Fálkinn - 11.02.1955, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
EFNILEG STÚLKA. — Þessi litla
stúlka er hvorki að skrifa stíl eða
bréf, heldur er hún að — yrkja. Hún
heitir Martine Toussint Samat, er á
tíunda árinu og líklega yngsti leik-
ritahöfundur Frakklands. Hún hefir
samið leikrit sem heitir „Perlur úr
krystalli“ og hefir það verið leikið
í frönsku útvarpi.
svipurinn kom á liann aftur. Hann
stamaði dálítið. — Tancred Howlat.
Tancred — hann hét Tancred!
Celine fékk svima. Hún bað afsök-
unar — þetta hlaut að vera einhver
misgáningur lijá ferðaskrifstofunni í
London. Hún afsakaði sig og.. sagðist
vona að hann fyrirgæfi þetta.
Hann brosti alúðlega og hún brosti
á móti.
Svo sneri hann frá án þess að segja
orð og gekk áleiðis til Hotel France.
Þegar Celine hafði loksins tosað lafði
Fairlace með sér inn í ársalinn, hafði
liann þegar fengið lykilinn að lier-
bergi sínu hjá Henri, óg svo sem til
að sýna að hann þyrfti ekki á neinni
hjálp að halda hafði hann gengið
beint að lyftunni án þess svo mikið
sem að líta til hennar.
Celine fylgdi Brovvn-fjölskyldunni
að áætlunarbifreiðinni og útlistaði
vandlega fyrir Brown hvar liann ætti
að stíga af. Svo fór hún aftur til
Hotel I'rance og upp á aðra hæð til
að lita eftir hvernig lafði Fairlace
liði.
Henni leið ekki vel. Hún var í öng-
um sínum út af því að liún átti að
fylla út eyðublað, sem Henri hafði
fengið henni. Hún fann hvergi sjálf-
blekunginn sinn og inniskóna ekki
heldur. Hún var sannfærð um að hún
hefði gleymt þeim á herberginu í
París. Og hún sárkv.eið fyrir’morgun-
deginum —þá átti hún að lialda áfram
til frænku sinnar í Antibes. Og hún
fór að gráta þegar Celine sagði henni,
að ekki væri miðdegisverð að fá á
Hotel France.
Celine kom henni i bólið. Henni
bar engin skylda til að gera það, qn
liún var jafnan boðin og búin til að
gera ferðafólki sinu greiða. Hún út-
vegaði lafði Fairlace glas af heitri
mjólk og nokkrar kexkökur, og gamla
konan róaðist brátt. Hún brosti jafn-
vel til Celine og sagðist lilakka til að
sofa lengi í þessu ágæta rúmi, og sagð-
ist vera hætt að kvíða fyrir morgun-
deginum, því að hún væri viss um
að Celine hjálpaði sér.
DEKRIÐ VIÐ MR. HOWLAT!
Celine lokaði hurðinni varlega er
hún fór út. Hún hafði gaman af að
lijálpa lasburða og úrræðalausu fólki
— meira gaman en að taka við skip-
unum sjálfbirginganna. Það gat verið
ömurlegt að koma einn sins liðs í ó-
kunnan bæ, þegar enginn varð til þess
að bjóða niann velkominn. Meðan
hún var á leiðinni niður í lyftunni
datt henni í hug hvort Howlat ætti
kunningja i bænum, og — livers vegna
hafði hann kosið að fara með bifreið
alla þessa löngu leið frá París suður
að Miðjarðarhafi? Það var óliklegt að
hann gerði það af sömu áslæðu sem
lafði Fairlace, sem var veik i járn-
brautárlest og þorði ekki að fljúga.
Og hann var ekki eins og venjulegir
skemmtiferðamenn.
Tancred. Nafnið var að flögra í
meðvitund hennar meðan hún skilaði
Henri eyðublaði lafði Fairlace á af-
greiðslunni. Nú var lnin kölluð í sím-
ann aftur.
