Fálkinn - 18.09.1953, Side 13

FÁLKINN
13
Ætlarðu að svara mér eða ekki?
— Ef þú vilt fá endanlegt svar strax ....
byrjaði Ali.
Mahomed hnyklaði brúnirnar og horfði
tortryggnisaugum á frænda sinn. Svo sagði
hann: — Eg vil ekki þvinga þig. En ég skil
ekki, sonur minn — ég skil þig ekki, og ég
er engan veginn ánægður með framkomu
þína. En ef þú vilt fá lengri frest þá auð-
vitað ....
— Þakka þér fyrir, freendi. Eg þarf að ráð-
stafa ýmsu og ég get ekki gefið endanlegt
svar ennþá, sagði Ali stuttur í spuna.
Gamli maðurinn einblíndi á hann: Eg vona
að þú hafir verið ánægður með hana Tamöru
mína?
— Hún er mjög -falleg.
Mohamed sheik var bæði hissa og gramur.
Hann víssi að ekkert gat unnist á með því að
vera of bráðlátur og afréð að gefa Ali lengri
frest. Það væri að gera illt. verra að reka
á eftir honum núna. Auðsjáanlega var Ali
óákveðinn og ekki í jafnvægi, og gamli mað-
urinn þóttist vita ástæðuna. Hann bölvaði
í huganum öllum Englendingum, og sérstak-
lega ákveðinni enskri stúlku með glóbjart
hár og dökk augu. Hún var ekki nema vesæll
grátittlingur í samanburði við hana Tamöru,
og hann vonaði af heilum hug að böibænir
hans mundu hrína á henni. En enn þá var
ekki öll von úti. Ali var enginn bjáni, og hlaut
að sjá að. ekki mundi gott hljótast af svona
sambandi.
Gamli sheikinn var allur eitt bros þegar
hann kvaddi frænda sinn. Best að láta hann
fá nægan umhugsunarfrest — þá mundi hann
skipta um skoðun.
Bifreið prinsins hvarf út um járnhliðið með
sama hraða og hún hafði komið. Hann ók
á fleygiferð mílu eftir mílu, en þegar hann
nálgaðist bústað sinn ók hann fram 'hjá braut-
inni heim að húsinu en hélt áfram veginn til
Cairo.
Mohamed sheik horfði eftir bílnum og
hristi höfuðið. Svo gekk hann inn til kvenna
sinna.
— Hvar er Ali? spurði konan hans.
— Hann er farinn. Emineh átti von á hon-
um heim i kvöld, og hann vildi ekki bregðast
henni.
Tamara stóð hljóðelga upp og fór inn í stof-
una sína. Þar — bak við lokaðar dyrnar —
fleygði 'hún sér á dívaninn og fór að hágráta.
Það kunni að vera að heilinn í henni væri
eins og moð, en hjarta hennar var öðru vísi.
Heilinn hafði aldrei þroskast en hjartað hafði
í mörg ár verið að læra eitt: að elska Ali
Yussuf prins og búa sig undir að verða konan
hans. Það var nægur undirbúningur.
Og í dag hafði Ali komið, hafði séð hana
og yfirgefið hana. Það þurfti engan skarp-
leika til að skilja það. Og meðan prinsinn ók
eins og vitlaus maður til Cairo, lá Tamara í
silkisvæflunum og grét af vonbrigðum.
En það skyldi Ali prins aldrei fá að vita.
SANDBYLURINN.
Byrjun desember er annatími. Þá eru mestu
hitarnir liðnir hjá, og þegar kólnar í veðrinu
verður fólk athafnasamara. Þeir sem hafa
verið fjarverandi koma i borgina aftur og fjör
kemur í skemmtanalífið.
Meðal skemmtana fólksins eru ferðir út í
eyðimörkina. Ali prins hafði boðið vinum sín-
um í slika ferð, og hafði mikinn viðbúnað.
Eftir heimsóknina til frænda síns hafði hann
lengstum verið í Cairo, í ýmiss konar útrétt-
ingum, en tók auk þess mikinn þátt í skemmt-
analífinu og var vinsæll bæði sem veitandi
og gestur.
