Fálkinn - 09.03.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
að Davíð. Smávegis óliapp, hafði Lín-
us sagt. En hvað gat það verið?
„SMÁVEGIS ÓHAPP“.
Já, Iivað liafði eiginlega komið fyr-
ir Davið? Hvað olli þvi að hann kom
ekki á stefnumótið, sem hann hafði
ákveðið með Sabrinu i tennisskálan-
um? Hvers vegna hafði Línus komið
í staðinn og skálað við hana og dans-
að við hana og kysst hana á þann
liátt, sem hún hélt að Línus gæti alls
ekki kysst?
'Línus hafði sagt: smávegis óhapp,
ekki neitt alvarlegt?
Það var nú eftir þvi hvernig á það
var litið. Davíð fannst það vera meira
cn smávegis, þar sem hann lá á mag-
anum í rúminu i svefnherberginu
sínu. Hann lá á maganum af þeirri
einföldu ástæðu að liann gat ekki
legið á bakið. Og þetta var Línusi að
kenna — engum öðrum en Línusi að
kenna.
Hann hafði verið fljótur í snúning-
unum, og markviss og hlifðarlaus.
Hann hafði fengið tækifærið þegar
Davíð kom inn i vínstofuna til að ná
i kampavínsflöskuna eftir dansinn
við Sabrinu niðri á flötinni. Línús
hafði séð hann stinga flöskunni undir
jakkann og sínu glasinu í hvorn rass-
vasann, alveg eins og hann liafði gert
margsinnis áður.
Og þá datt Línúsi nokkuð í hug.
Hann gekk til Daviðs og klappaði á
öxlina á honum. —• Ég verð að tala
við þig snöggvast!
Davíð leit við, afundinn. — Ég á
annríkt þessa stundina.
En Linus lét það ekki á sig fá. —
‘piptr Caurie
hin vinsæla kvikmyndaleikkona.
Þetta tekur ekki langan tíma, en ég
verð að tala við þig.
Davíð yppti öxlum. — Jæja, hvað
er það þá sem þú vilt. Ég losna sjálf-
sagt ekki við þig. Hvaða hrókaræðu
á ég að lilusta á?
Linus hló að þessu, eins og Davið
hefði sagt eitthvað skemmtilegt. Það
hefði átt að nægja til að vekja grun
hjá Davíð, en hann átti sér einskis
ills von. Meðan þeir töluðu saman
hafði Línus látið þá færast að djúpum
liægindastól, sem Davíð sneri bak-
inu að.
— Sestu! sagði Linus ihæverskur.
—• Nei, ég vil heldur standa, sagði
Davíð. — Ég hefi: engan tíma til að
tala við þig lengi. Hann vildi ógjarna
láta Linus sjá livað hann væri með
í barminum.
— Ég hefi lofað að tefja þig ekk’
lengi, sagði Línus. — Aðeins augna-
blik. En sestu á meðan.
Og með mesta sakleysissvip á and-
litinu ýtti liann við Davíð svo að hann
hrataði niður i stólinn. Og nú heyrðist
brothljóð, og sársaukaóp frá Davíð.
— Þorpari, sagði hann, — þorp-
ari ...
En Línus starði á hann og lést vera
hissa. — Hvað gengur að þér? Ertu
veikur?
Davíð stundi: — Glösin ... glös-
in ...
Línus fórnaði höndunum ofur sak-
leysislegur.
— Æ, drottinn minn. Glösin þín!
Glösin i rassvösunum. Ég steingleymdi
þeim.
Davíð reyndi að standa upp en hneig
stynjandi ofan i stólinn aftur.
L'ínus benti þjóni að koma. — Hann
bróðir minn varð fyrir smávegis ó-
happi, sagði hann. — Yiijið þér hjálpa
honum upp í lierbergið hans?
Hann sneri sér aftur að Davið, sem
sat þarna ósjálfbjarga og andlitið af-
myndað af sársauka. — Vertu rólegur,
drengur minn. Ég skal síma til læknis,
sagði hann vingjarnlega. Og þú skalt
ekki hafa áhyggjur af henni Sabrinu.
Ég skal hugsa um hana og skila kveðju
frá þér. Svo fór hann og Davíð sá hann
gripa kampavinsflösku og tvö glös í
leiðinni.
Davið lokaði augunum. Ilann gat
ekki meira að gagni. Þarna sat hann,
en Línus var á leiðinni í tennisskál-
ann — á leið til Sabrinu ...
í SIGLINGU MEÐ LÍNUSI.
Sabrinu dreymdi áfram — eða rétt-
ara sagt: Lífið hélt áfram að vera
eins og draumur hjá henni.
Davíð varð að halda kyrru fyrir í
herberginu sínu, og Línusi fannst það
skylda sína að gera Sabrinu eitthvað
iil dægrastyttingar. Daginn eftir dans-
leikinn fór hann ekki í skrifstofuna,
eins og hann var vanur, og Fairohild
varð að aka Rolls Roycebílnum inn
i skýlið aftur.
Þegar leið að hádegi kom Linus nið-
ur og spurði eftir Sabrinu. Faðir henn-
ar sagði að ihún væri úti í skúr að þvo
bila.
— Þvær bún bila? spurði Línus
eins og hann tryði því ekki.
Faðir ihennar kinkaði kolli. —
Sabrina hjálpaði mér alltaf að þvo
bílana, og þcgar ...
Linus góndi upp i blátt loftið. —
Já, en ekki í svona veðri! í svona
veðri verður ihún að koma með mér
út að sigla.
