Fálkinn - 08.01.1954, Qupperneq 8

.... Og ennþá, svona mörgum árum síðar, heyrði liún rödd Johns:
„Minnstu ekki á það, Ellen. Ég afber það ekki í annað skipti .“
PEGGY GOLTZ:
Neinn óveðrið öshmr
Hún vissi hvernig faðir hans
hafði verið og óttaðist að dreng-
urinn mundi verða eins. En þá
fann hún að henni hafði
skjátlast og minntist orðanna:
„Dæmið ekki“.
ELLEN CASTAIR steig fast á
bensíngjafann. Mjóar en sterkar
hendurnar héldu fast um stýrið
— hún beitti öllum líkamanum
til að halda bifreiðinni réttri í
fárviðrinu, sem ólmaðist milli
sandhólanna. Hún beygði sig fram
og þótti vænt um að baráttan við
ofviðrið bægði henni frá að
hugsa. En að baki meðvitundar
hennar var þessi hugsun sífellt
að kvelja hana: „Ég vissi cilltaf
að það mundi fara svona! Ég liefi
alltaf vitað að Robert mundi fyrr
eða síðar haga sér eins og bleyða
— álveg eins og hann faðir hans
gerði! — Bleyða — bleyða!
„Drottinn minn!“ sagði hún
allt í einu upphátt, ,,ég elska þá,
en þeir eru einskis virði!“
Fleki á stærð við gluggahlera
þeyttist yfir veginn, það voru að-
eins fáir þumlungar milli hans og
bifreiðarinnar. Ellen kippti í stýr-
ið og sneri bifreiðinni undan.
Henni tókst að varast fenið við
vegarbrúnina.
Og sífellt heyrði hún rödd sýslu-
mannsins úr símanum fyrir eyr-
unum á sér: ,,Er það frú Castair’
Þetta er Walter Hunter .........
mér þykir leitt að þurfa að gera
yður órótt, en ég neyðist til að
láta yður vita að við höfum
stungið honum syni yðar inn ....
Nei, ekki sérlega alvarlegt —
hann ók á hestvagn frá einum
bænum hérna í grenndinni, kart-
öflurnar þeyttust út um allan veg,
hesturinn fældist og bóndinn sem
ók vagninum handleggsbrotnaði
.... Sonur yðar segir að hann
hafi ekki hugmynd um að hann
hafi rekist á neitt — en við urð-
um að taka hann fastan, því að
hann ók áfram eftir áreksturinn
án þess að skeyta um að hjálpa
.... Persónulega held ég að hann
muni ekki hafa vitað neitt um
þennan árekstur heldur. Hér er
óstjórnlegt veður, og undir slík-
um kringumstæðum er hugsan-
legt að maður í bil taki ekki eftir
hvort hann snertir vagn þegar
hann þýtur framhjá. Hafnsögu-
stöðin segir að vindhraðinn sé 80
mílur á klukkustund. Ef þér getið
komið hingað þegar veðrinu slot-
ar, og talað nokkur alvöruorð við
son yðar þá væri það gott.“
En Eilen hafði ekki beðið þess
að veðrinu slotaði.
Robert vissi að hann hafði
rekist á vagninn! Veðurhæðin
var orðin enn meiri núna, en hún
mundi verða vör við það samt
ef hún snerti annan vagn. Robert
var alveg eins og faðir hans —
hann hélt að vingjarnleg fram-
koma og smálygi gæti forðað
honum frá frekari óþægindum.
Eitthvað hart rakst í bílinn
aftanverðan svo að hrikti í og
bíllinn hrintist áfram. Ellen barð-
ist við að halda honum á veg-
inum.
„Ég verð að komast áfram!“
hrópaði hún í örvæntingu. „Og
það er mér að kenna að þetta
fór svona — það er viðkvæmni
minni og undanlátssemi að
kenna!“
Og hugur hennar hvarflaði til
baka, alit til 1918, er hún starfaði
sem hjúkrunarkona í Treville.
John hafði verið fluttur særður
í spítalann af vígstövunum. 1
nætur og daga hafði hann bylt sér
stynjandi í rúminu og í óráðinu
hafði hann hrópað: „Nei, ég vil
ekki gera það! Ég get ekki gert
það! Get ekki!“
„Hann var svo ungur þá,“
hugsaði Ellen með sér. „Tuttugu
og þriggja ára — drengur! Ég
var tuttugu og fimm — og kona.“
Undir eins nóttina sem hann kom
á spítalann vissi hún að hann var
hennar. Hún hafði gert það sem
hún gat fyrir hann, og hún hafði
átt í stríði við læknana þegar
þeir sögðu að nauðsynlegt væri
að taka af honum fótinn. Og hún
hafði sigrað. John hennar gekk
á tveimur heilum fótum í dag —
þó að hann væri stinghaltur.
