Fálkinn - 09.03.1956, Síða 5

FÁLKINN
5
unni skaut hann hana í hnakkann
meðan hún var að skoða einhver efni,
sem átti að nota í gervineglurnar. Svo
stakk hann í hálsinn á henni með
vasahníf og drakk úr henni blóð.
Færði hana svo úr kápunni og tók
af henni skartgripina og lagði likið
í 100 lítra ker. Svo fór hann og fékk
sér kaffi á veitingalnisi í Crawley.
Þegar hann kom aftur dældi hann
brennisteinssýsru úr flöskunum i ker-
ið. Hann borðaði miðdegisverð á gisti-
húsi og ók svo heim til South
Kensington. Daginn eftir fór hann
aftur til Crawley og á leiðinni kom
hann við hjá úrsmið í Putney og seldi
úr frú Durand-Deacon fyrir tíu pund.
Hann athugaði hvernig leið í sýru-
kerinu og fór svo með skartgripina
til veðlánarans. Og persiankápuná fór
hann nieð í ihreinsun.
Mánudag 21. febrúar, fór hann aftur
til Crawley, en iikið var ekki alveg
uppleyst enn. Hann liellti botnfallinu
út og dældi nýrri sýru í kerið. Svo
fór hann til veðlánarans og fékk 60
pund. Þau 40 sem eftir voru fékk
hann daginn eftir.
Þann 22. var líkið alveg horfið.
Ifann hellti dreggjunum út. Rauða
plast-taskan var það eina, sem sýran
hafði ekki unnið á. Hann lét hana
fara með dreggjunum.
Skammbyssan í hattaöskjunni var
sú, sem hann hafði skotið frúna með.
Og svo liafði hann tekið sjálfblekung
og 10 shillinga úr töskunni áður en
hann fleygði henni í sýrukerið. Kross-
inarkið og nokkra lykla hafði iiann
falið undir limgirðingu. Loks með-
gekk hann að hann hefði myrt þrennt
úr McSwanfjölskyldunni og dr. Hend-
erson og frú hans.
Fram að þessu hafði lögreglan i
Vestur-Sussex haft rannsóknina í
Crawley á ihendi. Ilún bað Scotland
Yard um aðstoð, og 1. mars var yfir-
fulltrúi sendur þangað til að rann-
saka verksmiðjuna og geymsluhúsið.
Þar fannst blýantayddari, tvær rauðar
sellófanpjötlur, regnkápa, gasgríma,
gúmmísvunta, gúmmíhanskar, blóð-
blandað kalk á vegg og lögg af sýru
á tveimur flöskunum. Úr portinu hafði
fulltrúinn með sér kirnu, staf og leðju-
blandaða mold.
Sama daginn var herbergi Haighs
í Onslow Court Hotel rannsakað og
fannst þar blá skyrta með blóðblett-
um á ermunum. Þegar Haigh var sýnd
'hún kannaðist hann við að eiga ’hana,
og að blóðið mundi vera úr frú Dur-
an Deacon. Nú var farið með Haigh
á lögreglustöðina og hann úrskurð-
aður í varðhald.
Þeir sem rannsökuðu leðjuna frá
Crawley fundu handfang af rauðri
ptast-tösku, nolckrar gervitennur, þrjá
gallsteina, leifar af hnútum og gula
leðju, sem virtist vera feiti.
Miði sem fannst í herbergi Haighs
sýndi, að hann hafði búið allt vel
undir. Þar liafði hann skrifað sér lil
minnis allt setn hann þurfti á að
halda: „sýruker, glerjungur, H2 SO'4,
dæla, hanskar, svunta ... o. s. frv.“
og nöfn verslananna, sent þetta fékkst
í. — Félagi Haighs í fyrirtækinu
sagði, að hann hefði beðið sig að taka
pípu af einni dælunni. Þetta varð að
gera til þess að koma gúmmíslöngu
milli pumpunnar og sýruflöskunnar.
Hann sagði líka að Haigh hefði borgað
sér 16 pund 22. febrúar sem afborgun
á 50 punda láni. Það var daginn sem
Haigh fékk peningana lijá veðlánar-
anum.
