Fálkinn - 10.02.1956, Blaðsíða 8

8
F Á L KIN N
AÐ 'hafði rignt allan dagini). —
Nokkruni sinnum hafði lestin orð-
ið að staldra -við siðustu tólf tímana.
stundum fimm mínútur og stundum
tíu, tvívegis hafði hún staðið kyrr í
kortér. Evelyn Baird var að verða
vonlaus um að komast nokkurn tíma
á leiðarenda. Hún hafði missl alla
tilfinningu fyrir stað og tima.
Þetta var eins og ferð sem ekki átti
sér neitt upphaf — og ekki heldur
endir. Henni fannst lnin umlukt ver-
öld, sem aðeins var fjöll, frumskógur
og rigning. Hvergi er jafn ömurlegt
í veröldinni og í Suðvestur-Kína
þegar rignir.
Enn einu sinni beitti lestarstjórinn
hemlunum. Lestin tók kipp og stað-
næmdist. Evelyn þrýsti nefinu að
rúðunni og góndi út í rigninguna, en
nú var að verða dimmt, og hún gat
ekki séð annað en nokkur flöktandi
ljós-
Hún settist aftur og andvarpaði. Leit
til Roberts, sem sat í klefahorninu og
svaf. Hann var svo þreytulegur og
beygður. Allt í einu hrökk hann við,
deplaði augunum og leit kringum sig,
ringlaður.^
„Ég hefi víst sofið,“ muldraði hann
svo.
Það var hljótt áfram. Evelyn hélt
áfram að horfa út um gluggann, og
Robert var að vakna. Hann tók vega-
bréfið sitt upp úr innri vasanum og
leit á það — án þess að skoða það.
Loksins sagði hann:
„Mér þykir þetta leitt þin vegna.
Eina huggunin er, að nú eru ekki
nema tvær dagleiðir til Hanoi,
lcannske þrjár. Það er aldrei háegt
að treysta þessum járnbrautum hérna.
En ef þú kemst til Hanoi verður ferðin
greiðari. Það eru daglega fhigferðir
þaðan til Hongkong og Singapore.“
Hún tók eftir að hann sagði „þú“
en ekki „við“. Það sýndi að liann
hafði lagt sér orð hennar á minnið.
Hann gerði sér Ijóst að hún mundi
skilja við hann undir eins og þau
kæmu i siðmenninguna aftur. En það
var ekki rétti tíininn til að tala um
það nú.
„Ætli við komumst nokkurn tíma
til Hanoi?“ spurði hún vonleysislega
og sneri sér að honum. „Veistu eigin-
lega nokkuð hvar við erum?“
„Nei, en ég skal reyna að komast
að því.“ Hann stóð upp og fór út í
gánginn og henni þótti eiginlega vænt
um að fá að vera ein og geta bugsað
um atburði siðustu daga í næði.
Það voru ekki nema tveir dagar
síðan Robert hafði verið í besta skapi
og litið björtum augum á framtíðina.
Hann var að starfa fyrir námufélag
og vantaði ekki nema undirskriftirn-
ar að samningi. Þá kom það á daginn,
að það voru japanskir peningar, sem
stóðu að baki þessu félagi, en að
starfa fyrir Japana var hættulegt í
Kína um þessar mundir. Að vísu 'hafði
styrjöldin milli Japans og Kína ekki
enn borist til héraðsins, sem námurn-
ar voru í, en það gat orðið þá og
þegar.
Að visu var það aðeins orðrómur,
sem sagði að peningarnir væru jap-
anskir, en orðrómurinn hafði borist
í bæinn. Undir miðnætti hafði trú-
boðinn, sem Robert og Evelyn gistu
hjá — í 'bænum var ekkert gistihús
— fylgt þeim á laun á stöð frönsku
'lestarinnar til Indókina, til þess að
forða þeim úr yfirvofandi hættu.
Og þetta var í fyrrinótt.
Hún hafði fagnað sigri er hún var
komin á brautarstöðina, sem franskir
hermenn héldu vörð um, og hrósað
happi er lestin brunaði burt frá stöð-
inni.
Hún gat ekki áfellst Robert fyrir
að hafa sofið áðan, þvi að hún vissi
að hann hafði vakað alla nóttina áður.
með skammbyssuna viðbúna.
En þetta var ekki aðalatriðið.
Evelyn fannst aðalatriðið vera það,
að þau hefðu alls ekki þurft að leggja
sig í þessa liættu. Robert hefði átt
að athuga málið betur, áður en hann
tók þetta starf að sér. Hvað stoðaði
að hann hafði ágætt vit á námum, úi
því að hann kunni ekki að gæta sin
í öðru?