Það var húsbóndi liennar á ferða-
stofunni, sem spurði livort lnin hefði
hugsað vel um enska gestinn, lierra
Howlat. Það liafði komið skeyti um
að þetta væri mikilsháttar maður, og
það mælti ekki spara að dekra við
hann og reyna að gera honuin til
hæfis. Celine yrði að sjá um að hann
yrði ánægður með þá fyrirgreiðslu
sem liann fengi af hálfu ferðaskrifstof-
unnar. Forstjórinn sagðist vona að liún
hefði látið hann fá lista yfir veitinga-
liúsin, sem vert væri að mæla með þar
á staðnum. Þegar liún svaraði að hún
hefði liaft mörgu að sinna vegna hinna
gestanna og því miður ekki skipt sér
neitt af herra Howlat, skipaði liús-
bóndinn lienni að fara til hans þegar
í stað og bjóða honum aðstoð sína.
Það var nú ekki hlaupið að því,
hugsaði Ccline með sér, er hún hafði
slitið sambandinu. Herra Howlat
mundi vafalaust vera farinn út og það
var ekki hlaupið að því að leita hann
uppi á öllum veitingahúsunum í bæn-
um. Hún var i þann vegirln að síma
á herbergið hans þegar hún kom auga
á hann við eitt af litlu skrifborðunum
úli í horni i ársalnum.
Það var auðséð að liann vildi helst
ekki láta ónáða sig, en hún þóttist
nauðbeygð til að gera það samt.
Hann stóð liæversklega upp þegar
hún nam staðar við borðið.
—Þér viljið máske fá upplýsingar
um einhverja góða'veitingastaði, sagði
hún og lagði auglýsingapésa á borðið.
En liann leit aðeins sem snöggvast á
hann og spurði: — Hvaða stað mælið
þér með?
SÓLSKIN FRÁ RÓM. — Meðan snjó-
koman og kuldarnir voru sem mestir
norðan Alpafjallanna, var 12—15 stiga
hiti og sólskin í Róm. Það er vorhugur
í ungu stúlkunni sem situr úti með
hundinn sinn og er að lesa, alveg
eins og komið væri sumar.
— Mér er óhætt að mæla með Petit
Palais og Hortense — báðir staðirnir
eru i söniu götu, Rue Carlone. Þeir
eru góðir og ekki mjög dýrir. Og svo
er Rosalie, ofurlítið lengra undan,
þar er hljótt og rólegt og maturinn
ágætur.
— Þ-þá förum við á Rosalie, sagði
hann ofurlítið stamandi. Celine hafði
tekið eílir málfari lians. Það var
auðheyrt að hann fór hjá sér vegna
þess.
Hann roðnaði. — Getið þér komið
núna strax? spurði hann.
— Ég skal vísa yður til vegar þang-
að, herra Howlat, sagði hún alúðlega.
— Ég hélt að þér ætluðuð að koma
með mér og vera gestur minn,
sagði hann brosandi. — V-viljið þér
ekki borða með mér?
Celine var á báðum áttum. Það
mátti skilja þetta sem svo, að hún
hefði verið að mælast til að hann
byði sér, og hún var í vafa um hverju
hún ætti að svara. En það var altítt
að fólk byði henni með sér á veitinga-
hús, og það var ókurteisi að afþakka
boðið. Það var ekki um annað að
tala en þakka boðið og koma.
— Við skulum þá fara strax, sagði
hann.
Það var svalt úti en ekki kalt. —
Það var gaman að ekki skyldi vera
kalt i kvöld, sagði hún. — Veðrinu
hérna við Miðjarðarhaf er ekki treyst-
andi. Stundum er nepjukuldi á kvöld-
in um þetta leyti árs.
Celine stalst til að líta á hann og
tók eftir að slifsið hans var hnýtt
þannig að enginn Frakki liefði getað
leikið það eftir. Hvað hann er lirein-
enskur, liugsaði hún með sér. Það
sópaði að honum, klæðaburður hans
var hispurslaus og glæsilegur um leið.
