Fálkinn - 29.10.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAM IIALDSSAGA:
Þeir elskuðu
Skáldsaga cftir Anne Duffield.
um og fleiri stássgripum. Bókasafnið var hins
vegar í nútímastíl og var þar meira að segja
enskur arinn. Allir veggir þaktir bókaskáp-
um og á miðju gólfi stóð stórt og viðamikið
skrifborð, útskorið. Bókasafnið var á neðstu
hæð cg vængjahurðirnar út að garðinum
stóðu opnar.
Það kólnaði meira þegar leið á kvöldið og
eftir miðdegisverðinn safnaðist fólkið saman
í stóra salnum í gestáhúsinu, en þar höfðu
eldar verið kyntir á arninum. Öllum þótti gott
að hvíla sig eftir langan dag og þungmeltan
miðdegisverð. Gestirnir röbbuðu saman,
reyktu og dreyptu á glösunum, við lága tónlist
frá útvarpinu. Rósalinda fann hvernig taugar
hennar og tilfinningar sefuðust í þessu frið-
samlega andrúmslofti í kyrrðinni frá eyði-
mörkinni fyrir handan. Hún 'horfði á Iris og
hafði ekki gleymt að það var hennar vegna
sem hún hafði farið hingað, en um sinn kveið
hún ekki neinu. Því að Iris hallaði sér mak-
indalega aftur á bak í djúpum stól við hliðina
á manninum sínum. Hún tók ekki þátt í sam-
ræðunum en horfði dreymandi á eldinn á
arninum.
Rósalinda var heppin að gruna ekki hvað
gerðist bak við yfirborðsværðina, sem var á
andlitinu á Iris.
Gestirnir fóru snemma að hátta. Allir voru
þreyttir eftir siglinguna og útiveruna. Rósa-
linda afklæddist, fór í morgunkápuna utan
yfir náttkjólinn og slökkti ljósið áður en hún
opnaði gluggann. Gegnum laufið sá hún ljós
í einum glugga í hinu húsinu.
Ali prins sat í bókastofunni.
Iris stóð í öðru herbergi og starði hugsandi
á sama ljósið. En maðurinn hennar var í
næsta herbergi við og hafði þegar skriðið
undir flugnanetið og í rúmið.
IRIS MISSIR STJÓRN Á SÉR.
Næsti dagur leið eins og vant var þegar
prinsinn hafði enska gesti. Fyrst voru hest-
húsin skoðuð og síðan riðið um landareignina.
Eftir hádegisverð var farið í bifreiðum út
í eyðimörk, þar var farið á bak úlföldum og
riðið út í eina vinina, en þar biðu þjónar prins-
ins með te og hressingar. Enginn af enska
fólkinu var úlfaldareiðum vanur, en leiðin var
ekki löng og gaman að reyna þetta. Prinsinn
sat úlfaldann sinn ekki miður en arabisku
gæðingana, og Iris horfði á hann gljáandi
augum.
Rósalinda tók eftir svipnum á Iris og
gleymdi alveg sínum eigin áhyggjum. Hafði
Fred tekið eftir þessu — og skilið það?
Eftir miðdegisverðinn sátu þau á svölun-
um og þjónarnir báru fram ávexti og vín.
Rósalinda hallaði sér þreytulega í stólinn, en
var alltaf á verði og kveið fyrir að Iris kynni
að taka upp á einhverju. Hún óskaði að heim-
sókninni væri lokiðj en jafnframt sárkveið
hún fyrir að koma til Cairo aftur.
Lágir tónar bárust til þeirra innan úr saln-
um. Hljómsveitin var að leika vinsælt lag,
17.
bADo tveir.
sem Rósalinda hafið oft dansað undir — við
Jchn! Eitt augnablik fékk viðkvæmnin yfir-
höndina. Hvers vegna hafði allt gengið svona
illa fyrir henni? Hafði það verið rétt af henni
að halda því til streitu að hún yrði að hafa
gát á Iris? Nei, Rósalinda harkaði af sér. John
hafði haft rangt fyrir sér. Hún þurfti ekki
annað en líta á augun í Iris til að sjá, að hún
hafði haft á réttu að standa.
Iris virtist einnig hafa orðið fyrir áhrifum
frá tónlistinni, en því fór fjarri að hún væri
bljúg. — Hún er ferleg! hugsaði Rósalinda
með sér og gat ekki haft augun af hinni
rauðhærðu, fölu konu með óeðlilega glamp-
ann í augunum og ögrandi græna kjólinn.
En annar hafði auga á Iris líka. Fred starði
á fallegu konuna sína með kipraðar varir og
reiðiblossa í augunum.
Þetta fór að verða háskalegt. Rósalindu
langaði til að æpa til Fred og segja honum
að taka konuna sína með sér og hverfa upp
í herbergin þeirra. En Fred sat sem fastast.
Það var Agatha sem — án þess að vita um
hættuna sem vofði yfir — rauf hina vand-
ræðalegu þögn með því að geispa framan í
allan söfuðinn. Hún hló afsakandi og sagðist
ekki geta haldið augunum opnum lengur. All-
ir stóðu upp — það var eins og þeir hefðu
beðið eftir þessu lausnarorði.
Þegar þau voru komin upp sagði Fred
hamslaus af reiði: — Eg verð þeirri stundu
fegnastur þegar við erum komin í bílana sem
flytja okkur til Caii’o . . . . úr því að þú hagar
þér svona ....