Flestir á hans aldri og með líku
starfi höfðu þegar komið fyrir sig
fótum á trauslari grundvelli. En Ro-
bert hafði oftar en hollt var léð vafa-
sömum fyrirtækjum nafn sitt — hann
var enginn kaupsýslumaður, heldur
vérkfræðingur. Einkennilegt að hafa
svona gott vit á sumu, en vera jafn
lélegur mannþekkjari og hann var ...
Það var sagt að hann gæti þefað
uppi olíulindir og námur. Mörgum
hafði hann hjálpað til frama — frama
sem hann hafði aldrei hlotið sjálfur.
Einu sinni hafði Evelyn fallið þetta
vel. Það var þegar hún þóttist viss
um að hann mundi hljóta frama sjálf-
ur. En nú höfðu þau verið gift í tólf
ár og cftir þráfelld vonbrigði var hún
komin á þá skoðun, að hann væri „lé-
legur kaupsýslumaður“.
Það var líka fleira sem kom til greina
og olli því, að hún varð að láta hann
sigla sinn sjó. Fyrst og fremst dreng-
irnir þejirra tveir, Robjert litli og
John, sem voru í heimavistarskpja í
Englandi. Henni þótti hræðilegt að
vera án þeirra. Og liún þráði að eign-
ast heimili, þar sem hún gæti verið
með drengjunum.
Hún hafði neitað sér um þetta Ro-
berts vegna. Hann hafði lofað henni,
að undir eins og hann næði fótfestu,
skyldu þau setjast um kyrrt. En hann
hafði ekki fengið þessa fótfestu enn,
og horfurnar voru litlar á því að
hann fengi hana nokkurn tíma.
Evelyn rjálaði með fingurgómunum
við rúðuna, sem regnið dundi á í si-
fellu. Kannske hafði hún elskað liann
lieitar þá, og þess vegna fundist að
hún gæti fylgt honum um allan hnött-
irin? En hún var orðin sárleið ó skip-
um, jórnbrautum, fiugvélum og gisti-
húsum ...
„Halló, ertu í heimspekilegum hug-
leiðingum enn]iá?“ Það var Robert,
sem kom aftur inn í klefann.
Henni brá er hún heyrði röddina.
Fannst sem eitthvað mundi vera á
seyði — datt í hug, að kannske mundu
þau ekki komast ti! Hanoi.
„Það er leitt, góða mín — en það
er svo að sjá sem við getum ekki kom-
ist lengra í kvöld. Við verðum að
vera hérna í nótt.“
„Guði sé lof að við höfum klefann
til að vera i.“
„Það er ekki svo vel. Lestin snýr
við eftir hálftíma. Við erum stödd
i smábæ, sem heitir Mungsi ...“
„Ég kannast ekki við hann,“ sagði
Evelyn.
„En það geri ég — eða réttara sagt,
ég hefi spurst fyrir um hann. Það er
fiönsk stöð, og hér er gistiliús ...“
„sem vafalaust er liræðilegt,“ tók
Evelyn frarn í.
Robert yppti öxlum, tók gráa jakk-
ann hennar og hjálpaði henni í. Hún
hlakkaði til þegar hún gæti liætt að
■ ganga í ferðafötum, — það hafði hún
gert i siðustu tíu árin. Robert tók
um herðar hennar og þrýsti henni að
sér og sleppti svo.
„Nú, Robert?"
Kúlíar komu og báru farangur þeirra
að léttikerrunum, sem stóðu skammt
frá.
„Erum við einu gestirnir hér?“
spurði Evelyn.
„Það er svo að sjá.“
Sem betur fór var hætt að rigna er
þau fóru af brautarstöðinni, en göt-
urnar voru eitt forardíki, ef götur
skyldi kalla. Robert sagði henni að
bærinn hefði áður verið stór járn-
brautamiðstöð, en væri það ekki leng-
•ur og síðan hefði öllu hrörnað.
Evelyn fannst margra mílna leið i
gistihúsið, sem þau áttu að dvelja i
um nóttina. Hotel Imperial hét það.
Fyrir tveimur dögum höfðu þau verið
flóttamenn og gátu hæglega orðið það
aftur, ef það bærist út að Robert starf-
aði fyrir Japana.
Hins vegar voru litlar líkur til þess,
því að enginn gat vitað fyrir, að lestin
slöðvaðist í Mungsi. Hvernig sem allt
var, varð hún að reyna að taka þvi
sem að höndum bar og hlakka til
endurfundanna við drengina sína.
