Fálkinn - 11.02.1955, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Tf
JEAN DARBOT:
14
Fangi hjartans
Framhaldssaga.
gift — en einmitt þess vegna gæti
hann haldið að ég ætli að mis-
nota fórnfýsi hans og neita að
sleppa honum, og svíkja samning-
inn okkar fyrir mitt leyti. Og ég
hefi þegar svikið samninginn, því
að hann fær enga peninga hjá
mér til námsins. Þvert á móti, ég
ét upp það, sem hann ætti að geta
sparað. Hann hlýtur að vera orð-
inn hundleiður á að hafa mig —
hann fær ekki að hafa heimili sitt
í friði — og hann verður að éta
vonda matinn, sem ég sulla sam-
an. En Clyde, ég elska þig — ég
elska þig svo heitt að ég er að
farast. Að sitja svona nærri þér
kvöld eftir kvöld og þora ekki
einu sinni að lyfta hendinni og
strjúka þér hárið! Að heyra fóta-
takið þitt í stiganum á hverju
kvöldi og fá ekki að koma á móti
þér og hlaupa í faðminn á þér og
segja þér hve óumræðilega ég
hafi þráð að þú kæmir. Var ég
ástfangin af þér þegar við gift-
umst? Já, annars hefði ég ekki
gifst þér. En það var ekki eins
og núna — þetta verður erfiðara
með hverjum deginum, hverjum
klukkutímanum og mínútunni. Að
maður skuli geta elskað nokkurn
mann svo,na — ég skil hafmeyj-
una — sem varð að froðu. Þegar
þetta er liðið hjá og ég hefi ekki
ástæðu til að vera hjá honum
lengur, þá ætla ég að verða að
engu, eins og löður á hafinu. Ég
get ekki annað.
„Um hvað ertu að hugsa?“
spurði Clyde og röddin var hás.
„Um hvað við eigum að borða
á morgun," svaraði hún brosandi
án þess að líta upp.
„Æ — og ég sejn hélt að hug-
urinn væri einhvers staðar fjarri
og þú værir að hugsa um ket-
snúða. Þú hefir látið mig vita,
undir rós, að ég ætti að æfa mig
í að steikja ketsnúða."
„Nei, Sylvía, ekki ketsnúða —
ekki ketsnúðana þína, að minnsta
kosti. Má ég ekki búa til miðdeg-
isverðinn á morgun?“
„Staður konunnar er í eldhús-
inu,“ sagði hún og kipraði var-
irnar.
„Ekki þegar konur eins og þú
eiga í hlut. Þú ættir að standa á
stalli með lótusblóm við fæturna."
„Clyde,“ sagði hún og röddin
var örvæntingarfull. „Finnst þér
ennþá að ég hljóti að vera óþarfur
lúxusgripur — manneskja, sem
þú heldur að ekki sé til nema í
kvikmynd, eins og þú sagðir fyrsta
kvöldið. En, Clyde — ég reyni svo
mikið — ég lá vaka.ndi og grét
helminginn af nóttinni, eftir að
þú fannst að fyrstu ketsnúðunum
mínum. Ég get ekki að því gert
þó að ég hafi fengið svona ófull-
komið uppeldi — að ég er ekki
til nokkurs gagns og ætti að
standa á stalli með orkídeum og
lótusblómum. Það væri annað
mál ef ég reyndi ekki — en ég er
öll af vilja gerð að verða góð hús-
móðir!"
Hún fór að gráta og sleppti
prjónunum niður í keltuna og
horfði örvæntingaraugum á hann,
þar sem hann sat á lágum kollu-
stól á gólfinu. Hann greip skær-
in í eirðarleysi og fór að snúa
þeim um fingur sér. Hann kingdi
munnvatninu og talaði lágt og
hjó sundur setningarnar.
Ef maður — tekur tillit til —
hve litla reynslu — þú hafðir,
þegar þú byrjaðir — þá ertu ljóm-
andi dugleg húsmóðir. En ég vil
ekki hafa duglega húsmóður."
Hann gerði punkt við setning-
una með því að reka skæraodd-
inn í fingurinn á sér svo að blóð-
dropi kom út. Þetta var sárara en
hann hafði búist við, svo að hann
fleygði skærunum á borðið og
stóð upp.
„Góða nótt!“ sagði hann snöggt
og gekk fram að eldhúsdyrunum
án þess að líta á hana.
„Clyde!“ Pilsið, sem nú var
nærri fullprjónað, datt á gólfið
þegar hún stóð upp. Hann vildi
ekki snúa sér að henni aftur, en
hróp hennar var svo skerandi að
hann varð að líta við. Hún stóð
með spenntar greipar og neri
þær svo að brakaði í hnúunum.
„Clyde!“ Hún steig skref til hans,
rak tána í prjónadótið og spark-
aði því án þess að taka eftir.
„Clyde, ef þú vilt ekki hafa mig
lengur þá skal ég fara.“
„Ég hefi aldrei sagt að ég vildi
ekki hafa þig, ég sagði bara að
ég vildi ekki hafa duglega hús-
móður.“
„En það er það sem þú ert að
segja — þú vilt ekki hafa mig
hérna.“
„Það er ekki það sama, kján-
irtn þinn. Enginn maður gerir sig
ánægðan með að hafa aðeins
ráðskonu á heimilinu, svo fram-
arlega sem hann er rétt skapað-
ur. Og það er ég, guði sé lof.
Hvernig heldur þú að manni firin-
ist . . .“
Hann gekk til hennar og tók
höndunum fast um upphandleggi
hennar og heit blá augu hans
störðu inn í augu hennar.
