Fálkinn - 29.10.1953, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
TT'ONUNGURINN stóð við hliSina
á mér. Hljómsveit kgl. lífvarSar-
ins, í iitskrúSugu einkennisbúiiing-
unum, lék lag úr amerísku óperettunni
„Oklahoma“, og Hans Hátign konung-
urinn og ég stóðum og liorfSum á
glaðvœran dansarahópinn á liinu ár-
lega þjónaballi í Buokingham Palaee.
ÞaS var langt liSiS á 17. starfsár
mitt sem fóstru konungsdætranna
tveggja. Nú var skólagöngunni loks-
ins lokiS.
Elízabeth prinsessa var orðin upp-
komin stúlka, fögur og virSuleg eins
og drottning. Margaret prinsessa var
í fyrsta hlómanum, á skeiSinu milli
barns og fullorSins. ÞaS var svo aS
sjá sem hún hefSi ánægju af hverri
einustu minútu bessa skemmtilega
danskvölds, og í livert skipi sem hún
dansaSi fram hjá okkur tók ég eftir
aS konungurinn hafSi ekki augun af
henni.
Allt i einu sneri hann sér aS mér
og sagði: — Heyrið ])ér, Crawfie, hún
Margaret likist yður í svo mörgu.
Eg roSnaSi eins og rós viS ])essa
konunglegu gullhamra. Eg skildi
strax hvaS°hann átti viS. Hann átti
ekki viS ytra svipmót, en Margaret
hafSi — síSan hún var smákrakki —
stælt látbragS mitt og hreyfingar,
sem ekki var nema eSiilegt. Iig hafði
verið kennari hennar í 17 ár — ég
hafSi valið handá lienni bækur til aS
lesa — ég hafði lesið lexíurnar með
henni og svarað öllum spurningum
hennar í uppvextinum. Það var ekki
nema eðlilegt að ég hefSi liaft áhrif
á hana.
Margaret var sérstaklega fallcg
þetta kvöld, og svipur föður hennar,
þegar hann sagði ])essi orð, hafði
mikil áhrif á mig. Eg fann það, sem
ég hafði fundið svo oft áður, hve inni-
lega náið samband var milli föður
og dóttur.
ÞjónaballiS, sem haldið er i kjall-
aranum í Buckingham Palace, er við-
burður sem ekki á sinn líka. Það sýn-
ir betur en nokkuð annað, hve sam-
komulagið er gott milli starfsfólksins
i liöllinni og konungsfjölskyldunnar.
Þessi dansleikur er haldinn einu sinni
á ári, og allir hlakka til hans eins
og börn. Hver þjónn má bjóða einum
gesti og það er gaman fyrir þjónana
að sýna konum sínum eða kærustum
ofurlítið af lífinu í höllinni og sjálfa
konungsfjölskylduna. Stúlkurnar sem
starfa í Buckingham Palace mega
bjóða vinum sínum og stundnm kemur
það fyrir, þegar líður á dansleik-
inn, að þessir gestir fá að dansa við
prinsessu. Það má nærri geta hvilik
uppiiefð það þykir.
Þessi dansleikur var haldinn í þá
hamingjudaga er prinsessurnar höfðu
enn föður sinn hjá sér.
Hljómsveitin þagnar. Konungurinn
og drottningin, Elízabeth og Margaret
hafa dreifst innan um fólkið. Skemmt-
unin hefir náð hámarki og fólkið er
glatt og fjörugt.
— Næsti dansinn er „Paul Jones“,
Margaret Rose
hefir gaman af að
taka myndir.
Hérna sést hún
með nýja Rollei-
flex myndavél.
Crawfie, segir Margaret prinsessa
brosandi. — Komdu með mér, það er
svo gaman að honuml
I „Paul Jones“ raðar dansfólkið sér
i tvo hringi, dömurnar í þeim innri
og herrarnir í þeim ytri. Þegar hljóm-
sveitin byrjar fara allir af stað, kven-
fólkið til hægri og karlmannahring-
urinn til vinstri. Og þegar hljómsveit-
in þagnar alveg óvænt á maður að
nerna staðar samstundis, og snýr sér
þá aS þeim herra eða dömu, sem er
andspænis manni. Svo leikur hljónt-
sveilin danslag og maður dansar við
þann, sem maður hefir lent á móti,
þangað til „Paul Jones“-marsinn
heyrist aftur frá hljómsveitinni og
allir raða sér í hringinn aftur, og
þannig koll af kolli.