Vitni höfðu séð liann aka unt göt-
urnar í Crawley kvöldið 18. febrúar
og skrifstofumaður hótelsins, sem
Haigh borðaði i um kvöldið, mundi
að kona sem líktist myndinni af Dur-
and-Deacon hafði komið sem snöggv-
ast inn i gistihúsið santa dag og ekið
burt með Haigh i bílnum hans. Haigh
kom aftur kl. 21 og fékk léð hand-
klæði og sápu.
BLÖÐIN SLETTA SÉR FRAM í.
Málið var upplagt, sá seki hafði gert
játningu, sem reyndist vera rétt i öll-
um atriðum. En þá komu blöðin lil
sögunnar og trufluðu.
Nokkrum dögum áður en Haigh var
handtekinn héldu blöðin því fram að
Haigh hefði fleiri morð en eitt á sam-
viskunni, og sams konar fullyrðingar
voru birtar daginn eftir að hann var
handtekinn, og rétturinn vissi ekki
annað en nafn, aldur og stöðu Haighs
og nafn frú Durand-Deacon. Blöðun-
um var bent á að réttinum væri sýnd
óvirðing með þvi að birta þessar
fregnir, en eigi að síður héldu þær
áfram. Hinn 4. mars birti eitt blaðið
fregn um að Scotland Yard hefði með
höndum mál morðingja, sem drykki
blóð fórnariamba sinna.
Fjöldi mótmæla gegn þessum skrif-
um kom til Scotland Yard. Önnur
blöð heimtuðu að sögurnar yrðu stað-
festar eða lýstar ósannar. Ég afréð að
láta Fearnley blaðafulltrúa minn
skrifa öllum ritstjórum trúnaðarbréf
og benda á að eina játningin, sem fyr-
ir lægi, hefði verið gerð í lögreglu-
rétti, og að málið væri sub judice (þ.
‘ ARD MEDICINES
... . !'.>■>. > t.t'i IN TKP
Sýnishornasafn Scotland Yard af algengustu deyfilyfjum, sem notuð eru
í sambandi við glæpi.
jg."'
var Bnffnlo
EGAR talið berst að skyttum,
sérstaklega visundaskyttum,
fer ekki hjá því að Buffalo Bill
sé nefndur. Hann er talinn mesti
vísundabaninn sem nokkurn tírna
hafi verið uppi, og voru þeir þó
margir sem gengu vel fram, að
minnstu munaði að jretta fræga
sléttudýr yrði aldauða i Banda-
rikjunum og Kanada.
Bill Cody -— en það var hið
rétta nafn Buffalo BiIIs — fór
ekki dult með afrek sín sjálfur.
Hann ferðaðist um með fjölleika-
hús hin síðari ár sín, og þá var
um að gera að spara ekki auglýs-
ingaskrumið. Og eftir hans daga
gerðust margir til þess að ljúga
upp frægðarsögum um hann, sem
krakkarnir hafa lært. En sjálfur
kallaði hann sig „heimsmeistara
í skotfimi".
Til þess að verða heimsmeist-
ari i einhverri í einhverri iþrótt
j^arf maður að vinna titilinn í al-
þjóðlegri samkepþni. En þvi fór
fjarri að Buffalo Bill keppti
þannig. Eina skotkeppnin sem
hann tók þátt í, var við Comsock
liðsforingja í Fort Wallace. Þeir
lögðu 400 dollara undir og byrj-
uðu keppnina kl. 8 að morgni.
Þetta var rækilega auglýst fyrir-
fram og nokkur hundruð manns
komu til að horfa á. Keppendurn-
ir skutu báðir af hestbaki og þeg-
ar keppninni lauk seinnipart
dagsins liafði Buffalo Bill skotið
96 og Comstock 46 visunda. Dóm-
ararnir úrskurðuðu Bill sigurveg-
ara og „preríu- og heimsmeistara
í vísundadrápi".
Þetta var met i vísundadráPi
af hestbaki, met sem aldrei hefir
verið yfirstigið enda hefir cnginn
reynt það. Engum datt í hug að
leggja það á sig því að það var
algerlega tilgangslaust. Vísunda-
banarnir voru jafnan gangandi,
þvi að dýrin voru ekki hrædd við
gangandi menn, en lögðu jafnan
á flótta ef þau sáu til riðandi
manns. Veiðimennirnir læddust
að dýrunum þangað til þeir komu
BtU SKRUMARI ?
i færi, og byrjuðu þá að skjóta,
en dýrin lögðu ekki á flótta þó eitt
þeirra félli, heldur héldu áfram
að bíta. Þau urðu ekki óróleg fyrr
en þau fundu falóðlyktina — þá
flýðu þau og veiðimaðúrinn varð
að leita uppi annan hóp.
