Fálkinn - 09.03.1956, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
John Haigh — sexfaldur morðingi — í greipum lögreglunnar.
jaðri borgarinnar og væri vanur að
fara þangað tvisvar í viku. Hann liefði
þekkt frú Durand-Deacon í þrjú ár,
og einhvern tíma hefðu þau talað sam-
an um gervineglur. Frúin taldi líklegt
að græða mætti peninga á að búa þær
til. Hann hafði sagt, að verksmiðja
hans gæti kannske tekið það að sér.
Var svo talað um að hún færi með
honum í verksmiðjuna í Crawley og
þau töluðu betur um þetta. En hún
kom ekki 18. febrúar. Hann hafði séð
hana fara út af gistihúsinu sínu fyrr
um daginn. Þá var hún með svartan
hatt og i svartri astrakankápu. Hún
var með hálsfesti með kross úr látúni
í, og með rauða plast-tösku í hendinni.
Þegar frúin kom ekki þótt hann biði
hennar meira en klukkutíma fór hann
einn til Crawiey. Hann sagði líka
frá því, sem hann hefði gert þar það
sem eftir var dagsins — en þær upp-
lýsingar reyndust ósannindi.
Lögreglan talaði oftar við Haigb.
Hinn 20. febrúar rannsakaði lögregi-
an geymsluhús Hurstlea Products í
Crawley og fann þar þrjár stórar
„ballónflöskur" og virtist vera ein-
hvers konar sýra í þeim. Þar var einn-
ig skjalataska og stór hattaaskja,
merkt H. 1 öskjunni var skammbyssa,
hlaupvídd 0.38 með átta skothylkja-
iileðslum, og verðbréf, sem liljóðuðu á
nöfnin Rosalie Mary Henderson, dr.
Arcliibald Henderson, Donald Mc-
Swan og Amy B. S. McSwan og Amy
B. S. McSwan. í skjalatöskunni voru
fleiri plögg með McSwans-nafninu og
samnirigur undirritaður af Haigh.
Innan í skömmtunarseðiahefti var
kvittun frá efnalaug, fyrir móttekinni
persiankápu, dagsett 19. febrúar.
Haigh var spurður um þessa kvitt-
un og sagði að Ihin væri fyrir ioð-
kápu, sem frú Henderson ætti. En
fólkið í efnalauginn rnundi, að karl-
maður hafði komið með þessa kápu
19. febrúar. Og þegar systir frú Dur-
an-Deacon, frú Lane vinkona hennar
og gistihússtjórinn á Onsiow Court
Hotel sáu kápuna, þóttust þau öll viss
um að ]>að' væri kápan sem frú Dur-
and-Deacon var i daginn sem hún
hvarf. Lögreglan var viss i sinni sök
er hún fann skinnbleðla í herbergi
frúarinnár, sem féllu nákvæmlega við
bót á kápuerminni.
Veðlánari nokkur hafði séð í blöð-
ununi að frú Durand-Deacon væri
horfin. Hann fór til lögreglunnar og
sagði að 19. febrúar iiefði maður kom-
ið með ýmsa skartgripi. En eigandinn
var ekki við, svo að maðurinn kom
aftur 21. febrúar. Hann veðsetti 5
hringi, hálsfésti með óekta steinum
og tilheyrandi eyrnahringi, næiu með
ópal í rauðu liylki, tvöfalda festi úr
gerviperlum sem glerungslás og dem-
ant. Þelta var metið á 121 sterlings-
pund. Maðurinn sagði rangt til nafns
síns, en véðíánarinn þekkti að það
var J. G. Haigh frá Onslow Court
Hotel, því að hann hafði afgreitt hann
oftar en einu sinni árið 1948.
Daginn eftir — og þá hafði lögregl-
an byrjað rannsóknina — kom Haigh
aftur til veðlánarans og það samdist
með þeim, að hann fengi 100 pund
út á gripina. Fékk hann 60 pund strax,
en afganginn daginn eftir. Systir frú
Durand-Deacon sagði, að hún hefði
átt alla þessa gripi.
ÞIÐ MUNDUÐ EKKI TRÚA MÉR
EF ÉG SEGÐI SATT!
Nú var Haigh beðinn að koma á
næstu lögreglustöð og fulltrúinn, sem
hafði talað við veðlánarann, yfir-
heyrði hann að kvöldi 26. febrúar.
Haigh játaði að kápan og gripirnir
væru eign frú Durand-Deacon. Þegar
hann var spurður livort hann vildi
gefa nánari skýringar, svaraði hann
að það yrði löng saga og að margt
fólk kæmi þar við sögu.
Allt i einu sneri Haigh sér að full-
trúanum og sagði rólega: ■— Kemur
það fyrir að nokkur maður sé látinn
laus, ef liann kemst í dauðaklefann?
