Fálkinn - 09.03.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
SABR1N5
★ ★ ★ ★ Kvikmyndasaga úr daglega lífinu
— Þú ferð fyrst, sagði Dayid, —
svo kem ég á eftir niður ...
— ... niður í tennisskálann, já,
bætti Sabrina við. Hún kunni áætlun-
ina utan að! Og henni fannst það alis
ekki benda á hugmyndaskort að hann
skyldi segja þetta sama við hana.
Davíð horfði spyrjandi á hana.
— Og svo kemurðu með kampavíns-
flösku og stingur tveimur glösum í
rassvasana, hélt Sabrina áfram.
Davíð varð allur eitt bros. Hann
leit af Sabrinu og á gamla eplatréð
framundan þeim. — Ég skil, sagði
hann — Eplatréð! Þar hélt Sabrina
vörð. — Það fór víst fátt fram hjá
þér þá!
Hljómsveitin hafði lokið valsinum
og var byrjuð á léttum sving. Davíð
hætti að dansa. Það var líkast og hann
væri hræddur við að nýja hrynjand-
in mundi eyðileggja stemninguna fyr-
ir þeim.
—Farðu á undan mér, sagði hann.
— Ég kem rétt bráðum.
Hann beygði sig og kyssti hana
laust á ennið. Og svo fór hann.
Sabrina hafði ekki hugmynd um
hvernig hún komst niður i tennisskál-
ann — Iivort liún gekk eða hljóp eða
sveif á lukkuskýi. Um þetta hafði
hana dreymt i öll þessi ár — sem
skankalangt stelpugæskni i bílstjóra-
bústaðnum og sem matreiðslunemandi
í París. Nú var það hún, dóttir bíl-
stjórans, Sabrina, sem var á leiðinni
niður í tennisskála til að biða eftir
Davíð. Það var ríki maðurinn, kvenna-
GESTUR f ELDHÚSI. — Milda veðr-
áttan hefir vafalaust gabbað þennan
broddgölt. Hann fannst í garði fyrir
utan Kaupmannahöfn í vetur og hefir
skriðið úr híðinu. Skepnunni var gef-
in mjólk og krakkarnir fengu tæki-
færi til að gera „vísindalegar athug-
anir“ á henni. Eftir að hafa fengið
góðgerðir skreið broddgölturinn í
híði sitt og sefur þar væntanlega til
vorsins.
gullið Davíð, sem var að koma með
kampavín og tvö glös, til að drekka
með henni. Hann mundi opna flösk-
una, hella freyðandi víni i glösin og
setja fiöskuna frá sér ó gólfið og
faðma Sabrinu að sér, og svo mundu
þau dansa í tunglsljósinu sem lagði
inni um þakgluggana. Og hún skyldi
verða fallegri og prúðbúnari en nokk-
ur þeirra, sem Davið hafði hitt þar
áður. Og svo mundi hann leggja kinri
að kinn og kyssa hana ...
Sabrina hrökk við og vaknaði af
draumi. Hún var alein í tennisskál-
anum og hún vissi ekki hve lengi hún
hafði biðið, en henni var dáhtið kalt,
svo að hún vissi að hún hlaut að hafa
biðið talsverða stund. Hún fann að
liún sat í hnipri á þrepinu við dóm-
arapallinn, og hún fann til kuldans
á öxlunum. Hvað lrafði orðið af
Davíð? Hann átti að vera kominn
fyrir löngu. Gat hugsast að hann hefði
gleymt henni? Eða — hafði hann ver-
ið að gabba hana, að unnustu sinni
og öllu hinu fólkinu ásjáandi? Nei,
það var óhugsanlegt — hann gat ekki
verið svo rnikið þrælmenni. Það var
auðvitað rika unnustan hans sem ...
KAMPAVÍN HANDA TVEIM.
Sabrina komst ekki lengra í þessum
heilabrotum, því að nú heyrði hún
fótatak fyrir utan skálann. Davíð!
