Fálkinn - 10.02.1956, Blaðsíða 12

12
FALKINN
SÖNN FRAMHALDSSAGA:
Í$T MÍN OC HÆTUR
Eftir RUTH ELLIS.
pund eftir föður sinn, sem hafði verið læknir
í Sheffield. En nú var hann að smíða kapp-
akstursbíl, og það var dýr dægradvöl.
Þegar hann vann ekki að bílnum var hann
sölumaður fyrir firma í Penn. Hann fékk
ekki nema 8 pund á viku þar. Þess vegna
var honum áriðandi að vera í sátt við stjúpa
sinn.
— Ég skil það vel, elskan mín, sagði ég.
En við verðum þó að halda upp á trúlofunina.
— Já, við gerum það á morgun, tvö ein,
sagði hann.
Við fórum á gistihúsið Hyde Park.
— Hérna rauf ég trúlofun og hérna trú-
lofast ég aftur, sagði David.
TVÆR SÆLUVIKUR.
Næsti hálfi mánuðurinn var skemmtileg-
asti samverutími okkar Davids. Nú var Linda
Dawson ekki unnusta hans framar svo að
nú gátum við látið sjá okkur saman.
Allar konur hafa átt stundir, sem þær
aldrei gleyma, með unnusta sínum. Mér er
það ógleymanleg stund er við brunuðum á-
fram í bíl gegnum Essex. Við námum staðar
þar úti. David var óvenjulega þögull. Og það
vottaði ekki fyrir skrítna, tvíræða brosinu
á honum.
Svo lyfti hann handleggjunum hægt og tók
utan um mig. Og með krafti og viðkvæmni
í senn þrýsti hann sér að mér og kyssti mig.
Svo sagði hann orðin, sem ég man alla mína
ævi: — Ég elska þig!
Við vorum svo ástfangin að einn daginn
sagið einn gesturinn í kránni: — Ég óska
þess af heilum hug, að ykkur farnist vel. Því
að guð má vita hvað annars gæti komið fyrir!
Þegar við höfðum peninga — hvort það
voru minir eða Davids — fórum við í veit-
ingastaði í West End. Stundum kom það fyrir
að við áttum ekki nema fáeinar krónur. En
við hirtum ekki um það. Þá fengum við okk-
ur kaffi á ódýrum stað. Ástin blindar ekki
aðeins, hún leggur enga áherslu á hvað mað-
ur étur eða drekkur.
Þegar ég hugsa um það á eftir þá sé ég
að þegar frá leið var það oftast ég, sem borg-
aði reikningana á veitingahúsunum. Sérstak-
lega eftir að hann hafði lofað að giftast mér.
Þegar hann borgaði með 5 punda tékka, bjóst
hann við að ég léti hann hafa peningana, svo
að hann gæti borgað þá inn í bankareikning-
inn áður en tékkinn kæmi fram.
David hafði gaman af kvikmyndum. En
mér lá stundum við að æpa er við vorum
saman þar. Hann vildi helst sjá myndir með
hetjum, sem börðu alla niður, er voru fyrir
þeim.
Hann var fimur og óhræddur við bílstýrið,
en stundum virtist hann deigur gagnvart öðr-
um mönnum.
Okkur dreymdi um framtíðina og það að
--------------------------- 3 ____________
David sigraði í stóru kappökstrunum, og að
ég yrði frú Blakely og eignast eigið heimili
og kannske fleiri börn.
David borgaði Anthony Findlater vini sín-
um 10 pund á viku fyrir að vinna að nýja
bílnum. Þeir voru sannfærðir um að innan
skamms mundi fólk vilja borga 1000 pund
fyrir svona bila. — Anthony var lítill og
prúður, með rautt skegg, eins og Georg V.
Við kölluðum hann al'ltaf ,,Ant“.
David fór í verksmiðjuna klukkan átta á
hverjum morgni. Á kvöldin unnu þeir Ant
að bílnum. Á hverjum degi um tólf-leytið
hringdi David og masaði í kortér um ails
ekki neitt. Á sunnudögum vorum við á kapp-
akstursbrautinni og ókum í hinum grágræna
bíl Davids. Stundum fékk ég að vera í bíln-
um nókkrar umferðir.
Ég elskaði hraðann og þá máttarkennd sem
ég fékk er ég þeysti áfram með 160 km. hraða.
Ég var aldrei hrædd þegar David sat við
stýrið og ég var í bílnum. En mér leið illa
að horfa á hann þeysa áfram einan.
Aldrei varð neitt að hjá David þegar ég
horfði á. En skyrtan hans, vot af svita, sýndi
að aksturinn var ekki leikur.
Smám saman kynntist ég öllum helstu
kappakstursmönnunum. Mér féll best við Mike
Hawthorne, einn af vinum Davids, sem kom
oft í Little Club og fékk sér glas.
Einu sinni spurði Mike mig hvort ég viidi
koma með sér og sjá nýjan bíl. — Hvar er
hann hann? spurði ég. — Hérna fyrir hand-
an næsta horn, sagði hann. — Ég get ekki
gengið svo langt, sagði ég. — Þú verður að
bera mig.
Það gerði hann. En David varð fokreiður,
þegar einhver sagði honum frá þessu.
