Fálkinn - 09.03.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
*=5>
> .<» ,v»' .v^' W$

á
•3
SV>.
& *
MICHELLE
* FRAMH ALDSSAGA *
%\W.<s#J
8
til þess að þessi stúlka, sem verið hafði fá-
tæk og auðsjáanlega mat lítils allt sem hún
sá kringum sig, ætti að taka við völdunum af
henni í Chateau Colbert, fann hún að hún
hataði hana. Því að frú Grotier fannst Mic-
helle eiga allt það, sem hún sjálf hafði farið
á mis við um ævina.
Loks kom kvöldið og Michelle sá að her-
bergi Luciens var við hliðina á herbergi henn-
ar, og að dyrnar áttu að standa opnar á milli.
,,En það verður ekki oft, sem ég læt þig vera
eina,“ hvíslaði hann.
Það var allt sem hún vildi vita.
Næstu daga óku þau í bíl um nágrennið,
eða þau gengu um í húsinu, svo að hún skyldi
læra að rata, eins og hún sagði. Sér til mikillar
gleði hafði Lucien tekið eftir að hún hafði
næmt auga fyrir því sem fallegt var, og jafn-
vel þó að öll gömlu húsgögnin, málverkin
og myndvefirnir hefðu ekki áhrif á hana fyrir
það hve dýrir þeir voru, kunni hún að meta
fegurð þeirra. Sérstaklega hafði hún gaman
af að horfa á' einn myndvefinn, kjörgrip
heimilisins og merkan grip. Hann sýndi veiði-
för Díönu og hinn sofandi Endymion, sem hún
kemur að á óvart, og Lucien varð að segja
henni hina gömlu goðsögn hvað eftir annað
og lána henni bækur um goðafræði Grikkja
og Rómverja. Henni sóttist lesturinn seint,
því að þarna var fjöldi af orðum, sem hún
skildi ekki, og þess vegna rétti hann henni
orðabók hlæjandi, og sagði henni að nota
hana, því að annars mundi hún gera út af
við hann með spurningum.
Þau höfðu átt þrjá yndislega daga saman.
Fjórða daginn varð Lucien að fara til Parísar
ýmissa erinda áður en hann færi í flugvéla-
smiðjurnar daginn eftir. Michelle fór með
honum. Nú dró að því — alltof snemma —
að þau yrðu að vera hvort fjarri öðru mest
af deginum.
Það var gráskýjað leiðindaveður. Svo
gægðist sólin fram dálitla stund og síðan kom
suddarigning. Svo hvessti mikið og loks kom
hellidemba, svo að fólkið hvarf af götunum.
Michelle sat í bílnum meðan Lucien skrapp
inn í húsin til að reka erindi sín. Henni þótti
gaman að sitja svona og horfa á fólkið og
umferðina, en vera sjálf óhult í bílnum.
Allt í einu fann hún að einhver horfði fast
á hana. Hún sá dömu standa nokkur skref
frá bílnum. Hún var skrautlega til fara en
fram úr hófi máluð, fannst Michelle, sem hafði
ekki lært að nota andlitsduft ennþá. En fal-
leg var hún. Hún er óvenjulega falleg, hugsaði
Michelle með sér. Það er óþarfi fyrir hana að
klína svona miklum lit framan í sig, þegar
hún er svona falieg. Hún er líklega að horfa
á mig af því að ég er alveg ómáluð.
En eitthvað var í þessu andliti, sem henni
fannst hún kannast við. Hún vissi að hún
hafði séð það áður, þó að gullroðna hárið
kæmi henni ókunnuglega fyrir sjónir. Hún
hnyklaði brúnirnar er hún var að reyna að
muna í hvaða verslun eða veitingasal hún
hefði séð þessa dömu, því að heima í sveit-
inni gat hún ekki hafa séð hana.
Allt í einu sá hún hana taka viðbragð,
brosa og rétta fram höndina, og þegar hún
gáði betur að, var það Lucien, sem daman
hafði komið auga á.
Hún sá að Lucien var ekkert hrifinn af
þessum samfundum, þó að hann heilsaði með
mestu kurteisi. Hún gat lesið hvern drátt í
andliti hans. Það lá við að henni þætti vænt
um að sjá, að Lucien virtist lítið glaður yfir
að sjá þessa fögru dömu.
Hann kom að bílnum og opnaði dyrnar.
,,Michelle,“ sagði hann, „komdu og heilsaðu
kunningjakonu minni.“
Hún kom þegar út, snöggt og létt og rétti
ókunnu dömunni höndina. Þegar Lucien
kynnti Celeste Marteau, skipti nafnið engu
máli fyrir Michelle, en hún sá hvernig Celeste
kipptist við þegar Lucien sagði „konan mín“.
„Ég vissi ekki að þú varst giftur, Lucien,“
sagði Celeste.
„Ég er alveg nýgiftur,“ svaraði hann. „Það
gerðist fyrir viku.“
,,Ó!“ sagði Celeste, og þegar Michelle heyrði
rödd hennar rifjaðist nokkuð upp fyrir henni.
„Ég hefi séð yður áður,“ sagði Michelle.
„I kvikmynd!“
Celeste heyrði ekki að rödd ungu stúlk-
unnar var lág og falleg, en hún heyrði að
hún talaði ófágaða mállýsku.
