Fálkinn - 08.01.1954, Side 13

FÁLKINN
13
hissa: — Slitið trúlofuninni? Hvernig atvik-
aðist það?
— Það var eiginlega hann sem átti upptök-
in, sagði Rósalinda. — Hann kom hingað
og .... sagði að sér hefði snúist húgur. Og
svo komumst við að þeirri niðurstöðu að við
hefðum gert þetta í fljótræði.
— Skárri var það nú uppgötvunin, sagði
Iris letilega.
— En hvað sagðir þú þá? spurði Suzette
forvitin.
— Eg gat eiginlega ekki sagt mikið. Hann
var ákveðinn í málinu þegar hann kom. Hann
hafði talað við fjölskyldu sína.
-—• Veslingurinn! sagði Iris og settist á
rúmið. — Ertu skelfing beygð?
Rósalind og Suzette litu hvor á aðra sem
snöggvast en flýttu sér að líta annað.
— Nei, svaraði Rósalinda hreinskilin. —
Prinsinn hafði rétt fyrir sér. Það hefði verið.
brjálæði að við hefðum gifst.
— Það segirðu satt. Og sagði ég þér ekki
að þú mundir sleppa slysalaust úr þessu?
— Jú, þú gerðir það.
— Þá er enginn skaði skeður! Iris stóð
upp. — Eg felidi mig ekki við þá tiihugsun
að þú ættir að giftast Tyrkja, og það gerðu
pabbi og Fred ekki heldur. En — vertu hnar-
reist, þeir eru fleiri fiskarnir í sjónum. Hún
klappaði Rósalindu á kinnina. — Eg verð að
fara inn til Freds aftur. Hann er kröfuharð-
asti og rellóttasti eiginmaður í heimi. Plún
fór út með bros á vörunum.
Nú sprakk Suzette. — Hefurðu nokkurn
tíma heyrt aðra eins frekju! Eins og þetta
sé ekki allt henni að kenna. Hún er vitlaus.
— Nei, en hún er töfrandi á sinn hátt, svar-
aði Rósalinda. Maður getur ekki reiðst henni.
— Jú, það get ég! sagði Suzette æst. —
En við skulum ekki eyða tímanum í að hugsa
um hana. John ætlar að koma í matinn.
— John?
— Já, hún mamma bauð honum að koma.
Hún er ekki vonlaus enn um aö fá hann fyrir
tengdason. Það var hæðnishreimur i rödd
Suzette. — Og John þakkaði fyrir. Hann er
alltaf svo kurteis, eins og þú veist.
— Ó, Suzette, mig tekur svo sárt að hugsa
til þín.
— Það tekur því ekki. Eg hefi ekki snefil
af möguleika þar. Nú stendur slagurinn um
þig. Flýttu þér nú að búa þig. Þau eru alltaf
svo óstundvís, öll hin, og ég skal reyna að
tefja þau eins og ég get í baðinu. Og á meðan
geturðu haft John út af fyrir þig.
— Nei, Suzette, ég get það ekki .... ég
þori það ekki ....
— Æ, komdu nú .... Suzette dró hana
með sér.
Rósalinda stóð albúin og beið í salnum
klukkan átta stundvíslega, óró og með annar-
3J,
u m y n
Hvar er málarinn?
legan roða í kinnunum, og John kom á sömu
stundu, formfastur og nákvæmur eins og
alltaf.
Þau voru alein í stofunni.
Hann gekk rólega til hennar en brosið var
hikandi og augun komu því upp um hann að
hann var ekki jafn rólegur og hann vildi
sýnast. Rósalindu langaði allt í einu til að
leggja á flótta, og sagði hikandi: — Gott
kvöld — hinu fólkinu hefir seinkað dá-
lítið .....
— Það er alltaf of seint. Hann reyndi að
tala í léttum tón. — Og hvernig liður þér?
— Eg hefi slitið trúlofuninni minni.....
— Ha? Er slitnað upp úr milli þín og Ali
prins ?
— Já, það er að segja — það var hann
sem sagði mér upp. Hann kom hingað í dag
og hann .... við .... komumst að þeirri,
niðurstöðu að okkur hefði skjátlast ....
— Guði sé lof!
— Eg held að hann hafi haft rétt fyrir sér,
John. Við .... það hefði víst aldrei farið
vel.
— Nei, það hafði ég líka sagt þér fyrir-
fram.
— Þú gerðir það! Rósalinda brosti.
John hló en horfði rannsakandi á hana:
— Og þú, harmar þú að ekki skyldi verða
neitt úr hjónabandinu?
— Nei, ég er glöð.
— Elskaðir þú hann ekki, þrátt fyrir allt?
Röddin var ertandi.
— Prinsinn er göfugur maður.
— Segðu mér nú sannleikann, Rósalinda,
tók hann fram í. — Elskaðir þú hann?
— Nei, ekki hann ........
John lyfti annarri augabrúninni og spurði:
— Þú elskaðir þá annan?
— Svona ætti enginn að spyrja, John. Og
allra síst þú.
— Rósalinda! I tveimur skrefum var hann
kominn til hennar og þrýsti henni að sér. —
I guðs bænum, Rósalinda. Nú megum við
ekki misskilja hvort annað oftar. Þú veist
að ég elska þig.
— Já, ég veit það.
— En elskar þú mig, Rósalinda?
— Já, John. Meira en allt í veröldinni.
— Rósalinda — elskan mín ....
Faðmlögin urðu fastari, munnarnir mætt-
ust.
— Eg elska þig, sagði hann aftur.
— Ó, John, ég var orðin vonlaus um að
við næðum saman, eftir allar þessar mis-
klíðir.
Dyrnar opnuðust og Suzette kom inn. Þau
hrukku hvort frá öðru.
— Eg óska ykkur til hamingju, sagði Suz-
ette hátt og glaðlega. — Það var sannarlega
mál til komið! Hún var ljómandi lagleg í
kvöld og það þurfti glöggskyggni til að sjá
roðann í kinnunum á henni, sem venjulega
var eðlilegur, hafði i þetta sinn verið styrkt-
ur með ofurlitlu af lit.
Hún gekk að kokkteilskápnum. — Heyrðu,
Rósalinda, svei mér ef ég held ekki að þú
hafir gleymt húsmóðurskyldunum, sagði hún
í ertnistón. — Nei, það er svona, — ef ég hefi
ekki gát á hlutunum þá er ekkert í reglu.
Komdu hérna og fáðu þér í staupinu, John!
Suzette hafði aðvarað þau í tæka tíð. Nú
kom Agatha brunandi inn í stofuna og í kjöl-
far hennar Green, Iris og Fred.
Rósalinda laumaði hendinni undir arminn
á Suzette. — Þakka þér fyrir allt, hvíslaði
hún.
Suzette þrýsti að hendinni á henni og sagði
í venjulegum kankvísistón: — Eg veit svei
ekki hvað hefði orðið um ykkur John ef min
hefði ekki notið við?
Og það var meiri sannleikur í þeim orðum
en John og Rósalinda fengu nokkurn tíma
að vita. *
SÖGULOK.
7lý ^ramhaldssaga
• í næsta blaði Fálkans hefst ný, stutt fram-
haldssaga, sem fjallar á hrífandi hátt um ástir
og' vandamál lífsins. Enginn vafi er á ()ví, að
efni siigunnar „I>EGAR IIJÖRTUN MÆTAST“,
i mun eiga mikinn hljómgrunn rneðal lescnda
blaðsins, einkum l)ó hjá kvenþjóðinni. Fvlgist
með þessari hugþckku sögu frá byrjun.
Adamson á undan-
haldi.