hastings í Nebraska, var ræðismaður. Hann
talaði gegnum nefið, notaði tvenn gleraugu,
tuggði skrotóbak, gekk með brjósthlíf og
fli'bba úr gúmmí og tók á móti Webster snögg-
klæddur. Hann var lifandi dæmi smábæjar-
burgeisa, sem aldrei gleyma að það er betra
að vera amerískur borgari en að vera kon-
ungur og prédika sínar hræðilegu hugmyndir
um amerískt lýðræði yfir Pétri og Páli, sjálf-
um sér til ánægju en löndum sinum, sem heim-
sækja þá til háðungar.
Lemuel Tolliver leit á nafnspjaldið, sem
Webster hafði sent á undan sér. — Jæja,
herra Webster, sagði hann dólgslega. — Gleð-
ur mig að sjá yður. Get ég orðið yður að ein-
hverju liði?
— Já, þakka yður fyrir. Þetta er erfða-
skráin mín. Viljið þér gera svo vel að lofa
henni að liggja í peningaskápnum yðar þang-
að til ég sjálfur eða skiptaráðandinn spyr eftir
henni?
— Hvað segið þér, urraði Tolliver ræðis-
maður. — Þér eruð þó varla að hugsa um að
fara að deyja?
— Eg skal skýra málið fyrir yður, sagði
Webster. Ræðismaðurinn fékk sér nýja tó-
bakstuggu og sperrti eyrun. Webster sagði
honum í stuttu máli frá ævintýri sinu í New
Orleans og viðskiptunum við njósnara
Sobrantestjórnarinnar. — Og fyrir skömmu
fékk ég áreiðanlega frétt um, að tveir menn
hérna sitji um líf mitt. Eg veit hvað þeir heita,
sagði hann.
— Það er ekki vert að þér segið mér nánar
frá því, tók ræðismaðurinn fram í. — Eg er
hér sem umboðsmaður Bandaríkjastjórnar-
innar og skipti mér ekkert af einkamálum. Ef
þér eruð hræddur um líf yðar þá ræð ég yður
til að komast úr landi hið fyrsta.
— Eg er ekki hingað kominn til að leita
ráða hjá yður, herra ræðismaður, sagði
Webster ákveðinn. — Eg er alls ekki hrædd-
ur um líf mitt. En hér getur allt oltið á því
hver skýtur fyrst, og ef svo færi að ég ætti
hendur mínar að verja og dræpi tvo Sobrante-
borgara langar mig að vita hvað þér gætuð
gert til að vernda mig. Eg óska að gefa yður
skriflega yfirlýsingu um að líf mitt sé í hættu.
Eg óska að leiða vitni á grundvelli þessarar
yfirlýsingar, og ég óska ennfremur að þér
skrifið undir viðurkenningu um að ég hafi
sagt yður, að ef til vill yrði ég að verja líf
mitt. Eg vil með öðrum orðum að þetta skjal
ásamt umsögn yðar og vottorði sé fyrir hendi
til að leggja fram, ef ske kynni að ríkisstjórn-
in hér kynni að ákæra mig fyrir morð.
— Eg geri hvorugt, sagði ræðismaðurinn
byrstur. — Þér hafið ágætt tækifæri til að
komast á óhultan stað, utan landamæranna
og með því afstýrið þér milliþjóðadeilu. ,,La
Estrellita“ fer á morgun. Þér getið farið með
því skipi og ef þér gerið það ekki þá er það
á yðar eigin ábyrgð. Eg ætla ekki að fyrir-
gera stöðu minni með þvi að komast i ónáð
hjá ríkisstjórninni hérna .... og ég veit ná-
kvæmlega hvað gerist ef ég fer að sletta mér
fram í svona mál.
— Takið þér nú eftir, ræðismaður góður,
ég er staddur hér í mikilvægum kaupsýslu-
erindum .... námurekstri. Eg hefi hagsmuna
að gæta hér og það er skylda yðar að halda
yfir mér verndarhendi meðan ég dvelst hér.
Eg get ekki sleppt tilkalli til réttar míns vegna
þess eins að þér verðið ef til vill fyrir ein-
hverjum óþægindum.
— Þetta kemur ekki embættisskyldum
mínum við, sagði Tolliver með svo mikilli
einbeitni að Webster taldi þýðingarlaust að
rökræða fre'kar við hann.
— Gott og vel, sagði hann og reyndi að
stilla sig. — Það er ekki nema gott um það
að segja, að yður þykir vænt um stöðu yðar.
En ég vona að ég upplifi þann dag að þér
verðið að hröklast úr henni. Eg sendi yfir-
lýsingu mína til utanríkisráðuneytisins í
Washington. Og svo fáið þér fyrirskipanir
yðar þaðan.
— Eg bíð þangað til þær koma. Verið þér
sælir!
Webster hélt heim á gistihúsið, sárgramur
yfir því að U.S.A. skyldi hafa annan eins
leppalúða og Lemuel Tolliver fyrir umboðs-
mann. Hann borgaði bílstjóranum og hljóp
upp að vinduhurðinni á gistihúsinu. Hann var
kominn inn í dyrnar þegar einhver bak við
hann hrinti honum svo hart að hann rak and-
litið í rúðuna fyrir framan sig. Þegar hann
leit við sá hann mann í einkennisbúningi
sobrantínska hersins. Hann var að fara inn
um vinduhurðina og Webster hrinti honum
svo fast að liðsforinginn fékk að minnsta kosti
eins slæma útreið og hann hafði fengið sjálf-
ur. Liðsforinginn stóð í ársalnum þegar
Webster kom inn fyrir hurðina, og hélt um
nefið á sér. Webster hneygði sig hæversklega
fyrir honum og sagði á spönsku: — Hefir
nokkur sagt herra senjornum það áður að
hann er ósiðaður api. Ef ekki þá skal ég gefa
senjor þær upplýsingar.
— Svín! hvæsti liðsforinginn. Hann bliknaði
og skalf af vonsku. Hann var auðsjáanlega í
vafa um hvað hann ætti að gera, en þegar
hann sá fyrirlitningarglottið á Webster tók
hann ákvörðun. Því að Suður-Ameríkani vill
heldur þola ‘hnífsstungu en þola að vera hafð-
ur að háði og spotti. Hann réðst á Webster
og miðaði höggi á anditið á honum. Webster
beygði sig og komst hjá högginu og um leið
þreif hann liðsforingjann og lyfti honum.
Liðsforinginn spriklaði og bölvaði, en Webster
bar hann eins og fis út í garðinn og henti hon-
um í tjörnina þar.
— Ætli þú 'hafir ekki gott af svolítilli kæl-
ingu, sagði hann og fór inn í gistihúsið aftur.
Hann gekk að móttökuborðinu.
— Hver er þessi náungi sém ég var að baða?
spurði hann ármanninn.
— Ó, senjor, þér fáið von bráðar að vita
hver hann er. Þetta var þessi Benevides höf-
uðsmaður, sem allir hræðast eihs og f jandann.
— Datt mér ekki í hug að það væri hann,
sagði Webster brosandi. Ætli það verði þá
ekki einvígi úr þessu? hugsaði hann með sér
þegar hann gekk upp í herbergið sitt. Þetta
er svei mér ævintýri.
Webster hafði fataskipti og fór svo niður
í borðsalinn. Ungfrú Ruey hafði fengið sér
borð og benti honum að koma til sín. Hún
starði á hann eins og spurningarmerki.
— Er það rétt að þér hafið lent í ævintýri
nú þegar? spurði hún. — Það ‘hefir frétst um
allt gistihúsið. Eg ‘heyrði að þjónninn var að
tala um það.