Um morguninn var brennandi sólskin, eftir
því sem gerist á þeim tíma árs. Rósalinda
stóð úti á svölunum um morguninn og gáði
til veðurs. — Mér finnst útlit fyrir storm,
sagði hún.
— Hvaða bull, sagði Iris. — Yndislegt veð-
ur. Og engin rigning í dag.
— Eg átti ekki við rigningu, sagði Rósa-
linda og kom inn í borðstofuna. — Eg var
að hugsa um sandbyl.
— Eg hefi aldrei heyrt talað um sandbyl
á þessum tíma árs, skaut Suzette fram í.
— Nei, það er ekki venjulegt, sagði Rósa-
linda, — en útlitið er nú samt þannig núna.
— Það gerir minnst til þó að svolítill sandur
komi á okkur, sagði Agatha.
— Svolítíll sandur! Þá veistu ekki hvað
sandbylur er, sagði Rósalinda og hló.
— Ef þú ert hrædd um að kjóllinn þinn
skemmist eða hárið á þér aflagist skaltu
bara sitja heima, sagði Suzette neyðarlega.
Rósalinda svaraði ekki. Það var erfitt að
stiUo sig um að andmæla Suzette, en það
viidi hún þó ekki gera fyrr en í fulla hnefana.
Ónot Suzette verkuðu alltaf eins og hnefa-
högg í andlitið, en hún vildi ekki láta bera
á því. Eftir leiðindaþögn sagði hún: — Mér
þætti ekki gaman að lenda í sandbyl, en ef
hætta væri á þvi mundi prinsinn vafalaust
fresta ferðinni.
— Ali prins lætur ekki sandbylji hræða
sig. En ef þú ert hrædd skaltu bara verða
heima.
— Eg fer ef aðrir fara, svaraði Rósalinda
ákveðin. — Ef Ali prins frestar ekki ferðinni
er víst allt í lagi. Hann þekkir eyðimörkina.
Prinsinn gerði þáð og hann hafði veitt. veð-
urhorfunum eftirtekt. Undir venjulegum
kringumstæðum hefði hann aflýst ferðinni.
En 'hann var ekki með sínu rétta eðli. Hann
var eirðarlaus og annars hugar þótt hann vildi
ekki játa það fyrir sjálfum sér. Og til þess að
sefja tilfinningar sínar reyndi hann að starfa
og skemmta sér á víxl, hrinti frá sér hugs-
unum um frænda sinn og Tamöru og um-
gekkst eingöngu hina ensku vini sína í
Cairo.
Hópurinn lagði af stað um klukkan ellefu.
Helen Maitland og Bill voru þarna, Kitty og
maðurinn hennar, margir bílar fullir af liðs-
foringjum og dömum þeirra, og John Mid-
vinter með Greensdömunum og Rósaiindu.
Þetta var á sunnudegi og allir gátu farið úr
borginni.
Rósalinda varð hissa á að John skyldi slást
í förina, hann sem svo oft hafði fundið' að því
að hún skyldi taka svona boðum. Skakkt bros-
ið á honum, þar sem hann sat frammi í bíln-
um 'hjá frú Agöthu, benti á að honum dytti
eitthvað líkt í hug sjálfum. Hefði verið eins
á milli okkar og fyrrum var mundi ég hafa
ert hann, hugsaði Rósalinda með sér. En það
var komið eitthvað nýtt á milli Johns og
hennar nú, eitthvað sem gerði hana óstyrka
og feimna.
Þáu óku tvo klukkutima og fóru lengra út
í eyðimörkina en venjulegt er að fara. Síð-
asta spölinn fóru þau gangandi. Þjónar prins-
ins voru farnir á undan með vistirnar, og á
hentugum stað milli tveggja sandkamba höfðu
þeir reist tvö lítil tjöld og milli þeirra var
strengt sólsegl. Eins og venjulega hafði verið
séð fyrir alls konar þægindum. Annað tjaldið
var handa kvenfólkinu og þar var stór spegill
og undir honum þvottagrind með skál til að
þvo sér um hendur. Þjónn kom inn með stóra
koparkönnu með vatni.
UNDIR sóltjaldinu hafði verið breiddur dúk-
ur og á honum stóð hádegisverðurinn tilbú-