Fálkinn - 27.04.1956, Síða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN.
Tiýi iíminn
ÓLÍNA neri og nuddaði á þvottabrett-
inu, rauðir og gildir handleggirnir
voru allir löðrandi í sápufroðu. Hún
var að hamast á einu lakinu, eins og
það væir svarinn óvinur hennar. Fyrr
má nú vera. Að uppástanda að hún —
Ólina — þvæði ekki nógu vel! Þvi
auðvitað var það það, sem forstjórinn
hafði meint í morgun, þó að hann
segði það ekki berum orðum. Hún
sem alltaf hafði séð um þvotlinn
heima hjá henni mömmu sinni. Og það
var ekki smávegis skítur — af fimm
krökkum. Ólina gaut liornauga til
þvottavélarinnar úti í horni. Einu
sinni þegar hún átti síst von á kom
vörubíll heim að dyrum. Forstjórinn
liafði sagt að hann ætlaði að hlífa
lienni við óþörfu striti, og auk þess
væri þetta fljótlegra. Svei! hafði
nokkur upp á þvottinn hennar að
klaga? Hún fussaði og hamaðist við
að nudda.
3—4 mánuðir liðu. Þó að öll fjöl-
skyldin legðist á eitt til að fá Ólinu
til að nota þvottavélina, sat hún enn
við sinn keip og notaði þvottabrettið.
Og var í slærnu skapi livenær sem
hún þvoði stórþvott. Og nú var líka
komin þvottavinda — eða þurrka.
Ekki annar vandinn en að stinga
þvottinum ofan i pott með götum á,
festa lokið á og snúa svo. En Ólína
tók þessu illa og vildi heldur standa
tímunum saman og vinda i höndun-
um, svo að hnúarnir hvítnuðu, en að
nota þvottavinduna.
En einn daginn var hún svo afleit
af gigtinni daginn fyrir stórþvottinn.
Og þá komu henni i hug orð forstjór-
ans: Leggið þvottinn í sápuvatn kvöld-
ið fyrir, setjið strauminn á og næsta
morgun er þvotturinn hreinn!" Ólína
ihugsaði málið. Ef liún hefði verið
heilbrigð hefði henni aldrei dottið
þessi gljáandi ófreskja í liug, en það
var skollans gigtin ...
Um kvöldið stóð Óiína i kjallaran-
um, lirærði út sápuduft í volgu vatni
og lagði þvottinn í. Skapið fór batn-
andi. í rauninni var það strit að standa
tímunum saman við þvott í kjallar-
anum. Hann var ekki eins vitlaus og
hann sýndist, forstjórinn. Og hún var
ánægð þegar hún skakklappaðist upp
úr kjallaranum.
Ólína vaknaði um miðja nótt við
ógurlegt þrumuveður. Hún bylti sér
svo að brakaði i rúminu og hlakkaði
til að þurfa ekki að fara á fætur í
býtið til að þvo. Svo sofnaði hún
aftur.
E’ftir morgunverð kom forstjórinn
fram í eldhús og spurði hvernig gengi
með þvottavélina. Ivlappaði Ólinu á
öxlina og sagði að það væri gott að
hún liefði tekið sönsum. Ólína kumr-
aði ánægð, og var eiginlega á sama
máli.
Hún fór niður i kjallarann, full
eftirvæntingar, skrúfaði lokið af og
hlakkaði til að sjá tandurhreinan
þvottinn. Henni brá í brún er hún sá
að þvotturinn var nákvæmlega eins
og í gærkvöldi! Hún varð fokvond.
Þvottavélin var þá ónýt. Ólína hafði
verið göbbuð. Ja, var það ekki það,
sem hún hafði alltaf sagt, að þetta
væri ekki annað en argasta bull, að
nokkur vél gæti þvegið þvott? Hún
tíndi þvottinn upp úr stampinum. Og
allt þetta ágæta sápuvatn, sem þarna
fór til ónýtis! Þétta nýmóðins skran
var ekkert nema hégómi — það veit
ég að hú nmamma nmndi snúa sér
í gröfinni ef hún sæi þetta, nöldraði
Ólína.
Og innan skamms var kjallarinn
orðinn fullur af gufu, og Ólína stóð
bogin yfir þvottabrettinu og hamaðist
við að nudda. Svo sauð hún allt á eftir
og ilmurinn af sápunni var eins og
hann álti að vera. Hvernig sem for-
stjórinn reyndi að sannfæra hana um,
að tengillinn á vélinni yrði að komast
i samband við rafleiðslu, dugði það
ekki, Ólína sagðist ekki snerta á véla-
skrattanum franiar.
Nokkrum vikum síðar kom vöru-
bíll að kjallaradyrunum, og fór aftur
með þvottavélina.
Ólína hafði sigrað.
PAULINE BONAPARTE.
Framhald af bls. 7.
lungnakvef, sem þá var kallað, og
dó að lokum úr tæringu."
Fouché, lögreglustjórinn alræmdi,
sem var glöggskyggn en bölsýnn,
skrifaði í endurminningum sínum, að
lil væru aðeins tveir karlmenn, sem
Pauline liefði aldrei getað þolað, og
þeir voru báðir eiginmenn hennar.
Hún fyrirleit Leclerc vegna þess að
hann var peð að vexti og leiðinlegur,
hún leit niður á hann og fannst hann
óþolandi þegar liann taldi raunatölur
sínar yfir því live ótrú hún væri.