En með þeirri aðferð sem Bill
og Comstock notuðu lágu dýrin
á við og dreif með miklu milli-
bili, þvi að hjarðirnár voru á
einlægum hlaupúm. Var því mik-
ið vérk að safna saman skrokk-
unum.
En þessi samkeppni Bills og
Comstocks hefir orðið til þess,
að erlendis halda flestir að veiði-
mennirnir séu ríðandi á vísunda-
veiðunum.
Wyatt Earp, lögreglumaður.
sem varð frægur fyrir að lækka
drambið í uppvöðsluseggjum bæj-
anna í „the wild west“, stundaði
vísundaveiðar um það leyti, sem
Bill og Comstock kepptu.
— Vafasamur meistaratitill,
unninn um ennþá vafasamari
meistaratign, sagði Earp ein-
hvern tíma er hann var spuröur
um þessa keppni. Hann bætti því
við að um fimm hundruð vís-
undabanar væru á sléttunum, sem
væru betri veiðimenn en Bill og
Comstock gætu nokkurn tima
gert sér von um að verða.
Tom Nixon, nafnkunn vísunda-
skytta frá Dodge City, skaut einu
sinn 120 vísqnda án þess að
hreyfa sig úr staðnum, sem hann
stóð á, og j)að er talið met út af
fyrir sig. Bestu ársveiðina fékk
Billy Tilghman, sem skaut 3300
dýr á átta mánuðum. Til saman-
burðar má geta þess að Buffalo
Bill skaut 4400 vísunda — á átján
mánuðum.
Þegar Buffalo Bill stofnaði fjöl-
leikafaús sitt sýndi liann skol-
fimi og gerði áhorfendurna
undrandi. En ýmsir héldu því
fram að hann væri meiri skrum-
ari en skytta, og að hann beitti
ýmsum tálbrögðum og sjónhverf-
ingum. En aldrei varð það sannað.
e. til meðferðar) og að öll skrif um
málið gætu torveldað rannsóknina. Og
jjau gátu faaft álirif á afstöðu dómstól-
anna til málsins. Loks hættu þessi
blaðaskrif. En einn ritstjórinn fékk
þriggja mánaða fangelsi fyrir að hafa
sýnt réttinum óvirðingu.
HAIGH DÆMDUR TIL DAUÐA.
VAR HANN GEÐVEIKUR?
Mál Haigs kom fyrir rétt í Sussex
og eftir tveggja daga meðferð vai
faann dæmdur til dauða. Verjandinn
viðurkenndi að Haigh hefði myrt frú
Durand-Deacon, en hélt því fram að
hann hefði gert það í brjálæði. En
rétturinn gat ekki fallist á það.
Haigh játaði einnig að hann licfði
myrt Donald McSwan 1944 og for-
eldra hans, Donald og Amy, árið eftir.
Ennfremur að faafa myrt dr. Archibald
Henderson og frú hans, Rosalie Mary
árið 1948 og leyst líkin upp í brenni-
steinssýru. Lögreglurannsóknin stað-
fasti allt þetta, og að morðin faefðu
verið framin í ábata skyni. Með föls-
uðum umboðum og kvittunum sölsaði
faann undir sig eignir fainna myrtu,
verðbréf og faankainnistæður. Skart-
gripi og þess háttar hafði hann selt.
Hann valdi ávallt úr það fólk, sem
átti fáa vini og ættingja. Með föls-
uðum bréfum gaf hann skýringu á
hvers vegna fólkið kæmi ekki til baka,
og að hann hefði umboð til að sjá um
eignir þess.
Ef sjálfstraust Haighs hefði ekki
valdði því hve óvarlega liann fór að
við framkvæmd síðasta morðsins,
nnmdi morðið á fainum fimm aldrei
hafa komist upp. Haigh gortaði af að
faann hefði drepið þrjár manneskjur
að auk, en það reyndist ekki rétt.
Mjög skiptar skoðanir eru á þvi
hvort hann væri geðveikur. Það jaótti
sýna vitskerðingu að hann skyldi ekki
gera neitt til að afmá sönnunargögnin
fyrir sekt sinni.
Framhald á bls. 14.