Fálkinn - 29.01.1954, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
Vitið þér...?
að með fullkomnustu borunum
sem nú eru notaðir, er hægt að
komast í sex kílómetra dýpi nið-
ur í jörðu?
Það er í sambandi við leit að oliu
sem þessir borar bafa verið gerðir.
En einn bor af þessari lengd vegur
meira en ein stór hraðlestar-eimreið.
að það er komið undir seltu
sjávarins hve mikið kafbátarnir
þurfa af honum í geymana til
þess að báturinn geti farið í kafi?
Það er alkunna að sjórinn „ber þeim
mun betur uppi“ því saltari sem hann
er. Það er léttara að fljóta í sjó en í
ósöltu vatni. Þess vegna þarf meiri
þyngd til að kafbáturinn fari í kaf
í söltu vatni en ósöltu. — Talsverðu
getur munað á þessu, en hve mikið
það verður er komið undir seltunni
og stœrð kafbátsins. Kafbátur í stærra
lagi þarf að fylla á sig um 100 smá-
lestum meira af vatni úti í rúmsjó,
en hann þarf við árósa, til þss að geta
kafað.
að í mörg ár hafa um átta milljón
börn daglega fengið mjólkurglas
fyrir tilstilli hjátparsambands
sameinuðu þjóðanna, UNICEF?
Þó hefir ástandið i heiminum skán-
að svo, að i dag er það aðallega í hin-
um ver stöddu löndum Mið-Ameríku
og Asíu sem á þessari hjálp þarf að
halda núna.
PÍNA, PUSI OG SIGGI SVARTI
1. mynd: Við getum róið yfir til Pínu, segir Siggi svarti. Já, ])að getum við,
svarar Pusi. — 2. mynd: En hvar eru greinarnar, sem við rerum með? segir
Pusi? — 3. rnynd: Svo verða þeir ásáttir um að lirópa á hjálp. Einhver gæti
heyrt tii þeirra. — 4. mynd: Og köliin heyrast. Froskurinn heyrir svo vel.
Hann svarar köllunum og kveðst munu hjálpa. — 5. mynd: Hann syndir að
trjábolnum og reynir að ýta honum á undan sér í áttina til Pinu, en hann
er svo þungur. Hvað'eigum við þá að gera? spyr Pusi. — 6. mynd: Froskurinn
svarar ekki. Hann gargar aðeins. Og þá koma froskar hópum saman frá
landi. — 7. mynd: Þeir synda atlir í áttina til þeirra. — 8. mynd: Og þegar
þeir leggja aliir saman, ber trjábolinn ört í áttina til Pínu.
GÆFUBIÐIN. Framhald af bls. 9.
hún sé að deyja! Verið hjá henni með-
an ég næ i lækni!“
.Toan reyndi að spyrna á móti, því
að hún hélt að maðurinn væri brjál
aður. En hann dró hana nieð sér upp
stiga og inn í herbergi, sem var miklu
óvandaðra en það sem Joan hafði.
Kona tá stynjandi í rúminu. Andlitið
var öskugrátt af kvölum og vott af
svita. Joan gleymdi hræðslunni við
manninn og umhverfið. En hún hafði
ltíið vit ú sjúkdómum.
Konan reyndi að brosa til hennar.
„Þér voruð væn að koma! Maðurinn
minn varð svo hræddur. Við áttum
ekki von á þessu svona fljótt ...“
Nú gat hún ekki sagt meira um sinn
þvi að andtitið afmyndaðist af kvölum.
Og nú skyldist Joan að konan væri að
eiga barn.
Hún reyndi að hjálpa eftir megni,
cn kunni litið til þess, og konan svar-
aði engu. En allt í einu opnaði hún
augun og brosti og hamingjukenndin
varð lesin úr andiitinu, þrátt fyrir
kvalirnar.
