Fálkinn - 08.01.1954, Page 4

4
FÁLKINN
Margaret Kose í samkvæmi með Peter Alstair AVard, 2. syni Dudley lá-
varðar. Hann er 24 ára.
MARGARET ROSE
VII. G It E I N .
ANGURGAPI Á HESTBAKI.
Margaret Hose er lagið að taka á
móti gestum, og oft mjnnist ég þess er
Elisabetli, Margaret og ég vorum að
„leika te-boð“.
Á tebakkanum var mjólk, sykur,
smákökur og svo te i sfórri könnu.
—- Góða, lofðu mér að hella i boli-
ana í dag, sagði Margaret.
— Jæja, 'þá það, sagði cg. — En
mundu að þú verður að haga þér prúð-
mannlega og sjá um að gestirnir þínir
kunni við sig hjá ])ér, og þú verður
að tala við j)á meðan þú berð teið
og kökurnar á milii. Annars jiegja
allir og þá ieiðist fólkinu.
Margaret Hose var fljót að lœra. Eft-
ir fáeinar mínútur höfðu allir fengið
te og samtalið gekk tétt og leikandi.
— Hvernig gekk þetta, Crawfie?
spurði hún á eftir.
— Ágætlega. Þú verður áreiðanlega
dugleg húsmóðir með tímanum.
Síðar — í Windsor-höll — fékk ég
að sjá að spá mín hafði ræst. Mar-
garet Rose reyndist frábær húsmóðir
í samkvæmunum. Og i teboðunum
sýndi hún sama töfrandi látbragðið,
sem alltaf hafði cinkennt móður
hennar.
Þó að hún virðist litil og fremur
veikluleg er hún tápmikil samt. Eg
ætla að segja sögu scm sýnir þetta.
Eg stóð ásamt sir Darmot Kavanagh
og horfði inn á reiðbrautina við
Holyport skammt frá Windsor. Þar
voru hesthús reiðmeistarans Horace
Smith. Og það lá við að ég tæki and-
köf er ég sá Margaret Itose á einum
hestinum, að æfa sig í torfæruhlaup-
um, en þessi hestur var óviðráðan-
legur og nú setti hann hana af baki.
Við sáum að 'hún komst á bak aftur,
en svo setti klárinn hana af sér i
annað sinn. En þótt lítil væri, gafst
hún ekki upp og komst á bak i þriðja
sinn. Þá var það scm sir Dermot sneri
sér að mér og sagði:
— Þetta má ekki svo til ganga,
Crawfie I
En nú ]>eysti Margaret Rose á ný-jar
torfærur.
Við þorðum varla að draga andann.
Eg hafði ckki augun af henni — það
var komið knpp i hana, ég liafði séð
fyrr svipinn, sem var á henni núna.
Hún vildi ekki láta undan.
Og svo skeði það óhjákvæmilega
einu sinni enn. Hesturinn setti hana
nf sér í þriðja sinn og nú var svo að
sjá sem hún hefði meiðst.
En áður en reiðmeistarinn gat
stöðvað hana var hún komin á bak
nftur og nú tókst henni að sitja hest-
inn er hann hljóp yfir torfæruna. Um
leið og hún reið fram hjá mér leit
hún til min sigri hrósandi og ég get
svarið að bún deplaði augunum.
Þegar maður sá hve veikluleg hún
var að líkamsbyggingu hefði maður
getað svarið fyrir að hún gæti verið
svona djörf. En svona var hún. „Jock“
hét hestur, sem konungurinn hafði
keypt og sem þótti ætla að verða við-
sjálsgripur. Jafnvel hestastrákarnir
fóru varlega þegar þeir þurftu að
koma nærri honum.
En Margaret Rose sinnti engum að-
vörunum. — Eg er ekkert hrædd við
hann, sagði hún.
Eg sá hana fara inn í básinn til
hans og það var enga hræðslu á hcnni
að sjá. Og það var líkast og Jock skildi,
að þarna var manneskja, sem ekki var
hrædd við hann — og sem honum
þýddi ekki að ybba sig við — því að
hann stóð þarna ljúfur eins og lamb.
Margaret Rose var ekki hrædd við
hunda heldur. Einu sinni hafði
„Ching“, ljónahundur frá Tíbct verið
úti einn, en þegar liann kom heim
var fullt af þistlum í lubbanum á
honum. Hann var geðvondur og glefs-
andi og víldi ekki láta okkur tína úr
sér ]>istlana.
— Lofðu mér að reyna, Crawfie!
sagði Margaret Rose.