Þetta er skemmtilegur og vinsæll
dans, sérstaklega þegar maður getur
átt von á að lenda í faðminum á
sjálfum konunginum. Og ungu menn-
irnir standa alíir jafnt að vígi með
að fá að dansa við drottninguna eða
aðra livora prinsessuna.
Dansinn hcldur áfram — hringirnir
tveir snúast, allir bíða þess með eftir-
væntingu að hljómsveitin þagni. Á
sama augnabliki og það gerist, heyr-
ast hlátrasköll úr hinum enda sals-
ins. Konunguninn hefir lent fyrir
framan Margaret Rose. Hann hneigir
sig djúpt fyrir dóttur sinni og þau
svífa út á gólfið i hægum, enskum
valsi. Allra augu mæna á þau — kon-
unginn teinréttan og yndislegt höfuð-
ið á prinsessunni við öxlina á honum.
Þegar þau dansa fram hjá sé ég aftur
hinn viðkvæma svip á andliti kon-
ungsins, sem alltaf snertir mig jafn
innilega.
ÉG hefi sagt frá þessu atviki á dans-
leiknum til að sýna hið nána sam-
band, sem jafnan var milli konungs-
ins og Margaret Rose, samband sem
var byggt á kærleika og gagnkvæmu
trausti. Fráfall konungsins var fyrsta
sorgin i lifi prinsessunnar, sem frani
að því hafði verið hamingja og gleði.
Systir hennar, sem varð drottning
þegar í stað, varð vitanlga að taka á
sig miklar nýjar skyldur og fékk
minna ráSrúm til aS syrgja. En
drottningin og Margarct Rose áttu
bágt meS að drcifa huganum frá hin-
um sára ástvinarmissi.
Margaret prinsessa hafði jafnan
verið fljótfær og gerl þaS sem henni
datt í hug gagnvart konunginum, en
systir hennar var hæg og róleg. Þeg-
ar þær voru krakkar stóð Elizábeth
alltaf við hné föður síns þegar hann
var að svara spurningum þeirra eða
sagði þeim frá einhverju. En Márgaret
Rose brölti alltaf upp á hnéð á hon-
um og tcygði hendurnar um hálsinn
á honum. Það var ekki undarlegt þó
að konungurinn gæti ekki staðist
hana.
Fyrst núna nýlega er Margaret Rose
farin að brosa a.ftur og láta sjást að
hún getur verið glöð og töfrandi. En
bak við alla kátínuna hefir jafnan
veriS sterk trúhneigð, sem jafnvel
bestu vinir hennar vissu ekki um. Eg
varð ekkert hissa er ég heyrði ])að
— skömmu eftir andlát konungs — að
prinsessan færi i St. Paulskirkjuna á
kvöldin, til að hlusta á hugleiðingar
biskupsins af Kensington.
Ekkjudrottningin kom líka ofl i
St. Páulskirkjuna án þess að láta bera
Charlie Chaplin heilsar Margaret prinsessu eftir frumsýningu á einni nýj-
ustu mynd hans. I’rinsessan hefir oft látið í ljós aðdáun sína á Chaplin sem
listamanni.
MARGARET ROSE
— drottningarsystirin óstýriláta
IIÖFUNDUR ÞESSARAR FRÁSAGNAR, MARION CRAWFORD, VAIi 17
ÁR FÓSTRA OG KENNARI ELÍSABETAR ENGLANDSDROTTNINGAR
OG MARGARET ROSE. HÚN ÆTTI ÞVÍ AÐ ÞEKKJA MARGARET
ROSE, ÞESSA UNGU STÚLKU, SEM VAKIÐ HEFIR NÆRRI ÞVÍ
EINS MIKIÐ UMTAL OG HERTOGINN AF WINDSOR, FÖÐURBRÓÐIR
HENNAR, GERÐI Á SINNI TÍÐ.