Hann mátti þakka fyrir að fá að lieita
maðurinn hennar! sagði hún. Annan
manninn, Borghese-furstann, fyrirleit
hún fyrir hve tilhaldssamur hann var
og kvenlegur í háttuni sínum.
Það getur vel verið að Pauline hefði
orðið góð og gild húsmóðir ef hún
hefði fengið einhvern rudda fyrir
mann, sem hefði beitt harðneskju við
hana.
Nú gekk hún frá friðli til friðils
— eða réttara sagt: friðlarnir heim-
sóttu hana á víxl. Þeir flögruðu kring-
um hana eins og flúgur kringum
sirópskrús, en hún fór varlega. Sem
systir I. konsúlsins varð hún að fara
varlega, en þó bar stundum út af þvj.
Mesta athygli vakti samlíf hennar og
hins unga leikara Lafon, og var það
umtalsefni allra Parisarbúa og enda
víðar. En þar tók Napoleon i taumana.
I.eclerc var sendur til San Domingo
til þess að bæla niður þrælauppreisn
þar — og Pauline varð að fara með
honum!
Þetta þótti liinni tvítugu heimsdömu
hart. En henni vildi það til að á San
Domingo var nóg af ungum mönnum
og hún var fljót að kynnast þeim.
„Hitabcltissólin varð forviða á hinum
heitu tilfinningum hennar," sagði
Pasquier kanslari. Og Fouché heldur
þvi fram, að hún hafi eyðilagt heils-
una meðan hún var á San Domingo.
Leclerc dó á San Domingo þegar
hanú hafði verið þar eitt ár, og Paul-
ine fór heim sem syrgjandi ekkja. En
á heimleiðinni liafði hún þegar cign-
asl nýjan friðil um borð.
Napoleon var hinn ánægðasti mcð
að Pauline var orðin ekkja. Nú gat
hann útvegað henni nýjan, tignari
mann. Og um haustið giftist hún Cam-
illo Borghese, forríkum manni af
tignustu aðalsætt Ítalíu, og nú setl-
ist hún að í höll hans í Róm, sem m.
a. var fræg fyrir ágætt listasafn og
bókasafn. Hún klæddist pelli og
purpura og var alsett gimsteinum.
En hjónabandssæluna fann hún
ekki samt. Henni gast ekki að lífinu
i Róm. Hún var i París þegar hún
★ TísftumgiuHr ★
------------------j
Nú er það skíðatískan. Það hafa kom-
ið fram mörg falleg sýnishorn. Hvern-
ig líst ykkur á þennan franska bún-
ing? Hann er næstum því eins þröng-
ur og tricot, en alls ekki óþægilegur.
Efnið er blanda úr nylon og ull. .—
Neðst er jólasveinshúfa, mjög falleg,
frá André Ledouse, en hvort hún tollir
vel á höfðinu er óvíst.
Þegar komið er í skálann er gott að
eiga flíkur sem maður getur hvílt sig
i. Mjög þægilegur og fallegur er hinn
franski, hvíti samfestingur. Einnig
peysan svart og hvítröndótta, hún er
úr jersey.
komst höndunum undir, og átti þar
fléiri elskendur en unnt yrði upp að
telja.
Einn þeirra var Jules de Canouville
og var ofursti i herforingjaráðinu.
Hann var duglegur hermaður og frið-
ur sýnum en fram úr hófi hégóma-
gjarn. Pauline sá ekki sólina fyrir
honum. Napoleon sá í gegnum fingur
með henni í lengstu lög, enda skipti
Borghese sér ekkert af þessu. En svo
gerðist nokkuð, sem kallað hefir verið
„loðkápuhneykslið“; Napoleon hafði
fengið þrjár úrvalskápur úr safala-
skinni að gjöf frá Rússakeisara. Sjálf-
ur hélt hann cinni, Desirée Bernadotte
fékk aðra og Pauline þá þriðju. Til
þess að þægjast elskhuga sínum gaf
hún honum kápuna. Og Canouville
var svo rnikið l'lón að hann kom í
kápunni á hersýningu nokkrum dög-
um seinna. Þegar Napoleon sá hann
froðufelldi hann af vonsku. — „Herra
Canouville, hesturinn yðar er allt of
blóðheitur!" hrópaði hann. „Það er
best að þér kælið hann í Rússlandi!“
Þó varð ekki af þvi að hann sendi
hann þangað. Hann lét hann fara til,
Portúgal.
Pauline var harmi lostin. Hún varð
að la uppbót fyrir missinn, einhvern
sem væri verður þess að heita elsk-
hugi hennar. Og nú kaus hún fríðan
liðsforingja, de Septeuil. En hann vís-
aði henni á bug. Hvilík smán! Pauline
fór til Napoleons og heimtaði að de
Septeuil yrði vísað á burt frá Paris,
og hann varð við ósk hennar og sendi
hann til Spánar.
Með falli Napoleons var glaumlífi
Pauline líka lokið. Hún fór með bróð-
ur sinum til Elba, og hefði verið fús
til að fara með honum til St. IJelene
hefði hún fengið það. En hún var rík
þvi að Borgliese-furstinn missti ekki
auðævi sín við fall Napoleons. En
heilsu hennar fór hnignandi, og hún
tók sér fall bróður sins afar nærri.
Tveimur árum eftir að hann dó úr
krabbameini á St. IJelena, dó Pautine
i Borgesehöllinni í Florentz, 1823.
Það síðasta scm hún gerði var að
líta í snegil, og brosa framan í leif-
arnar af þeirri fegurð, sem hún liafði
orðið fræg fyrir.
DrekkiJ^
COLA
Spur) DJDtKK