Það hækkaði á henni brúnin þegar
hún sá gistihúsið, því að það var
talsvert stærra en hún hafði búist
við. Hún tók eftir að múrgarður var
kringum bæinn.
Hún lieyrði klukkur hringja og
hrollur fór um hana, því að hún vissi
að hringingin þýddi að bæjarhliðun-
um yrði lokað og verðir settir við
þau.
Og þá voru þau lokuð inni, eins og
rottur í gildru.
Þeim var visað til herbergisins.
„Hér eru víst fremur lítil — þæg-
indi,“ sagði Robert og svipaðist um
í herberginu, sem Kinverjinn sem
fylgdi þeim, var að reyna að lýsa
upp með oiíulampa, sem hann hélt
liátt, til þess að. birtuna legði sem
víðast.
„Er ekki rafmagn hérna?“ spurði
Evelyn liikandi.
„Jú,“ svaraði Klnverjinn. „En það
hefir brugðist í dag.“
Kínverjinn var liinn stimamýksti,
en Evelyn fannst það vita á illt, að
rafmagnið var ekki í standi. Hins
vegar virtist rúmið vera gott, og alveg
r.ýtt flugnanet kringum það. Húsgögn-
in voru mjög ellileg, og allt virtist
benda á, að þarna hefði verið tekið
til alveg nýlega, eftir margra ára
auðn.
„Látið þér okkur fá tvö herbergi,“
sagði Evelyn.
„Því miður 'höfum við ekki nema
þetta eina,“ sagði Kínverjinn.
Hún varð forviða á svarinu. Þelta
var stórt gistihús, svo að herbergin
hlutu að vera mörg. Henni fannst
þetta kynlcgt og nú greip hana sama
hræðs'Ian og þegar bæjarliliðunum
liafði verið lokað.
„Komið þér upp með farangurinn
og látið okluir fá heitt vatn,“ sagði
Robert óþolinmóður. „Hvað heitið
þér?“
„Englendingar eru vanir að kalla
mig Ping-Pong,“ sagði Kínverjinn
hlæjandi, og þau urðu að hlæja líka.
Evelyn kveikti á kertum, sem annar
yngri Kínverji kom með í málm-
stjökum. Hún svipaðist um í gang-
inum, gægðist niður í forsalinn og
fékk lnigmynd um skipanina á gisti-
húsinu, sem var eftir franskri fyrir-
mynd. Húsgögnin, gluggatjöldin og
fleira, bentu til þess að gistihúsið
hefði lifað sitt fegursta fyrir 25 árum.
Evelyn sá í anda franska nýlendu-
liðsforingja i glæsilegum einkennis-
búningum reika um forsalinn með
dömum sínum. Hér höfðu stjórnar-
erindrekar, ræðismenn og kaupsýslu-
menn gist forðum daga .. . Hér hafði
verið glaumur og dans og ung hjörtu
vaggað í valsatakt ...
Ilver veit nema eitthvað af þess
liáttar fólki ætti heima hérna ennþá.
Herbergin hlutu að vera setin, úr þvi
að þau gátu ekki fengið tvö. Hún liafði
haldið að gistihúsið væri hálfvegis í
cyði. en líklega var það vegna þess
að rafljósin voru í óstandi.
Evelyn var fegin að hún hafði
samkvæmiskjól meðferðis, og að hún
talaði vel frönsku.
Robert lireif hana úr draumaheim-
inum er hún sýndi honum sig hálf-
tírna seinna í undurfögrum sam-
kvæmiskjól.
„Ljómandi ertu fallega klædd —
en til hvers? Við erum i eyðimörku
hérna ...“
„Kínverjinn spurði, hvort við liefð-
um fataskipti fyrir miðdegisverðinn,"
sagði Evelyn sér til afsökunar.
„Það iheyrði ég ekki. En ef nokkrir
gestir eru hér, eru það ekki aðrir en
franskir sölumenn.“
„Ég skipti ekki um föt aftur, hvað
sem öðru líður,“ sagði Evelyn hálf
ergileg, „því að ég er orðin svöng.“
„Jæja, þá það. Guði sé lof að ég hefi
vasaljós, annars gæti maður ekki kom-
ist leiðar sinnar i þessu greni.“
Það er sögð saga af Englendingi
úti í frumskógi. Hann fór daglega
í smoking áður en hann át miðdegis-
verðinn. Sagan er líklega sönn, því
að svona eru Englendingar. Robert
var enginn undantekning. Hann fór
í smoking og svo leiddust þau niður
í matsalinn.
IMPERIAL