Ilún tók í hálsbandið á hundinum
með annarri hendi en :neð hinni fór
hún að tína úr honum þistlana — og
nú gerði hann ekkert illt af sér.
Margaret Rose synti ágætlega. Einu
sinni meðan hún var í Suður-Afríku-
ferðinni, var hún úti með kunningjun-
um og þeim kon: saman um að fara
að synda. Þetta var við ósa. Hickman
River, og prinsessan synti svo langt
út að hún lenti i hættulegum straumi.
En samt fór allt vel.
Þegar Þjóðverjar voru að gera
sprengjuárásirnar á England æðraðist
Margaret Rose aldrei, en var furðu
róleg. í Windsor-höll höfðu verið
gerðar sérstakar öryggisráðstafanir
vegna systranna, hvenær sem loft-
varnarlúðrarnir hcyrðust og tilkynnt
var „Flugvél í augsýn". Ef við vorun:
úti á gangi kom jafnan brynvarin
bifreið til okkar til þess að veita okk-
ur skjól.
Þetta fannst Margaret Rose spenn-
andi. — Sjáðu, þarna kemur hún,
Grawfie! kallaði hún og benti.
Það var alltaf vandkvæðum lmndið
að komast inn í bifreiðina, allar þrjár
og með hundana með okkur. Því að
Margarct Rose vildi aldrei heyra ann-
að nefnt en að hundarnir kæmu lika.
Hún gætti þess vandlega að flýta sér
aldrei, heldur verða síðust inn i bif-
reiðina, til að sjá sem mest af því,
sen: var að gerast i loftinu.
— Aldrei skal ég giftast manni, sem
á bágt með að hlæja! Hún hefir ef lil
vill aldrei sagt þetta berum orðum,
en ég vcit að þau eru letruð í hug
hennar. Henni er lítið Um þá gefið,
scn: eru formfastir og hátíðlegir.
Eg man eftir hve lítið henni var
einu sinni um einkar aðalaðandi ung-
an mann. ITún var sem sé hálfhrædd
um að hann væri heimskur.
Einu sinni þegar ég var á gangi
með henni segir hún allt í einu: —
Heldurðu að liann sé heimskur,
Crawfie?
Eg hikaði dálítið áður en ég svaraði
henni. En svo hugsaði ég sem svo,
að ef henni ætti að geta orðið nokkur
leíðbeining að svári n:in, þá yrði það
að vera í fullri hreinskilni.
Eg sagði: —• Eg man að þegar ég
var lítil var ég vön að horfa á einn
lítinn frænda minn þegar hann var að
leika sér að tindátunun: sínum. Það
kom fyrir að hausinn hrökk af ein-
hverjum dátanum og þá var hola eftir
ofan í hálsinn. Þá var þessi frændi
minn vanur að stinga eldspýtu ofan i
holuna og segja að hún gerði sama
gagn. Ef ég á að segj’a þér meiningu
mína, þá finnst mér þessi ungi maður
svipaður dátanum.
Margaret Rose fór að skellihlæja og
minntist ekki frekar á piltinn.
Eg veit að henni mundi ekki falla
að eignast mann, sen: hún gæti haft
i vasanum. Margaret Rose mundi
aldrei una sér í hjónabandi með þess
háttar manni.
Og lika er ég viss um að hún mundi
aldrei giftast manni, sen: ekki hefði
gaman að því sen: spaugilegt er. Við-
borf hennar til hjónabandsins er heil-
brigt og blátt áfram. Ef luin hittir
ekki á „þann rétta“ iheld ég að hún
kjósi miklu hehlur að pipra.
Flestir ungu mennirnir, sem hafa
umgengist Margaret Rose hafa verið
skemmtilegir og ræðnir. Meðal þeirra
voru margir af gömlun: höfðingjaætt-
un: ko:::nir og erfingjar að miklum
eignum.
Meðal þeirra var t. d. Johnny Dal-
keith hinn rauðhærði, erfingi að titl-
inum „hertogi af Ruccleueh“ og öllum
eignum þeirrar gömlu skotsku ættar.
Dakeith lávarði féll sveitalífið betur
en hið erilssama stórborgarlif. Hann
bafði gaman af hestum og útreiðar-
un: eins og Margaret Rose. Þeim hefir
vafalaust komið vel saman, en aldrei
var talað un: það í alvöru að þau
mundu verða hjón.
