Fálkinn - 25.09.1953, Side 7

FÁLKINN
7
Þegar Ernie litli Bentley sagði við föður sinn, að hann ætlaði á krána, varð hann ekki vitund forviða. Og hann
brosti blíðlega, þegar Pálína litla dó'.tir hans, 11 ára, sagðist vilja fara með. Það er heldur engin furða, þótt
honu’m þætti vænt um það, því að kráreigandinn ,sem gjarna vildi, að börn hans væru alin upp í kristilegum
anda, hafði komið því í kring, að prasturinn hafði barnaguðþjónustu í kránni á hverjum sunnudegi. Kirkjan
er þrjár mílur frá þorpinu, og það er crfitt að koma börnunum, þeim yngstu að minnsta kosti, svo langa leið
á hverjum sunnudegi. — Hérna sjást nokur börnin undir guðsþjónustu, sem er óneitanlega haldin við sérstak-
ar og óvenjulegar aðstæður. Kráin er í þorpi í Norður-Devon í Englandi.
„Má ekki bjóða lir. Finch til há-
degisverðar rneð okkur?“ spiirði Alice
frænka.
„Hann hefir ekki tima lil þess,“
flýtti Suzý sér að segja. „En liánn
kenuir aftur í kvöld og sækir mig.
Hann á bæði vélbát og bifreið."
„Eg þarf ekki nauðsynlega að fara,
Suzy,“ sagði Edgar bænarrómi.
„Jú, víst þarftu þess, elskan. Þú
nianst að þú þarft að skrifa henni
ínömniu þinni. En þú verður að koma
hingað aftur stundvislega kl. 5.“
Hann kvaddi og .gula bifreiðin ók
af stað. Eg virti Suzy fyrir mér, og
þrátt fyrir það að ég hafði verið undir
það búin að mér félli ckki vel við hana,
vegna iiins mikla umtals um fegurð
hennar, gat ég ekki annnð en hrifist
af lieillandi útiliti hennar og frarn-
kimui. Ilún var fallega sólbrennd, liör-
und hennar var gullið að lit og gtilln-
um bjarma sló á jarpt hárið. Hún var
i stuttum hvítum kjól, sem fór henni
mjög vel, og auk þess bar öll fram-
koma hennar vott um gott upþisldi og
góða menntun. Ilún Ijómaði öll af
fjöri og lífsgleði.
„En hvað það er gaman að vera
komin hingað til Les Brises — mikið
hefir mér alltaf l)ótt vænt um þennan
sfað,“ sagði hún. „Mig liefir alltaf
langað lil að koma bingað aftur og
bitta þig, Alice frænka! Og hann
Ilenri þjónninn þinn, Mollý segir að
hann sé liér ennþá?“
MARTIN virtist lóks búinn að fá nóg
af því.að busla. Ilann kom gangandi
heim frá ströndinni, hljóp síðan upp
tröppurnar tvær í hverju skrefi, og
kom brosandi til okkar. Hann var sól-
brcnndur, ungur, braustur og lagleg-
ur —- að mér fannst. Honum hafði að
minsta kosti tekist að sætta sig við það
andlit, sem skurðlæknarnir höfðu
skapað honum og tileinka sér það
þannig, að það var orðið andlit Martins
Matcombes. Og hvaða kvikmyndaleik-
ari sem var, hefði verið vel sæmdur
af líkamsvexti lians.
Eg sá samstundis að Suzy var á sömu
skoðun. Hún horfði þannig á liann.
Það gladdi mig mjög, þvi að hún bar
auðsjáanlega skynbragð á karhnenn!"
Yfirþjónninh Henry kom með vín-
blönduna og Martin fór upp á loft að
tiafa fataskipti en kom að vörmu spori
aftur. Samræðurnar voru fjörugar og
óþvingaðar, og við kepptumsl öl 1 við
að gera að gamni okkar.
„Eg liefi reynt milt ýtrasta til að
l'á ungu hjónin til að dveljast hjá okk-
ur í Ker Glycine, Suzy,“ sagði Mollý.
„Eg skil ekki hvers vcgna þau þiggja
ekki boðið. Við gætum sannarlega
átt sarnan margar ánægjustundir þar.“
„Já það er ég viss um,“ sagði Suzy.
Hún leit af Martin á mig. „Hvers vegna
gerið þið það ekki, frú Matcombc?“
„Við þurfuni að lialda heim á laugar-
<laginn,“ sagði Martin.
„Hvers vegna?“
„Eg byrja að vinna í október."
„Já, en núna er aðeins júlí!“
„Rétt er ]iað. en ....“
„Okkur finnst að við séum búin að
slæpast nógu lengi,“ sagði ég. En Ker
Glycine hljómar dásamlega í eyrum
— þýðir það ekki Bláskógaluisið, eða
því sein næst?“
„Jú, og það dregur nafn sitt af rtinn-
um, sem þekja alla hlíðina, frá svöl-
unum og niður að ströndinni. Rnnnar
þessir bera blá blóm, og það er hrif-
andi sjón fyrri’ hluta surnars, ]iegar
lieir standa allir i blóma.— Já, komið
með okkur bæði,“ sagði Mollý. „Eg
skal kenna yður að njóta lífsins.“
„Það er vel boðið, en það er þvi
miður ekki hægt,“ sagði Martin.
Eg furðaði mig á þvi hversu ósveigj-
anlegur liann var. Þegar á allt var litið
var raunverulega ekkert til fyrirstöðu.
Alollý gafst upp.
