Fálkinn - 09.03.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
í garðinum var yndislegt, en hún komst ekki
til að njóta þess.
Hún gat jafnvel ekki fengið að vera ein
í herberginu sínu. Þá kom María, þernan, og
spurði hvers hún óskaði — snerist kringum
hana og athugaði hana. Hún varð þess brátt
vör, að María lapti allt sem aflaga fór hjá
henni, í frú Grotier. Þegar hún hafði lagst
fyrir og lokað augunum og var að hugsa um
Lucien, eftir að hún hafði sagt Maríu að hún
væri þreytt, 'kom það fyrir að frú Grotier kom
upp til að segja henni að það væri ekki til
siðs að leggjast upp í rúm með skóna á fót-
unum, eða spyrja hana í hverju hún hefði
hugsað sér að vera í kvöld. Nei, þessi kjóll
var ekki hentugur. Herra Lucien hefði
kannske gesti með sér heim.
,,Hann var ekki vanur að koma með gesti,“
sagði Michelle.
„Nei, hann er hættur því,“ sagði frú
Grotier og kipraði varirnar, og Michelle vissi
að það var henni að kenna.
Allt hefði orðið henni miklu léttbærara ef
frú Grotier hefði einhvern tima talað vin-
gjarnlega við hana, sýnt henni alúð þegar
hún var að leiðrétta hana og hlegið græsku-
laust að skyssunum hennar. Og hún hefði
goldið þá vinsemd aftur. En nú lifði hún í
veröld óvildar, þangað til Lucien kom heim,
og eftir að hitna fór í veðri í júní, var hann
oft þreyttur þegar hann kom.
Bara að hún hefði fengið að vera ein! Að
hún hefði fengið að matreiða handa honum,
eins og hún var vön að gera heima, og síðan
sitja hjá honum og tala við hann! En alltaf
var einhver viðstaddur. Hún horfði stundum
á hendurnar á sér, þegar hún sat við borðið.
Þær voru farnar að lýsast, en María hristi
höfuðið þegar hún sá þær, og sagði að þær
yrðu ekki mjúkar og fallegar fyrr en eftir
marga mánuði. María fékkst að minnsta kosti
klukkutíma við þær á hverjum degi, og svo
var hún farin að koma inn til Michelle þegar
hún laugaði sig, og smyrja allan kroppinn á
henni með olíum og snyrta á henni fæturna.
„Dömufætur eiga að vera eins fínir og
hendurnar," sagði María.
Michelle kunni eiginlega enn ver við Mariu
en við frú Grotier. María var kjaftfor, og
Michelle gat ekki sett ofan í við hana — það
var kannske ekki viðeigandi að setja ofan
í við þjónustufólk á svona heimilum. Þess
vegna talaði María digurbarkalega, var sjald-
an nærgætin en oft beinlínis móðgandi, aldrei
mild og alúðleg.
Michelle fannst allt versna með hverjum
degi. Og þegar sunnudagurinn kom og hún
var laus við kennsluna og ætlaði að vera með
Lucien, kom það fyrir að hann sat marga
klukkutíma yfir einhverjum skjölum, og
Hvar er fylgdarmaður kastálafrúarinnar?
hafði ekki tíma til að sinna henni. „Lestu!“
sagði hann við hana. „Þú hefir svo mikið að
lesa, góða. Finnst þér það ekki gaman?“
„Jú,“ svaraði hún, þó að það væri ekki
sannleikanum samkvæmt. Hún hafði ekki
gaman af bókum. Þau voru svo erfið öll þessi
orð, sem hún varð að fletta upp. Og Lucien
hafði sagt að með haustinu yrði hún að fara
að læra ensku, því að hann færi kannske
með hana til Ameríku að ári.
Henni leið illa, en þó aldrei þegar hún var
nærri Lucien. Hún var sæl, aðeins ef hún
fékk að sitja í sömu stofu og hann. En hann
var svo mikið að heiman. Hún fór að sakna
húsverkanna heima hjá Jean frænda, strits-
ins og vanþökkuðu vinnunnar. Þar hafði hún
geta unnið án þess að aðrir skiptu sér af
henni. Og það sem hún hafði gert, hafði
sjaldan sætt aðfinnslum. Hér var hún aldrei
í friði, aldrei ótrufluð.
Einn morguninn var frú Grotier í slæmu
skapi. Hún hafði nú gengið úr skugga um að
Michelle var undirgefin og þagði yfir öllu,
svo að hún taldi sér óhætt að fara með þessa
nýju frúarnefnu eins og hún vildi. Þess vegna
hafði hún allt á hornum sér. Hún var ósvífin
og hortug við Michelie að Maríu viðstaddri
og María skellihló. Hún elti Michelle samfleytt
í klukkutíma og sagði henni til syndanna,
og fólkið í eldhúsinu fór að leggja eyrað við
og rak hausinn fram í gættina. Michelle taldi
víst að það væri að hlæja að sér. Loks stóðst
hún ekki mátið. Augun fylltust af tárum, hún
gat ekkert sagt því að kökkur kom í hálsinn
á henni, og loks greip hún til sama úrræðis-
ins og heima — hún flýði.
Frú Grotier kom á eftir henni þegar hún
flýtti sér niður stigann, en hún var orðin sein
til gangs og þegar hún kom niður var Mic-
helle horfin.
Nú varð gamla konan hrædd. Hugsum okk-
ur að herra Lucien kæmist að þessu!
„María!“ hrópaði hún. „Flýttu þér út og
leitaðu að frú Colbert. Beiddu hana um að
gera svo vel að koma aftur. Reyndu að
minnsta kosti að komast að hvar hún er.“
„Já, frú,“ svaraði María og flýtti sér út.
En María hafði ekkert að missa. Hún var
dugleg, hún vissi að ef hún hæfði ekki þessu
heimili, voru það tíu fyrir einn sem mundu
taka henni útréttum örmum. Henni fannst
þetta bera vel í veiði — hún gæti verið laus
og liðug um stund og talað við Jacques dá-
litla stund, yngsta garðyrkjumanninn. Það
var myndarlegur piltur ...
María hitti Jacques við rósagerðið og
spurði hvort hann hefði séð frú Colbert.
Hann hristi höfuðið, og hún stóð kyr og
brosti ástleitin til hans. „Þessar frúr eru svo
duttlungafullar," sagði hún.
„Ætli duttlungarnir séu nokkuð færri í
þér,“ sagði Jacques ertinn, og horfði aðdá-
unaraugum á hana.
Frú Grotier beið óþolinmóð. Hún sá í hug-
anum öll þau óhöpp, sem hefðu getað komið
fyrir Michelle á flótta hennar gegnum garð-
inn og úti á veginum, þar sem bílarnir þeystu
eins og gandreiðar. Hún hringdi á yfirþernuna
og sendi hana út til að leita. En hún fann
ekki frú Colbert. Þá kvaddi hún til þjón
Luciens, sem hún talaði annars sjaldan við,
því að þau voru keppinautar um hollustu hús-
bóndans, og hann hélt af stað eftir að hafa
iitið einkennilega til hennar. Hin stofustúlk-
an fór í aðra átt. Og garðyrkjumaðurinn var
gerður út af örkinni líka. Þau komu öll aftur,
smátt og smátt, en ekkert þeirra hafði orðið
vart við Michelle.
I&MJ id F3 FramKald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúii Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Góð veiði í
Elliðavatni.