Billy Wallace, sem var sonur hins
látna þingmanns Ewan Wallace, er
maður gamansamur og talsvert heill-
andi. Var mikið talað un: að 'hann ætti
að verða maður prinsessunnar, því
að hún heknsótti móður hans með
stuttu millibili.
Mark Bonham-Carter var einn
]>eirra ungu manna, sem oft sást á
mannamótum með Margaret Rose,
þegar hún kaus að snæða miðdegis-
verð á kyrrlátum gildaskála I Soho
eða koma á veitingastað eftir leik-
hústíma. Hann er sonarsonur Asquilhs
lávarðar.
Peter Ward, sonur Dudleys lávarð-
ar, dró sig mikið eftir Margaret Rose
un: tí:::a. Sömuleiðis „Sunny“ Bland-
ford, sonur hertogans af Marlborough.
Og margir, margir fleiri.
MARGARET OG TOWNSEND.
Sá scm síðast hefir verið nefndur
upp á síðkastið sem mannscfni Marg-
aret Rose er Peter Townsend ofursti.
Hann er nákominn konungsfjölskyld-
nnni og hefir í mörg ár verið „deputy
master of the l:ousehold“ eða eins
konar yfirbryti í Buckingban: Palace.
Un: líma gegndi hann stallmeistara-
stöðunni hjá Elizabelh droltningu og
var í fylgd með henni er hún fór til
Norður-írlands í sumar. í þessari
ferð var hann — sér til mikillar furðu
— allt í einu skipaður flugmálaráðu-
nautur breska sendiráðsins i Brux-
elles. Það var sagl að ástæðan til þess-
ara stöðuskipta væri sú, að of vingott
þætti með honum og Margaret Rose.
Townsend ofursti gat sér frægðar-
orð sen: flugmaður á slriðsárunum og
eignaðist fjölda heiðursmerkja. Hann
er þrjátíu og átta ára og fráskilinn.
Ivona hann var Rosmary, dóttir Han-
bury hershöfðingja og eignuðust þau
tvo drengi.
Upp á síðkastið hefir margt verið
skrafað og skrifað um að Margaret
Rose þjáðist af vonlausri ást til Peter
Townsend. Voru það einkum erlcnd
blöð sem gerðu sér tíðrætt um þetta,
en ensk blöð, sérstaklega „Daily
Mirror" skrifuðu mikið um það líka,
og „Daily Mirror“ efndi lil skoðana-
könnunar meðal lesenda sinna un:
það, hvort Margaret Rose skyldi leyft
að giftast Pétri sínum. Flestir svöruðu
spurningunni játandi. Onnur blöð
fordæmdu þessa blaðamennsku „Daily
Mirrors", en konungsfjölskyldan hefir
ekkert lagt til málanna. Enn er óséð
hvernig þessu máli reiðir af.
AD vera prinsessa er ])að sama og að
vera starfandi kona. I stofunni, sem
Margaret Rose notar sem skrifstofu
í íbúð sinni í Buckinghan: Palace, er
eins mikið að snúast og i hverri ann-
arri skrifstofu. Þar tekur hún á móti
tylftum bréfa á hverjum degi, og svar-
ar þein: með aðstoð ihirðdömu sinnar.
Oftast er hún komin að slcrifborð-
inu sinu, en þó þykir henni ckki gan:-
an að fara snemma á fætur. Mary
drottning, amma hennar, sagði ofl
við hana að klukkutímarnir fyrir há-
degi væru besti ti:::i dagsins, en Mar-
garet kann ekki að meta þá lífsreglu.
— Þú vcist það, Crawfie, sagði hún
eint: sinni við rnig, — að maður getur
unnið mikið þó að maður liggi kyrr.
Það er mikið til í ])éssu. Fólk sem
vinnur mikið veit hvers virði það er
að fá algera hvíldarstund. Margaret
þykir gott að liggja í rúminu með út-
varpið og bókina eða bréfin sín. Ef
hún hefði fæðst þegar ]>að var tíska
konungsfólksins að hafa hirð um sig
i rúminu, hefði hcnni þótt gaman að
lifa.
Á píanóinu i dagstofunni liggja
nöturnar hennar, lög úr ameriskum
glaumleikjum. Hjá grammófóninun:
er hrúga af ýmiss konar dansplötun:.
Og þar er líka canasta-borð. Þessi
stofa var forðum leikstofa þeirra
systranna.
Margaret Rose les eingöngu nýtísku
bókmenntir. Hún hefir ávallt gert það.
Litla stúlkan sen: fleygði frá sér „Alice
í Undralandi“ af þvi að henni fannst