„Hann er þrjóskpr eins og við er
að búast af ósviknum Englendingi,"
sagði liiin. „IJvenær kemur þú heim,
Suzy?“
„Á fimmtudaginn. Það verður dans-
leikur á miðvikudagskvöldið. Verðum
við samferða?“
„Nei, ég liefi þegar sagt þér að ég
fer með flugvélinni á miðvikudaginn.
Þau Pierre og Jóscfína koma þá Iicim
úr sumarleyfinu."
„En elsku frænka.“
Af einhverri óskiljanlegri ástæðu
virtist Suzy allt í einu æst í slcapi.
„Mér líkar ekki að þú skulir fara
á undan mér. Heldurðu að ég geti
fengið far með vélinni?"
„Tæplega svona á síðustu stundu.
Það er heldur engin ástæða til þess
að þú missir af dansleiknum."
„Hvers vegna vilt þú ekki biða eftir
mér til fimmtudagsins?"
„Eg þoli ekki að fara sjóleiðina,"
sagði frú Frenier.
„Ferðin tekur í mesta lagi þrjá
tima.“
„Eg get orðið mjög sjóveik á þrcm
tímum,“ sagði Mollý. „Og mér þykir
gaman að ferðast mcð flugvél.“
RETT í þessu kom Henri og tilkynnti
að maturinn væri á borð borinn, og
við gengum inn í húsið. Suzy var frem-
ur fámælt við borðið og oftar en einu
sinni stóð ég liana að því að horfa á
Martin. Eg brosti. Vesalings barnið,
hugsaði ég.
En að máltiðinni lokinni skeði ó-
væntur atburður. Þegar við gengum
út úr borðstofunni tók hún í hönd
mina.
„Eg vil gjarnan tala við yður — og
manninn yðar — einslega," hvislaði
luin.
Hvers vegna? En það var ofur auð-
velt að koma þvi i kring. Eg stakk
upp á að liún kæmi með okkur Martin
upp á klettinn til að skoða útsýnið.
Eldri konurnar höfðu eðlilega engan
áhuga á að koma með okkur. Alice
frænka fór þangað aldrei nema í
þrumuveðri og Mollý Frenier hrcyfði
sig aldrei að óþörfu. Hún brosti vin-
gjarnlega og letilega i senn, og þegar
ég virti liana fyrir mér í ijósrauða
silkikjólnum minnti hún mig á sykur-
lniðaðan sælgætismola,
„Eg ætti nú ekki annað eftir! En
hvað það hlýtur að vera gaman að
vcra ungur!“
„VESALINGS Mollý frænka, liún talar
alitaf í likingum!" sagði Suzy þegar
við fjarlægðumst þær. Eg held að Alicc
frænka sé alltaf að gera gys að henni.“
Hún er greind fyrst hún hefir tekið
eftir ]iví, luigsaði ég. Mér féll æ betur
við liana, og það sýndi mikið göfug-
lyndi, því að Martin fétl auðsjáanlega
mjög vel við liana. En ég liefi alltaf
haft fyrirlitningu á afbrýðissömum
eiginkonum.
Við vorum nú komin upp á klett
inn. Við settumst í mjúkt og þétt gras-
ið. 1 fjarska liillti undir Frakklands-
strönil eins og í blárri móðu. Suzy
'benti í áttina þangað.
„Einbvers staðar þarna er Bláskóga-
luisið. Það er dásamlegt. Og við cig-
um bæði bátaskýii og bátabrú. Og
Mollý frænka er óviðjafnanleg heim
að sækja.“
„Já, ]>að efast ég ekki um, og þetta
er mjög vel boðið, en þvi miður ....“
hóf Martin mál sitt að nýju.
„En þetta er ekki aðalástæðan fyrir
því að ég bið ykkur að fara þangað,"
sagði Suzy, og mér til mikillar undr-
unar sá ég mikinn alvörusvip á and-
liti hennar. „Eg vil gjarnan fá ykkur,
vegna jiess að ég er lirædd — dauð-
skeikuð!“
Það varð þögn, og við störðum bæði
á hana. Siðan sagði ég. „Hrædd? En
„Lcsið þctta.“
Hún tók samanbögglað bréf upp úr
handtösku sinni og fékk Martin það.
Hann borfði ringlaður á það.
„Það er á, lrönsku. Eg er ekki sér-
lega góður í frösnku. Þýddu það,
Rósalind."
Eg tók það og las. Frönskukunnátta
min var engan vegin óskeikul, en þó
nothæf.
„Þetta er líræðilegt bréf!“ sagði ég.
Svo varð mér litið á undirskriftina.
Ilenis Frenier." Nú það er þá ....“
„Minn kæri frændi! Stjúpsonur
Mollý,“ sagði Suzy.
Raddblær hennar bar vott um
beiskju og fýrirlitningu, og hún virt-
ist sem snöggvast allt önnur en áður.
„Hann er sagður vafasamur ná-
ungi?,“ sagði Martin. „Hann er þrjót-
ur — ef ]iað er það sem þér eigið við
með vafasamur," sagði Suzy.
Mér datt nokluið í hug.
„En fékk liann ekki de Gaulle lieið-
ursmerkið?"
Martin tók viðbragð.
„Er það sá Dcnis Frenier? Hann cr
afbragðs náungi! Eg heyrði talað um
liann þegar ég kom siðast til Radrovv!
Gamla skólanum var sómi að honnm."
„Er það háttur afbragðsmanna að
kúga fé út úr fóllci?* spurði Suzy.
„Nei, heyrið nú ....“ byrjaði
Martin.