— Hægan, hægan, Fred.
— Eg þoli ekki þennan prins þinn. Þetta
er kvennabósi!
Iris hló dátt. — Nú skjátlast þér. Ekkert
er honum fjær. Honum stendur alveg á sama
um okkur allar.
— Það er ennþá verra, sagði Fred súr. —
Þið eruð allar vitlausar eftir honum. Þið étið
hann með augunum! Svei attan! Mér er skap-
raun að sjá ykkur.
— Hvað er að heyra til þin, Fred! Vitan-
lega horfum við á hann. Hvernig getum við
gert annað? Hann er dásamlegur — og svo
er þetta ósvikinn prins — þú verður að muna
það.
Iris vissi hvernig hún átti að tala við Fred.
Ilenni þýddi ekkert að þræta fyrir að sér
litist vel á prinsinn, en Fred stóðst hana ekki
þegar hún játaði það svona góðlátlega.
Henni hafði reiknast rétt. Fred leit að vísu
dálitið grunsemdarlega til hennar, en svo
brosti hann, að vísu með nokkurri tregðu: —
Eg skal viðurkenna að hann er ekki sem bölv-
aðastur að sjá. En samt ....
Iris hló. — Þú ætlar ekki að segja mér að
þú sért afbrýðisamur gagnvart — innfædd-
um manni . . . . ?
— Afbrýðisamur? Herra minn trúr, ef ég
væri það mundir þú ekki lifa lengi.
— Veslingurinn ég. En ég segi þér það satt
að ég ætla mér að lifa lengi. Og hjálpaðu mér
nú úr kjólnum en stattu ekki þarna bullandi.
Fred hafði tapað leiknum. Hann hlýddi
og hjálpaði henni auðsveipur úr kjólnum og
þrýsti henni svo að sér.
— Og svo vil ég ekki heyra meira bull í
kvöld! hjalaði hún við varir hans.
— Nei, nei, stamað’i hann.
Iris lá grafkyrr og starði út í myrkrið
þangað til hún þóttist viss um að Fred væri
steinsofnaður. Þá smeygði hún sér fram úr
rúminu og læddist eins og köttur út úr her-
berginu. Hann mundi alls ekki vakna, og þótt
hann gerði það mundi hann ekki koma inn
í bókaherbergið hennar.
Hún leit út um gluggann. Jú, það var ljós
í bókastofunni. Hún vissi að prinsinn var van-
ur að lesa einn til tvo klukkutíma á hverju
kvöldi.
Hendur hennar skulfu þegar hún færði sig
í kjólinn, sem Fred hafði fleygt á rúmið, og
svo læddist hún út með skóna sína í hendinni.
Dimmt var í stiganum en niðri í forsalnum
var ljós á litlum lampa. Ekki heyrðist nokkurt
hljóð — allir í húsinu voru sofnaðir. Hún
læddist gegnum forsaiinn og inn í lítið her-
bergi, sem vissi út að garðinum. Glugginn
var lokaður að innanverðu, en hún smeygði
upp hespunum og renndi sér eins og áll út
um gluggann og lagði hann aftur á eftir sér.
Svo setti hún upp skóna og hvarf eins og
vofa út í garðinn.
Ali prins sat við borðið með opna bók fyrir
framan sig. Hann leit upp þegar hurðinni var
lokið upp og einhver vera stóð í dyrunum.
— Ailah sé mér náðugur! Hvað á þetta að
þýða?
Hann spratt upp og stóð og starði skelfdur
á gestinn.
— Ali! Iris teygði báða handleggina fram
á móti honum. Ó, Ali, ég er kominn til þin!
RÓSALINDA TRÚLOFAST.
Dimmur skuggi hafði færst yfir andlit
prinsins. Það brann geigvænlegur eldur úr
augum hans er hann leit á rauðhærða kvend-
ið sem stóð fyrir framan hann.
— Hvað á þetta að þýða?
— Eg er komin .... byrjaði Iris aftur.
Prinsinn tók báðum höndum um skrifborðs-
brúnina og sagði ískyggilega róiegur: — Eg
ráðlegg yður að fara inn í gestáhúsið aftur,
jafn hljóðlega og þér komuð — undir eins!
— Fara aftur? Sendið þér mig til baka?
Iris kastaði höfðinu og færði sig nær: — Hvers
vegna viljið þér ekki viðurkenna að þér eruð
jafn vitlaus eftir mér og ég er eftir yður!
Prinsinn rétti úr sér: — Mér er óljúft að
vera ókurteis í mínum eigin húsum, en þetta
er of langt gengið. Farið þér til baka undir
eins, heyrið þér það! Iivað haldið þér að mað-
urinn segi ef hann finnur yður hérna?
— Eg get ekki farið til baka.
— Þá verð ég að bera yður.
— Ef þér gerið það þá hljóða ég. Ali, verið
ekki harðlyndur við mig. Lofið mér að vera
hérna. Gerið við mig það sem yður sýnist.
Setjið þér mig í kvennabúrið yðar.
Þá hló hann.
Iris fölnaði. Þó að hann hefði lamið hana þá
hefði hún ek-ki sett það fyrir sig, en að hann
skyldi ganga rólega kringum skrifborðið, setj-
ast á borðbrúnina — og hlæja — það var
meira en hún gat afborið.
— Kæra Iris, sagði hann rólega: — Við
lifum á tuttugustu öldinni. Þó að ég væri all-