Loksins! Nei, þetta var ekki fótatak
Davíðs — ekki létta, hraða fótatakið
hans. Þetta fótatak var þungt og fast.
Hver gat þetta verið ... ?
— Sabrína!
Röddin var dimm og bergmálaði í
veggjunum. Sabrina þekkti þessa
rödd. Það var sama röddin sem hróp-
aði nafnið hennar í bílskúrnum eitt
kvöldið fyrir nokkrum árum — rödd,
sem luin hafði eiginlega alltaf verið
hálf smeyk við. Rödd Línusar! Og
það var Linus, sem stóð þarna á gólf-
inu fyrir framan hana. Hann hélt
á kampavínsflösku í annarri liendinni
og tveim glösum í hinni. Hann horfði
á hana.
— Kampavín handa tveimur? Á það
ekki að vera svoleiðis? Það var alvar-
legur og óútreiknanlegur svipur á
Línusi að vanda — en þó ekki alveg
eins og venja var til.
Sabrinu varð orðfátt. Hún kom ekki
upp nokkru orði. Fannst hún vera
eins og úfin hæna, þarna sem hún
sat á þrepinu. Hún káfaði á silki-
kjólnum sínuin án þess að segja orð.
Augun voru stór og dökk í hálfrökkr-
inu.
— Hvers vegna situr þú hérna?
spurði Línus. — Komdu hingað niður
á gólfið. Röddin hans var eitthvað
annarleg í kvöld. Hún titraði.
Sabrina klöngraðist ofan stigann.
Hún var vandræðaleg. Það dugð:
henni ekkert að vita af þvi að hún
væri í fallegum kjól. Nú stóð hún
andspænis honum, lítil og óveruleg
eins og geisli.
— Hvar er liann Davíð? spurði
hún. Dökku hindaraugun störðu á
Línus alvarleg og spyrjandi.
Línus leit undan áður en Iiann
svaraði. — Hann Davíð varð fyrir
óhappi. Það er ekki alvarlegt, en liann
verður að halda kyrru fyrir í nokkra
daga. Eigum við ekki að skála núna?
Sabrina starði forviða á hann. F.n
hann lét tappann fjúka án þess að
bíða svars, og hellti í glösin. Rétti
svo Sabrinu annað en lyfti liinu og
skálaði við hana.
— Skál Sabrina! sagði liann og
liorfði beint í augun á henni. Velkom-
in heim. En hvað þú ert orðin falleg
stúlka.
Sabrina varð orðlaus. Línus sló
lienni gullhamra? Auðvitað meinti
hann ekkert með því, en hún gat þó
ekki neitað að hún fann til kitlandi
ununar. Það var ekki amalegt að fá
hrósyrði lijá manni, sem aldrei hafði
sýnt áhuga á kvenfólki áður.
Henni fannst hún vera eins og köttur,
sem ætlaði að fara að mala. En jafn-
framt var hún reið sjálfri sér fyrir
að Iiún skyldi hafa gaman af þessu
— þetta var svo flókið og margbrotið.
— Ég veit ekki hvað þú hefir gert
við aumingja Davíð, sagði Línus. —
Hann hefir gleymt bæði Elizabeth og
trúlofuninni og talar ekki uin annað
en þig.
Sabrina fann að hún varð að vera
á verði. En í rödd Linusar var hvorki
háð né spott. Hún var full af samúð.
— Þú skilur sjálfsagt að ég hefi
elskað Davíð alla mína ævi, heyrði
Sabrina sjólfa sig segja, og hugsaði
um leið til þess að fyrir tveimur árum
hefði hún heldur viljað detta niður
steindauð en að segja Línusi ])etta.
En nú var allt öðru vísi — eða var
að verða öðru vísi.
— Þá er þetta augljóst mál. — Úti
um Elizabeth Tyson og allt Tyson-
Larrabee-fyrirtækið.