Joan vissi ekki livernig ])essi hálf-
timi var að liða, en nú kom snögg-
klæddi maðurinn aftur með læknir-
inn. Læknirinn leit á Joan og klapp-
aði henni hlæjandi á öxlina: „Þetta
er ekki hægt! Farið iþér sem fyrst inn
í herbergið yðar. Eitt barn er nóg
handa mér í einu. Og þetta hérna er
ekkert hættulegt!"
Joan fann að hann ýtti henni út á
ganginn. Hann hefði langað til að
fylgja henni og sjá um að hún kæmist
í rúmið, en liann hafði öðru að sinna
sem var meira áríðandi. Loks komst
hún inn í T)erbergið sitt. Hún stóð
lengi og hríðskalf.
„Nei,“ liugsaði hún með sér, „nei,
Johnny, ég er ekki orðin nógu stór
til þess að gera þetta. Ekki nógu stór!“
Og með skjálfandi hendi tók. hún
símann og hringdi heim. „Ert það þú,
mamma! Viltu koma og sækja mig! Eg
verð að komast heim! Eg vil komast
heim, mamma!“
Fyrsta daginn sem .Toan fékk að
setjast upp í rúminu var hún með fal-
legustu nátthúfuna hennar mömmu
sinnar og með nýtt, faltegt band um
hárið. Herbergið var fullt af böndum,
og eldur logaði á arninum.
Hún var máttfarin, en sæl. Hún
hafði verið mjög veik af inflúensunni
og læknirinn var eitthvað að tala um
að tuin hefði fengið taugaáfall. .Toan
hafði ekki hugmynd um öll ávítunar-
orðin sem hann hafði sagt við for-
etdra hennar. Henni leið vel þar sem
■hún var. Hún heyrði að foreldrar
hennar voru að tala saman í næsta
— . . . . og' mundu nú að láta hana
móður þína kveðja mig áður en hún
l'er. Það er ein af fáum ánægjustund-
um mínum í lífinu.
Það sem steinninn mikli geymdi!
herbergi. Þau töluðu alveg eins og þau
höfðu talað áður en hún fór að elska
Johnny.
Það var Johnny sem liún vildi helst
ekki hugsa um. Hún hafði svikið liann.
En hún elskaði hann enn. Þó að hún
vissi að 'hún fengi aldrei að sjá hann
framar.
Mamma liennar kom inn. „Elsku
Joan mín, nú ætla ég að segja þér dá-
lítið, sem þér keniur á óvænt. Við
höfum hagað okkur eins og kjánar
gagnvart þér, hann pabbi þinn og ég,
cn nú viljum við reyna að bæta úr
því. Eftir fáeinar minútur skaltu verða
hissa."
.Toan sat kyrr i rúminu. Hún þóttist
skilja hvað þetta var. Það var ekki
fyrr en Johnny stóð við hliðina á
henni að hún þorði að líta framan i
hann. Og iþá brosti hann, með tár
i augunum.
„Johnny!“ sagði hún.
„Halló, JoanI“ sagði hann.
Þau brostu hvort til annars. Nú var
allt í lagi, úr því að hún fékk að sjá
hann. Og nú voru ötl vandræði horfin.
Hún var örugg úr því að hann var
Jijá henni.
Hún rétti út höndina og hann tók
i hana. Hönd hennar var hvít og mög-
ur, hans sótbrunnin og sterk. Hann
leit til dyranna. „Eg hefi lofað a?
minnast ekki á það,“ sagði hann. „En
eitt verð ég að segja þér. Eg gerð!
rangt þegar ég ætlaði mér að takn
fram fyrir hendurnar á rás viðburð
anna. Þú ert mín — en bíddu nokh
ur ár.“
„ Eg skal bíða,“ sagði Joan. Og nú
vissi hún að enginn mundi hindra
framar að hún fengi að hitta Johnny
l)venær se mhún vildi — þangað til
hún fengi ástarþroskann. Sú bið varf
bið hennar eftir gæfunni. *