En hann hefði ekki átt að fara út
án þess að hafa með sér frakkann,
sem hann hafði þegar hann kom úr
vagninum. Því að hún þóttist vera
viss um að liann væri nýstaðinn upp
úr veikindum.
— Teljið þér mig ennþá gamlan
og örvisa mann? spurði liann hlæj-
andi, eins og hann liefði lesið liugs-
anir hennar.
— Ég geri aðeins skyldu mina,
sagði hún. — Það er nauðsynlegt
að vara alla ókunnuga við loftslaginu
hérna við Miðjarðarhafið.
— Þér talið ágæta ensku, ungfrú
Lorier, sagði liann um leið og þau
sveigðu inn í þrönga hliðargötu.
TRA-LA-LA. — Litla stúlkan sýnir
bestu vini sína, þrjá litla, syngjandi
páfagauka, sem virðast hafa eins mikl-
ar mætur á matmóður sinni og hún
af þeim.
STÓRT EGG. — Svona egg þætti hús-
mæðrunum gaman að hafa í jólabakst-
urinn. Það er strútsegg og vegur 1800
grömm eða á við 37 venjuleg hænu-
egg. Maðurinn sem er að sýna mun-
inn á strúts- og hænueggjum, starfar
í dýragarðinum í Niirnberg, en þar
getur fólk fengið keypt strútsegg fyrir
5 mörk stykkið. Sem minjagrip.
Ég er ensk, sagði Celine.
— Er það satt? Honum virtist
þykja vænt um það. — Ég hélt að
þér væruð frönsk.
— Amma min var frönsk og átti
heima í Suður-Frakklandi í mörg ár
þegar ég var barn, sagði lnin. — En
livernig vitið þér livað ég heiti?
— M-maðurinn á gistihúsinu nefndi
nafnið yðar, sagði Tancred Howlat.
— Hann dáist mikið að yður, sýnist
mér. En sagði mér ekki nema hálfa
söguna.
Celine fann að hann horfði fast
á hana i myrkrinu. — Ég hélt að
Henri væri þagmælskur, muldraði
liún.
— Hann sleppti dálitlu úr — nefni-
lega skírnarnafninu yðar, sagði
Howlat.
— Æ, skírnarnafninu. Hún liló. —
Ég heiti Celine.
— Celine. Hann endurtók nafnið
hægt. — Það er sjálfsagt arfur frá
frönsku ömmunni yðar?
— Ég hugsa að það sé stytting úr
Celestine, sagði hún. — Og það tákn-
ar þann, sem snýr bakinu við ver-
öldinni en þráir liimnesk verðmæti.
— Celine, sagði hann aftur. — Það
er fallegt nafn.
Þetta hljómaði eins og gullhamrar.
Celine fór að velta fyrir sér hvort
liann væri að liugsa um að biðja um
leyfi til að kalla hann skírnarnafn-
inu — og biðja liana um að gera eins.
Það lá við að lienni yrðu það von-
brigði að hann gerði það ekki — hún
liafði liugsað um hann sem Tancred
frá þvi fyrsta að hún sá hann.
Tancred ...
HRINGURINN.
Bráðum komu þau að veitingaskála-
dyrunum, með „Rosalie" i neonljósa-
letri yfir innganginum. Þau fóru inn
og brosandi bryti tók á móti þeim og
vísaði þeim á lítið borð úti i liorni.
Á borðinu var blómaglas með rauðum
rósum, sem ilm lagði af.
Celine komst brátt að raun um að
hún hafði ekki verið boðin til að
gegna túlkstörfum. Tancred athugaði
matseðilinn vandlega og pantaði siðan
liiklaust og öruggur, svo að auðséð
var að þetta var ekki í fyrsta skipti
sem hann kom til suðurlanda. Hann
Framhald í næsta blaði.