Hún óskaði Lucien hæversklega til ham-
ingju, kinkaði kolli og hélt leiðar sinnar, en
hatrið sauð í henni. Hún hafði farið til Paris-
ar skömmu eftir að Lucien hvarf án þess að
kveðja eða gefa skýringu, og á hverjum degi
hafði hún vonað að frétta, að hann væri
kominn aftur. Hún ’hafði alls ekki verið kvíð-
andi út af því að hann fór, — svo viss þótt-
ist hún um vald sitt á honum. Og nú var
hann giftur! önnur hafði náð í hann! Korn-
ung stelpa, hrein eins og döggin og náttúru-
barn — allt það, sem Celeste Marteau var
ekki. Hún hafði verið það einu sinni, en það
var orðið svo langt síðan, að það lá við að
hún væri búin að gleyma því, eins og hún
hafði gleymt fæðingarárinu sínu.
Hvað gat heimsmaður eins og Lucien Col-
bert séð í svona stelpugæskni? Hvað átti
svona stelpa að gera við milljónirnar hans?
Það var eitthvað bogið við þetta, hún var
viss um það. Og hún var staðráðin í að kom-
ast að hvar hundurinn væri grafinn! Hún
ætlaði ekki að láta fara með sig eins og tusku,
það skyldi Lucien fá að sanna! Og þessi stelpa
líka!
Nú byrjaði nýtt lif hjá Michelle. Eftir að
þau höfðu borðað morgunverð eldsnemma
daginn eftir, fór Lucien í bílnum til vinnu
sinnar og var að heiman allan daginn. Það
kom líka fyrir að hann komsl ekki í mið-
degisverðinn, og þá varð hún að borða ein
með frú Grotier. Það tók hana sárt, er hún
hafði varið löngum tima í að halda sér til
og kannske prófað alla kjólana sína, að heyra
frú Grotier segja:
„Herra Lucian símaði að hann gæti því
miður ekki komið heim í miðdegisverðinn.“
Þá hvarf allur ljómi af deginum, og það var
svo langt til vökulokanna, er Lucien loksins
kom heim og gat faðmað hana að sér.
Og dagarnir voru langir, jafnvel þó að 'hann
kæmi heim í miðdegismatinn. Hún hefði get-
að notið þeirra vel, í þessu yndislega húsi,
ef frú Grotier hefði ekki verið þar líka.
Lucien hafði sagt við hana: „Elskan mín,
þú skilur að það er margt sem þú verður
að læra. Margt sem er gerólíkt því, sem gerð-
ist í þorpinu í sveitinni. En frú Grotier hjálpar
þér. Þú skalt ekki vera hrædd við hana.
Mundu, að engum skal leyfast að vera slæm-
ur við þig.“
Lucien vildi gera úr henni fína dömu. Eig-
inlega var það ferleg tilhugsun, og þegar hún
hugsaði til fínu dömunnar, Celeste Marteau,
þóttist hún sannfærð um, að aldrei gæti hún
orðið eins og hún. En ef Lucien vildi að hún
reyndi það, þá ætlaði hún að reyna það. Og
hún hlustaði með eftirtekt á það, sem frú
Grotier sagði.
Fyrsta kvöldið sem Lucien kom heim úr
flugvélasmiðjunum sá hann að Michelle hafði
grátið. Hann sagði ekkert meðan þau sátu
við borðið, en þegar þau voru orðin ein, spurði
hann hvað væri að.
„Ég get ekki gert henni til hæfis,“ sagði
Michelle angurvær. „Allt sem ég geri er vit-
laust. Hvað er athugavert við málfærið mitt?“
„Þú talar eins og sveitafólkið,“ sagði hann.
„Nú verður þú að læra að tala eins og París-
arfólkið.“
Michelle hengdi höfuðið. „Ég held varla
að ég geti það,“ sagði hún. „Ég hefi reynt
það, eins og ég gat.“
Hann hló. „Það er ekki gert á einum degi,
góða mín! Það tekur langan tíma! En frúin
er kannske ekki rétti kennarinn í þeirri grein.
Ég skal reyna að ná í góðan kennara handa
þér. Það sem frú Grotier á að kenna þér,
er hvernig þú átt að haga þér og hreyfa þig,
borða og þess háttar. Hún er ströng, ég veit
það af eigin reynslu. Hún hefir alið mig upp.“
„Þig?“ spurði Michelle forviða.
„Já, og ég var stundum skíthræddur við
hana.“
Lucien hafði verið hræddur við frúna? Þá
þurfti hún ekki að taka sér þetta svona nærri.
En það var nær ómögulegt að hugsa sér, að
Lucien hefði þurft að læra slíkt.
Hún fékk kennara nokkrum dögum síðar,
sem átti að tæta úr henni mállýskuna og
hjálpa henni að breyta röddinni og leiðbeina
henni um ýmislegt, sem hún hafði ekki haft
hugmynd um áður. Og svona liðu tímarnir.
Stundum fannst henni þeir vera eintóm
kennsla. „Frú, maður brýtur ekki sundur
brauðsneiðina meðan hún liggur á brauðdisk-
inum, heldur gerir maður svona ... Frú, í
salatið notar maður . . . frú, ekki svona heldur
svona ... frú . . . frú . . .“
Stundum langaði hana til að æpa, að nú
þyldi hún þetta ekki lengur. Úti skein sólin,