Rokið feykti kræklóttri grein
á framrúðuna en hún gerði ekki
tjón. En þegar Ellen sá þessa
grein minntist hún ósjálfrátt
gönguferðanna sem hún og John
höfðu farið um skógana kringum
franska spítalann. Hún rriinntist
gamla veitingahússins, þar sem
þau höfðu drukkið ágætt franskt
vín og undrast að þarna — svona
nærri víglínunnni — sæust eng-
in verksummerki styrjaldarinnar,
nema sjálfur spítalinn. — Þau
voru nýkomin úr skógarferð einn
daginn er þeim var sagt að óvin-
irnir hefðu sótt fram og að spítal-
inn væri kominn í skotfæri fall-
byssanna. Skothríðin gæti hafist
þá og þegar .........
Ósjálfrátt tók Ellen eftir grein-
um og spýtnabrotum, sem komu
siglandi á móti henni. Hún snar-
beygði til hliðar til að verða ekki
fyrir þeim, ók sandinn dálítinn
spöl og svo upp á veginn aftur.
Og sí og æ meðan hún var að
stýra bílnum þannig að hún ræk-
ist ekki á ruslið sem vindurinn
feykti með sér, sá hún fyrir innri
sjónum sínum John standandi á
blettinum fyrir utan spítalann,
teinréttan og starandi — alltof
starandi — til austurs, með titr-
andi varirnar.
Hún gat séð sjálfa sig brosa
hikandi er hún tók hendinni á
handlegginn á honum, og heyrt
sjálfa sig segja: „Flónið þitt —
að standa hérna úti! Viltu endi-
lega verða fyrir sprengjubroti
aftur?“
Og ennþá, svona mörgum árum
síðar, heyrði hún rödd Johns,
iskrandi og efandi, fyrir eyrum
sér: „Minnstu ekki á það, Ellen!
Ég afber það ekki í annað skipti,
ég segi þér það satt. Ég get ekki
farið inn á „Engra land“ aftur,
ski'íða þar áfram í myrkrinu, rífa
mig á gaddavír, detta um lík. Ég
afber það ekki! Við vorum komn-
ir að gaddavh’sgirðingum óvin-
anna þegar fæturnir á mér stirðn-
uðu. Hjartað í mér hætti að slá.
Ég gat ekki haldið áfram, Ellen,
ég gat ekki skriðið áfram. Kelly
skipaði mér að halda áfram —
en ég gat það ekki! Ég hélt, dauða-
haldi í slitur af gaddavír, fann
gaddana skerast inn i hendurnar
á mér. En ég gat ekki hreyft mig
úr stað, ekki einu sinni þegar
Kelly sagði að ég væri feigur. Svo
skaut Kelly mig í fótinn. Óvin-
irnir heyrðu hvellinn og hófu
skothríð. Þeir náðu í Kelly —
skilurðu. Enginn veit að ég er
ragmenni — enginn nema ég
sjálfur og svo þú, núna. En —
Ellen, ég get ekki horfst í augu
við nýja skothríð! Hvað á ég að
gei’a, Ellen? Verða hérna og
vona að ég verði sæi'ður til bana?
Eða meðganga og koma fyrir her-
rétt? Þú ert svo hraust, Ellen —
segðu mér hvað ég á að gera.
Hún hafði vitað hvað hún átti
að segja, en hún hafði ekki sagt
það. Hún hafði tekið handleggn-
um utan um hann og sagt: „Það
var ekki þín sök, John. Hræðsla
er tilfinning sem getur gripið alla.
Gleymdu þessu!“
„Yfirgefðu mig aldrei, Ellen,“
hafði hann sagt biðjandi. „Þú ert
þor mitt og orka — án þín er
ég ekkert.“
Og í öll þessi ár hafði hún ver-
ið þor hans og orka. Hún hafði
knúð hann fram þegar ástæðurn-
ar ki’öfðust þess og haldið honum
aftur þegar hætta var á að um
of reyndi á hugrekki hans. Hún
hafði logið að honum og á hann
— til þess að hann missti ekki
virðinguna fyrir sjálfum sér.
En núna, þai'na sem hún var
úti í ofviðrinu, fannst henni í
fyrsta skipti að hún hataði John.
Hatrið, beiskjan og fyrirlitningin
sem nú var allt í einu rist í and-
litið á henni, gerði það ellilegra.
Hún hafði forðum ráðið John til
að játa ekki á sig bleyðimennsk-
una. En nú — eftir öll þessi ár
— var hún að hugsa um að gera
játningu sjálf, fyrir hans hönd.
Það voru komnir rauðir dílar
i kinnarnar á henni. „Ég ætla að
segja Robert að faðir hans sé
bleyða. Ég ætla að láta John
skilja hve vesæl ævi bleyðunnar
sé. Ég ætla að segja Robert. hvers
vegna ég barðist af alefli gegn
því að faðir hans tæki við land-