Fulltrúinn vildi ekki svara því. Þá
sagði Haigh:
— Þið munduð ekki trúa mér ef ég
segði ykkur sannleikann.
Fulltrúinn benti honum á, að allt
yrði skrifað sem hann segði.
— Já, ég þekki þetta allt, sagði
Haigli. — En ég get sagt yður að frú
Durand-Deacon er ekki til framar.
Hún er algerlega horfin og aldrei
munu finnast nokkrar leifar af henni.
Ég leysti hana upp í sýru. Þið getið
fundið dreggjarnar í geymslunni í
Crawléy. Það sama gerði ég við
Henderson og McSwans. Ekki urmull
eftir af þeim. Hvernig getið þið sann-
að morð þegar þið hafið ekkert lík?
Haigh var aðvaraður aftur. Og nú
kom löng játning, seni fulltrúinn bók-
aði:
Haigh og frú Durand-Deacon höfðu
ekið í bílnum hans til Crawley 18.
febrúar, og er þau stóðu inni í geymsl-
★ SCOTLAND YARD. — III. GREIN.
JOHN HAIQH
★ blóðsugan
FRÚ DURAND DEACON HVERFUR.
Hér ætla ég að segja sögu, sem er
einstæð i annálum Scotland Yard.
Meðan á rannsókninni stóð tóku sum
blöð þá afstöðu til málsins, að um
skeið leit út fyrir að lögreglan yrði
að láta kæru niður falla gegn morð-
ingjanum John George Haigh.
Morð frú Durand Deacon er eitt
þeirra hryllilegustu, sem Scotland
Yard hefir fengist við rannsókn á.
Eftirtektarvert er að sjá mismuninn
á þeirri leikni sem morðinginn sýndi i
að láta líkið hverfa — og hin tilgangs-
lausa sjálfstrausts er hann sýndi.
Hann gerði enga alvarlega tilraun tii
að fela ummerkin eftir atburðarásina
sjálfa.
Oft er því haldið fram að glæpa-
maðurinn gleymi öllum smáatriðun-
um, og að það séu þau, sem koma
upp um hann að lokum — en hér var
ekki um gleymsku að ræða. Líklega
ihefir Haigh verið orðinn svo frakk-
ur, eftir að hann hafði sloppið svo
oft áður, að liann hefir haldið að ef
ekki fyndist neitt lík væri engin
hætta á að hann yrði kærður fyr;r
morð. Með fullri fyrirlitningu á af-
leiðingunum stráði hann svo mörgum
visbendingum um sig að hann hlaut
að finnast ef rannsókn hófst á annuð
borð. Og sjálfur varð hann þess vald-
andi að rannsóknin hófst ...
Hinn 18. febrúar 1949 um klukkan
tvö sagði Durand-Deacon, sextug frú
í London, vinkonu sinni, frú Lane,
að hún ætlaði út og hitta Haigh. Hún
hafði þá um tíma dvalið i Onslow
Court Hotel i South Kensington.
— Hann er að gera tilraunir á vinnu-
stofu sinni, sagði hún.
Frú Lane sá hana aldrei framar ...
Daginn eftir kom Haigh sjálfur til
frú Lane og spurði hvort frú Durand-
Deacon væri veik. — Ég átti að hitta
hana við hergagnageymslurnar í gær,
sagði hann. — Ég beið eftir henni
til klukkan hálf-fjögur, en hún kom
ekki. Svo fór ég.
Daginn eftir kom hann aftur. Frú
Lane sagðist vera að hugsa um að
láta lögregluna vita. Haigh stakk upp
á að þau yrðu samferða þangað. Á
lögreglustöðinni bað Haigh sjálfur um,
að nafnið sitt yrði skrifað, og hann
látinn vita cf eitthvað gerðist.
Hinn 21. febrúar var lögreglukon-
unni Lambourne sagt að leita að konu,
s.em saknað var — en það er daglegur
viðburður. Og ekkert benti á að •hvarf
frú Durand-Deacon væri grunsamlegt.
En Lambourne lögreglukona talaði við
Haigh. Hún hafði ])á nasasjón seni
duglegt lögreglúfólk liefir, og fór til
húsbónda síns og sagði honum frá
Haigh, því að henni fannst hann grun-
samlegur.
Nú var óhjákvæmilegt að farið væri
að veita Haigh athygli. Sakamála-
fulltrúinn í South Kensington talaði
við ’hann samdægurs. Haigh upplýsti
að hann væri forstjóri Hurstlea
Products, sem ræki verksmiðju i út-
Lögreglan leitar að sönnunargögnum í garðinum við verksmiðju Haighs í
Crawley.