„Hvernig heldurðu að manni
finnist að koma hér heim dag
eftir dag og hafa fallegustu kon-
una í heimi sem ráðskonu hjá sér
— með plast-svuntu með bláum
rósum og æpa „maturinn er tilbú-
inn og ég hefi búið hann til sjálf“
og mega ekki — þora ekki annað
en skrækja á móti: „þökk fyrir,
ég vona að hann sé betri en í
gær?“ Hvernig heldurðu að manni
líði að bylta sér andvaka í rúm-
inu nótt eftir nótt (— ég sem aldrei
hefi orðið andvaka áður, jafnvel
ekki í sprengjuárásum — liggja
eins og brjálaður maður og engj-
ast sundur og saman og heyra,
eða minnsta kosti vita, að þú ligg-
ur hinu megin við þilið og að
hurðin er ólæst og að þú ert kon-
an mín, konan mín, heyrirðu það,
samkvæmt lögum og samkvæmt
mannlegu eðli og samkvæmt öllu,
og að ekki er hægt að gera neitt
við þessu. Ekki annað en reykja
vindlinga svo að hundruðum skipt-
ir og brjóta heilann um hvort mað-
ur ætti ekki að fara á fætur og
mölva í mél það sem hendinni
verður næst! Hvernig heldurðu að
það verki á mann að sjá þig fara
in,n og út úr baðklefanum í nátt-
fötunum hálfhnepptum — að
standa hjá þér í eldhúsinu og
þurrka upp og þora ekki að hreyfa
sig eitt skref, af því að maður
er hræddur við að flytja sig og
að eitthvað gæti hlotist af því.
Hvernig heldurðu að manni sé
innanbrjósts þegar þú ert að lesa
í blaðinu yfir öxlina á mér og ég
finn andardrátt þinn á hálsinum
á mér og hárlubbinn á þér kitlar
man,n á enninu. Maður er nærri
því meðvitundarlaus af þrá eftir
þér og þorir ekki að draga and-
ann, þorir ekki að segja neitt, af
því að maður er hræddur við að
fuðra upp og verða að ösku. Ur
hvaða efni heldurðu að ég sé.
Hvernig heldirðu að manni finn-
ist þetta?
Hann hristi hana svo að lokk-
arnir blöktu, og hún brosti
blíðlega til hans og sagði:
„Og hvernig heldur þú að það
sé að vera fyllilega venjuleg kona
og elska mann svo heitt að maður
væri reiðubúin til að ganga í
dauðann fyrir hann, og að vera
með honum að staðaldri, en þora
ekki einu sinni að líta á hann, af
hræðslu við að hann sjái hve heitt
maður elskar hann? Hvernig
heldur þú að mér líði hér,na inni
að heyra þig kveikja á eldspýtum
sí og æ til að kveikja í öllum vindl-
ingunum þínum, og vita að maður
er konan þín, en geta aldrei að ei-
lífu gert neitt við þessu? Hvernig
heldirðu að mér líði ?“
Þau mættust eins og tveir skóg-
areldrar sem hoppa yfir höggna
geil. Armar hans voru eins. og
járnhringur kringum hana og
hendur hennar hnýttar um
hnakka hans. Hún fann líkama
hans þrýstast að sinum og heitan
munn ha,ns við varir sínar, og hún
varð að engu, hún varð haflöður,
heitt haflöður, hvítt eins og gló-
andi járn, löður sem gekk í hring-
iðu, flaug og flaut og söng og dó
í hafið.
Endalaus tið rann hjá í þrum-
andi eilifðum og hvislaði sekúnd-
um og dimmt hafið - bar hana
á botnlaust dýpi og svo lyfti bjart
ljós henni upp í óendanlegar hæð-
ir. Þegar hafið hafði kyrrst og
Ijósið hafði slokknað, stóð hún
kyrr og þögul, og allt var hljótt
kringum hana. Hún fann varir
hans strjúkast létt um sínar, og
hún heyrði hann hvísla:
„Ég elska þig — elska þig,
Sylvía!“
„Elska þig — elska þig!“ hvísl-
,aði hún aftur, eins og bergmál.
Hann kyssti hana aftur og koss-
inn ætlaði aldrei að enda. En loks
sleppti hann henni, handleggir
hans féllu máttlausir niður með
síðunum og hann hallaði sér fram
og andvarpaði um leið, en enni
hans nam við öxlina á henni.
„Mér finnst ég hafa gengið þús-
und mílur. Ég get ekki hreyft
mig. Ég ætla að standa hérna í
nótt og sofa með ennið við öxlina
á þér,“ muldraði hann.
Hún strauk honum hárið og dró
hann hægt með sér að sófanum,
settist þar og dró hann með sér,
og enni hans var ennþá við öxl
hennar.
„Clyde,“ sagði hún hljóðlega og
undrandi. „Þetta getur ekki verið
satt — getur ekki verið satt. Hef-
ir þetta dásamlega komið fyrir
okkur — eða er okkur að
dreyma?"
„Vektu mig þá að minnsta
kosti ekki,“ sagði hann.
„Þú!“ ságði hqn og strauk svart
hárið. „Þú!“
„Þú!“ sagði hann. „Þú og ég!
Við!“
Allt í einu lyfti hann höfðinu
ög brosti, greip hendur hennar og
kýssti þær.
„Ég þykist finna að okkur sé
ekki að dreyma,“ sagði hann.
„Þetta er veruleiki. Við erum vak-