Hanp sagði þetta eins og hann væri
að tala um sjólfsagðan hlut. Sabrina
hafði búist við að hann yrði gramur
og beiskjufullur. Hann var að rifja
upp, að ihún Iiefði eyðilagt öll áform
lians.
— Ertu ekki reiður? spurði hún
hikandi.
— Reiður? Þér? Röddin varð allt
i einu hlý og viðkvæm. — Þetta er
eins og einhver hafi opnað glugga
í gamla húsinu og látið hressandi golu
blósa öllu gamla rykinu burt.
Sabrinu fannst allt verða ótrúlegra
og ótrúlegra. Var Linus drukkinn?
Hann hlaut að vera það, önnur skýr-
ing var ekki tii. Hún afréð að halda
leiknum áfram og leggja mikið undir
— neyða liann til að sýna rétta litinn
á sér.
— Hressandi golan kemur úr bíl-
skúrnum, sagði liún.
En Línus lét það ekki á sig fá. Hann
skellihló. — Góða barn, við lifum á
tuttugustu öldinni. Við verðum að
skáia fyrir því.
ÞEITA var óákveðið svar, en það
dugði. Nú var ekki um fleira að
spyrja. Og nú hneigði liann sig fyrir
Sabrinu og bauð henni í dans, eins
og hann vildi binda endi á samtalið.
Og svo dönsuðu þau út á gólfið, við
lóna hljómsveitarinnar, sem heyrðist
úr fjarska. Hún lék nú aftur „Tsn’t
it romantic“?
Svona vil ég hafa Iífið, hugsaði
Sabrina með sér. Þetta er rómantisk-
asta augnablikið sem ég hefi lifað:
tunglsljós, skuggar, kampavín, tónar
úr fjarlægð og dans í tennisskálanum.
En það var Davíð sem ég ótti að dansa
við — við áttum að dansa, hlæja og
dufla saman. En nú var ég að dansa
við Linus, alvarlega og fáláta mann-
inn. En samt er ég sæl, hugsaði lnin
ófram. Ég er sæl á undarlegan háft
og veit ekki hvers vegna ég er það.
Hún horfði á Línus, alvarlega and-
lilið og augun órannsakanlegu. Sjaid-
an hafði hann sést brosa, en nú var
munnurinn einkennilegur — ein-
hvers konar herpingur í vörunum. Og
Línus hafði ekki augun af henni. Nú
hætti hljómsveitin. Línus lét hend-
urnar síga, en stóð alveg hjá henni.
— Ef Davíð hefði verið hérna mundi
hann hafa kysst þig núna.
Sabrina kinkaði kolli. Svo lagði hún
augun aftur og teygði fram hökuna.
Það var auðséð að hún bjóst við að
fá hæverskubros á ennið. En nú fann
hún varir Linusar við munninn á sér,
fyrst mjúkt og létt, en svo allt í einu
ákaft og brennandi. Kossa sem hún
svaraði með sams konar ástríðu.
Svo sleppti hann henni, ýtti benni
frá sér. — Með hjartans óskum frá
allri fjölskyldunni! sagði hann kulda-
lega.
Hann sneri sér á hæli og skálmaði
úí úr tennisskálanum.
Sabrina horfði á eftir honum, hún
var sár og æst. Tárin þrýstust fram
úr augunum og runnu niður kinnarn-
ar, en hún vissi ekki sjálf hvers vegna
hún grét.
Allt í einu datt henni i hug, að hún
hafði ekki fengið að vita hvað gekk
GERVIHÖND. — Svertinginn Herman
J. Roberts flugmaður, hefir smíðað
gervihönd handa vélvirkjum, sem
misst hafa höndina. — Þessi hönd
er sérstaklega gerð handa flugvéla-
virkjum og sést hér ásamt tækjum
þeim, sem gera vélvirkjunum mögu-
legt að halda áfram starfinu þrátt fyr-
ir handarmissi.