David kynnti mig alltaf bílavinunum sín-
um með þessum orðum: — Er hún ekki ynd-
isleg? Eða: — Sjáðu hve fallegar hendur
hún hefir! Mér þótti gaman að heyra hann
slá mér gullhamra, og ég varð döpur þegar
hann var í slæmu skapi.
FYRSTA LYGI DAVIDS.
Svo skeði það einn daginn, að David hringdi
ekki klukkan tólf. Ég hélt að hann hefði
lent í árekstri. Ég ímyndaði mér alls konar
slys, eins og elskandi stúlkur gera alltaf.
Hann kom rétt fyrir lokunartíma og sagðist
hafa farið út úr borginni með kunningjum
sínum og ekki náð til síma. En þegar frá
leið fækkaði hádegishringingunum og vinnan
við bílinn tók meira og meira af kvöldtímanum
hans. Ég hugsaði ekki mikið um þetta fyrr
en þegar við áttum að fara til Parísar.
David hafði fyrir löngu lofað að bjóða mér
með sér. Við áttum að fara á föstudagskvöldi
og vera komin aftur á mánudagsmorgun.
Vagninn út á flugvöllinn átti að fara klukk-
an 6. Hálftima áður hringdi David og sagði:
— Við getum því miður ekki farið, veðrið
er slæmt og bannað að láta í loft af flug-
vellinum.
Ég trúði honum — þangað til ég las í blaði,
að kvikmyndadís hefði komið til Parísar frá.
London þetta kvöld. Ég hringdi á flugvöllinn.
Umferðin hafði verið óhindruð allan daginn.
Fram að þessu hafði David verið alfull-
kominn í mínum augum. Hann gat ekki gert
neitt rangt. Ég treysti honum í blindni. Nú
hafði hann logið í fyrsta skipti. Mig hafði
dreymt um að komast til Parisar, og David
hafði svipt mig þeirri gleði.
Á kappakstursbrautinni var ávallt hópur
af kvenfólki kringum David, sem sátu um
að fá bros frá hetjunni, kappakstursmann-
inum. Ég hafði aldrei fárast yfir því — þó
að ég yrði stundum að olnboga mig áfram
til hans. Að ýmsu leyti var hann einmitt sú
ímynd ungra. manna, sem stúlkurnar girnt-
ust. En ég var þó sú eina, sem hann hafði
lagt rækt við, og því hélt ég áfram að trúa,
jafnvel þó að hann héldi ekki loforð sín.
Þegar hann vann lengi fram eftir kvöld-
inu hjá Penn, kom það fyrir að hann kom
ekki inn í borgina um nóttina. Þá sagðist
hann gista hjá kunningjum sínum. En bráð-
um fór ýmislegt að kvisast í „Little Club“.'
— Þeir segja að þú sért mikið með ... Ég
nefndi nafn stúlku, sem við þekktum bæði.
— Hvað er þetta, það eru mörg ár síðan!
Ég hefi afskrifað hana fyrir langalöngu. Þú
ert sú eina, sem ég hugsa um, Ruth.
Mér varð órótt. — Hvers vegna hefirðu
ekki sagt mér það fyrr? Mér hefir liðið iila,
hvenær sem ég hefi séð hana.
Þetta var í fyrsta skiptið sem við rifumst.
En ég fyrirgaf honum eins og venjulega. Svo
gerðist dálítið, sem ekki varð klórað yfir.
Einu sinni kom hann heim klukkan 3 um
nóttina. Ég vaknaði þegar hann var að hátta.
— Þú verður að afsaka mig, sagði hann, —
en ég var úti með Ant Findlater.
— Það gerir ekkert til, elskan mín,
sagði ég.
Hann sneri bakinu að mér til að slökkva
ljósið. Þá sá ég för á hálsinum á honum,
sem ekki var hægt að misskiija. Ég glað-
vaknaði samstundis. — Hypjaðu þig út, undir
eins! æpti ég. — Út með þig — og komdu
aldrei aftur!
Hann reyndi að gefa skýringu. En ég benti
á förin og sagði: — Heldurðu að það sé svona
auðvelt að leika á mig? Hann brosti fleðu-
iega til mín, en ég hljóp upp úr rúminu og
út að dyrunum.
— Út! hrópaði ég aftur. Ég beið við dyrnar
meðan hann var að klæða sig og skellti hurð-
inni á eftir honum þegar hann fór. Ég heyrði
fótatak hans í stiganum ... Bíllinn ók niður
Bromptin Road.
Klukkutíma síðar hringdi síminn. Það var
David. Ég lagði taltækið á aftur áður en
hann gat sagt nokkuð. Svo fleygði ég mér
á grúfu og grét mig í svefn.
Snemma morguninn var hringt aftur. Mig
langaði til að svara, en metnaður minn bann-^^
aði mér það. Loks tók ég taltækið og heyrði' -ú-
iðrandi rödd Davids. — Ég svaf í bílnum i
nótt — í bilskúr í Eslington. Mér er svo kalt,
Ruth. Fæ ég ekki að koma heim? Segðu að
ég megi það, elskan mín!
Nú var hann litli drengurinn, sem hafði
hlaupið að heiman, og langar til að kom-