Það var vandalaust að fá Sabrinu
til þess. Henni fannst spennandi að
vera með Línusi. Þessum ósigranlega
Linusi, sem allt’ í einu var farinn að
gefa henni auga.
Skömniu siðar hringaði hún sig eins
og kettlingur á þilfarinu og liorfði á
Línus stýra snekkjunni föstum hönd-
um. Byrinn var hæfilegur, báturinn
gekk vel og það var dásamlegt að
finna hressandi, salta goluna og ýring-
inn af bárunni um vitin á sér. Línus
þagði um sinn, leit aðeins upp við
og við og horfði á vimpilinn i siglu-
toppinum. Ómögulegt að vita hvað
hann hugsaði.
Allt i einu hélt hann upp i vindinn,
svo að báturinn stóð að heita mátti
kyrr. Hann batt stýrið, stóð upp og
færði sig nær Sabrinu. Hann tók um
hönd hennar og hún reyndi ekki að
kippa henni að sér.
— Sabrina, sagði bann, — má ég
spyrja þig að dálitlu? Og viltu svara
því lireinskilnislega, sem ég spyr um?
Sabrina kinkaði kolli þegjandi. •—
Sabrina hélt hann áfram. — Hvað
segir fólk um mig? Segir það að ég
sé drumbur eða hornhölgd i saman-
burði við hann káta og viðfelldna
bróður minn?
í rödd hans var 'hreimur, sem
Sabrina hafði aldrei heyrt fyrr. Eitt-
hvað ákaft, leitandi — einhver ein-
stæðingsblær. Já, það var það. Nú
gerði Sabrina sér allt í ei.iu ljóst, að
Línus mundi vera mjög einmana. Það
var ekki nóg að eiga peninga og liafa
góða stöðu. Línus var einstæðingur.
Fin átti hann ekki sök á því sjálfur?
hugsaði hún áfram. Hafði liann ekki
kosið að vera einmana — vildi hann
ekki vera einmana. Hann var svo
kuldalegur að fólk forðaðist hann. En
þetta sagði hún ekki þegar hún loks-
ins svaraði spurningunni.
— Ég veit ekki, Línus, svaraði hún
hikandi. — Ég liefi verið fjarverandi
svo lengi, en annars held ég að fólk
tali ekki um þig á þann hátt sem þú
heldur.
Það var sérstök áhersla á siðustu
orðunum, svo að hann leit spurnar-
augum á hana.
—• Ég skil, sagði hann. ■— Þú átt
við að fólk tali yfirleitt ekkert um
mig! Ég er svo lítið éftirtektarverður,
að fólk nennir ekki að tala um mig.
Er það það, sem þú ætlaðir að segja
mér?
Sabrina stóð upp og hélt sér í stagið.
Hún var lirifandi þarna sem hún stóð,
bein og grönn.
— Nei, Línus, sagði hún. — Það
vildi ég ekki sagt hafa. En ég lield ...
Nú flögraði að henni, að þarna stóð
hún, dótlir bílstjórans, og var að segja
forstjóra Larrabeefyrirtækisins mikla
til syndanna, en þessi tilhugsun var
henni alls ekki ógeðfelld — ekki fyrr
en hún minntist þess, sem faðir lienn-
ar hafði sagt um rúðuna milli fram-
sætisins og aftursætisins!
-— Ég held, hélt hún áfram — að þú
skiptir þér of lítið af umhverfi þínu.
Þú ert of utan gátta. Þú ættir að ferð-
ast og kynnast fólki — eignast vini. Þú
ættir að fara til Parísar! Ég hafði
ómetanlegt gagn af þvi sjálf ...
Línus hrosti beiskjubrosi. — Ég hefi
komið til Parísar einu sinni, sagði
hann þunglega. — Viðdvölin var að-
eins 35 mínútur — milli tveggja flug-
véla.
Sabrina gat ekki varist hlátri. Þetta
var svo líkt Línusi. í París — þar sem
svo margir nutu frídaganna og
skemmtu sér — hafði Linus aðeins
komið til að skipta um flugvél. Þar
hafði hann selið í biðsal 35 minútur,
Framhald í næsta blaði.
Vitið þér...?
Vb.31-1
að kadiak-björninn getur hlaupið
með 45 km. hraða á klukkutíma?
Það þarf þvi að vera duglegur
ihlaupari, sem getur bjargað sér und-
an slíkum vágesti ef hann rekst á
liann á förnum vegi í Alaska.
að sjónvarpið er hvergi jafn út-
breitt og í Bandaríkjunum?
Meðal þeirra 58 landa, sem hafa
komið sér upp sjónvarpi eru USA og
Bretland langfremst, með 36 og 4
milljón viðtæki i notkun. Bandarikin
eru svo langt á undan öðrum, að varla
fer nokkur þjóð nokkurn tíma fram
úr þeim. — Frakkland hefir aðeins
200.000 viðtæki í notkun (en i Bret-
landi eru seld 100.000 á mánuði). En
Frakkland hefir fjölbreyttasta sjón-
varpsdagskrá í Evrópu, 40 stundir á
viku.
að Bandaríkin nota fleiri dráttar-
vélar en nokkurt land annað?
Áætlað er að þar séu notaðar 18
dráttarvélar fyrir hverja þúsund hekt-
ara af ræktuðu landi, en i Vestur-
Evrópu 11 og í Ástralíu 10. í Afríku
og Asíu er hins vegar aðeins ein drátt-
arvél fyrir hverja 3—4 þúsund hekt-
ara ræktaðs lands.